Γράφει όπως ακριβώς σκέφτεται, σε γλώσσα απλή και καθημερινή. Γι' αυτό άλλωστε και τα βιβλία της, όπως παραδέχεται, βγαίνουν αβίαστα από την καρδιά της. Σήμερα η συγγραφέας Στέλλα Κωσταρέλου φιλοξενείται στις Τέχνες για να μας μιλήσει για το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο «Πορφυρές αναμνήσεις» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λυκόφως».
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κυρία Κωσταρέλου, τι ήταν αυτό που σας ώθησε να εκφραστείτε μέσω της συγγραφής;
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκεφτεί ποτέ τον εαυτό μου ως συγγραφέα. Μάλιστα αν μου έλεγες ότι θα γίνεις συγγραφέας θα πέθαινα στο γέλιο αφού ως τα 25 μου έτη είχα διαβάσει ελάχιστα βιβλία. Όμως σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου είχα γεμίσει ανασφάλειες και είχα συχνά κακή διάθεση λόγω ανεργίας. Τότε ήταν που άρχισα να διαβάζω κάποια άρθρα σχετικά με την ψυχολογία. Μου άρεσαν. Ήταν σαν ένα μικρό βάλσαμο. Άρχισα να διαβάζω περισσότερα. Τα άρθρα έγιναν βιβλία αυτοβελτίωσης και αυτά με τη σειρά τους λογοτεχνικά βιβλία. Έβγαλα κάρτα στη Δημοτική βιβλιοθήκη του Ζωγράφου και διάβαζα όλο και περισσότερα. Ήταν ένας φθηνός τρόπος να ταξιδεύω το μυαλό μου και να δραπετεύω από την καθημερινότητα. Αφού λοιπόν είχα ανοίξει το παράθυρο της ψυχής μου και κοίταξα καλά μέχρι τα βάθη της, κατάλαβα και ονόμασα πολλά πράγματα και καταστάσεις από την παιδική μου ηλικία ως τότε. Έτσι αποφάσισα να γράψω το κλειδί της ευτυχίας, όχι για να εκδοθεί, κάτι τέτοιο ούτε που μου είχε περάσει αρχικά από το μυαλό. Το έγραψα για να έχω μια ιστορία να διηγηθώ στο παιδί μου αν κάποτε αποκτούσα. Όμως όταν το τελείωσα μου άρεσε η ιστορία που γράφτηκε με τόση αγάπη και τότε έψαξα τρόπο να το επιμεληθώ για να το στείλω στους εκδοτικούς οίκους. Στο σημείο αυτό βρήκα έναν πολύ ωραίο και διασκεδαστικό οδηγό επιμέλειας στην ιστοσελίδα aray.gr του συγγραφέα Μανώλη Σιμιτσάκη, επικοινώνησα μαζί του, εκείνος πρόθυμα με έφερε σε επαφή με τις εκδόσεις Λυκόφως και το κλειδί της ευτυχίας βρήκε το σπίτι του.
Πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας στο αναγνωστικό κοινό;
Δεν θα πω ψέματα. Το να συστήνω τον εαυτό μου, ήταν είναι και θα είναι η χειρότερη ερώτηση που δυστυχώς δεν λείπει από καμία συνέντευξη. Το μόνο που θα πω είναι ότι τα βιβλία μου βγαίνουν αβίαστα από την καρδιά μου. Ένα βιωμα μια εικόνα, ένα συμβάν, μπορεί να πυροδοτήσουν τη φαντασία μου και όταν η ιστορία γεννιέται στο μυαλό μου, η πένα κανει τη δουλειά της. Δεν με νοιάζει να γράψω ένα σοφιστικέ βιβλίο. Γράφω όπως ακριβώς σκέφτομαι. Η γλώσσα είναι απλή, καθημερινή. Δεν με νοιάζει να βρω ωραίες λέξεις και εντυπωσιακές εκφράσεις. Διαβάζοντας ένα βιβλίο μου, θα νιώσεις σαν να ακούς μια συζήτηση καθημερινών ανθρώπων. Επίσης χωρίς να το επιδιώκω, τα βιβλία μου έχουν μια αναλογία χιούμορ και δράματος, γιατί κι εγώ η ίδια είμαι και troll και drama queen.
Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για εσάς;
Η κύρια πηγή έμπνευσης για εμένα είναι τα ταξίδια και τα βιώματα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ιστορίες μου διαδραματίζονται σε τόπους που έχω επισκεφτεί και αγαπήσει. Μπορεί όμως έμπνευση να αποτελέσουν και κάποια άτομα. Είτε άτομα που θαυμάζω και θα μπορούσαν να σκιαγραφηθούν από έναν ήρωα βιβλίου, είτε άτομα της καθημερινότητάς μου που θα ήταν καλοί αντιήρωες.
Ποια τα συναισθήματά σας όταν βλέπετε αποτυπωμένες τη σκέψεις σας;
Όταν μια ιδέα γεννιέται, νιώθω τον ενθουσιασμό ενός φρεσκοερωτευμένου. Ανυπομονώ να αρχίσει το ταξίδι της συγγραφής που θα καταλήξει στην ολοκληρωμένη ιστορία. Καθ’ όλη αυτή την πορεία, γελάω, συγκινούμαι, ταυτίζομαι και αντικρούομαι με τον ίδιο μου τον εαυτό. Όταν έρθει η ώρα να τυπωθεί ένα βιβλίο, νιώθω αγάπη, συγκίνηση και υπερηφάνεια για αυτό το χάρτινο παιδί μου.
Έχετε πρότυπα ως συγγραφέας; Στα γραπτά σας θα διαπιστώσει ο αναγνώστης επιρροές από άλλους αγαπημένους σας συγγραφείς;
Δεν μπορώ να πω ότι έχω ιδιαίτερα πρότυπα. Μου αρέσει πολύ ο Κάφκα και ο Jo Nesbø, όσο ανισορροπία και αν ακούγεται αυτό. Στα γραπτά μου ίσως κάποιος να βρει επιρροές από άλλους συγγραφείς, αλλά αυτό σίγουρα δεν γίνεται εσκεμμένα.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας και ποιο το αγαπημένο σας βιβλίο;
Θα έλεγα ότι ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Franz Kafka και το αγαπημένο μου βιβλίο “η δίκη”. Πάντα επίκαιρο διήγημα και ιδίως στην Ελλάδα. Μάλιστα έχω μια ιστορία κατά νου που μοιάζει πολύ με το εν λόγω διήγημα, βασισμένη σε προσωπικό μου βίωμα από δημόσια υπηρεσία.
Υπάρχει συνταγή για τη συγγραφή ενός καλού βιβλίου;
Νομίζω ότι η συνταγή είναι να γράφει κανείς αυθεντικά. Χωρίς να σκέφτεται αν αυτό που θα πει θα αρέσει ή θα ενοχλήσει και φυσικά να γράφει μόνο όταν έχει κάτι να πει.
Πότε χαρακτηρίζεται ένα βιβλίο καλό;
Θα έλεγα ότι ένα βιβλίο είναι καλό όταν σου προκαλεί συναισθήματα διαβάζοντάς το. Συναισθήματα ευχάριστα που σχηματίζουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου, ενίοτε κάποια δάκρυα συγκίνησης, αλλά και συναισθήματα που θα σε κάνουν να συνοφρυωθείς ή ακόμα και να θυμώσεις. Επίσης, ένα καλό δείγμα ότι ένα βιβλίο είναι καλό, είναι όταν συνεχίζεις να σκέφτεσαι διάφορα σημεία του αφού το τελειώσεις.
Το 2022, κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο σας με τίτλο «Πορφυρές αναμνήσεις» από τις εκδόσεις «Λυκόφως». Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Το βιβλίο “πορφυρές αναμνήσεις”, είναι το δεύτερο κατά σειρά βιβλίο μου που κυκλοφορεί από τις “Εκδόσεις Λυκόφως”. Μια πιο ώριμη γραφή σε σχέση με το πρώτο μου βιβλίο, “το κλειδί της ευτυχίας “. Η ιστορία διαδραματίζεται ταυτόχρονα σε Πράγα και Σεβίλλη και σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Οι βασικοί ήρωες του βιβλίου φαίνεται να είναι δύο, αλλά καθώς η ιστορία ξετυλίγεται, ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι είναι περισσότεροι και πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους.
Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο για το βιβλίο σας;
Μια από τις κεντρικές ηρωίδες του βιβλίου είναι η φλογερή τσιγγάνα Κάρμεν που βιώνει ένα έντονο τραγικό γεγονός το οποίο αδυνατεί να διαχειριστεί, με αποτέλεσμα να οδηγείται στην αυτοκτονία. Η ανάμνησή της όμως θα στοιχειώσει αρκετές γενιές. Τόσο η φλόγα όσο και το αίμα της, έδωσαν στο βιβλίο τον τίτλο “πορφυρές αναμνήσεις”.
Τι σας ενέπνευσε για να προβείτε στη συγγραφή της ιστορίας που αφηγείστε;
Κάποια στιγμή διάβασα σε ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης για τον όρο “κληρονομημένες αναμνήσεις “. Συγκεκριμένα έλεγε για μια γυναίκα που ταλαιπωρούνταν από κατάθλιψη, χωρίς να συμβαίνει κάτι άσχημο στη ζωή της. Έπειτα λοιπόν από αρκετές συνεδρίες με τον ψυχολόγο της και πολύ σκάλισμα του παρελθόντος, βρήκε ότι μια πρόγονός της είχε βιώσει ένα έντονο τραγικό γεγονός. Είχε καεί το σπίτι της με κάποια μέλη της οικογένειάς της μέσα. Ο ψυχολόγος αποφάνθηκε ότι επειδή το βίωμα ήταν τόσο έντονο, μεταφέρθηκε στις επόμενες γενιές προκαλώντας στη γυναίκα αυτή κατάθλιψη. Η αιτιολογία για αυτό ήταν ότι η μνήμη δεν αποθηκεύεται σε ένα συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου όπως πίστευαν παλιότερα, αλλά σε όλα τα κύτταρα. Έτσι αν κάποιος βιώσει κάτι εξαιρετικά έντονο, θα μεταφερθεί μέσω των κυττάρων σε αρκετές γενιές μελλοντικά. Η ιδέα αυτή μου φάνηκε τόσο συναρπαστική και η ιστορία των “πορφυρών αναμνήσεων” άρχισε να ξετυλίγεται στο μυαλό μου.
Έχει happy end το βιβλίο σας; Εσείς πιστεύετε στο happy end ως άνθρωπος;
Το βιβλίο μου δεν έχει happy end, ούτε και εγώ πιστεύω ιδιαίτερα σε τέτοια. Πιστεύω πολύ στο happy now. The end is just the end.
Περνάτε μηνύματα μέσα από την ιστορία που αφηγείστε;
Ναι. Σίγουρα περνάω μηνύματα. Κοινωνικά και θρησκευτικά κυρίως. Μηνύματα έντονα που είτε θα σε κάνουν να κουνήσεις το κεφάλι με απόλυτη συγκατάβαση ή θα σε εξοργίζουν. Σεβαστές και οι δύο αντιδράσεις!
Παρότι οι χαρακτήρες του βιβλίου σας είναι φανταστικοί, θα εντοπίσει ο αναγνώστης σ’ αυτούς στοιχεία της δικής σας προσωπικότητας;
H απάντηση είναι σίγουρα ναι. Θα με βρει ο αναγνώστης στις θρησκευτικές πεποιθήσεις του Ραμόν, θα με βρει σε κάποια σημεία στην Πιλάρ και στην Πέτρα και τέλος θα με βρει στον Γιόζεφ και τον Μαξ, όσον αφορά την αγάπη μου για τις Τσέχικες μπίρες.
Το βιβλίο σας απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό;
Εξαρτάται. Κατά βάση απευθύνεται σε ενήλικες αλλά αν κάποιος έφηβος έχει εντρυφήσει στη λογοτεχνία και έχει διαβάσει αρκετά ήδη βιβλίων, θα μπορούσε να διαβάσει και αυτό.
Μιλήστε μας για το εκδοτικό σας σπίτι. Είστε ευχαριστημένη από τη συνεργασία σας με τις εκδόσεις «Λυκόφως»;
Γνωρίζοντας πόσο μεγάλος όγκος βιβλίων που ψάχνουν εκδοτική στέγη υπάρχει, να πω πως νιώθω ευγνώμων που εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο “το κλειδί της ευτυχίας”. Οι εκδόσεις Λυκόφως βρήκαν ενδιαφερουσα μια ιστορία ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες, της έδωσαν χάρτινη μορφή και την άφησαν να ταξιδέψει. Αυτή ήταν η αρχή της πολύ όμορφης συνεργασίας μας. Ο εκδότης μου κύριος Αβέρκιος Λουδάρος είναι ένας άνθρωπος πολύ επιλεκτικός με τις συνεργασίες του και αληθινός μέντορας, γεγονός που με κάνει να νιώθω υπερήφανη για την εκδοτική μου στέγη.
Επόμενα συγγραφικά σχέδια κάνετε;
Ναι. Ήδη έχω ξεκινήσει το τρίτο μου βιβλίο, αλλά δεν είμαι ακόμα σε θέση να πω πολλά για αυτό. Έχει ακόμη αρκετό δρόμο. Έχω και κάποιες βασικές ιδέες για συλλογή διηγημάτων και ένα ή δύο παιδικά βιβλία. Όλα αυτά όμως κοιμούνται προσωρινά στο μυαλό μου, γιατί ο ρόλος μου ως νέα μαμά δεν μου αφήνει τον παραμικρό χρόνο για συγγραφή.
Μια ευχή σας για το μέλλον;
Δύσκολο να διαλέξω μια ευχή γιατί στριμώχνονται πολλές στη γλώσσα μου παλεύοντας να βγουν, αλλά θα πω να μην υπάρχει κανένας άρρωστος και δυστυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας.
“Φλέρταρε άσχημα με το γεμισμένο του όπλο που ήταν ακουμπισμένο στο τραπέζι. Ήθελε να πάει να τη συναντήσει. Δεν την ήθελε τη ζωή του χωρίς εκείνη πλάι του. Μα δεν μπορούσε. Έπρεπε πρώτα να εκπληρώσει τον όρκο που της είχε δώσει˙ να βρει την κόρη τους. Αλλιώς πώς θα την αντίκρυζε στα μάτια, αν όντως οι ψυχές συνέχιζαν το ταξίδι τους στην αιωνιότητα; Τρείς μήνες τα μάτια του δε στέγνωσαν λεπτό, ώσπου ένα βράδυ καθισμένος στο μπαλκόνι πίνοντας τη δέκατη μπίρα της μέρας, ένιωσε την πρόσκληση που είχε κάνει τρία χρόνια νωρίτερα να γίνεται αποδεκτή. Αδύνατος, πληγωμένος και μ՚ ένα αγκάθινο στεφάνι περασμένο γύρω από τα σγουρά μακριά του μαλλιά, κάθισε πλάι του να πιούν επιτέλους μαζί εκείνη την μπίρα. Τώρα ήταν ολόιδιοι. Σαν να έβλεπε τον εαυτό του σε καθρέφτη.
«Ήρθες να με πάρεις; Προσέχεις την Καρμενσίτα μου;»
«Ήρθα για τη Ντολόρες».
«Τη Ντολόρες μου. Το γλυκό μου κοριτσάκι…»
«Δεν είναι καλά Ραμόν. Σε περιμένει».
«Πού είναι;»
«Πού είναι τα παιδιά χωρίς γονείς;»
Πετάχτηκε καταϊδρωμένος. «Χριστέ μου!» φώναξε. Σκεφτόταν ξανά και ξανά τα λόγια του. «Που είναι τα παιδιά χωρίς γονείς;» Η δέκατη μπίρα τον είχε οδηγήσει σ՚ αυτή τη φωτεινή παραίσθηση ή τον είχε λυπηθεί ο θεός παρόλο που εκείνος του είχε κλείσει προ πολλού την πόρτα; Σε ορφανοτροφεία, ήταν η απάντηση.”
Κυρία Κωσταρέλου, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας εύχομαι κάθε επιτυχία στο συγγραφικό σας έργο.
Βιογραφικό:
Η Στέλλα Κωσταρέλου γεννήθηκε στην Καρδίτσα, μεγάλωσε στο Πουρνάρι Δομοκού και εγκαταστάθηκε το 2002 για τις ανάγκες των σπουδών της στην Αθήνα, όπου διαμένει μέχρι σήμερα. Αποφοίτησε από τη σχολή Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ, συνέχισε τις σπουδές της στο τμήμα Χημείας του ΕΚΠΑ και σήμερα εργάζεται σε φαρμακευτική εταιρεία, ενώ παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή. Λατρεύει τα ταξίδια, απ’ όπου αντλεί ένα μεγάλο μέρος της έμπνευσής της.
Το 2017 από τις εκδόσεις Λυκόφως κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο, με τίτλο «Το κλειδί της ευτυχίας» που απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους.
0 Σχόλια