Του αρέσει η απλότητα, αλλά εκτιμά την πολυπλοκότητα των σκέψεων. Έτσι μας συστήνεται στο βιογραφικό του. Ο συγγραφέας Άγγελος Τάσκος θέλει να μαθαίνει συνέχεια, να γελά, να χαίρεται και να αποφεύγει να λέει στη ζωή του «κρίμα που δεν τόλμησα». Με αφορμή το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Είμαι ό,τι έχω ξεχάσει» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αρμός», φιλοξενείται σήμερα στις Τέχνες σε μία εκ βαθέων συζήτηση με επίκεντρο τη συγγραφή και το μεγάλο ενδιαφέρον του γι' αυτήν.
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κύριε Τάσκο, πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας στο αναγνωστικό κοινό;
Ως μια ανήσυχη συγγραφική πένα που «αγωνιά» να μιλήσει από ψυχής σε ψυχές μέσα από τα γραπτά μου. Με μια αφοπλιστική έκθεση, με μα παιδιόθεν περιέργεια, μα πάνω από όλα με μια έγνοια αλληλεγγύης και αγάπης για τον συνάνθρωπό μου.
Τι προκάλεσε το ενδιαφέρον και τη διάθεσή σας για συγγραφή;
Από μικρός έβλεπα, παρατηρούσα, μετουσίωνα την πραγματικότητα γύρω μου σε λέξεις που αντέχουν στη φθορά που τους επιβάλλουμε, γεμάτες μούστο συναισθημάτων και αλήθειας που αυτές φέρουν και όχι να μένουν αδειανά κελύφη. Αυτή την ενέργεια ήθελα να αποτυπώσω στη συγγραφή, μέσα από τις ανησυχίες μου, τις ενστάσεις μου, τις εντάσεις μου, τα αναπάντητα ερωτήματά μου…πρώτα για να εκτεθώ και μετά για να εκθέσω. Να «συλλαμβάνω» και να αποτυπώνω την πραγματικότητα γύρω μου μέσα από τη δικιά μου συναισθηματική νοημοσύνη…όποια και να είναι αυτή.
Μυθιστόρημα ή δοκίμιο; Δεδομένου ότι έχετε καταπιαστεί και με τα δύο αυτά είδη ποιο σας κερδίζει περισσότερο και γιατί;
Για εμένα είναι και τα δύο ως δίδυμα αδέλφια. Δεν έχει σημασία ποιο προηγείται, παρά αυτό που θέλει να μοιραστεί αναλόγως τις συνθήκες. Πείτε το ως ένα διώνυμο νόμισμα, κέρμα… το ένα γράμματα… το άλλο κορώνα. Ο Χρόνος και η εσώτερη ανάγκη μου οδηγούν ποια πλευρά θα φανερωθεί. Ως ένα μυθιστορηματικό δοκίμιo ή ως ένα δοκιμιακό μυθιστόρημα.
Ποια η γνώμη σας για τα βιβλία αυτοβελτίωσης που κυκλοφορούν στην αγορά; Είναι ένας εναλλακτικός τρόπος για να γνωρίσει ο αναγνώστης καλύτερα τον εαυτό του, δίνοντας μεγαλύτερη προσοχή στις λεπτομέρειες;
Δεν μου αρέσουν γενικότερα οι «ταμπέλες» στα βιβλία. Ειδικά εάν αυτές είναι της μόδας ή επιβεβλημένες. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχουν αξία τα βιβλία αυτά της «αυτοβελτίωσης». Απλά είμαι προσεχτικός με τους όρους αυτούς. Και βέβαια βοηθούν τον κάθε αναγνώστη, απλά δεν πιστεύω ότι δεν υπάρχουν fast track συνταγές αυτοβελτίωσης με γενικευμένους όρους εν είδει κανόνων. Το λέω αυτό με όλο το σεβασμό. Προτιμώ απλά τα βιβλία αυτά να είναι έναυσμα πυροδότησης για τον καθέναν να ανασηκώσει τα μανίκια του εγωισμού και του φόβου και να αναμετρηθεί με τον εαυτό του. Να τον αναζητήσει.
Πώς μια αρχική ιδέα, ένα αρχικό πλάνο δηλαδή, εξελίσσεται σε στόχο, στην ολοκλήρωση συγγραφής ενός βιβλίου;
Από την εσώτερη ανάγκη που νιώθω μα και συνάμα από τα ερεθίσματα και τους προβληματισμούς που παρατηρώ στο περιβάλλον μου, προσωπικό, κοινωνικό, συναισθηματικό.
Θεωρείτε χρέος του κάθε συγγραφέα να μοιράζεται το έργο του όταν το ολοκληρώσει; Εσείς στην προκειμένη περίπτωση, γιατί πήρατε την απόφαση να εκδώσετε το νέο σας βιβλίο;
Θα το έλεγα ως μια πίστη στην ηθική που ο κάθε συγγραφέας έχει μέσα του για να μοιραστεί απλόχερα, ανιδιοτελή και γενναιόδωρα τον κόσμο των σκέψεων και των λέξεών του και που ξέρει πως μέσα από αυτό το μοίρασμα θα βρει συνοδοιπόρους ή να αποτελέσει σημάδι ταξιδιού και αφύπνισης στον κάθε αναγνώστη. Η απόφαση αυτή πάρθηκε από την ανάγκη να κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις στους εαυτούς μας… να πούμε αυτά που έχουμε μέσα μας, μα δεν τα ομολογούμε.
Ας αναφερθούμε σ’ αυτό. Πρόκειται για 77 κείμενα εσωτερικής αναζήτησης, όπως διαβάζουμε στο εξώφυλλό του. Φέρει τον τίτλο «Είμαι ό,τι έχω ξεχάσει» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αρμός». Πείτε μας δυο λόγια για το περιεχόμενό του.
Στηρίζεται σε πυλώνες. Τον Χρόνο που μας ορίζει όλους, τη μνήμη που μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί, το φόβο που κλέβει τα πρόσωπά μας και την πίστη ως αυθυπέρβαση λύτρωσης και συγχωρητικής αγάπης. Αυτές οι έννοιες σε νοητό σχήμα σταυρού… περιμένουν την ανάταση και την ανάστασή μας. Γιατί ζωή δεν είναι να έχεις και να αποκτάς, αλλά να είσαι και να γίνεσαι.
Μιλήστε μας για το πλαίσιο εντός του οποίου γεννήθηκε το βιβλίο σας.
Ζούμε σε ανερμάτιστες εποχές πόνου και φόβου. Σε εποχές που οι πραγματικότητές μας είναι κατασκευασμένες και επιβεβλημένες. Και μέσα σε όλα αυτά, καλούμαστε να εναποθέσουμε τη ζωή μας , τα άγχη μας, τις έγνοιες μας, τα λάθη μας , τα συναισθήματά μας. Ε, εγώ απλά ήθελα να μυρίσω στο μπαλκόνι του παππού και της γιαγιάς μου την υπερηφάνεια ενός βασιλικού. Να μυρίσω την αλήθεια του. Όπως τότε στα παιδικά μου χρόνια. Αυτό ήταν το πλαίσιο.
Πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου σας;
Προέκυψε ρωτώντας πρώτα τον εαυτό μου και μετά τους δικούς μου ανθρώπους το ερώτημα αυτό… χωρίς όμως να μπορούμε να δώσουμε μια αληθινή απάντηση. Μα έτσι δεν είναι πλέον οι ζωές μας; Ως άγραφες μνήμες γεμάτες πληγές; Σαν ζωές που δεν ζήσαμε; Ειδάλλως πώς να εξηγηθεί τόση δυστυχία, τόσος πόνος, τόση ανισορροπία στον κόσμο μας;
Η τήρηση συγκεκριμένων κανόνων για την επίτευξη των στόχων, πόσο πολύ μπορούν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα στην πράξη;
Γενικά δεν τα πάω καλά με την αυστηρή τήρηση κανόνων και την επίτευξη στόχων εάν δεν εμπεριέχουν μέσα τους πανανθρώπινες αξίες, όπως αυτές της αγάπης, της αλληλεγγύης, του σεβασμού, της δικαιοσύνης, της συγχώρεσης. Μόνον έτσι επηρεάζεται ευεργετικά το αποτέλεσμα. Ειδάλλως κανόνες και στόχοι ψυχορραγούν στον εγωισμό τους.
Πόσο καιρό χρειαστήκατε για να ολοκληρώσετε τη συγγραφή του βιβλίου σας;
Όσος ο χρόνος ως χαρμάνι στην αρχή, ελληνικού καφέ, καθίσει μέσα μου ως ευεργετικό κατακάθι, ως λίπασμα για να ανθοφορήσουν αυτά που είχα να γράψω. Και έχω πιει αρκετούς τέτοιους τα τελευταία 2 χρόνια.
Σε ποιο κοινό απευθύνεστε;
Σε όλους όσους θέλουν να έρθουν αντιμέτωποι με της α-λήθειες τους, τις μνήμες τους, τις ευθύνες τους, τις ελευθερίες τους. Και στα παιδιά βέβαια και πρωτίστως. Γιατί διαβάζοντας κάποιος το βιβλίο μου θα θέλει να συνδημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο για αυτά.
Τι το περισσότερο θα αποκομίσει ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο σας που δεν το έχει αποκομίσει ήδη από τα υπόλοιπα μέχρι τώρα εκδοθέντα βιβλία αυτοβελτίωσης του εμπορίου;
Σε αυτό το ερώτημα να μου επιτρέψετε να μην απαντήσω. Δεν το θεωρώ ηθικά δίκαιο σύμφωνα με τις δικές μου αξίες. Το σίγουρο είναι πως έγραψα από ψυχής για ψυχές όπως προείπα.
Υπάρχουν συγκεκριμένα μηνύματα που θέλετε να περάσετε μέσα από το βιβλίο σας στον αναγνώστη;
Να αντιμετωπίσουμε ως την ύστερη μάχη τις ζωές μας ανάμεσα σε αυτά που νιώθουμε και σε αυτά που νομίζουμε ότι ξέρουμε. Και να μην γίνουμε σβησμένες απαντήσεις στις καίριες ερωτήσεις των ζωών μας.
Βέβαια με μεγάλο σεβασμό, ιδιαίτερα αυτές που έχουν ως στόχο να με κάνουν καλύτερο και το λέω εμπειρικά εξ αφορμής και του πρώτου μου βιβλίου που ήταν ο «Έρωτας με γεύση γλυκό πορτοκαλιού». Το τωρινό μου βιβλίο είναι στα πρώτα του μπουσουλήματα, οπότε δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη… πάντως από τις πρώτες εντυπώσεις που έχω δεχθεί είναι πολύ καλές και τρυφερές.
Είστε ευχαριστημένος από τη συνεργασία σας με τις εκδόσεις «Αρμός»;
Για εμένα είναι ευλογία η συνεργασία μου με τις εκδόσεις Αρμός. Η δικιά μου συγγραφική και όχι μόνο, οικογένεια. Με πίστεψαν, με υποστήριξαν, με ανέδειξαν. Ευχαριστώ από καρδιάς τον κύριο Γιώργο Χατζηιακώβου, τον κύριο Βασίλη Χατζηιακώβου, τον Λουκά Σούλο για το υπέροχο εξώφυλλο, την Νικολέτα και την Ευγενία για την αμέριστη βοήθειά τους.
Ποιοι είναι οι επόμενοί σας στόχοι; Προγραμματίζετε κάτι για το άμεσο μέλλον;
Να μπορέσω να «γυρίσω» και να «επικοινωνήσω» το βιβλίο μου σε όσα περισσότερα μέρη της πατρίδας μας και να έχω έτσι την τύχη να συν-κεράσουμε τις αγωνίες μας, τις χαρές μας, τους φόβους μας, τις κουβέντες μας, τις αγκαλιές μας με τους συνανθρώπους μου.
Μια ευχή σας που θα θέλατε να πραγματοποιηθεί;
Να μην «σκοτώνουμε» , φιμώνουμε το παιδί μέσα μας. Μόνο μέσα από το παιδί αυτό ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας.
Κύριε Τάσκο, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση κι εύχομαι κάθε επιτυχία στο συγγραφικό σας έργο.
Δικιά μου η χαρά και η τιμή αυτής της τόσο όμορφης συνέντευξης με τα τόσο καίρια ερωτήματα. Σας ευχαριστώ ολόψυχα και εγώ με τη σειρά μου σας εύχομαι για το δικό σας ποιητικό έργο, να ταξιδέψει σε όσες περισσότερες αναγνωστικές ψυχές.
Βιογραφικό:
Ο Άγγελος Τάσκος γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στο Χαϊδάρι σε μια εποχή που ακόμα το παιχνίδι με τους φίλους γίνονταν στις αλάνες. Ακολούθησαν οι σπουδές στη δημοσιογραφία, ελπίζοντας να βρει έναν τρόπο να αποτυπώσει την αλήθεια των γεγονότων πέρα των επιβεβλημένων. Η ενασχόληση του με τη δημοσιογραφία κράτησε λίγα χρόνια. Ακολούθησε η ενασχόληση του στον ιδιωτικό τομέα και πιο συγκεκριμένα στο χώρο της λιανικής πώλησης. Του αρέσει η απλότητα, αλλά εκτιμά την πολυπλοκότητα των σκέψεων. Θέλει να μαθαίνει συνέχεια, να γελά και να χαίρεται μέσα από την καρδιά του και να αποφεύγει να λέει στη ζωή του «κρίμα που δεν τόλμησα». Το πρώτο του βιβλίο είναι το «Έρωτας με γεύση γλυκό πορτοκαλιού» από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.
0 Σχόλια