Η γραφή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα στη ζωή της. Νιώθοντας έτοιμη πλέον να μοιραστεί της ιστορίες της με τους αναγνώστες, προέβη πρόσφατα στην έκδοση του πρώτου της βιβλίου, για το οποίο θα μας μιλήσει σήμερα στις Τέχνες. Μιλάμε για τη δασκάλα και συγγραφέα Πόπη Μακρύγιαννη και για τη νουβέλα της με τίτλο «Μέσα στη βαλίτσα μου έχω…», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Βακχικόν».
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κυρία Μακρύγιαννη, είστε νέα στο χώρο της λογοτεχνίας. Πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας στο αναγνωστικό κοινό;
Είμαι η Πόπη, μου αρέσει να ακούω και να γράφω ιστορίες. Μεγαλώνοντας έμαθα να αφουγκράζομαι τους ανθρώπους και να τους αποδέχομαι. Χαμογελάω πολύ, έχω πάψει πια να κάνω απολογισμούς στη ζωή μου και θεωρώ την κάθε μέρα που μου χαρίζεται μεγάλο κέρδος, είτε με ταλαιπωρεί είτε μου προσφέρει όμορφες στιγμές.
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να εκφραστείτε μέσω της συγγραφής;
Η συγγραφή ήταν μια εφηβική φαντασίωση. Η γραφή όμως ήταν μια καθημερινή πραγματικότητα στη ζωή μου. Ένας στίχος, μία φράση, μια ιστορία θα αποτυπωνόταν σε μια λευκή σελίδα, σε ένα σημειωματάριο, στην οθόνη του υπολογιστή μου. Τώρα ένιωσα έτοιμη να μοιραστώ τις ιστορίες της Άννας με κάποιους λίγους ή πολλούς αναγνώστες.
Πώς συνδυάζεται η επαγγελματική σας ιδιότητα ως δασκάλα με τη συγγραφική σας δραστηριότητα;
Η δουλειά μου με έμαθε ή μάλλον τα παιδιά μου με εκπαίδευσαν όλα αυτά τα χρόνια να παρατηρώ, να ακούω, να αφουγκράζομαι, να συναισθάνομαι, να αποδέχομαι. Εργαλεία και δεξιότητες πολύ σημαντικά στα ταξίδια της γραφής μου. Και οι ατελείωτες διαδρομές στην παιδική κι εφηβική λογοτεχνία όλα αυτά τα χρόνια ένα ακόμη «όπλο» στην φαρέτρα μου. Υπάρχει μια αγαστή συνεργασία ανάμεσα στη συγγραφή και τη δουλειά μου.
Από πού αντλείτε γενικότερα έμπνευση για να πλάσετε τις ιστορίες σας;
Η έμπνευση έρχεται από ένα βλέμμα που θα ανταλλάξω με κάποιον στο δρόμο, από την παρατήρηση των ανθρώπων, από προσωπικά βιώματα, από ιστορίες που ακούω, από την κοινωνικοπολιτική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, από τα βιβλία που διαβάζω.
Έχετε πρότυπα ως συγγραφέας; Στα γραπτά σας θα διαπιστώσει ο αναγνώστης επιρροές από άλλους αγαπημένους σας συγγραφείς;
Προτιμώ τη λέξη γοητεία από τη λέξη πρότυπο. Υπάρχουν πάρα πολλοί συγγραφείς που με έχουν γοητεύσει στις λογοτεχνικές μου αναγνώσεις και σίγουρα με έχουν επηρεάσει στον τρόπο σκέψης μου και συνειδητά ή ασυνείδητα έχουν μια θέση στα ταξίδια της δικής μου γραφής.
Είναι η φαντασία καθοριστικός παράγων για τη δημιουργία; Τι πιστεύετε;
Η φαντασία περπατά παράλληλα ίσως και αγκαλιά με τη δημιουργία. Δυστυχώς στη χώρα μας το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν την αγαπά και πολύ κι από πολύ νωρίς την ευνουχίζει. Υπάρχουν βέβαια στιγμές που η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία.
Οι άνθρωποι με την ολοένα κι αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου διαβάζουν βιβλία στις μέρες μας;
Το διαδίκτυο είναι εδώ πολλά χρόνια και θα παραμείνει. Δεν δαιμονοποιώ την ύπαρξή του και το θεωρώ κι ένα σημαντικό εργαλείο στην καθημερινότητα. Αυτό που απουσιάζει είναι η εκπαίδευση των ανθρώπων στη χρήση του κι η έλλειψη εκπαιδευτικών πολιτικών για να αγαπήσουν οι νέοι άνθρωποι τη λογοτεχνία. Σε αυτή τη χώρα υπάρχει μια «αλλεργία» σε ό,τι σχετίζεται με τον πολιτισμό. Πάντως όσοι άνθρωποι διαβάζαμε πριν εξακολουθούμε να διαβάζουμε. Και γνωρίζω και πολλούς νέους ανθρώπους που αγαπούν τα βιβλία. Χρόνια ακούω πως το βιβλίο ως έντυπο θα εξαφανιστεί, οι εκδοτικοί οίκοι θα πάψουν να υφίστανται, θα υπάρχει μόνο τοe-book. Υπάρχει χώρος για όλα, αρκεί οι άνθρωποι να συνεχίσουμε να διαβάζουμε.
Ποια είναι η γνώμη σας για την εκδοτική πραγματικότητα στην Ελλάδα;
Τα χρόνια της κρίσης άφησαν το αποτύπωμά τους στο εκδοτικό τοπίο της χώρας. Μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι έκλεισαν, βιβλιοπωλεία εξαφανίστηκαν εν μια νυχτί. Από την άλλη στις μέρες μας βλέπω πολλούς νέους, μικρούς εκδοτικούς οίκους να εμφανίζονται και να υπάρχει μια μεγάλη παραγωγή βιβλίων κάθε χρόνο. Μην ξεχνάμε πως οι εκδοτικοί οίκοι είναι επιχειρήσεις και μοιραία ακολουθούν τους κανόνες της αγοράς. Εγώ χαίρομαι πολύ πάντως, γιατί βλέπω να κυκλοφορούν υπέροχα βιβλία κι από καταξιωμένους στον χώρο της συγγραφής μα κι από νέους κι αυτό είναι ελπιδοφόρο και γοητευτικό για όσους αγαπάμε το διάβασμα.
Το πρώτο σας λογοτεχνικό έργο κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 2024 από τις εκδόσεις «Βακχικόν». Πρόκειται για τη νουβέλα σας με τίτλο «Μέσα στη βαλίτσα μου έχω…», η οποία φιλοξενεί, όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλό της, μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Μιλήστε μας γι’ αυτήν.
Η νουβέλα μου «Μέσα στη βαλίτσα μου έχω...» είναι μια διαδρομή ζωής, είναι ένα παιχνίδι μνήμης κι ετοιμότητας. Η Άννα βλέπει τη ζωή της να μεταμορφώνεται σε μια βαλίτσα κι αναρωτιέται: Τι κουβαλά; Αντέχει να τα σηκώνει; Μήπως όλα αυτά ήταν απλά ένα προσχέδιο για μια δεύτερη ζωή; Η βαλίτσα μου είναι γεμάτη ιστορίες για το τραύμα, την απώλεια, τον έρωτα, τους φίλους, τα παιδιά, τα ταξίδια. Είναι όμως και το μια βαλίτσα κι όπου με βγάλει ο δρόμος.
Ποιο υπήρξε το ερέθισμά σας για να ξεκινήσετε τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου;
Οι ιστορίες της Άννας γράφτηκαν κυρίως την περίοδο της καραντίνας. Ήταν μια εποχή που με απασχολούσε πολύ η απώλεια, το τραύμα, οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Προέκυψε από την σκέψη πώς ένας άνθρωπος βιώνει τις απώλειές του, τα τραύματά του, τη ζωή του, δεν μένει απαθής και επανατοποθετείται κι επανακκινεί τη ζωή του.
Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο για το βιβλίο σας;
Έχω μια μεγάλη αγάπη στη βαλίτσα ως αντικείμενο. Από παιδί με γοήτευε και έχει πολλαπλές σημασίες για μένα. Είναι η βαλίτσα της γιαγιάς μου που έμενε πάντα κάτω από το κρεβάτι. Είναι η βαλίτσα των ταξιδιών μου και της χαράς. Είναι μια πεταμένη βαλίτσα στα σκουπίδια που πάντα με βάζει στη διαδικασία να σκεφτώ και να πλάσω ιστορίες. Είναι κι αυτές οι βαλίτσες των προσφύγων που κατά κόρον βλέπουμε τα τελευταία χρόνια κι αναρωτιέμαι τι μπορεί να χωρέσεις σε μια βαλίτσα όταν πρέπει να εγκαταλείψεις άρον άρον τη χώρα σου. Μα πάνω απ’ όλα ο τίτλος προέκυψε από το παιχνίδι που παίζαμε παλιά με τις παρέες «μέσα στη βαλίτσα μου έχω», ένα παιχνίδι κυρίως μνήμης μα κι ετοιμότητας. Σαν τη ζωή μας.
Πόσο χρόνο χρειαστήκατε για να γράψετε το βιβλίο σας;
Χρειάστηκαν σχεδόν δύο χρόνια για να νιώσω ότι το βιβλίο μου ήταν έτοιμο να σταλθεί στους εκδοτικούς οίκους.
Υπάρχουν μηνύματα που περνάτε μέσα από την ιστορία που αφηγείστε;
Δεν είναι στόχος μου να περάσω μηνύματα. Μου αρκεί ο αναγνώστης να βιώσει τη χαρά της ανάγνωσης, να συγκινηθεί, να ανακαλύψει κάτι οικείο ή ανοίκειο μέσα στις γραμμές του βιβλίου μου.
Έχετε λάβει κριτικές για το έργο σας; Τις λαμβάνετε υπόψη;
Έχω λάβει κάποιες λίγες κριτικές για το έργο μου. Από τη στιγμή που αποφασίζεις να εκτεθείς στο κοινό και να εκδώσεις ένα βιβλίο οφείλεις να είσαι έτοιμος και για την κριτική. Οπότε ναι οι κριτικές είναι καλοδεχούμενες είτε θετικές είτε αρνητικές. Το πρώτο σου δίνει χαρά, το δεύτερο σε προβληματίζει κι ίσως σε πάει και πιο πέρα, αρκεί να είσαι ανοιχτός.
Το βιβλίο σας απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό;
Για μένα δεν υπάρχουν στεγανά στις λογοτεχνικές αναγνώσεις. Έχω περάσει εξαιρετικά με βιβλία παιδικής κι εφηβικής λογοτεχνίας λόγω της δουλειάς μου, από την άλλη πολλές φορές ως δασκάλα χρησιμοποιώ λογοτεχνία για μεγάλους και μια χαρά την αντιλαμβάνονται τα παιδιά μου. Οπότε ναι, πιστεύω πως άνετα θα μπορούσε να διαβαστεί κι από εφηβικό κοινό και ήδη παλιοί μου μαθητές που είναι πια έφηβοι μου έστειλαν μήνυμα πως το διάβασαν.
Είστε ευχαριστημένη από τη συνεργασία σας με τις εκδόσεις «Βακχικόν»;
Όσο κλισέ και να ακούγεται ,ναι είμαι πολύ ευχαριστημένη από τη συνεργασία μου με τις εκδόσεις Βακχικόν και στη διαδικασία της έκδοσης και στην προώθηση του βιβλίου. Υπάρχει μια αμεσότητα και οικειότητα στην επικοινωνία και μένα αυτό μου αρέσει.
Επόμενα συγγραφικά βήματα κάνετε ή είναι πολύ νωρίς ακόμα;
Εξακολουθώ να γράφω τις ιστορίες μου και ίσως, τώρα που έκανα την πρώτη μου απόπειρα με την Άννα και τη βαλίτσα της, να επικοινωνήσω κι άλλες ιστορίες με τους αναγνώστες. Προς το παρόν απολαμβάνω τη βαλίτσα μου.
Μια ευχή σας για το μέλλον;
Μακάρι οι άνθρωποι να χαμογελούν περισσότερο. Ακούγεται απλό, ίσως κι απλοϊκό μα επειδή νιώθω πως ζούμε τον «καιρό του φόβου», και χρειάζεται ο κόσμος να αλλάξει ρότα σε παγκόσμιο επίπεδο, όταν τα χαμόγελα αυξηθούν κάτι καλό θα έχει συμβεί στις κοινωνίες μας.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας.
Οι μοβ γόβες
*το αντικείμενo
Έγινα καταθλιπτική, έπαθα writer’s block, έμαθα για την κακοποιημένη μου μητέρα, βρέθηκα με τον Θάνο τον χειρουργό, ταξίδεψα με τον Υπερσιβηρικό, συνάντησα ξανά τον «μικρό», βρέθηκα πάλι στην Ελευσίνα, «τακτοποίησα» το θέμα με τον πατέρα μου, αποκάλυψα τα βρόχινα δάκρυά μου…
Όχι, όχι δεν έχω παράπονο. Νιώθω ότι με συμπαθείς, με κάνεις να φαίνομαι ενδιαφέρουσα και με μια ζωή αν μη τι άλλο γεμάτη εμπειρίες. Μα ξέρεις τι θέλω; Τι θέλω πάρα πολύ; Θέλω, θέλω να φορέσω ξανά εκείνες τις μoβ γόβες. Ναι, τις μoβ μου γόβες.
Πάνε τόσα χρόνια από την τελευταία φορά που τις φόρεσα.
Περίμενε, περίμενε να πάω στην ντουλάπα να τις βρω. Τις φυλάω πάντα στο κουτί τους. Πολλές φορές τις βγάζω, τις παίρνω στα χέρια μου, τις κοιτώ, χαϊδεύω το μαλακό τους σουέτ κι ύστερα επιστρέφουν στη θέση τους. Δεν τολμώ να τις φορέσω.
Να κοίτα, δεν είναι όμορφες; Έχουν αυτό το σημαδάκι βέβαια, αυτό το μικρό γδάρσιμο. Το βλέπεις;
Κυρία Μακρύγιαννη, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συνέντευξη. Καλοτάξιδο το βιβλίο σας και να αγαπηθεί.
Εγώ σας ευχαριστώ πολύ, να είστε πάντα καλά!
Βιογραφικό:
Η Πόπη Μακρύγιαννη γεννήθηκε στον Άγιο Ιωάννη της Εύβοιας. Είναι δασκάλα. Της αρέσει να ακούει και να γράφει ιστορίες.
Η νουβέλα Μέσα στη βαλίτσα μου έχω... είναι το πρώτο βιβλίο που εκδίδει.
0 Σχόλια