Μια νέα συγγραφέα φιλοξενούμε σήμερα στις Τέχνες, με αφορμή το πρώτο της βιβλίο, με τίτλο «Ιστορίες τριών λεπτών», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πηγή». Είναι η Αριάδνη Νικολάρα, η οποία μας συστήνει τον εαυτό της και το έργο της στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κυρία Νικολάρα, πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας στο αναγνωστικό κοινό;
Είμαι πολύ νέα στον χώρο και το βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε είναι από μόνο του η γνωριμία του κοινού με την Αιολική ψυχή μου, όπως λέω.
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να εκφραστείτε μέσω της συγγραφής;
Το έκανα από πάντα έτσι κι αλλιώς. Έγραφα μικρά κείμενα, άρθρα, ημερολόγια, ποίηση, στίχους. Όταν έχεις ένα πολύ ισχυρό όπλο όπως η γραφή, πρέπει να το αξιοποιήσεις. Μπορείς έτσι να νιώσεις μια ψυχική ανάταση, να οργανώσεις τις σκέψεις σου, να τις διαδώσεις, να διδάξεις.
Οι πολύ αξιόλογες σπουδές σας, αλλά και η εναλλαγή στις επαγγελματικές σας ενασχολήσεις έχουν επηρεάσει, θεωρείτε, τον τρόπο σκέψης και γραφής σας;
Θεωρώ πως έχουν βαθύτατα επηρεάσει και τον τρόπο σκέψης μου και τη γραφή μου. Σας ευχαριστώ και γι’ αυτή την ερώτηση. Ό,τι διδασκόμαστε σε αυτή τη ζωή αφήνει επάνω μας ένα αποτύπωμα. Επομένως μέσα από τις εκπαιδευτικές μου εμπειρίες έμαθα πολλά και πιστεύω πως τα εφάρμοσα με επιτυχία και σε επαγγελματικό επίπεδο, σε όποιον χώρο και αν εργάστηκα. Αυτό πλέον συνεχίζεται και στη γραφή μου, ακόμη και σημεία όπου δεν ζητείται επιτηδευμένη ή λόγια γραφή κι εκεί πρέπει να ταυτιστείς με το περιεχόμενο και να προσαρμόσεις τη γλώσσα σου.
Πώς συνδυάζονται δύο διαφορετικές τέχνες μεταξύ τους, η επιχειρηματικότητα και η συγγραφή;
Ωραία ερώτηση επίσης. Εγώ ως άτομο ήμουν ως τα 30 μου χονδρικά, της θεωρητικής κατεύθυνσης γι ‘αυτό και είχα μπει στον εκπαιδευτικό κλάδο. Σίγουρα μέσα από την εργασία μου στην Εθνική Τράπεζα μεταλλάχθηκα και πέρασα από τη θεωρία στην πράξη. Είδα τα προβλήματα του μικρού επιχειρηματία στην Ελλάδα και το πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το παιχνίδι με το χρήμα. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να κάνω κι εγώ τα δικά μου βήματα στην επιχειρηματικότητα και μάλιστα να διδάξω ως μέντωρ και άλλες γυναίκες που θέλουν να ιδρύσουν μικρές επιχειρήσεις με τις δικές τους δυνάμεις. Όσο για τη λέξη «τέχνη» θα έλεγα πως η επιχειρηματικότητα είναι η «τεχνική» που εμπεριέχει βέβαια μέσα της και τη λέξη «τέχνη». Εν προκειμένου στην περίπτωσή μου η επιχειρηματικότητα είναι ο βιοπορισμός και η συγγραφή η «φυγή».
Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για εσάς;
Το οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια η πληροφορία είναι τόση πολλή που είναι αδύνατον να τη συλλάβεις όλη. Επίσης διαφορετικά ερεθίσματα προσλαμβάνεις αν βλέπεις καθημερινά τηλεόραση και διαφορετικά αν είσαι έξω στον δρόμο, ανάμεσα στον κόσμο και την πραγματική ζωή. Διαφορετικά αν απομονωθείς στο σπίτι σου ανάμεσα στα βιβλία σου όπως κάνουν πολλοί μελετητές και διαφορετικά ερεθίσματα αν ζεις πχ σε μεγάλη πόλη, χωριό ή τουριστικό νησί. Όλα αυτά φιλτράρονται από το μυαλό ενός συγγραφέα και «σερβίρονται» τελικά κάποια στιγμή σε ανύποπτο χρόνο. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε έναν συνθέτη ή σε έναν ζωγράφο.
Εμφανίζεστε επίσημα στα γράμματα με ένα βιβλίο μικροδιηγημάτων. Τι ήταν αυτό που προκάλεσε το ενδιαφέρον σας για το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος;
Αφορμή έγινε η ανάρτηση κειμένων στο Facebook. Είμαι εκεί από τους πρώτους το 2008. Στην αρχή ήταν απλώς η γέφυρα επικοινωνίας με την πατρίδα μου τη Λέσβο και τους συγγενείς και φίλους εκεί. Μετά εξελίχθηκε ως μέσο έκφρασης με κείμενο ως σχολιασμός της καθημερινότητας, της εργασιακής μου μέρας, κλπ. Στη συνέχεια πήρε τη μορφή blog posts στην ιστοσελίδα που δημιούργησα μόνη μου και τροφοδοτούσα με άρθρα σε τέτοιο μέγεθος, όσο χρειαζόταν για να είναι φιλικά προς τον αλγόριθμο της Google. Όταν έψαχνα πού να το κατατάξω, δεν ήξερα πού. Μου είπαν ως ορολoγία την κατηγορία του bonsai. Σήμερα πλέον που έχει κυκλοφορήσει το βιβλίο μου, βλέπω πως το είδος είναι ήδη σε άνθιση και πιστεύω πως θα εξελιχθεί ακόμη περισσότερο λόγω ταχύτητας της εποχής και δυσκολίας συγκράτησης περιττής πληροφορίας.
Έχετε πρότυπα ως συγγραφέας; Στα γραπτά σας θα διαπιστώσει ο αναγνώστης επιρροές από άλλους αγαπημένους σας συγγραφείς;
Γενικά νόμιζα πως ήμουν φλύαρη στη γραφή μου. Μελετώντας κάποιες πολυγραφότατες ελληνίδες συγγραφής που έχουν σειρά από best sellers, διαπίστωσα πως ποτέ δεν θα μπορούσα να γράψω μυθιστορήματα-τόμους γιατί απλά δεν μου αρέσουν οι «σάλτσες» ως άτομο. Έτσι είμαι και στην καθημερινότητά μου. Απλή, στακάτη, τσεκουράτη, to-the-point που λέμε… Σοβαρή επίδραση πλέον η δασκάλα μου στη δημιουργική γραφή η κυρία Σοφία Νικολαίδου, που είναι και η πρώτη αναγνώστρια των κειμένων μου και η πρώτη επιμελήτρια. Μας διδάσκει λοιπόν καθημερινά την αφαιρετικότητα.
Επιθυμείτε την κριτική στο έργο σας ή είναι κάτι που δεν σας ενδιαφέρει;
Φυσικά και την επιθυμώ και την αποδέχομαι. Αυτή μας κάνει καλύτερους σε όλα.
Το Μάιο του 2023 κυκλοφόρησε το πρώτο σας βιβλίο με τίτλο «Ιστορίες τριών λεπτών», από τις εκδόσεις «Πηγή». Οι ιστορίες αυτές αποτελούν στιγμιότυπα ζωής που χρησιμεύουν ως πυξίδα για τις νέες γενιές. Τι εννοείτε μ’ αυτό;
Νιώθω πως τα παιδιά μας τώρα πλέον «ελέγχονται» από δυνάμεις πολύ μακριά από εμάς. Οι διηγήσεις των μεγάλων πιο πολύ από ποτέ θεωρούνται ξεπερασμένες. Γιατί φύγαμε από την κλασσική μορφή οικογένειας και τις παλιές ασχολίες που έφερναν τα μέλη της οικογένειας κοντά. Τώρα είναι ο καθένας μέσα στο κινητό του και επιλέγει συνήθως αμφιβόλου ποιότητας πληροφόρηση και ψυχαγωγία. Η αφήγηση λοιπόν τέτοιων ιστοριών που φέρνουν το παρελθόν αγκαλιά με το παρόν, πιστεύω πως μπορούν να αποτελέσουν μία πυξίδα για να φέρουν και πάλι τη νέα γενιά κοντά τις ρίζες τους.
Είναι αυτοβιογραφικές οι ιστορίες που αφηγείστε;
Κυρίως ναι.
Γιατί επιλέξατε τον τίτλο αυτό για το βιβλίο σας;
Ήθελα όποιος το διαβάζει να ξέρει ακριβώς και πόσο χρόνο θα του πάρει. Η έκπληξή μου ήταν τεράστια όταν μετά από το δικό μου βιβλίο βγήκε τον Σεπτέμβριο το «90 Δευτερόλεπτα- Οδηγίες για την επίγεια ζωή» του Σάκη Σερέφα, ο οποίος βραβεύτηκε πέρυσι από την Ακαδημία Αθηνών και συμπτωματικά είναι κι ο σύζυγος της δασκάλας μου.
Μιλήστε μας περισσότερο για το περιεχόμενό των ιστοριών σας.
Ανάλογα με τη θεματική χώρισα τις ιστορίες μου σε γκρουπς. Για να μπορεί κάποιος να αρχίσει από όπου νομίζει καλύτερα. Δεν είναι χρονολογική η σειρά ακριβώς, ίσως μόνο η τελευταία κατηγορία που είναι περισσότερο στο τώρα. Έτσι λοιπόν υπάρχουν τα εξής υπο-κεφάλαια: Μαθητές και Δάσκαλοι, Λέσβος, Σπουδές και Διακοπές, Επαγγελματικά, Γυναίκες και Άνδρες, Ανθρώπινες φιγούρες, Φαινόμενα των Καιρών και τέλος Αυτογνωσία. Από τους υπότιτλους μπορεί κάποιος να καταλάβει πως είναι κατηγοριοποιημένες και τι να περιμένει. Π.χ. στις Ανθρώπινες φιγούρες μιλάω για κάποιους ανθρώπους που έχουν αφήσει ένα στίγμα στη ζωή μου ή και άλλων ανθρώπων ακόμη, ανθρώπους υπαρκτούς και όχι ήρωες της συγγραφικής πένας.
Τι σας ενέπνευσε για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου;
Να σας πω την αλήθεια πιστεύω πως έπαιξαν μεγάλο ρόλο οι αφηγήσεις των παππούδων και των γονιών μου όταν μαζευόμασταν όλοι μαζί τα χειμωνιάτικα βράδια στο καθιστικό ή τα καλοκαίρια στις δροσερές αυλές μαζί με συγγενείς και φίλους που έρχονταν να μας επισκεφθούν. Αφηγήσεις που συνήθως μας άφηναν μεγάλη συγκίνηση ή ατέλειωτα γέλια. Κάπως έτσι οι μικροαφηγήσεις δημιουργήθηκαν ακόμη και πίσω από το γκισέ της τράπεζας ή μέσα από ένα ραντεβού με πελάτη και το ωραίο είναι πως αυτό συνεχίζει να ρολάρει όσο υπάρχουμε. Έχω την εντύπωση πως την αρχή σε αυτό το είδος έκανε ο Στέφανος Ξενάκης με το «Δώρο» και ο Λεωνίδας Καραίσκος με το «Ευ».
Υπάρχουν μηνύματα που θέλετε να περάσετε στον αναγνώστη μέσα από τις ιστορίες που αφηγείστε; Ποια είναι αυτά;
Αυτά που μου έρχονται στο μυαλό τώρα άμεσα είναι σίγουρα η θέση της γυναίκας που ακόμη και σήμερα είναι σε παθητικό ρόλο, όπου άλλοι αποφασίζουν για εκείνη ή άλλοι την μεταχειρίζονται. Επίσης αυτός ο ισχυρός κλονισμός των ρόλων που τελικά δεν ξέρω αν ήταν για καλό ή για κακό κι αυτό από την παρατήρηση που έχω κάνει και ως εκπαιδευτικός αλλά και ως μητέρα τριών παιδιών στα παιδιά ακόμη και της επαρχίας, τα οποία παρουσιάζουν πολλά προβλήματα και ψυχολογικά αλλά και μαθησιακά και αυτό έχει σοβαρό αντίκτυπο στην κοινωνία ευρύτερα. Το ερώτημα που πλανάται είναι «σε τί κόσμο έχουμε φέρει τα παιδιά μας;» ή «τί συνθήκες δημιουργούμε εμείς σαν άτομα για να φέρουμε στον κόσμο υγιή ψυχικά παιδιά;»
Το βιβλίο σας απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό;
Ήδη πολλοί φίλοι των παιδιών μου το έχουν διαβάσει. Κάποιες ιστορίες έχουν διδακτικό χαρακτήρα και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, μιας κι εγώ μητέρα είμαι και έχω διδάξει σε πολλά παιδιά και ειδικά εφήβους. Γι’ αυτό σίγουρα θα αρέσει σε μεγάλη γκάμα ηλικιών.
Μιλήστε μας για το εκδοτικό σας σπίτι. Είστε ευχαριστημένη από την πρώτη συνεργασία σας με τις εκδόσεις «Πηγή»;
Ναι, πραγματικά νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για τον εκδοτικό μου γιατί αγκάλιασαν το εγχείρημά μου με ιδιαίτερη ευαισθησία και ενσυναίσθηση και πραγματικά ζήτησαν τις ελάχιστες δυνατόν αλλαγές ή διορθώσεις στο βιβλίο μου. Η ομάδα τους ήταν πολύ φιλική απέναντί μου και ήταν όλοι άριστοι συνοδοιπόροι, σα να μπήκαν στην ψυχή μου και να αντιλήφθηκαν ακριβώς αυτό που ήθελα να εκφράσω. Αν και νέος εκδοτικός οίκος και μεσαίου μεγέθους, θεωρώ ότι έχει όλες τις προδιαγραφές ανάπτυξης. Έχει συγκεντρώσει πολλά νέα ταλέντα στους κόλπους του κι αυτό είναι ελπιδοφόρο για τον κόσμο της συγγραφής.
Επόμενα συγγραφικά βήματα κάνετε ή είναι πολύ νωρίς ακόμα για κάτι τέτοιο;
Το επόμενο μεγάλο στοίχημα είναι το μυθιστόρημα, δηλαδή η μεγάλη φόρμα όπως λέμε. Αυτή είναι η πρόκληση αλλά αυτή και η ομορφιά του πράγματος. Όπως είπα και σε μια άλλη πρόσφατη συνέντευξή μου «όσο περισσότερο μπαίνεις στον κόσμο της συγγραφής, τόσο περισσότερο θέλεις να μείνεις εκεί». Έτσι λοιπόν ενώ είναι δύο, ίσως και πέντε χρόνια που ξεκίνησε η ιδέα αυτού του μυθιστορήματος, μόλις πέρυσι κατά τη διάρκεια των μαθημάτων «έδεσε το γλυκό», όπως λέμε και στο νησί. Υπάρχει ο κεντρικός ήρωες και οι σπονδυλωτές ιστορίες γύρω από αυτόν. Υπάρχει ο σκελετός, η ροή, καλό υλικό και μένει πια να γραφτεί. Πριν από αυτό υπήρξε άλλη ιστορία με πλήρη σκελετό, ήρωες, κλπ, έτοιμο κι αυτό να γραφτεί. Το θέμα του ήταν αρκετά δυνατό για την αμήχανη αρχή μου κι έτσι το άφησα για αργότερα. Αυτό το αποκαλόκαιρο κι ενώ θα περίμενε κανείς πως θα άρχιζα πάλι εντατικά με αυτό που έχω στα σκαριά, νέα ερεθίσματα και έμπνευση έφερε όχι μόνο μια νέα ιστορία αλλά κυρίως ένα νέο είδος, το αστυνομικό, το οποίο καθόλου δεν έχω δουλέψει, δεν έχω διαβάσει, εκτός μικρών παρασπονδιών, και το όποιο άρχισε να ρέει να απίστευτη ταχύτητα. Να δούμε λοιπόν τί θα βγάλει ο φετινός χειμώνας.
Μια ευχή σας για το μέλλον;
Εύχομαι όσοι γράφουμε να αποτελέσουμε μια όμορφη κοινότητα στην οποία θα υπάρχει μια αλληλεπίδραση θετική για όλους και αυτό να οδηγεί σε όλο και καλύτερα έργα, παρά να παρατηρείται το φαινόμενο πολλών χειρογράφων κλεισμένων σε συρτάρια. Για μένα προσωπικά η ευχή είναι αν μη τί άλλο, τα βιβλία μου να αγγίζουν τις ψυχές των αναγνωστών μου και κυρίως να προβληματίζουν και να μένουν στη μνήμη, να μην είναι αναλώσιμα.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας.
Σας παραθέτω από το βιβλίο το αγαπημένο μου απόφθεγμα (quote). Σε πολλά σημεία του βιβλίου αυτές οι αγαπημένες μου φράσεις ή μόττο, έχουν μπει με γράμματα bold στην εκτύπωση.
«Αν βρεις μια αγκαλιά που χωράς ταιριαστά μέσα της μείνε. Αν νιώσεις πως εκεί ανήκες πάντα, θα πει πως αυτή είναι που έψαχνες πάντα. Αν σε πάρει ο ύπνος σφιχταγκαλιασμένη και ξυπνήσεις και δεν θέλεις να τη λύσεις, να την αποχωριστείς με τίποτα, τότε εκεί ανήκεις. Το μέτρο είναι η αγκαλιά. Η αγκαλιά και η μυρωδιά της οικειότητας.»
Κυρία Νικολάρα, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας εύχομαι κάθε επιτυχία στο συγγραφικό σας έργο.
Κι εγώ σας ευχαριστώ κυρία Πετρίδου κι αντεύχομαι και σε σας επιτυχίες σε ό,τι κάνετε.
Βιογραφικό:
Η Αριάδνη Νικολάρα γεννήθηκε στην Καλλονή της Λέσβου το 1971. Σπούδασε στη Σόφια και την Αθήνα και είναι απόφοιτη της Αγγλικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ (1996) και της Σχολής Ξεναγών Μυτιλήνης (1994). Το 2019 ολοκλήρωσε το µεταπτυχιακό της στο Πανεπιστήµιο Αιγαίου, στην Ψηφιακή Καινοτοµία και Επιχειρηµατικότητα.Εργάστηκε ως καθηγήτρια σε σχολεία και ως ξεναγός, µέχρι που διορίστηκε στην Εθνική Τράπεζα. Εργάστηκε εκεί επί δεκαεπτά χρόνια, ώσπου αποχώρησε µε εθελουσία έξοδο. Από τότε βαδίζει τα δικά της επιχειρηµατικά βήµατα, µε έµφαση το διαδίκτυο και τις δυνατότητες της τεχνολογίας και του digital marketing.
Στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται µε την αρθρογραφία και τη συγγραφή, το διάβασµα και την προσωπική ανάπτυξη. Διατηρεί το δικό της blog, www.ariadnesland.com, όπου διαθέτει το δωρεάν e-book της µε θέµα τη γυναικεία επιχειρηµατικότητα. Έχει ήδη κυκλοφορήσει το παιδικό βιβλίο Τι Είναι Τα Σύννεφα, Μαµά;. Συµµετέχει και συνεργάζεται µε οργανώσεις που αφορούν το βιβλίο και τη συγγραφή (PEN GREECE), καθώς και µε θεσµούς για τη γυναικεία ενδυνάµωση, όπως ο ΣΕΓΕ, η WISE GREECE και η MEXOXO. Ποιήµατά της έχουν συµπεριληφθεί σε συλλογική έκδοση το 2022 και κείµενά της έχουν δηµοσιευθεί σε διάφορα περιοδικά και sites.
Από τον Απρίλιο του 2018 εργάζεται ως µεσίτρια ακινήτων και σύµβουλος επιχειρηµατικότητας, διατηρώντας τον ιστότοπο www.angreekproperties.gr και ένα µικρό γραφείο (AN Office) στην Πάρο, όπου ζει µόνιµα τα τελευταία είκοσι τρία χρόνια. Είναι έγγαµη και µητέρα δύο αγοριών και µίας κόρης.
0 Σχόλια