Αντώνης Ζιώγας: "Μου αρέσει να χαρίζω γέλιο στους ανθρώπους"

Ο Αντώνης Ζιώγας είναι συγγραφέας και ηθοποιός. Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή "Ίασμος" του Βασίλη Διαμαντόπουλου το 2001. Έχει ασχοληθεί με τη συγγραφή θεατρικών έργων όπως, "Πανσέληνος", "Σας πήραμε τη Λίζα κύριε Νταβίντσι", "Όταν ο Θεός σερφάρει", "Αφιερωμένο σε σένα σχιζοφρένειά μου", "Η περιπέτεια του μικρού Οδυσσέα", "Η Χιονάτη και οι εφτά μικροί θεατές", "Μαθητευόμενοι μάγοι", "Στη μαγευτική κοραλλοχώρα", "Το μαγικό κουτί". Επίσης έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός σε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις και αρκετές τηλεοπτικές σειρές. Σήμερα φιλοξενείται στις Τέχνες με αφορμή τη νέα θεατρική παράσταση στην οποία συμμετέχει, στο Θέατρο ΠΡΟΒΑ, στην κωμωδία της Χρύσας Σπηλιώτη, «Το Σκοτσέζικο ντους», σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσόγκα.

Μπορεί η τέχνη του θεάματος να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο;

Διανύουμε δύσκολες εποχές, βάναυσες, σκληρές. Διότι ο κόσμος μας βάλλεται από την υπερπληροφόρηση. Βομβαρδίζεται διαρκώς από δυσοίωνες ειδήσεις. Το κακό πουλάει περισσότερο από το καλό. Η βιομηχανία της πληροφόρησης παρουσιάζει μια πλασματική πραγματικότητα. Οι άνθρωποι είναι πεπεισμένοι ότι η ζωή είναι μαρτυρική, διότι εστιάζουν παγιδευμένοι στην ασχήμια που τους επιβάλλεται. Η τέχνη του θεάματος είναι μια ευρύτερη έννοια. Περιλαμβάνει εκτός από την τέχνη του θεάτρου και τη μουσική τέχνη, τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση με ό,τι παρουσιάζεται κι εκεί. Προσωπικά εργάζομαι κυρίως στο θέατρο οπότε θα μιλήσω γι’ αυτό. Ναι. Πιστεύω ότι το θέατρο ειδικά στις μέρες μας μπορεί να λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά. Γνώμη μου είναι, η τέχνη στην εποχή μας να ψυχαγωγεί τον άνθρωπο μέσα από ευχάριστα και κυρίως αισιόδοξα μονοπάτια.

Γιατί θαυμάζετε την υποκριτική ως τέχνη;

Διότι είναι μία τέχνη συνόλου η οποία περιλαμβάνει στους κόλπους της όλες τις υπόλοιπες τέχνες. Ένας ολοκληρωμένος ηθοποιός οφείλει να μπορεί να παίξει, να χορέψει να τραγουδήσει. Χρησιμοποιεί κάθε εκφραστικό του μέσο. Είναι δοσμένος ολοκληρωτικά σ’ αυτό που κάνει. Συμμετέχει κάθε του κύτταρο κι όχι μόνο. Η ψυχή του, η καρδιά του, η φωνή του, το σώμα του, όλα συντονίζονται αρμονικά για να μετουσιωθεί σε κάτι άλλο από αυτό που είναι στη ζωή του.

Γιατί υπηρετείτε την υποκριτική;

Γιατί μέσα από κάθε μου ρόλο ζω κάτι διαφορετικό. Μεταφέρομαι μαγικά από το δικό μου κορμί στο κορμί κάποιου άλλου. Από την δική μου ψυχή στην ψυχή ενός άλλου, φανταστικού ή πραγματικού ήρωα. Άλλοτε πάλι διακτινίζομαι από το σήμερα στο χτες ή στο αύριο. Μόνο οι ηθοποιοί έχουν το προνόμιο να ζουν πάνω στη σκηνή όπως θα ήθελαν ή όπως δεν θα ήθελαν. Στο τώρα και στο πάντα.

Θυμάστε ποιο ήταν το πρώτο θεατρικό έργο που παρακολουθήσατε στη ζωή σας;

Μεγάλωσα σε μια επαρχιακή πόλη την Καστοριά η οποία απέχει πολλά χιλιόμετρα από τα μεγάλα αστικά κέντρα, οπότε δεν είχα την ευκαιρία μικρός να παρακολουθήσω θεατρική παράσταση. Έβλεπα όμως πολύ κινηματογράφο κι από κει μαγεύτηκα. Αργότερα βέβαια όταν ήρθα σε επαφή με το θέατρο, το ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο η πρώτη μου θεατρική εμπειρία ήταν ως ηθοποιός, μαθητής ακόμα στο σχολείο, σε ένα έργο του Γκολντόνι με τίτλο «Οι γυναίκες διασκεδάζουν» Ήταν έξοχη εμπειρία και για μαθητική παράσταση τολμώ να πω πολύ επαγγελματική.

Ποιο έργο θεατρικού συγγραφέα αγαπάτε περισσότερο και γιατί;

Αγαπώ πάρα πολλά θεατρικά έργα και θαυμάζω απεριόριστα πολλούς συγγραφείς. Παρ’ όλα αυτά, ένα από τα αγαπημένα μου θεατρικά είναι το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Άλμπι. Μου αρέσει πολύ γιατί το βρίσκω ευφυές. Είναι από τα έργα που θα ήθελα να είχα γράψει εγώ.

Σε ποιο θεατρικό έργο θα θέλατε οπωσδήποτε να συμμετέχετε στο μέλλον;

Δεν έχω παίξει ποτέ Τένεσι Ουίλιαμς. Ο Τομ στον «Γυάλινο κόσμο», είναι ένας ρόλος που με ιντριγκάρει αρκετά.

Ποιον θεατρικό συγγραφέα θαυμάζετε περισσότερο;

Δύσκολη ερώτηση. Είναι πολλοί. Ανάμεσά τους όμως θα επιλέξω τον Τσέχωφ διότι τον θεωρώ πρόδρομο της σύγχρονης δραματουργίας. Ό,τι παίζεται ή γράφεται σήμερα είτε πρόκειται για κωμωδία είτε για δράμα είναι εμπνευσμένο από τον Τσέχωφ. Του χρωστάμε πολλά.

Ποιον σεναριογράφο και ποιον σκηνοθέτη θαυμάζετε περισσότερο;

Αν κι υπάρχουν κι Έλληνες που θαυμάζω θα προτιμήσω να αναφερθώ σε ξένο για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Αγαπώ πολύ τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Πέδρο Αλμοδόβαρ.

Ποιον ηθοποιό θαυμάζετε περισσότερο;

Θα πω γυναίκα. Όχι γιατί δεν υπάρχουν κι άντρες ιερά τέρατα. Νιώθω όμως τεράστιο θαυμασμό για το αστείρευτο ταλέντο της Μέριλ Στριπ.

Θέατρο, κινηματογράφος ή τηλεόραση; Τι σας ελκύει περισσότερο και γιατί;

Θα περίμενε κανείς να πω κι εγώ το θέατρο, όπως λένε σχεδόν όλοι. Όμως επειδή στα είκοσι δύο χρόνια της πορείας μου έχω παίξει σε πάνω από σαράντα θεατρικές παραστάσεις είμαι χορτασμένος από θέατρο. Το αγαπώ φυσικά πολύ αλλά η σχέση μου μαζί του έχει περάσει από το στάδιο του ερωτικού σκιρτήματος στη συνθήκη της έγγαμης οικειότητας. Οπότε θα επιλέξω τον κινηματογράφο, γιατί δεν έχει τύχει να παίξω πολύ και μου λείπει, όχι τόσο από το βιογραφικό μου, όσο από την ψυχή μου.

Ποιο ρόλο θα θέλατε να είχατε παίξει για πρώτη φορά εσείς;

Ποτέ μου δεν το έχω σκεφτεί. Οποιοσδήποτε ρόλος από όσους κι αν παιχτεί, ακόμα και ταυτόχρονα και με τις ίδιες σκηνοθετικές οδηγίες θα είναι παιγμένος διαφορετικά. Αυτό είναι και το μαγικό με την υποκριτική τέχνη. Κάθε ηθοποιός προσεγγίζει έναν ρόλο με εντελώς προσωπικό στυλ διότι κάθε άνθρωπος πάνω στον πλανήτη είναι μοναδικός. Ακόμα κι αν έχει γεννηθεί την ίδια στιγμή από την ίδια μητέρα.

Ποιο ρόλο θα θέλατε να παίξετε με την πρώτη ευκαιρία;

Έναν ρόλο που θα έχει κάτι να πει στον κόσμο. Η κάθαρση του ήρωα, όποια κι αν είναι, να δώσει χαρά στον θεατή ή τουλάχιστον ελπίδα κι αισιοδοξία.

Κωμωδία ή δράμα; Ποια η προτίμησή σας;

Το φυζίκ μου παραπέμπει σε κωμωδία, γι’ αυτό κι οι περισσότεροί μου ρόλοι υπήρξαν κωμικοί. Πιστεύω όμως ότι δεν είναι και τόσο τυχαίο που θεωρούμαι άμα τη εμφανίσει κωμικός ηθοποιός. Μου αρέσει να χαρίζω γέλιο στους ανθρώπους. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή που έχω λάβει ποτέ ήταν από μια κυρία κάποτε, η οποία με πλησίασε μετά το τέλος της παράστασης και μου είπε: «Σ’ ευχαριστώ που μ’ έκανες και γέλασα. Είχα έξι μήνες να γελάσω». Ήταν για μένα η πιο συγκινητική στιγμή.

Πού σας βρίσκουμε αυτή την περίοδο;

Θέατρο ΠΡΟΒΑ και φέτος με τη Μαίρη Ραζή σε μια υπέροχη κωμωδία της αδικοχαμένης Χρύσας Σπηλιώτη, «Το Σκοτσέζικο ντους» σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσόγκα που θα ξεκινήσει το Σάββατο 12 Νοεμβρίου και θα παίζεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Ελάτε να μας δείτε. Σας υποσχόμαστε άφθονο γέλιο.

Νιώθετε ικανοποίηση από τη μέχρι τώρα καλλιτεχνική σας πορεία;

Ποτέ ένας καλλιτέχνης δεν νιώθει ικανοποίηση. Είναι ανήσυχη φύση. Πρέπει να είναι ανήσυχη φύση. Πάντα να αναζητά το παραπάνω, το καλύτερο το τέλειο. Όποιος αρκείται σε αυτά που έχει, εφησυχάζει, δεν εξελίσσεται, βαλτώνει στη ρουτίνα και παύει να είναι καλλιτέχνης.

Ποιες είναι οι καλλιτεχνικές σας βλέψεις για το μέλλον;

Αποφεύγω τους αναλυτικούς προγραμματισμούς. Τα πρώτα χρόνια, όταν πρωτοξεκίνησα, αγχωνόμουν πολύ μέχρι να βρεθεί η επόμενη δουλειά. Τόσο πολύ μάλιστα με απορροφούσε η έγνοια για το αύριο που ξεχνούσα το σήμερα και δεν χαιρόμουν τη δημιουργική στιγμή του παρόντος χρόνου. Ευτυχώς το συνειδητοποίησα νωρίς οπότε προτιμώ να απολαμβάνω αυτό που συμβαίνει τώρα καλλιτεχνικά από το να αναλώνομαι σε σχέδια. Έχω τις κεραίες μου ανοιχτές και συντονισμένες στο καλύτερο κι αυτό θα έρθει από μόνο του. Το σύμπαν συνωμοτεί πάντα στη συχνότητα που εκπέμπουμε.