Ο ηθοποιός Ορέστης Τουλιάτος φιλοξενείται σήμερα στις Τέχνες με αφορμή την παράσταση «Ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός» που φιλοξενείται στο Θέατρο Άλφα και στην οποία συμμετέχει με τον ρόλο του «Φοίβου».
Πώς προσεγγίσατε τον ρόλο σας στην παράσταση και ποια ήταν η κύρια πηγή έμπνευση σας για τον χαρακτήρα που υποδύεστε;
Χωρίς να θέλω να προδώσω πολλά από τον χαρακτήρα που υποδύομαι, μιας και είναι προτιμότερο τα στοιχεία του να ξεδιπλωθούν πάνω στη σκηνή, θα πω μονάχα ότι ο "Φοίβος" είναι ένα παιδί που πιστεύει ότι ο κόσμος του ανήκει, ενώ την ίδια στιγμή δεν του ανήκει καν ο ίδιος του ο εαυτός. Ως πηγή έμπνευσης θα μπορούσα να έχω το 50% του πληθυσμού (μπορεί και κάτι παραπάνω) αλλά στην προκειμένη έβαλα το φαντασιακό μου στο παιχνίδι. Το κύριο χαρακτηριστικό του Φοίβου είναι οι μεγάλες αντιθέσεις στην ψυχοσύνθεση του.
Ο συγκεκριμένος ήρωας περνάει από πολλά συναισθηματικά στάδια. Αλλιώς ξεκινάει και αλλιώς καταλήγει. Το έργο μπορεί να είναι μεν κωμωδία, αλλά σίγουρα εμπεριέχει σημεία που το ΕΙΝΑΙ του κάθε ήρωα, δοκιμάζεται. Και σίγουρα ο Φοίβος δεν αποτελεί εξαίρεση. Από τη στιγμή που έχω καταλάβει τον Φοίβο, τι σόι άνθρωπος είναι, μπορώ να φτάσω και πιο βαθιά, στην αλήθεια του. Και φτάνω στην αλήθεια του, με αλήθεια.
Πιστεύετε ότι το κοινό θα ταυτιστεί με τον χαρακτήρα σας; Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θέλετε να περάσετε μέσω του ρόλου σας;
Αν ταυτιστεί, σίγουρα θα το κρύψει. Θα ήθελα να διασκεδάσει, να γελάσει, να κλάψει και τέλος να προβληματιστεί. Με όλους τους χαρακτήρες. Στον Καταπληκτικό Καταθλιπτικό μας, βλέπεις τι γίνεται εκεί έξω. Το μήνυμα που θα ήθελα να επικοινωνήσω είναι ότι η ζωή δεν σταματάει ποτέ και ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις. Αυτό είναι κάτι που επικοινωνείται μέσω του έργου μας.
Ποια είναι η εμπειρία σας από την συνεργασία με την σκηνοθέτιδα Έφη Δράκου; Πώς έχει συμβάλει στη διαμόρφωση του ρόλου σας;
Με την σκηνοθέτιδα μας Έφη Δράκου έχουμε πολύ καλή συνεργασία! Νιώθω ότι με καταλαβαίνει και ότι την καταλαβαίνω. Από την πρώτη μας πρόβα ένιωσα ότι μπορώ να την εμπιστευτώ (κάτι που δεν είναι δεδομένο) και τώρα λίγο πριν την πρεμιέρα μας ξέρω ότι το έχουμε φτάσει σε άλλο level επικοινωνίας. Πριν καν μου πει κάτι (που ξέρω ότι έχει δίκιο ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΑ) την καταλαβαίνω. Με πιστεύει πολύ, ακούει τις "ανάγκες μου" και με κατευθύνει με μεγάλη σιγουριά. Θα επιμείνει αν κάτι της κλωτσάει και θα πανηγυρίσει οριακά αν δει κάτι που της αρέσει. Αν μπορούσα να την χαρακτηρίσω με μια φράση, αυτή θα ήταν "το πάθος και ο έρωτας για την δουλειά μας".
Ποιες σκηνές της παράστασης θεωρείτε ότι σας έφεραν τις μεγαλύτερες συγκινήσεις ή προκλήσεις κατά την ερμηνεία σας;
Θα απαντήσω πολύ διπλωματικά εδώ, γιατί δεν θέλω να κάνω κανένα spoiler. Υπάρχουν σκηνές μέσα στο έργο που σκανε σαν κεραυνός εν αιθρία. Σε κάποιες είμαι ο κεραυνός, σε κάποιες άλλες είμαι αυτός που προχωράει και του σκάει ο κεραυνός. Υπομονή και σας περιμένουμε!!
0 Σχόλια