Βιβλιοκριτική: "Εν αρχή ην ο έρως" της Ευαγγελίας Τσακίρογλου | Γράφει η Στέλλα Πετρίδου


Κατηγορία: Ποίηση
Σελίδες: 80
ISBN: 978-618-210-176-6
Χρόνος έκδοσης: 2024
Εκδόσεις: Ελκυστής


Ένα παιχνίδι με τις λέξεις μπορεί να σταθεί αφορμή για τη συγγραφή ενός ολόκληρου βιβλίου; Μα φυσικά και μπορεί και όταν αυτό προκύψει, το αποτέλεσμα είναι αξιοθαύμαστο. Πόσο μάλλον, όταν προκύψει κατά τη διάρκεια στιγμών πνευματικής κόπωσης, όπως για παράδειγμα συνέβη με το νέο βιβλίο της Ευαγγελίας Τσακίρογλου με τίτλο «Εν αρχή ην ο έρως», που κυκλοφόρησε το 2024 από τις εκδόσεις «Ελκυστής».

Πράγματι, όπως εξομολογείται η ποιήτρια στο εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου της, τα ποιήματα της συλλογής σκιαγραφούν βιώματα της ίδιας, όμορφα ή άσχημα, παρότι κάποια από αυτά αποτελούν απλά προϊόντα της φαντασίας της.

Πρώτη απόπειρα για την ίδια η συγγραφή ποιημάτων και όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος όχι αδιάφορη. Τα ποιήματά της διακρίνονται για την απλότητα και την ειλικρίνειά τους. Είναι απαλλαγμένα από βαθύτερα νοήματα, κρυφούς και πολύπλοκους υπαινιγμούς, περίτεχνες λέξεις και βερμπαλισμούς άνευ ουσίας και περιεχομένου. Κι όλα αυτά γιατί επιδίωξη της γράφουσας ήταν εξαρχής το βιβλίο της να αποτελέσει μια ειλικρινή απόπειρα ξεγύμνωσης της ψυχής της στο χαρτί και απελευθέρωσης ενδόμυχων σκέψεων, πόθων και συναισθημάτων. Η μετέπειτα επιδίωξή της ήταν να συμπαρασύρει τον αναγνώστη στο δικό της λυτρωτικό ταξίδι με τελικό προορισμό έναν κόσμο ποιητικά δοσμένο στο σύμπαν, ουσιαστικά ομορφότερο και δημοφιλέστερο από τον κοινό καθημερινό, αγχωτικά διαμορφωμένο και γεμάτο πόνο κόσμο.

Σε όσους ακολουθούν τα όνειρά τους είναι αφιερωμένη η ποιητική της συλλογή, σε όλους δηλαδή τους μαχητές της ζωής που βαδίζουν σιωπηλά σ’ έναν κόσμο σκληρό και άβουλο, περιστοιχισμένο από ανυπόφορα βουητά, απομονωμένο και δυστυχή, εγκλωβισμένο σε καλούπια και καταδικασμένο ερήμην του στη δυστυχία της μιζέριας και της θλίψης. Σε όλους αυτούς που η καρδιά τους επιμένει να χτυπά δυνατά και να οραματίζεται το διαφορετικό, που επαναστατεί και ελπίζει στο ανέφικτο, που χαμογελά και μάχεται κόντρα στις όποιες αναποδιές της ζωής και στα όποια απροσπέλαστα εμπόδια. Σε όλους αυτούς που επιτρέπουν στον έρωτα να χαράξει το επόμενο βήμα τους, ακόμα κι αν αυτό δεν οδηγήσει τελικά στην αυλή του δικού τους παραδείσου. Μα ποιος είπε ότι ο προορισμός αποτελεί το ζητούμενο της τόλμης και όχι το ίδιο το ταξίδι στο όνειρο, το βίωμα της απελευθέρωσης, η απαλλαγή του φόβου της αποτυχίας, ο πόθος της ειλικρινούς έκφρασης, η έλξη της απόλυτης ηδονής, το σκίρτημα του αληθινού έρωτα, ο ενθουσιασμός του διαφορετικού, η εξύψωση του ιδανικού, η επιδίωξη της στιγμής της πολυπόθητης ένωσης, η κοινή συμπόρευση, το μοίρασμα;

Γι’ αυτό, λοιπόν, το γεμάτο εμπειρίες και προσδοκίες ταξίδι, γράφει η ποιήτρια στην πρώτη της ποιητική συλλογή, ένα ταξίδι που ξεκινά από το σημείο μηδέν με προορισμό την απόλυτη ευτυχία, έστω κι αν αυτή δεν έρθει τελικά στη ζωή, έστω κι αν στη θέση της σταθούν αγέρωχες η απογοήτευση και η δυστυχία.

Όλα τα ποιήματα της συλλογής είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο. Πρωταγωνιστής σε όλα η γράφουσα, αυτή που εξομολογείται, επιθυμεί, αναπολεί, μελαγχολεί και μάχεται. Αυτή που σκίρτησε κάποτε και χτύπησε η καρδιά της δυνατά. Αυτή που έζησε τον απόλυτο έρωτα της νιότης και μαζί με αυτόν τον φόβο του χωρισμού και της λησμονιάς. Αυτή που βίωσε τα μεγάλα σ’ αγαπώ, που τώρα όμως ξεθώριασαν απ’ την τριβή του χρόνου και γιγάντωσαν τα τείχη της μοναξιάς που πλέον ροκανίζει τα σωθικά της και τα πονά. Παρ’ όλα αυτά, η ελπίδα μέσα της κυριαρχεί. Αρνείται την ήττα κι αποδιώχνει την παραίτηση της ζωής. Η αγάπη όσο κι αν πολεμηθεί δε σβήνει. Σαν πόθος ορθώνεται μπροστά της παρακλητικός και πεισματάρης. Η επιλογή της στέκει μονόδρομος πια για τη συνέχιση της ζωής. Κι αν η ζωή φέρνει το λίγο στον ορίζοντά της, είναι σαφέστατα προτιμότερο από το απόλυτο τίποτα.

«Στις σταγόνες εκτιμάται η ευτυχία», παραδέχεται στη σελίδα 17 του βιβλίου και συνεχίζει ώσπου ο πόθος να γίνει προσμονή και η προσμονή γεννήσει και πάλι μέσα της την ελπίδα.

Η ποιήτρια θυμάται, μελαγχολεί, σακατεύεται σωματικά και ψυχικά, αγωνιά, κατατροπώνεται χάνοντας εντελώς τον εαυτό της, όμως και πάλι ελπίζει. «Θα με βρω ξανά», εξομολογείται στη σελίδα 22 και πεισμώνει. Ανασηκώνεται χαράζοντας με όση δύναμη της έχει απομείνει έναν νέο δρόμο μπροστά της, με θάρρος αρχοντικό και ηθικό ακμαίο.

Οδηγός σε όλα τα ποιήματά της η αγάπη, αυτή που βαδίζει κόντρα στη λογική, κόντρα στην ύπουλη σιωπή, κόντρα στα πρέπει του μυαλού και τα εμπόδια. Η αγάπη μοιάζει με δώρο ζωής, σημειώνει. Σπάει τη σιωπή, απλώνει το χαμόγελο στα χείλη κι αναστατώνει τον νου. Είναι ένα σκίρτημα αγέρωχο, που όμως δεν είναι σε θέση να αποδιώξει εντελώς τον φόβο της αποτυχίας και της μη ανταπόκρισης.

Η ποιήτρια αγαπά τη διαδρομή της ζωής. Θέλει να ζήσει παραδέχεται, παρότι το δάκρυ της καθημερινότητας δυναστεύει την ύπαρξή της και γίνεται πόνος. Ωστόσο, τίποτα πολυτιμότερο απ’ την επιθυμία της πάλης. Γι’ αυτό και μάχεται ξανά και ελπίζει επίμονα στο φως, αυτό που θα αποδιώξει το σκοτάδι της ψυχής της, ακόμα κι αν η απειλή του θανάτου σκιάζει την ορμή της και πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής.

Φόβος παντού κι αναμνήσεις. Στοιχειώνουν τον νου σε ώρες αδύναμες, επιστρατεύουν τις τύψεις και καταδιώκουν τη γαλήνη. Κι έπειτα, οι εφιάλτες. Και τα ερωτηματικά πληθαίνουν. Γιατί;

Έρωτας και αγάπη πάλλονται για μια θέση στον ήλιο. Τι είναι τι και τι υπερισχύει; Τι ζει για πάντα και τι όχι; Σίγουρα κερδίζει η αγάπη σε βάρος του έρωτα. Ο έρωτας φεύγει και χάνεται με κοινή παραδοχή. Γι’ αυτό και η ποιήτρια εκλιπαρεί να ζήσει την αγάπη. Καταριέται τη μοναξιά κι αποζητά την ένωση. «Νιώσε», φωνάζει και προτρέπει. «Σε περιμένω», εξομολογείται και αφήνεται. «Όλοι οι δρόμοι εσύ», απογυμνώνεται δίχως στάλα ντροπή. «Μόνο να μ’ αγαπάς», εκλιπαρεί και δίνει έμφαση στην αγάπη ξανά, αλλά και στον χρόνο, που άλλοτε τρέχει σαν τρελός κι άλλοτε βασανιστικά αργά κυλά και διχάζει τον νου.

«Σ’ αγαπάω πολύ.
Τόσο πολύ, που τρομάζω!
Δε με νοιάζει αν είναι μάταιο.
Έχω ανάγκη να σε αγαπάω
γιατί γαληνεύεις την ψυχή μου,
με κάνεις να γελώ,
μα πιο πολύ σ’ αγαπώ γιατί
δε χρειάζεται να εξηγώ τίποτα!» (Ποίημα Σ’ αγαπάω γιατί…, σελίδα 47)

Με ένα απλό κι ωστόσο όμορφα σκιαγραφημένο εξώφυλλο η πρώτη ποιητική συλλογή της Ευαγγελίας Τσακίρογλου, δοσμένη σε ελεύθερο στίχο, εισάγει τον αναγνώστη στον αληθινό εσωτερικό λυρικό κόσμο της γράφουσας. Απλή, ειλικρινής και θαρραλέα, η πένα της μέσα από τις 80 σελίδες του βιβλίου τοποθετεί το δικό της μικρό λιθαράκι στον βωμό της ποίησης, σφραγίζοντας το προσωπικό ύφος μιας ποιήτριας που οπωσδήποτε δεν περνάει απαρατήρητη στον αναγνώστη.

Καλοτάξιδο το «Εν αρχή ην ο έρως» και πολυδιάβαστο!



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ:

Η Ευαγγελία Τσακίρογλου γεννήθηκε το 1974 στην όμορφη Θεσσαλονίκη, ένα μαγιάτικο πρωινό που ο μήνας είχε… 9! Από μικρή της άρεσε να σκαρφίζεται ιστορίες. Τα παιχνίδια που έπαιζε με τις κούκλες της ήταν σωστές υπερπαραγωγές. Μεγαλώνοντας άρχισε να τις γράφει στο χαρτί. Σκόρπια πράγματα, δεξιά κι αριστερά. Κάποιες τις συγκέντρωσε σ’ ένα ντοσιέ –24 και… άγουρες για την ακρίβεια– κι ένας αγαπημένος και αρκετά ενθουσιώδης ξάδερφος τις εκτύπωσε σε βιβλιαράκι με τον ευφάνταστο τίτλο «24 Γράμματα, 24 Ονόματα, 24 Ιστορίες». Παραδόξως, λόγω του μικρού της ηλικίας της και εξαιτίας της πολύ μεγάλης οικογένειας και καλών φίλων, έβγαλε ένα πολύ καλό χαρτζιλίκι. Στο λύκειο συμμετείχε στη λογοτεχνική ομάδα του σχολείου. Αποφοίτησε από το τμήμα Επιμελητών Πρόνοιας του Ε.Π.Λ. Κατερίνης και το 1993 έλαβε μέρος με την ιδιότητα της συνοδού παιδιών αθλητών ΑΜΕΑ στα SPECIAL OLYMPICS στην Αθήνα. Από το 1997, ζει στο Μοσχάτο. Είναι μαμά της Ελένης, του Ανέστη και της Παρασκευής και από μια μικρή αναποδιά –ίσως και τύχη– είναι αιμοκαθαρόμενη από τον Ιούνιο του 2020. «Εν αρχή ην ο έρως» είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της. Από τις Εκδόσεις Ελκυστής κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά της «Τα άυλα θηρία της ψυχής» και «Άδεια κούνια».

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια