Νικηφόρος Βυζαντινός: Τρία ποιήματα

Αγαπώ

Αγαπώ, τις θλιμμένες υπάρξεις
που αγάπη ποτέ τους δεν βρήκαν καμιά
που κανείς δεν αγκάλιασε με του έρωτα πράξεις
που χαθήκαν για πάντα, στην βουβή ερημιά.

Αγαπώ τις νεκρές που ποτέ δεν θυμούνται
που στην ζήση περάσαν σαν σκιές μονομιάς
που κανείς δεν γνωρίζει την γωνιά που κοιμούνται
και που έσβησαν ήσυχα, στην σιγή της νυχτιάς.

Αγαπώ τα μνημεία που από κάτω τις κρύβουν
που για πάντα σφαλίσαν τα όμορφα τους τα μάτια
και τους τάφους αυτούς που αιώνια θα πνίγουν
ότι ο θάνατος σύντριψε ξαφνικά σε κομμάτια.

Αγαπώ. Αγαπώ, τα σφιγμένα τους χείλη
έτσι νιώθω πως πρέπει να κάνω
γιατί εγώ κι αν απόψε πεθάνω
ποιον θα έχουν αγάπη να στείλει!

Η νεκρή μου φίλη... (Σε μίαν αυτόχειρα)

Μόνος με τις σκέψεις κάποιο κρύο βράδι
μές στην κάμαρα μου μέσα στο σκοτάδι
ένιωσα εσένα που ρθες απο αλλού
να μου ψιθυρίσεις λόγια του μυαλού.

Στάθηκες αντάμα και κοιτάζοντας με
μ ένα παγωμένο, δάκρυ να κυλά
άρχισες να γράφεις, δίχως να χεις χέρια
πάνω στο χαρτί μου κάτι απ τα παλιά.

Ήρθες και απόψε πάλι για να κλάψεις
για τον έρωτα σου που σβησε πικρά
που σε πνίγει πάντα κείνη η θύμηση του
κι αν τυχόν ακόμα για εσέ ρωτά.

Ω, νεκρή μου φίλη χάθηκες για πάντα
μέσα στο σκοτάδι, μές την ερημιά
παντά προδομένη θα γυρνάς τα βράδια
θύμα της αγάπης που μας ξεγελά !


Ο χάσκων λάκκος

Ζωή μικρή, ζωή πικρή
ως γέφυρα Θανάτων
γοργά γοργά μας οδηγείς στον έρημο τον δρόμο
που ναι για μένα μόνο!

Κι εγώ που αναρωτήθηκα
τι τάχα να σημαίνει
η άδικη ειμαρμένη
εκείθε με τραβά.

Από της ζωής το φίλημα
στου τάφου το σκοτάδι
θα πέσω κάποιο βράδι
δίχως να το σκεφτώ.

Ο χάσκων λάκκος
που στέκει εμπρός μου
δεν είναι άλλου
παρά μόνον δικός μου!

Εκ της ποιητικής εργασίας «ΑΣΜΑΤΑ ΝΕΚΡΙΚΑ» (2018)

Φωτογραφία εξωφύλλου: Luigi Boccardo