Το θέατρο κερδίζει έδαφος, κυρίως γιατί έχει να κάνει με την εξωστρέφεια του χαρακτήρα της. Αυτό μας εξομολογείται η ηθοποιός Φαίδρα Παπανικολάου, που σήμερα φιλοξενείται στις Τέχνες και μας απαντά στο ερωτηματολόγιο του ηθοποιού.
Μπορεί η τέχνη του θεάματος να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο;
Θα ξεκινήσω αφού πρώτα σας ευχαριστήσω για την φιλοξενία.
Η Τέχνη είναι ένα κλειδί για να ξεκλειδώσουμε τα μυστικά του κόσμου που πολλές φορές μοιάζει αφιλόξενος και σκληρός. Κι επιπλέον τον ομορφαίνει, έτσι που μας τον κάνει οικείο, προσιτό. Ο κόσμος με την Τέχνη γίνεται τέλειος για να ζήσεις μέσα σ’ αυτόν. Μόνο μια προϋπόθεση υπάρχει. Η ειρήνη. Χωρίς αυτή, τίποτα δεν είναι δυνατό να υπάρξει. Και στις μέρες που ζούμε, κάνουμε Τέχνη με πόνο ψυχής, με δάκρυα στα μάτια, σαν να ΄ναι πολυτέλεια η ζωή, σα να ‘ναι πλεονεξία να ζεις στην ομορφιά κι στην ασφάλεια.
Γιατί θαυμάζετε την υποκριτική ως τέχνη;
Έχω καταπιαστεί και μ’ άλλες τέχνες και δεξιότητες, κυρίως με τα εικαστικά. Είχα την τύχη να συνεργαστώ κάποια χρόνια με τον γλύπτη Μιχάλη Παπαδάκη, έχω και μια κρυφή πληγή για την αρχιτεκτονική, έχω σπουδές και στη γραφιστική και στο ρούχο, παρ’ όλα αυτά το θέατρο κερδίζει έδαφος κυρίως γιατί έχει να κάνει με την εξωστρέφεια του χαρακτήρα μου.
Γιατί υπηρετείτε την υποκριτική;
Την υπηρετώ γιατί μου ταιριάζει. Γιατί ό,τι έμαθα στο παρελθόν, βρήκε διέξοδο δημιουργική στην υποκριτική και νομίζω γιατί είμαι πολύ κοινωνική. Αγαπώ τον κόσμο γύρω μου, θέλω να επικοινωνήσω μαζί του, να περάσω μηνύματα, να μοιραστώ ιδέες, απόψεις, να τις βάλω στην κρίση του κόσμου. Μέσω της υποκριτικής περνάω από τη θεωρεία στην πράξη μ’ έναν ανέλπιστα εύκολο τρόπο.
Θυμάστε ποιο ήταν το πρώτο θεατρικό έργο που παρακολουθήσατε στη ζωή σας;
Θυμάμαι κάπως αδιόρατα την Ειρήνη του Αριστοφάνη από τον Δημήτρη Ποταμίτη. Αργότερα ως έφηβη ήταν η πρώτη προσωπική μου επιλογή στην Κατσαρίδα του Κάφκα και τον παρακολουθούσα και ως μαμά με τα παιδιά μου. Αλλά είμαι και παιδί της Λιλιπούπολης και του Καραγκιόζη.
Ποιο έργο θεατρικού συγγραφέα αγαπάτε περισσότερο και γιατί;
Τη Γέρμα νομίζω. Είναι η γυναίκα που ενώ κατέχει όλα τα φονικά εργαλεία του κόσμου, φάρμακα και φαρμάκια, επιλέγει να σκοτώσει τον άντρα της με γυμνά τα χέρια κι εκείνος το δέχεται. Καταρρίπτει το μύθο της ύπουλης, αδύναμης, άπιστης, δολοπλόκας και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο χαρακτηρισμό έχει για τις γυναίκες. Αγαπώ την ποίηση, κι ο Λόρκα είναι ο ποιητής του θεάτρου.
Σε ποιο θεατρικό έργο θα θέλατε οπωσδήποτε να συμμετέχετε στο μέλλον;
Σε πολλά. Η αλήθεια είναι ότι προτιμώ τα σύγχρονα κείμενα. Μ’ αρέσει δηλαδή που ξεκίνησα με τον Ταχτσή σ’ ένα κείμενο που προέκυψε από το σύνολο των βιβλίων του ή τα κείμενα της Δήμητρας Μπάσιου και της Καίτης Αθανασίου πέρυσι με τη Δίκη των Έξι, φέτος με το Ψυχών Λύτρωσις που συμμετέχει στη συγγραφή κι ο Νίκος Κρίκας. Μ’ αρέσει το καινούριο, αυτό που μπορώ κι εγώ να συνεισφέρω με την υποκριτική μου για να αναδείξω τα νοήματά του και που δεν έχει κιόλας ξαναπαιχτεί. Αισθάνομαι όμορφα σ’ αυτή τη δημιουργική διαδικασία , έχει νόημα να εξακολουθώ να παλεύω.
Ποιον θεατρικό συγγραφέα θαυμάζετε περισσότερο;
Τον Άρθουρ Μίλερ.
Ποιον σεναριογράφο και ποιον σκηνοθέτη θαυμάζετε περισσότερο;
Τον Νίκο Τσιφόρο, που αγαπώ πολύ το σύνολο του έργου του και τον Ρόι Άντερσον.
Ποιον ηθοποιό θαυμάζετε περισσότερο;
Την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.
Θέατρο, κινηματογράφος ή τηλεόραση; Τι σας ελκύει περισσότερο και γιατί;
το θέατρο, γιατί μ’ αρέσει η επαφή με τον κόσμο, η ζωντανή επικοινωνία, η συνομιλία που τελικά δίνει και στην παράσταση το νόημά της και την κάνει διαφορετική κάθε φορά.
Ποιο ρόλο θα θέλατε να είχατε παίξει για πρώτη φορά εσείς;
Τη Μάνα του Μπρεχτ.
Ποιο ρόλο θα θέλατε να παίξετε με την πρώτη ευκαιρία;
Την αφηγήτρια σε παραδοσιακά παραμύθια.
Κωμωδία ή δράμα; Ποια η προτίμησή σας;
Και τα δύο. Είναι η αντίφαση της ζωής.
Πού σας βρίσκουμε αυτή την περίοδο;
Αυτή την περίοδο παίζουμε στο Θέατρο Αλκμήνη κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00, το πρωτότυπο έργο Ψυχών Λύτρωσις σε συγγραφή Δήμητρας Μπάσιου, Καίτης Αθανασίου, Νίκου Κρίκα και σκηνοθεσία Νίκου Κρίκα με πολύ καλούς και γλυκούς συναδέλφους τον κο Λιανό, την κα Φίλιππα, την κα Μπάσιου, τον κο Σανιάνο την κα Αργυροπούλου και τον κο Χ. Ζαχάροφ. Επίσης παίζουμε με το Λαϊκό θίασο MATICAPI στο θέατρο Άβατον, κάθε Κυριακή πρωί, την Σολομώντεια Λύση του Γ. Καλατζόπουλου, διασκευή του έργου του Μπρεχτ ο Κύκλος με την Κιμωλία. Τον Λαϊκό θίασο MATICAPI απαρτίζουν οι: Γ. Τσαγκαράκης που είναι και σκηνοθέτης της παράστασης, Ν. Κάβουρα, Α. Γουγής, Γ. Ζιώγαλας και εγώ.
Νιώθετε ικανοποίηση από τη μέχρι τώρα καλλιτεχνική σας πορεία;
Ναι βέβαια. Είναι μια πορεία με πολύ κόπο και με πολύ αυταπάρνηση περπατημένη κι από μένα κι από τους συναδέλφους μου στο σύνολό τους. Εκτιμώ βαθιά τους καλλιτέχνες.
Ποιες είναι οι καλλιτεχνικές σας βλέψεις για το μέλλον;
Κάτι ετοιμάζουμε με τη Δήμητρα και σύντομα θ’ ακούσετε νέα μας.
Μια ευχή σας που θα θέλατε να πραγματοποιηθεί;
Η ειρήνη. Αλλά θέλει να αλλάξουμε τον παλιό κόσμο κι αυτό θα είναι το χρέος μας, η μάχη των μαχών μέχρι την ειρήνη.
0 Σχόλια