Η Κυριακή Πιττάκη είναι νεοεμφανισθείσα στα γράμματα. Ωστόσο, η επαφή της με το βιβλίο μετράει δεκαετίες. Σ' αυτό, βέβαια, συνέβαλαν σημαντικά οι πολύ αξιόλογες σπουδές της, καθώς κι η επαγγελματική της ενασχόληση ως δασκάλα στη Δημοτική Εκπαίδευση. Κρατώντας στα χέρια της το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Ταλαι-πορείες», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πηγή», φιλοξενείται σήμερα στις Τέχνες σε μια άκρως ενδιαφέρουσα κι αποκαλυπτική συνέντευξη.
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κυρία Πιττάκη, πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας στο αναγνωστικό κοινό;
Θα σύστηνα τον εαυτό μου στο αναγνωστικό κοινό ως έναν άνθρωπο που μεγάλωσε ανάμεσα σε στοίβες από βιβλία. Που μέστωσε μελετώντας ασταμάτητα. Παιδιόθεν, όνειρο το να γίνω δασκάλα και ευλογία να αγαπώ με πάθος τη διδασκαλία και τα βιβλία. Δηλώνω αθεράπευτα βιβλιολάτρης! Και αθεράπευτα ρομαντική και αισιόδοξη ότι το φως και το καλό μπορεί να επικρατήσει στον κόσμο, αν τα σχολεία μας είναι τα φυτώρια που καλλιεργούνται αμάραντες αξίες και αρετές. Και μια από αυτές η φιλαναγνωσία!
Οι σπουδές σας, αλλά και η επαγγελματική σας ενασχόληση ως δασκάλα στη Δημοτική Εκπαίδευση έχουν βοηθήσει, θεωρείτε, την προσπάθειά σας να εξομολογηθείτε στο χαρτί ένα προσωπικό σας βίωμα;
Ναι, βέβαια η επαγγελματική μου ενασχόληση ήταν καταλυτική στην προσπάθεια αυτή. Κυρίως όμως το έμφυτο ταλέντο της συγγραφής, που με έκανε να διαπρέπω σε αυτό τον τομέα από τα πρώιμα μαθητικά μου χρόνια. Έγινα δασκάλα από επιλογή. Ένιωθα πάντα ότι γεννήθηκα για αυτό τον ρόλο στη ζωή. Η εξομολόγηση όμως ενός προσωπικού βιώματος είναι κυρίως αποτέλεσμα της ωριμότητας και της γενναιότητας που μου καλλιέργησε η δοκιμασία της ασθένειας. Η συναίσθηση ότι ο κόσμος χρειάζεται να διδαχθεί την εξοικείωση με τον πόνο και τις δοκιμασίες.
Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι με την ολοένα και αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου διαβάζουν βιβλία στις μέρες μας;
Με κριτήριο την εμπειρία μου ως δασκάλα όσον αφορά στα παιδιά, θα έλεγα ότι κάθε χρόνο και δυσκολότερα… αποφεύγω τη λέξη χειρότερα γιατί επενδύω στην αισιοδοξία. Υπάρχουν όμως πολλοί άνθρωποι καλλιεργημένοι και ζυμωμένοι με την κουλτούρα της φιλαναγνωσίας, που αντιστέκονται στην τάση περιθωριοποίησης του βιβλίου. Που γνωρίζουν καλά πως δυστυχώς η αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου παρέχει πολλά σκουπίδια και παράσιτα στην υγιή μόρφωση των παιδιών μας, κυρίως στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους. Και γι’ αυτό επιμένουν να επενδύουν στον πλούτο των βιβλίων.
Γιατί επιλέξατε να καταγράψετε το βίωμά σας σε ένα βιβλίο κι όχι σε ένα διαδικτυακό μέσο;
Επέλεξα να καταγράψω το βίωμα μου σε ένα βιβλίο, γιατί ακριβώς πιστεύω στη σταθερή αξία ενός τυπωμένου λόγου που δε χάνεται μέσα στον κυκεώνα του διαδικτύου. Από το οποίο μπορεί να αλιεύσει κάποιος τα μαργαριτάρια, μόνο αν έχει τη σοφία και την ωριμότητα να κρίνει σωστά. Το διαδίκτυο επισκιάζει την ποιότητα, γιατί ευνοεί την ελευθέρα βοσκή ιδεών και δεν λογοκρίνει με κριτήριο την ποιότητα.
Ένα βιβλίο αποτελεί μια σταθερή εικόνα, μια παρουσία θα έλεγα, έρχεται σε τετ α τετ συνάντηση με τον άνθρωπο ως ένα «πρόσωπο». Και ζητά να αναμετρηθεί μαζί του ζητώντας μια επικοινωνία βαθιά. Με ηρεμία και χωρίς παράσιτα.
Το βιβλίο σας φέρει τον τίτλο «Ταλαι-πορείες» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πηγή». Πρόκειται, όπως διαβάζουμε στο εξώφυλλό του, για την εγκάρδια εξομολόγηση μιας γυναίκας με καρκίνο. Μιλήστε μας γι’ αυτήν.
Η διάγνωση για τον καρκίνο του μαστού, ανέτρεψε όλα τα δεδομένα της ζωής μου. Άλλαξε τις προτεραιότητές μου. Ξεκίνησε ξαφνικά μια νέα χρονομέτρηση. Ένας αγώνας δρόμου, μια καρκινοδρομία. Μια γυναίκα που αγωνίζεται να μην αφήσει τα συναισθήματα του φόβου και της αγωνίας να τη διαλύσουν, ανακαλύπτει μηχανισμούς επιβίωσης. Αυτοί διαφαίνονται έντονα μέσα στο βιωματικό αυτό βιβλίο. Η δυσκολότερη φάση, μετά την μεγάλη εγχείρηση μαστεκτομής και αποκατάστασης, ήταν οι χημειοθεραπείες και ακτινοθεραπείες. Εκεί, όταν έπιασα πάτο, άρχισα να ανακαλύπτω τα πιο γλυκά συναισθήματα που διαδέχθηκαν εκείνα του παράπονου, του ψυχικού πόνου και της θλίψης. Της ευγνωμοσύνης και της δοξολογίας στο Θεό. Επειδή μόνο εν πλήρει αδυναμία και εν ασθενεία μπορεί να εκτιμήσει ο άνθρωπος κάθε μικρή στιγμή απλής χαράς. Καθετί, ακόμα και το πιο ασήμαντο πράγμα, βιώνεται ως δώρο και ως χάρισμα. Και η παράταση ζωής ως ευλογία.
Πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου σας;
Ο αρχικός τίτλος όταν το βιβλίο ήταν ακόμα στα σπάργανα, ήταν: «Ο καρκίνος το δώρο μου». Ο τελικός τίτλος προέκυψε εν μέσω πανδημίας. Κατά την καραντίνα μου δόθηκε άπλετος χρόνος να συνεχίσω τη συγγραφή που είχε μείνει να εκκρεμεί για πάρα πολύ καιρό. Επειδή όμως και ο κορωνοϊός ήταν μια δύσκολη δοκιμασία, μου ξύπνησε παρόμοια συναισθήματα όπως τότε στη συμπόρευση με τον καρκίνο. Έκανα συχνά τη σκέψη ότι η ζωή μας τελικά είναι μια πορεία από ταλαιπωρίες και δυσκολίες. Με μικρά διαλείμματα χαράς. Αυθόρμητα και χωρίς να το πολυσκεφτώ, άρχισα να εμπλέκω μέσα στην ιστορία μου για τον καρκίνο και το ημερολόγιο κορωνοϊού. Κάποια στιγμή έγινε μέσα στο μυαλό μου η παραλλαγή της λέξης. Για να καλύψει το ευρύτερο περιεχόμενο που προέκυψε. Ψάχνοντας ξανά τις αισιόδοξες νότες της ψυχής μου, θέλησα να μετατρέψω τις ταλαιπωρίες, σε ταλαι-πορείες. Όλα στη ζωή είναι δρόμος-ταξίδι και οι δυστυχίες και οι ευτυχίες στοιχεία αναπόσπαστα αυτού του ταξιδιού. Που αν τα επεξεργαστούμε σωστά, γίνονται συστατικά της ωριμότητας και της ωραιότητάς μας της πνευματικής, που μας προετοιμάζει για την αποδοχή της φθαρτής μας φύσης και της ενατένισης στην άφθαρτη και αιώνια ψυχή μας.
Στο εισαγωγικό σας σημείωμα γράφετε: «Η συγγραφή μιας τόσο προσωπικής εμπειρίας, ενός ημερολογίου που έχει θέμα τη συμπόρευση με τον καρκίνο, είναι εξίσου επίπονη όπως και η ίδια η συνοδοιπορία με τον καρκίνο. Είναι εγχείρημα δύσκολο και πόνημα επίπονο. Ψυχική ταλαιπωρία.» Γιατί προβήκατε στη συγγραφή του;
Προέβηκα στη συγγραφή της προσωπικής αυτής μου εμπειρίας, παρόλο το μεγάλο βαθμό δυσκολίας, γιατί ήταν ένα τάμα που έκανα εις μνήμη μιας παιδικής μου φίλης που είχε πεθάνει από καρκίνο έναν χρόνο πριν τη δική μου διάγνωση. Ήταν μια έντονη και επίμονη ανάγκη που αναδύθηκε από την ψυχή μου από τον πρώτο χρόνο της ασθένειάς μου. Η σκέψη της με συνόδευε συχνά στα περάσματά μου από νοσοκομεία και κλινικές. Και κυρίως κατά τις θεραπείες μου στο Ογκολογικό Κέντρο της Τράπεζας Κύπρου. Οι ενοχές που με επισκίαζαν για το γεγονός ότι δεν ήμουν κοντά της όταν έδινε τη δική της μάχη, έπαιξαν τελικά ένα καθοριστικό και καταλυτικό ρόλο για αυτή τη συγγραφή.
Δεδομένου ότι και το ύφος της γραφής σας είναι προσαρμοσμένο κατάλληλα, ώστε να αποτελεί ένα εύκολο ανάγνωσμα για κείνον που θα το επιλέξει για να τον συντροφεύσει τις στιγμές της χαλάρωσής του, τελικά, πείτε μας εσείς ως δημιουργός του, πώς θα το χαρακτηρίζατε συνολικά; Θεωρείτε εκ του αποτελέσματος και από τις μέχρι τώρα κριτικές που έχετε λάβει από τους αναγνώστες σας, ότι καταφέρατε να τους παρουσιάσετε αυτό που είχατε στο νου σας ως αρχική ιδέα;
Συνολικά θα το χαρακτήριζα, έχοντας υπόψιν και τις διάφορες κριτικές που έλαβα, ως ένα συγκινητικό βιβλίο μεν, καθόλου μίζερο δε. Παρόλο που διαπραγματεύεται μια δοκιμασία και καθόλα δύσκολη εμπειρία, είναι αισιόδοξο, δυναμικό και πολύ αληθινό. Παρουσιάζεται η ασθένεια μέσα από μια αναστάσιμη προοπτική και στάση ζωής. Και συμπεριλαμβάνει αναφορές σε πολλές άλλες πτυχές της ζωής, της προ και μετά καρκίνου ζωής της συγγραφέως. Με αυτοπεποίθηση και χαρά μπορώ να πω ότι πέτυχα αυτό που είχα στο νου μου, να παρουσιάσω την ασθένεια ως τελικά ένα δώρο… Που με έκανε να βλέπω τη ζωή με άλλο φακό και έχοντας την αίσθηση του επείγοντος. Ότι κάθε απλή στιγμή είναι πολύτιμη και δώρο.
Πώς θα χαρακτηρίζατε η ίδια το βιβλίο σας; Ως ένα βιβλίο που στοχεύει καθαρά και μόνο στην ψυχαγωγία του αναγνώστη, ή ως ένα βιβλίο που συμβάλει στον προβληματισμό του, στην ενημέρωσή του, στην ενδυνάμωσή του ή ενδεχομένως και σε κάτι άλλο;
Το βιβλίο μου είναι ένα βιωματικό βιβλίο. Μια κατάθεση ψυχής και μια ειλικρινής εξομολόγηση. Οι δυσκολίες, οι ταλαιπωρίες, ο πόνος, η αγωνία από την ασθένεια, παρουσιάζονται με τρόπο που να μην προκαλεί οίκτο. Αναμειγνύονται με ευχάριστα βιώματα της συγγραφέως. Θα έλεγα πως είναι ένα βιβλίο αισιοδοξίας και ελπίδας. Σαφώς και ψυχαγωγεί τον αναγνώστη, αλλά στοχεύει κυρίως την ευαισθητοποίησή του όσον αφορά στην ασθένεια και τον προβληματισμό για τους τρόπους διαχείρισης και αντιμετώπισης γενικά των δοκιμασιών με τις οποίες μας φέρνει αντιμέτωπους η ζωή. Πιστεύω ότι δίνει εναύσματα στον αναγνώστη και τον παρακινεί να ανακαλύψει την χαρά ακόμα και μέσα από τις δυσκολίες με γνώμονα την ευγνωμοσύνη για κάθε τι που μας προσφέρεται. Εν κατακλείδι, σπρώχνει τον αναγνώστη να βρει τους δικούς του οδοδείκτες ευτυχίας μέσα στη δική του πορεία ζωής.
Μπορεί ο αναγνώστης να συναντήσει μέσα από το βιβλίο σας κομμάτια του δικού του εαυτού;
Αν με ρωτούσατε πριν διαβαστεί το βιβλίο μου από άλλους ανθρώπους, δε θα μπορούσα να σας πω. Αυτή ήταν και η μεγάλη μου ανησυχία από την αρχή. Αν δηλαδή θα μπορεί ο κάθε άνθρωπος να ταυτιστεί με κάποιες πτυχές από τη ζωή της πρωταγωνίστριας, να αποκομίσει κάτι από αυτό και να το νιώσει και ως δικό του βίωμα. Ήταν απερίγραπτη η χαρά μου όταν άρχισα να διαπιστώνω σιγά-σιγά, από την ανατροφοδότηση που είχα από τα σχόλια ανθρώπων που το διάβασαν, ότι με ένα μαγικό τρόπο ο κάθε ένας έβρισκε μέσα σε αυτό κάτι διαφορετικό ως βαρυσήμαντο και σημείο αναφοράς για τη δική του ζωή. Ανάλογα με τις δικά του προσωπικά δεδομένα και εμπειρίες.
Μιλήστε μας για το εκδοτικό σας σπίτι. Είστε ευχαριστημένη από τη συνεργασία σας με τις εκδόσεις «Πηγή»;
Είναι η πρώτη συγγραφική μου παρουσία και δεν έχω εμπειρία συνεργασίας με άλλο εκδοτικό οίκο για να μπορώ να συγκρίνω. Νιώθω τυχερή και ευνοημένη όμως από την συγκυρία να συνεργαστώ με τις Εκδόσεις «Πηγή», γιατί από την πρώτη στιγμή με έκαναν να νιώσω ασφάλεια με τον επαγγελματισμό τους. Όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους είχα επικοινωνία σε όλα τα στάδια αυτής της διαδικασίας, ανταποκρίθηκαν σε κάθε μου προσδοκία όσον αφορά στην ενημέρωση και καθοδήγηση που χρειαζόμουν. Θα έλεγα εν ολίγοις, απόλυτα υποστηρικτικοί!
Σε ποιες ηλικίες απευθύνεστε κυρίως;
Απευθύνομαι κυρίως σε ενήλικες, από 18 χρόνων και άνω. Μπορεί να δώσει μηνύματα και σε νεαρά άτομα, γιατί όλοι έχουμε εμπειρία από μια ασθένεια, όχι μόνο ως οι ίδιοι ασθενούντες, αλλά και ως συγγενείς και φίλοι ανθρώπων που περνούν τέτοιες δοκιμασίες. Το χιούμορ, το ανάλαφρο ύφος στις περιγραφές των ταξιδιωτικών εμπειριών της συγγραφέως, που δηλώνει σε κάποια φάση ότι διάγει την «εφηβεία των 50», το κάνουν προσιτό σε ευρύτερο αναγνωστικό κοινό.
Έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο να μεταφραστεί το βιβλίο σας σε κάποια άλλη γλώσσα, την αγγλική ίσως; Θα σας ενδιέφερε κάτι τέτοιο;
Το σκέφτηκα ναι, όταν μου το ζήτησαν φίλοι από το εξωτερικό. Θα με ενδιέφερε πολύ! Για να μπορώ κυρίως να το χαρίσω σε ξενόγλωσσους αγαπημένους φίλους! Κυρίως όμως για να μπορώ με ευγνωμοσύνη να το χαρίσω στο γιατρό μου στο Λονδίνο. Επίσης, συνειδητοποίησα ότι θα είναι πολύ πιο προσιτό σε νεαρότερες ηλικίες που προτιμούν τη χρήση της Αγγλικής Γλώσσας. Αυτό μου εξέφρασαν νεαρότεροι αναγνώστες μου ως εισήγηση!
Επόμενες συγγραφικές βλέψεις έχετε;
Ναι, φυσικά! Πάντα είχα αυτή την έφεση για τη συγγραφή και περίμενα με χαρά να έρθει ο καιρός που θα μπορώ να αφοσιωθώ σε αυτό! Με ενδιαφέρει πολύ και το παιδικό βιβλίο, του οποίου τη χρησιμότητα και αξία ξέρω από πρώτο χέρι, λόγω της πολύχρονης εμπειρίας μου ως δασκάλα.
Μια ευχή σας για το μέλλον;
Να εξαπλωθεί η φιλαναγνωσία ως πανδημία ανάμεσα στα παιδιά μας και τους νέους μας, για να μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα ειρηνικό κόσμο όπου θα διαπρέπει η ειρήνη, αρχικά ως εσωτερικό βίωμα του κάθε ανθρώπου. Και κατʼ επέκτασιν ως κουλτούρα και πολιτισμός των λαών. Αλλά κυρίως εύχομαι να πληθύνουν οι φωτισμένοι συγγραφείς που θα δώσουν στους ανθρώπους πνευματική τροφή για ανθρωπιστική μόρφωση.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας.
Απόσπασμα σελ. 201, 202:
«Σήμερα είχα επίσκεψη στον γιατρό και γι’ αυτό πέρασα ένα χαλαρό πρωινό διαβάζοντας. Στις 3:30 βρέθηκα στο Portland Place, συνεπής στο ραντεβού μου. Μου άλλαξαν τα dressings και μετά, ξεκούραστη, ελεύθερη κι ωραία ξεκίνησα την εξερεύνηση! Κάθε φορά που τελειώνει μια εκκρεμότητα με τα ιατρικά μου θέματα, νιώθω τόσο ανάλαφρη που όταν περπατώ δεν πατώ στον δρόμο, προχωρώ σχεδόν «πετώντας».
Το κινητό μου σε εγρήγορση, έτοιμο για φωτογραφίες. Αποθηκεύω ατέλειωτες αναμνήσεις, δεν ξέρω ούτε κι εγώ για ποιο λόγο ακριβώς. Ίσως νιώθω πως έτσι, εγκλωβίζοντας τις στιγμές μου σε μια φωτογραφία, ο χρόνος παγώνει και αποκτά περισσότερη διάρκεια. Ο καρκίνος σε κάνει να αγωνιάς πως δεν έχεις χρόνο, ο χρόνος ξαφνικά γίνεται ανεκτίμητος, η αίσθηση του επείγοντος δίνει ώθηση σε μια δημιουργική ζωή στο τώρα. Η ζωή είναι στο τώρα, στο παρόν, αυτή τη στιγμή, αυτό το λεπτό που μου δίνεται. Χωρίς να καταλάβω πώς, βρέθηκα να πίνω καφέ στο BBC! Πέφτει πληροφόρηση με SMS: «Φιλενάδα, πίνω καφέ στην καφετέρια του BBC! Έκαμα μια μικρή εξερεύνηση μέσα στο κτήριο, πήρα μια γεύση από πολυτέλεια και προχωρημένη τεχνολογία! Με τον γιατρό πήγαν όλα καλά! Η αποθεραπεία βαίνει κατ’ ευχή. Σε ευχαριστώ για τη συμπαράσταση». Προωθώ. Κοινοί παραλήπτες του μηνύματος: Μελίνα, Αθανασία, Βερόνικα. Είναι μεγάλη ευλογία να έχεις καλούς φίλους».
Κυρία Πιττάκη, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας εύχομαι κάθε επιτυχία στο συγγραφικό σας έργο.
Κι εγώ σας ευχαριστώ θερμά για αυτή την ευκαιρία που μου προσφέρατε να μιλήσω για το βιβλίο μου! Καλή συνέχεια σας εύχομαι και κάθε καλό!
Βιογραφικό:
Η Κυριακή Κ. Πιττάκη γεννήθηκε στην Αµµόχωστο και κατάγεται από το Παραλίµνι της Κύπρου. Έχει σπουδάσει Παιδαγωγικά στην Παιδαγωγική Ακαδηµία Κύπρου και το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήµιο Αθηνών. Έχει παρακολουθήσει µεταπτυχιακές σπουδές στη Θεολογία στο Πανεπιστήµιο Νεάπολις Πάφου, καθώς και στο Πανεπιστήµιο Λευκωσίας. Εργάζεται µέχρι σήµερα ως δασκάλα στη Δηµοτική Εκπαίδευση.
0 Σχόλια