Μαίρη Βανδώρου: "Στα μυθιστορήματα συνήθως απελευθερώνεις περισσότερο τους ήρωες παρά τον εαυτό σου"

Η συγγραφέας Μαίρη Βανδώρου φιλοξενείται σήμερα στις Τέχνες σε μια πολύ όμορφη συζήτηση - συνέντευξη με σκοπό να μας παρουσιάσει τη συγγραφική της δραστηριότητα, αλλά και να μας μιλήσει για το έργο της, το πρώτο της μυθιστόρημα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Υδροπλάνο» τον Απρίλιο του 2022 και φέρει τον τίτλο «Συνοδός Κορυφής». 

Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου

Κυρία Βανδώρου, πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας στο αναγνωστικό κοινό;

Η ενασχόλησή μου με τη λογοτεχνία δεν είναι κάτι καινούργιο, αφού από μαθήτρια γυμνασίου έγραφα δικές μου ιστορίες. Το «Συνοδός Κορυφής» είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα που εκδόθηκε και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Υδροπλάνο». Ένα διήγημα μου έχει συμπεριληφθεί στη συλλογή «Μένουμε σπίτι Μέρες και Νύχτες μιας καραντίνας», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ωκεανός» τον Φεβρουάριο του 2021. Ενώ δύο παραμύθια μου έχουν αποσπάσει έπαινο σε διεθνή διαγωνισμό καθώς και ένα διήγημά μου κέρδισε το τρίτο βραβείο.     

Γιατί γράφετε; Θεωρείτε ότι η συγγραφή απελευθερώνει τον εσωτερικό σας κόσμο; Εσείς νιώσατε αυτού του είδους την απελευθέρωση όταν ολοκληρώσατε το πρώτο σας συγγραφικό έργο;

Το γιατί γράφω αποτελεί ένα μυστήριο, εννοώ ότι ποτέ δεν κάθισα να το φιλοσοφήσω, απλά κάποια στιγμή και σε αρκετά νεαρή ηλικία άρχισαν να γεννιούνται κάποιες ιστορίες στο μυαλό μου, οπότε προσανατολίστηκα στο τι ήθελα να κάνω. Βέβαια το κράτησα περισσότερο για τον εαυτό μου, γιατί ξέρετε δεν ενδιαφέρονται όλοι για τις τέχνες και κάποιοι θεωρούν την καλλιτεχνική δημιουργία, ‘‘ξιπασιά’’.

Με το να γράφεις με βεβαιότητα εκφράζεις  μέσα από τις ιστορίες κάποιες απόψεις, αλλά το αν η συγγραφή συμβάλει στο να απελευθερωθείς, αυτό μάλλον το κάνει καλύτερα ένα ημερολόγιο στο οποίο καταγράφεις συναισθήματα κ.ο.κ.. Στα μυθιστορήματα συνήθως απελευθερώνεις περισσότερο τους ήρωες  παρά τον εαυτό σου. Βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις δε θα κρύψω  ότι προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη στην αταξία που επικρατεί στην πραγματική ζωή, τώρα με ποιο τρόπο και πως θα κριθούν αυτές οι απόπειρες, θα το δούμε στο μέλλον. Αν έχουν φυσικά την τύχη του Συνοδού να φτάσουν ως το τυπογραφείο.      

Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για εσάς;

Τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση, συνήθως είναι κάτι απλό, το οποίο σταδιακά γιγαντώνεται και δημιουργείται μια πιο ολοκληρωμένη ιδέα, η οποία αρχίζει και πιέζει να περαστεί στο χαρτί.

Έχετε πρότυπα ως συγγραφέας; Στα γραπτά σας θα διαπιστώσει ο αναγνώστης επιρροές από άλλους αγαπημένους σας συγγραφείς;

Σίγουρα θα είμαι επηρεασμένη από άλλους συγγραφείς και κυρίως απ’ όσων έχω διαβάσει μεγάλο μέρος της δουλειά τους, επειδή κάτι θα με μαγνήτισε στα κείμενα τους. Δεν έχω γνώση βέβαια κατά πόσο αυτό αντικατοπτρίζεται στα γραπτά μου κι αν ο αναγνώστης θα το αντιληφθεί, ούτε η ίδια το αντιλαμβάνομαι. Έχω να παρατηρήσω όμως ότι πολλές φορές διαβάζοντας ένα βιβλίο, μια φράση, μια απλή λέξη μπορεί να γεννήσει έναν ολόκληρο κόσμο στο κεφάλι μου, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα δε θα έχει καμία σχέση με αυτό που διάβασα. Μια λέξη από ένα βιβλίο του Θαφόν για παράδειγμα, μπορεί να προκαλέσει υπόγειες λειτουργίες  και να γραφτεί, αφού γίνουν οι κατάλληλες εσωτερικές ζυμώσεις μια νέα ιστορία από έναν άλλον συγγραφέα.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας και ποιο το αγαπημένο σας βιβλίο;

Δεν πιστεύω ότι κανένας από τους ανθρώπους που γράφουν και προφανώς διαβάζουν πολύ, του είναι εύκολο να διαλέξει έναν μόνο αγαπημένο συγγραφέα. Συχνά, και όχι μόνο στις συνεντεύξεις, αλλά και σε συζητήσεις με φίλους, αναφέρω τον Λουντέμη, γιατί με τον Λουντέμη έκανα τη βουτιά στην ενήλικη λογοτεχνία, αν και συχνά θεωρείται παιδικός συγγραφέας (λανθασμένα για εμένα). Χρησιμοποιούσε απλή γλώσσα που γινόταν εύκολα κατανοητή σε όλες τις ηλικίες. Αφού ανέφερα τον Λουντέμη θα πω ότι από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία είναι «Το Ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα». Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω και τη Διδώ Σωτηρίου ή την Άλκη Ζέη. Την Ναπολιτάνα Έλενα Φερράντε. Τον Σαραμάγκου με το «Κατά Ιησού Ευαγγέλιο», την Μεταξία Κράλλη και «Το Κάποτε στη Σαλονίκη» ή τον Γιάννη Καλπούζο και «Το Ιμαρέτ». Όποιον άνθρωπο και αν ρωτήσετε, ο οποίος διαβάζει λογοτεχνία (ασχέτως αν γράφει και ο ίδιος) αποκλείεται να σταθεί σε ένα και μόνο όνομα συγγραφέα.

Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο σκοπός της λογοτεχνίας στις μέρες μας; Τι έχει να προσφέρει στον  άνθρωπο;

Τόσο η λογοτεχνία όπως και κάθε μορφή τέχνης έχει να προσφέρει πολλά στον άνθρωπο, γι αυτό το λόγο από αρχαιοτάτων χρόνων συναντάμε διάφορες μορφές τέχνης. Ούτε η λογοτεχνία, ούτε το θέατρο ή τα εικαστικά είναι εφεύρεση των ημερών μας, αντιθέτως έρχονται απ’ όταν πάτησε ο άνθρωπος το πόδι του στον πλανήτη. Τι έχει να προσφέρει λοιπόν η λογοτεχνία, πέρα από το ότι ενεργοποιεί τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, ανοίγει τους ορίζοντες του αναγνώστη, προσπαθεί να βγάλει τη σκέψη του από τα κουτάκια που υποχρεώνει η σύγχρονη κοινωνία και οι ανάγκες της να σκέφτεται και φυσικά ένα κείμενο έχει τη δυνατότητα να προβληματίσει τον αναγνώστη, κι αυτός πρέπει να είναι ένας από τους βασικούς σκοπούς της τέχνης. Κάθε μορφή της.   

Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι με την ολοένα και αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου διαβάζουν βιβλία στις μέρες μας;

Το διαδίκτυο δεν είναι κάτι καινούργιο, πλέον ούτε τα smart phone που διευκολύνουν την αδιάκοπη χρήση του ιντερνέτ. Όσοι διάβαζαν βιβλία συνεχίζουν να διαβάζουν. Οι ρυθμοί της ζωής είναι αρκετά γρήγοροι και πολλές φορές οι υποχρεώσεις αβάσταχτες, όμως όσοι αγαπούν τη λογοτεχνία ή τα βιβλία γενικότερα, για να συμπεριλάβουμε και τα ιστορικά βιβλία, τα επιστημονικά κ.ο.κ. προσπαθούν να ξεκλέψουν χρόνο για διάβασμα. Οι φίλοι και οι φίλες μου που διάβαζαν εξακολουθούν να διαβάζουν, οι φίλοι μου που προτιμούσαν την τηλεόραση παρασύρονται πιο εύκολα από το διαδίκτυο. Το αναγνωρίζω και στον εαυτό μου, στις περιπτώσεις που έχω ένα ebook στο κινητό μου, πιο εύκολα θα ανοίξω την εφαρμογή να το διαβάσω παρά θα μπω στα email ή στον λογαριασμό μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πολλές φορές κι ενώ ψάχνω άλλη εφαρμογή το μυαλό ασυνείδητα θα διαλέξει την εφαρμογή της ανάγνωσης βιβλίου.      

Μία ακόμα μεγάλη σας αγάπη είναι η αρθρογραφία. Επίσης αγαπάτε να γράφετε κριτικές άλλων βιβλίων και να παίρνετε συνεντεύξεις από αγαπημένους σας συγγραφείς. Πώς συνδυάζονται όλες αυτές οι ενασχολήσεις μεταξύ τους; Υπερισχύει η μία της άλλης στη δική σας περίπτωση; Αν ναι, ποια κυριαρχεί και γιατί;

Όσες αναφέρατε δεν είναι άσχετες ασχολίες μεταξύ τους, αφού ο κεντρικός πυρήνας είναι και πάλι η λογοτεχνία και η μυθοπλασία. Οπότε είναι εύκολο να συνδυαστούν. Η πρώτη ενασχόληση ήταν η συγγραφή, πολύ πριν από τις κριτικές ή τις συνεντεύξεις. Με τη δημιουργία του ArtScript, ήρθαν να προστεθούν και τα υπόλοιπα που αναφέρετε. Υπερισχύει η επιθυμία να γράψω όσες ιστορίες ‘‘στοιχειώνουν’’ το κεφάλι μου, όμως εφόσον εβδομαδιαία ανεβαίνει υλικό στο  ArtScript, αυτό έχει ως αποτέλεσμα, για την ώρα πρακτικά να τρώει περισσότερο χρόνο, από ότι η συγγραφή. Άλλωστε με το  ArtScript ασχολούμαι όλο τον χρόνο, με εξαίρεση κάποιες εβδομάδες που δεν ανεβαίνουν κριτικές όμως και πάλι συγκεντρώνεται μέρος του υλικού. Ενώ δεν συγγράφω 365 μέρες το χρόνο. Από τη μια ιστορία στην άλλη παίρνω χρόνο, για να καθαρίσει το μυαλό απ’ ότι έγραψα και να προχωρήσει στο επόμενο.   

Ας μιλήσουμε τώρα για το πρώτο σας μυθιστόρημα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Υδροπλάνο» τον Απρίλιο του 2022 και φέρει τον τίτλο «Συνοδός Κορυφής». Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που ταυτόχρονα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και πολιτικό, αφού σκιαγραφεί το τοπίο μιας εποχής που φαινομενικά φαντάζει τέλειο, ανθόσπαρτο, πλουσιοπάροχο και αξιοζήλευτο, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Μιλήστε μας γι’ αυτό.

Στο «Συνοδό Κορυφής» παρακολουθούμε τη ζωή του Αλέκου, ξεκινώντας μάλιστα από τα πρώιμα χρόνια του, όταν αυτός ήταν βρέφος και έπρεπε να έρθει αντιμέτωπος με μια παράδοση της τοπικής περιοχής. Η νεανικά ηλικία του ήρωα ήταν σημαντική στη συγγραφή ώστε να σκιαγραφήσει και να εξηγήσει την στάση του στα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Ο Αλέκος είναι πολύ όμορφος, ξεχωρίζει από τα παιδιά της γειτονιάς και από τα μικρότερα αδέρφια του. Ο πατέρας του, μιας και ο γιος του δεν παίρνει τα γράμματα, θεωρεί ότι θα τον διαδεχθεί στην οδήγηση της νταλίκας, πράγμα που εκείνος δεν το θέλει καθόλου, μάλιστα προτιμάει το βασανιστήριο του σχολείου από το να ακολουθεί τον πατέρα του στα ταξίδια της δουλειάς. Έχοντας γνώση της εμφάνισής του θεωρεί ότι η ομορφιά θα είναι το εισιτήριό του ώστε να μπει στο λαμπερό κόσμο της ελληνικής show biz της δεκαετίας του ΄90 που υπόσχεται χρήμα και διασημότητα. Με ξεναγό τον Αλέκο, αποφασισμένο και καθόλου ανυποψίαστο για τα ανταλλάγματα που θα πρέπει να προσφέρει, ο αναγνώστης θα μπει σε λαμπερά σαλόνια και θα γνωρίσει έναν επίπλαστο κόσμο που σε μεγάλο βαθμό επικρατεί η διαφθορά. Αλλά φυσικά στο διάβα του θα γνωρίσει πολλών λογιών χαρακτήρες, άλλους καλούς, κι άλλους όχι τόσο.       

Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο για το μυθιστόρημά σας;

Προσωπικά αυτή τη θεωρώ μια ωραία και αστεία ως έναν βαθμό ιστορία. Βρίσκομαι στο σπίτι με ανοιχτή τηλεόραση (παράξενο για τα δικά μου δεδομένα εφόσον προτιμώ την τηλεόραση κλειστή), αλλά με τη φωνή στο mute. Στα δεξιά της οθόνης γράφει με κεφαλαία γράμματα «ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ» πέφτοντας το μάτι πάνω στις δυο λέξεις παρατόνισα  την πρώτη, μεταφέροντας τον τόνο από την προπαραλήγουσα στη λήγουσα. Την πρώτη φορά δεν έδωσα σημασία, συνεχίζοντας να ασχολούμαι με αυτό που έκανα και νωρίτερα, όμως και δεύτερη φορά σήκωσα το κεφάλι και δεύτερη φορά το ίδιο λάθος, κάπως έτσι σκέφτηκα Α αυτός θα ήταν ωραίος τίτλος σε βιβλίο!  Εκείνον τον καιρό είχε γεννηθεί και η ιδέα του Αλέκου, όχι όμως για τα καλά ακόμη. Όμως ήρθε ο τίτλος και έδεσε με την αρχική ιδέα οπότε ο Αλέκος και ο κόσμος του μπήκε σε πρώτο πλάνο και άρχισε να χτίζεται η ιστορία του.  Άλλωστε κι ο ήρωας μας είναι ένας Συνοδός Κορυφής, με αντάλλαγμα όχι το χρήμα, αλλά μια λαμπρή καριέρα που στην πορεία της φυσικά θα φέρει και το χρήμα. 

Μιλάμε, επομένως, για ένα βιβλίο αρκετά ρεαλιστικό, κοινωνικού προβληματισμού που οπωσδήποτε κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η κοινωνική αδικία, οι λανθασμένες νοοτροπίες που δυστυχώς διαιωνίζονται ανεξέλεγκτα και γίνονται στερεότυπα προσβάλλοντας θρασύτατα κάθε έννοια της διαφορετικότητας που τολμά να υψώσει το ανάστημά της, δένουν με την ομαλή ροή της ιστορίας σας καθιστώντας με επιτυχία το έργο σας μια μεγάλη γροθιά στο στομάχι. Αυτός ήταν ο σκοπός σας εξαρχής; Όχι μόνο να ψυχαγωγήσετε τον αναγνώστη, αλλά να τον θέσετε και προ των ευθυνών του για όλα αυτά που ο ίδιος με την αδιαφορία του, τον φόβο του και τον ωχαδερφισμό του δημιούργησε;

Νομίζω ό,τι όλα όσα αναφέρετε, ως έναν βαθμό τουλάχιστον, γίνονται περισσότερο ασυνείδητα παρά συνειδητά. Έχεις μια ιστορία που ξεκινάς να τη γράφεις, ακολουθείς συνήθως μια προδιαγραμμένη πορεία, όχι πάντα χωρίς εκπλήξεις και για τον ίδιο τον συγγραφέα. Την ώρα της γραφής καθώς αναπτύσσεται η ιδέα θα γεννηθούν χίλια πράγματα παραπάνω απ’ ότι μπορεί να έχεις σκεφτεί. Σίγουρα ξεκινώντας ήθελα να τον βάλω σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, που θα δικαιολογούσε τις πράξεις του ως ένα βαθμό τουλάχιστον και θα σατίριζε όλες αυτές τις νοοτροπίες, άλλωστε τα όσα ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε δεν είναι άσχετα με τη δεκαετία του 90’ και τις αρχές του 21^ου αιώνα. Προτίμησα να μην είναι στην Αθήνα, αλλά στην επαρχία και μάλιστα σε μια οικογένεια κάπως συντηρητική. Οι γονείς του υποτιμούν τα κορίτσια, οπότε φαντάζεστε τη γνώμη έχουν για τους ομοφυλόφιλους. Επίσης υπάρχει η αγωνία για το αν κάποιος από τους γιους τους παρεκκλίνει από τη ‘‘σωστή’’ πορεία του φύλου τους. Αυτό γράφει στα παιδιά και ιδιαίτερα στον μεγάλο και στον μικρότερο. Βέβαια υπάρχει και ο Αντρέας που από την πάστα του είναι άλλος χαρακτήρας, ήρεμος κι υπάκουος, μα δε συμφωνεί με τα όσα ακούγονται στο σπίτι τους, αυτός θα χαράξει δική του εντελώς πορεία. Ο Αλέκος όμως θα υποχρεωθεί να συσχετιστεί με ό,τι κοροϊδεύουν στο σπίτι τους, και όχι μόνο αυτό, αλλά θεωρώντας ότι για να πετύχει πρέπει να δώσει ανταλλάγματα, δε θα διστάσει να το κάνει  προκειμένου να πετύχει, όπως θεωρεί ο ίδιος. Την ίδια ώρα όμως υποτιμά αυτούς που θα τον στηρίξουν           

Εσείς πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας συνοπτικά και γιατί;

Θεωρώ ότι είναι ένα βιβλίο της σύγχρονης εποχής, που η ιστορία του λαμβάνει χώρα τριάντα χρόνια πριν τη δική μας, αλλά οι νοοτροπίες του τότε, όχι απλά αγγίζουν το σήμερα, αλλά το διαμορφώνουν. Είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα όπως ορίζεται και στις κατηγοριοποιήσεις, με ψήγματα πολιτικής και ήρωες που αναζητούν να βγουν από την αφάνεια, να ερωτευτούν, να πετύχουν, και εν τέλει να ζήσουν τη χλιδή που τους παρουσιάζει ο περιβάλλοντας χώρος της εποχής, ασχέτως αν το πετυχαίνουν ή όχι, ασχέτως αν διαλέγουν τον σωστό ή τον λάθος δρόμο.

Ποιο υπήρξε το βασικό ερέθισμά σας για να ξεκινήσετε τη συγγραφή του συγκεκριμένου έργου;

Δεν αντιλαμβάνεται πάντα ο συγγραφέας τι μπορεί να τον ενέπνευσε. Στον Συνοδό Κορυφής ως ένα βαθμό ένας παρατονισμός σε μια τηλεοπτική μετάδοση μια συνόδου κορυφής και με κάποιες σκόρπιες σκέψεις που είχα για τον κεντρικό ήρωα, τον Αλέκο, ήρθαν και έδεσαν την ιστορία. Σταδιακά ήρθαν όλα τα κομμάτια, σαν σε πάζλ και κόλλησαν μεταξύ τους χτίζοντας πρωτίστως έναν χαρακτήρα και έπειτα το περιβάλλον που αυτός θα έπρεπε να κινηθεί για να διεκδικήσει το όνειρό του. 

Στο βιβλίο σας θα εντοπίσει ο αναγνώστης και στοιχεία της δικής σας προσωπικότητας ή τα πάντα, όπως ομολογείτε και η ίδια στο εισαγωγικό σας σημείωμα, είναι προϊόν μυθοπλασίας;

Το μυθιστόρημα από την πρώτη ως την τελευταία λέξη είναι προϊόν μυθοπλασίας, και το ξεκαθαρίζω μιας και είναι και πολύ νωπή η έκρηξη του ελληνικού #metoo, και κάποιος αναγνώστης άθελα του μπορεί να σκεφτεί ότι βασίζεται σε γεγονότα ή πρόσωπα, γι’ αυτό κι έσπευσα να το ξεκαθαρίσω στην εισαγωγή. Στο «Συνοδό Κορυφής», αν και υπάρχουν χαρακτήρες που συμπαθώ πολύ, δε θεωρώ ότι ταυτίζομαι με κάποιον από τους ήρωες του, ίσως σε κάποια σχόλια του αφηγητή υπάρχουν μικρά ψήγματα της δικής μου προσωπικότητας.

Το βιβλίο σας απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό;

Πολλά βιβλία θεωρούνται για πάνω των 18, κάτι που συνειδητοποίησα με έκπληξη τα τελευταία χρόνια, με την ενασχόλησή μου με το ArtScript. Θα αναρωτιέστε γιατί έπεσα από τα σύννεφα, ο λόγος είναι ότι στο σπίτι δεν γνώρισα περιορισμούς ποιο βιβλίο θα επιλέξω να διαβάσω. Δε θεωρώ ότι πρέπει να υποτιμούμε τους έφηβους, ούτε να τους τσουβαλιάζουμε όλους. Α είσαι κάτω των 18 οπότε δεν έχεις ωριμάσει; Δηλαδή τα 18 είναι μια πόρτα που την περνάς και είσαι ώριμος πέρα από ενήλικας επειδή το ορίζει κάποιος νόμος; Πολλοί φτάνουν στα 30 και ακόμα παραπάνω και αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει διάχυτη η ανωριμότητα, και μιλάς με παιδιά 15 και 17 ετών, πολλές φορές και με μικρότερους και μένεις άφωνος με τις απόψεις τους και τη σωστή πορεία της σκέψης τους. Για εμένα μπορεί τον Συνοδό να τον διαβάσει και ένας μαθητής λυκείου, άλλωστε δεν είναι πράγματα άγνωστα. Για το δημοτικό δε θα το σύστηνα μιας και τα παιδιά θα έχουν απορίες, που ίσως προκαλέσουν αμηχανία στους γονείς τους. 

Είστε ευχαριστημένη από τη συνεργασία σας με το εκδοτικό σας σπίτι; Θεωρείτε πως ένας καλός εκδοτικός οίκος συμβάλει σημαντικά για την καλύτερη και επιτυχέστερη προώθηση ενός βιβλίου;

Το να είσαι πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας και να μην χρειαστεί να πληρώσεις για τη δουλειά σου είναι από μόνο του μεγάλη ικανοποίηση για τον συγγραφέα. Όμως πέρα από το οικονομικό κομμάτι, ο εκδοτικός έκανε άριστη δουλειά και αυτό θεωρώ φαίνεται όταν κάποιος κρατήσει το βιβλίο στα χέρια του. Από την επιμέλεια του κειμένου όταν το εμπιστεύτηκα στις Εκδόσεις Υδροπλάνο, μέχρι το εικαστικό αποτέλεσμα.

Φυσικά και παίζει μεγάλο ρόλο ο εκδοτικός και στο πως θα προωθηθεί ένα βιβλίο, ώστε να γνωστοποιηθεί στο ευρύ κοινό. Αυτό το γνωρίζουν και στον ίδιο τον εκδοτικό όταν επενδύουν σε ένα βιβλίο, παίρνοντας την απόφαση να το εκδώσουν. Το «Υδροπλάνο» είναι δίπλα στους συγγραφείς του, με προτάσεις και συμβουλές.

Επόμενα συγγραφικά σχέδια κάνετε ή είναι πολύ νωρίς ακόμα;

Τα συγγραφικά σχέδια ποτέ δε σταματάνε, απλά καλό είναι να παίρνεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου ώστε να μπορείς να αποδώσεις χωρίς να πιέζεσαι, έχοντας καλύτερο αποτέλεσμα. Άλλωστε είναι κάτι δημιουργικό και χρειάζεται χώρο και διάθεση για να καλλιεργηθεί σωστά και να δώσει καρπούς. 

Μια ευχή σας για το μέλλον;

Τα τελευταία χρόνια και με όσα βιώνουμε στην Ελλάδα, αλλά και στον κόσμο, νιώθω ότι οι ευχές δε βοηθάνε. Οπότε ας προσπαθήσουμε να είμαστε σκεπτόμενοι και να μην παρασυρόμαστε από εκβιασμούς ή αυταπάτες. Σε κάθε τομέα της ζωής.

Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας. 

Θα διαλέξω ένα κομμάτι από τα λόγια του Κωστή, που θα έχει σταθεί πραγματικός φίλος για τον ήρωα μας, όταν θα συναντηθούν έπειτα από χρόνια.

«Αχ Αλέκο, Αλέκο», του είπε παιχνιδιάρικα ο Κωστής. «Οι φιλοδοξίες στο τέλος μόνο ένα πράγμα καταφέρνουν. Να σε κάνουν δυστυχισμένο. Είμαστε καταδικασμένοι να μη νιώσουμε ποτέ ολοκληρωμένοι εξαιτίας των φιλοδοξιών μας. Αν βλέπαμε τα πράγματα πιο απλά όπως οι γονείς σου ή οι δικοί μου, θα είχαμε δεχτεί τη ματαιότητα της ζωής και της προσπάθειας, όμως εμείς φτιαχτήκαμε από άλλη πάστα, και είναι γραμμένο στην παλάμη του χεριού μας, που είναι το ριζικό μας να μην καταφέρουμε ποτέ να γίνουμε ευτυχισμένοι. Ποτέ τίποτα δε θα μας φτάνει. Η ζωή μας θα είναι ένας αιώνιος αγώνας δρόμου. Μια ψηλή ατελείωτη σκάλα, που όλο θα προσπαθούμε να ανέβουμε στο παραπάνω σκαλί από αυτό που βρισκόμαστε, χωρίς να προλαβαίνουμε να νιώσουμε την ικανοποίηση για αυτά που έχουμε ήδη πετύχει».

Κυρία Βανδώρου, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας εύχομαι κάθε επιτυχία προσωπική και συγγραφική.

Κι εγώ σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και τις πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις.

Βιογραφικό:

Η Μαίρη Βανδώρου γεννήθηκε στην Αθήνα, με καταγωγή από τη Λευκάδα και την Άρτα. Από το 2015, γράφει κριτικές, παίρνει συνεντεύξεις, δημοσιεύει κείμενά της ενώ έχει αναλάβει και το εικαστικό κομμάτι του καλλιτεχνικού site ArtScript (www.artscript/webnode.gr), με πάνω από 7.500 επισκέπτες κάθε μήνα. Το παραμύθι της Πετρούλες στη Φακή κέρδισε έπαινο στον 9ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ομίλου για την Unesco, Τεχνών, Λόγου και Επιστημών. Ενώ το 2021 το διήγημά της με τίτλο «Νεκρή Φύση», απέσπασε το 3ο βραβείο, στον 10ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ομίλου για την Unesco. Στη συλλογή διηγημάτων Μένουμε Σπίτι – Μέρες και Νύχτες μιας Καραντίνας το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανός, συμπεριλήφθηκε και το διήγημά της, με τίτλο «Έξωση από τον καναπέ». Έργα της φιλοξενούνται στη Χαραμόγλειο Ειδική Λευκαδιακή Βιβλιοθήκη. (Πηγή: "Εκδόσεις Υδροπλάνο", 2022)