Στο Θέατρο ΕΛΕΡ – ΕΛΕΝΗ ΕΡΗΜΟΥ πρόκειται να παρουσιαστούν για τρεις μόνο παραστάσεις στις 6, 7 και 8 Ιουνίου οι "ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ", σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιώτας Κουνδουράκη. Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο που βασίζεται στο ιστορικό μυθιστόρημα του ΑΓΚ ΑΠΟΛΛΟΝΙ "Ένα Κλαδί Ελπίδας, Ένα Κλαδί Φωτιάς". Ανυπομονώντας για το άνοιγμα της αυλαίας φιλοξενούμε σήμερα στις Τέχνες μία από τις πρωταγωνίστριες της παράστασης, την ηθοποιό Λένα Μαρσέλα. Θα μας μιλήσει όχι μόνο για τη δική της συμμετοχή στην παράσταση αυτή, αλλά και για τη δική της προσωπική πορεία στον χώρο του θεάτρου και της υποκριτικής γενικότερα.
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κυρία Μαρσέλα, υπήρξε όνειρο ζωής για εσάς το να ασχοληθείτε με την υποκριτική, δεδομένου ότι το βιογραφικό σας είναι πλούσιο από θεατρικές παραστάσεις και βραβεία;
Ήμουν μικρό παιδάκι όταν είδα την πρώτη μου θεατρική παράσταση. “Η Στρίγγλα που έγινε Αρνάκι”. Θυμάμαι ότι χάθηκα μέσα στο πλήθος των ανθρώπων ψάχνοντας τον πατέρα μου που δούλευε ως τεχνικός σκηνής στο εθνικό θέατρo Τιράνων και τον θείο μου που ήταν ηθοποιός. Ανέβηκα στη σκηνή, χώθηκα στις κουίντες και παρακολουθούσα από τα παρασκήνια όλη αυτή την “Τελετουργία”. Με είχε μαγέψει αυτός ο χώρος, με ταξίδεψε σε άγνωστα μέρη και συναισθήματα, είχα χαθεί κυριολεκτικά... Από τότε άρχισα να θέλω να μιμούμαι αυτό τον τρόπο έκφρασης. Τραγουδούσα, χόρευα, έβαφα το πρόσωπό μου, δημιουργούσα διαφορετικά πρόσωπα. Ξεκίνησα να μαθαίνω βιολί. Και όταν πήρα την απόφαση να γίνω ηθοποιός μου βγήκε αβίαστα σαν να ήθελα να γυρίσω εκεί που ανήκω.
Θεωρείτε πως ο χώρος, στον οποίο κινείστε, δίνει ευκαιρίες στους νέους καλλιτέχνες να αναδείξουν το ταλέντο τους ή πρέπει να συμβάλλουν και άλλοι παράγοντες, περισσότερο περίπλοκοι, για να επιτύχουν στην καριέρα τους και να αναγνωριστεί η αξία τους;
Αυτή είναι μια περίπλοκη ερώτηση μιας και όλοι μας έχουμε περάσει από αυτό το στάδιο. Καταρχάς θεωρώ πως κάθε χρόνο βγαίνουν πάρα πολλοί ηθοποιοί. Νομίζω πως είναι δύσκολο όλοι αυτοί οι απόφοιτοι να ακολουθήσουν τον χώρο της υποκριτικής. Από το δικό μας τμήμα παραδείγματος χάριν αποφοίτησαν 23 ηθοποιοί αλλά άντεξαν στον χρόνο μόνο 4, οι οποίοι ακόμα και σήμερα ζούνε από αυτό το επάγγελμα. Από τους υπόλοιπους κάποιοι γίνανε θεατρολόγοι, κάποιοι παρουσιαστές, άλλοι κριτικοί κι άλλοι τα παράτησαν... Νομίζω πως όταν θέλεις και αγαπάς κάτι πάρα πολύ, όταν πιστεύεις στον εαυτό σου και έχεις συγκεκριμένους στόχους δουλεύοντας σκληρά μπορείς να τα καταφέρεις. Μπορείς να αντέξεις τις τρικλοποδιές, τις απορρίψεις και την ανεργία. Μπορείς να έρθεις αντιμέτωπος με τον φόβο της αβεβαιότητας. Και κάπου εκεί θα αρπάξεις την ευκαιρία και θα αναδείξεις το ταλέντο σου. Αλλά αυτή είναι η δική μου η ιδεαλιστική θεωρία. Σαφώς και υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που μπορούν να ευνοήσουν. Όπως μια εύπορη οικογένεια η οποία μπορεί να σε στηρίξει οικονομικά. Ή η τηλεόραση μέσω της οποίας μπορείς να γίνεις αναγνωρίσιμος και να κλείνεις πιο εύκολα δουλειές και στο θέατρο. Όπως και να χει η δουλειά μας είναι ένα ασταμάτητο κυνήγι, θέλει πολλές επαφές, παρεάκια, υπομονή, πίστη, αγώνα και θυσίες...
Σκεφτήκατε ποτέ να εγκαταλείψετε την υποκριτική ή να ασχοληθείτε παράλληλα και με κάποιο άλλο επάγγελμα, προκειμένου να βελτιώσετε τα οικονομικά σας; Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι οι οικονομικές απολαβές των ηθοποιών στις μέρες μας δεν είναι καθόλου ικανοποιητικές ώστε να εξασφαλίζουν μια άνετη οικονομική ζωή.
Το έχω σκεφτεί άπειρες φορές να μαζέψω τη βαλίτσα μου, να πάω σε ένα μέρος που να μην με ξέρει κανείς και να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Και όσες φορές πήγα να το τολμήσω κάτι συνέβαινε και ερχόταν μια καινούρια δουλειά, ένας ρόλος πρόκληση και όλο το αναβάλλω... όπως και πάρα πολλά στη ζωή μου. Η αλήθεια είναι ότι εάν δεν είσαι “φίρμα” η δεν είσαι στο δημόσιο είναι πάρα πολύ δύσκολο να εξασφαλίσεις μια άνετη οικονομική ζωή. Να μαζέψεις τα ένσημα σου, να μην φοβάσαι να κάνεις οικογένεια, να αντιμετωπίσεις την καθημερινότητα με αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό και πάρα πολλοί ηθοποιοί αναγκάζονται να κάνουν δεύτερη δουλειά. Νομίζω χρειάζεται και για έναν άλλο λόγο το δεύτερο επάγγελμα. Γιατί ένας καλλιτέχνης πρέπει να είναι σε επαφή με ανθρώπους με διαφορετικά βιώματα για να εμπλουτίζει τον εσωτερικό του κόσμο. Και εγώ πολλές φορές άφησα το ψυγείο μου άδειο. Παρόλα αυτά στο δικό μου μυαλό η τέχνη είναι ελεύθερη και αν προσπαθήσεις να ριζώσεις κάπου, να είσαι πάντα μόνιμος για να εξασφαλίσεις τα ένσημα, να συμβιβαστείς, τότε δεν κάνεις τέχνη, βαλτώνεις καταπατάς την ελευθερία σου για να έχεις την άνετη ζωή. Καλό είναι να είμαστε συνειδητοποιημένοι και όχι ματαιόδοξοι. Γιατί ποτέ δεν την ξέρεις τη ζωή, μπορεί να έρθει μια μέρα που θα σου γυρίσουν πίσω αυτά που έδωσες, αυτά που αγάπησες, αυτά που πρόσφερες, αυτά που ονειρεύτηκες όσα ζήλεψες...
Δεχθήκατε στην μέχρι τώρα καλλιτεχνική σας πορεία αρνητική κριτική από πρόθεση από ανθρώπους του χώρου σας; Σας επηρεάζει η κριτική γενικότερα ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης;
Έχω μάθει να ξεχωρίζω πλέον τις αρνητικές κριτικές από τις καλές κριτικές. Δηλαδή βασίζομαι στο πόσο αντικειμενικά εκφράζει ο κριτικός την άποψη του και πώς την εκφράζει. Σε κανέναν μας δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί μια κριτική, αλλά χωρίς αυτή η τέχνη δεν μπορεί να εξελιχθεί, είναι απαραίτητη. Προσωπικά αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω είναι όταν ο άλλος γίνεται εμπόδιο στην καλλιτεχνική πορεία μιας δουλειάς. Έχω νιώσει μεγάλη στεναχώρια και θυμό όταν κάποιοι πισώπλατα προσπάθησαν να κακολογήσουν το έργο που έπαιζα. Κάνανε τα πάντα για να με σταματήσουν υποστηρίζοντας την κακή γνώμη τους χωρίς επιχειρήματα. Αυτό με πόνεσε πολύ. Αλλά βγήκα απ’ αυτόν τον βούρκο πιο δυνατή και δεν σταμάτησα, συνέχισα να παίζω, να λέω την αλήθεια μου και δικαιώθηκα... Όπως λέει και ένας σπουδαίος φίλος μου καλλιτέχνης, ο Χρήστος Παπανικολάλου, “σημασία δεν έχει τι λένε για σένα αλλά ποιος το λέει...”
Θεωρείτε σημαντικό προσόν το ήθος για έναν υπηρέτη του θεάματος όπως είστε εσείς;
Ο ηθοποιός του 2025 ζει σ’ έναν κόσμο με τόση πληροφορία, ανάμεσα σε διαφορετικές κουλτούρες, ανάμεσα σε πολέμους, ανάμεσα σε τόση βία, ανταγωνισμό και δυσκολίες... Και έρχεται αυτό το ανθρωπάκι να δημιουργήσει, να υποδυθεί ρόλους, να πλάσει κάτι που δεν είναι. Οφείλουμε να παράγουμε πνευματικό έργο, να ψυχαγωγούμε, να αναδεικνύουμε τις ανθρώπινες αξίες μέσα από την αλήθεια μας με ήθος, αλλιώς δεν θα σε αποδεχτούν οι συνάδελφοι σου, ούτε και ο καλλιτεχνικός χώρος αλλά και η ίδια η κοινωνία.
Τι αναδεικνύει περισσότερο έναν καλλιτέχνη κατά τη γνώμη σας; Το έμφυτο ταλέντο του ή η σκληρή του δουλειά;
Το ταλέντο είναι αυτό που με σκληρή δουλειά πρέπει να καλλιεργήσεις. Νομίζω ο Σαίξπηρ τα έχει πει όλα στον μονόλογο του Άμλετ στους ηθοποιούς.
Έχετε τιμηθεί, όπως είπαμε και προηγουμένως, με το Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού και μάλιστα πολλές φορές. Οπωσδήποτε αυτό αποτελεί μια σημαντική επιβράβευση για την προσπάθεια και το έργο που παράγετε ως καλλιτέχνης. Πώς νιώθετε προσωπικά;
Νιώθω πως αυτά τα βραβεία αντιπροσωπεύουν πολλά κομμάτια της ζωής μου. Κάθε βραβείο έκλεισε και έναν κύκλο για να πάμε στον επόμενο. Ταυτόχρονα μου θυμίζουν έμενα, τον κόπο της δουλειάς μου. Συνδέονται με αναμνήσεις, ταξίδια, δάκρυα, αλλά και μεγάλη χαρά και περηφάνια εννοείται, γιατί ότι έχω καταφέρει στη ζωή μου το έχω κάνει με πολύ αγώνα και μόνη μου.
Γυρνώντας πίσω το χρόνο, θεωρείτε πως σας ήρθαν εύκολα τα πράγματα στην καριέρα σας αφότου αποφοιτήσατε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών και έπειτα;
Γύρισα πίσω για να σπουδάσω το 2003 σε μια πολύ δύσκολη εποχή με αναταράξεις, όμως ήμουν τυχερή γιατί η σχολή ήταν πολύ δυνατή. Είχαμε μεθοδολογία, με σπουδαίους σκληραγωγημένους καθηγητές και ακόμα οι νέοι διψούσαν για να μάθουν. Είχαμε ένα κοινό όραμα, να αναδείξουμε την τέχνη μας, να δημιουργήσουμε γέφυρες σύνδεσης. Τίποτα δεν μου ήταν εύκολο, δούλεψα πολύ σκληρά για να επιβιώσω για να έρθουν ρόλοι, έφτασα ακόμα και στο σημείο να παθαίνω κρίσεις άγχους. Άντεξα όμως, με κράτησε μια δύναμη που δεν μπορώ να την εξηγήσω, μεταφυσική.
Ποια συναισθήματα σας κατέκλυσαν όταν συμμετείχατε ως ηθοποιός στην πρώτη σας θεατρική παράσταση; Θυμάστε;
Είχα πολύ τράκ θυμάμαι... χαρά και ενθουσιασμό.
Και τώρα μια δύσκολη ερώτηση. Ποια είναι η μεγαλύτερή σας αγάπη, η τηλεόραση, το θέατρο ή ο κινηματογράφος; Αν σας έλεγαν να επιλέξετε να αφοσιωθείτε σε ένα από αυτά τα τρία παρακλάδια της τέχνης του θεάματος, προς τα πού θα κλίνατε και γιατί;
Μεγαλύτερη μου αγάπη είναι το θέατρο γιατί είναι και ο φυσικός μου χώρος. Η αδυναμία μου όμως είναι ο κινηματογράφος, γιατί είναι ένα ταξίδι κάποιων ημερών, ένα αντάμωμα ανθρώπων που διηγούνται μια ιστορία η οποία αποτυπώνεται στον φακό για πάντα. Η τηλεόραση όμως παίζει τον ρόλο του καταλύτη, τρυπώνει καθημερινά στις οθόνες και μπορεί να σε κάνει πολύ γνωστό στο ευρύ κοινό, να ταυτιστούν μαζί σου. Εάν έχεις έναν ρόλο πικάντικο να σε δουν με ένα άλλο μάτι θαυμασμού. Και έτσι έρχονται προτάσεις από μεγάλες παραγωγές του θεάτρου και του σινεμά, είναι αλυσίδα.
Θεωρείτε πως η συνεργασία σας με καταξιωμένους ανθρώπους του χώρου έχει να σας προσφέρει κάτι περισσότερο από αυτά που μέχρι τώρα αποκομίσατε ως καλλιτέχνης με τις σπουδές σας, με τη δική σας προσπάθεια και με τη δική σας εμπειρία;
Είναι ερώτηση κλειδί για εμάς τους ηθοποιούς, γιατί η δουλειά μας είναι ομαδική. Είχα την τύχη να δουλέψω με πολύ σπουδαίους ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Κάθε φορά βγαίνεις και πιο πλούσιος, έχεις τόσα να κερδίσεις, αισθάνομαι ευγνώμων για αυτό και ευλογημένη που έχω πάρει τόσα πολλά από την συνεργασία με τους συναδέλφους μου και τους σκηνοθέτες που με πίστεψαν. Ακόμα και από τον τεχνικό σκηνής έχεις τόσα πολλά να μάθεις. Πιστεύω πως το να συνεργάζεσαι και να ακούς είναι αρετές που εξελίσσουν τη δουλειά σου. Πρέπει να μάθουμε να μην κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας και να τραβάμε την προσοχή για να είμαστε στο επίκεντρο, πρέπει να μάθουμε να κοιτάμε και τους άλλους γύρω μας...
Είστε πρόθυμη να πειραματιστείτε και να δοκιμάσετε ως ηθοποιός κόντρα ρόλους ή επιλέγετε να ερμηνεύετε χαρακτήρες που πλησιάζουν περισσότερο τη δική σας προσωπικότητα;
Εννοείται πως είμαι πολύ ανοιχτή σε κάθε πρόκληση, εξάλλου αυτός είναι και ο ρόλος του ηθοποιού. Μακάρι να μπορούσα να φτάσω στο σημείο να επιλέξω, αλλά δεν την έχω αυτή την δυνατότητα.
Υπάρχει κάποιος πρωταγωνιστικός ρόλος που ονειρεύεστε να παίξετε στο μέλλον και ποιος είναι αυτός;
Οι ρόλοι είναι πολλοί, ξέρεις όμως που έχω καταλήξει, όσο χτυπιέμαι και θέλω κάτι πάρα πολύ δεν έρχεται ποτέ, οπότε έχω αποφασίσει να μην το σκέφτομαι πλέον πάντα κάτι γίνεται και δεν έρχεται την στιγμή εκείνη. Να για παράδειγμα άλλον ρόλο περίμενα εγώ και άλλος ρόλος ήρθε. Όταν μου έγινε η πρόταση να παίξω την Μήδεια του Ανδρέα Φλουράκη ήμουν εγώ, ήταν η ψυχή μου εκεί και όχι ο ρόλος που περίμενα. Όλοι οι ρόλοι έχουν την αξία τους όπως τα παιδιά που γεννάμε. Ναι θα ήθελα πολύ να παίξω στην Επίδαυρο και στο Αρχαίο Θέατρο Δελφών...
Πού σας βρίσκουμε αυτή την περίοδο; Θέατρο, κινηματογράφο ή τηλεόραση;
Ετοιμάζουμε μια σπουδαία παράσταση «ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ» το οποίο έγραψε και σκηνοθετεί η Γιώτα Κουνδουράκη στις 6,7 και 8 Ιουνίου στο Θέατρο Ελέρ.
Μια πολύ ιδιαίτερη παράσταση, σπουδαία όπως είπατε κι εσείς, ανεβαίνει προσεχώς, λοιπόν, στο ΘΕΑΤΡΟ ΕΛΕΡ της Ελένης Ερήμου και συγκεκριμένα στις 6,7 και 8 Ιουνίου για τρείς μόνο παραστάσεις στην οποία συμμετέχετε κι εσείς. Πρόκειται για την παράσταση «ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ», η οποία αφορά τον πόλεμο του Κοσόβου και τις τραγικές γυναίκες του πολέμου. Αναφέρεται στην αληθινή ιστορία δύο γυναικών σε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ιστορίας. Μιλήστε περισσότερο γι’ αυτή την παράσταση και για τη δική σας συμμετοχή σ’ αυτήν.
Αχ... είναι ένα πολύ σκληρό, συγκινητικό και σπαρακτικό έργο. "Γυναίκες του πολέμου" έρχεται στο θέατρο Ελέρ για τρείς μόνο παραστάσεις στις 6, 7 και 8 Ιουνίου. Υπό την αιγίδα και με τη χορηγία του Γραφείου συμφερόντων Κοσόβου στην Ελλάδακαι τον επικεφαλή του γραφείου Fitim Gllareva. Ένα έργο σπαρακτικό και αναγκαίο, γραμμένο και σκηνοθετημένο από τη Γιώτα Κουνδουράκη, βασισμένο στο ιστορικό μυθιστόρημα του , Ag Apolloni "Ένα Κλαδί Ελπίδας, 'Ένα Κλαδί Φωτιάς". Ο πόλεμος του Κοσόβου – μια από τις σκοτεινότερες στιγμές της σύγχρονης Ευρώπης – γίνεται το φόντο για να ακουστεί η φωνή των γυναικών. Εκείνων που δεν πολέμησαν με όπλα, αλλά κουβάλησαν την απώλεια, τη σιωπή, την αναμονή. Γυναικών που δεν ξέρουν από νικητές και ηττημένους, παρά μόνο μετρούν τους νεκρούς τους. Εγώ ενσαρκώνω την Φερντονίγιε Τσερκέζη είναι μια τραγική μάνα, μια ηρωίδα που έχασε τον άνδρα της και τα τέσσερα παιδιά της στο πόλεμο του Κοσόβου με την Σερβία. Περιγράφονται σκηνές από εκείνη τη μοιραία μέρα. Ήταν 27 του Μάρτη όταν μπήκαν οι Σέρβοι Αστυνόμοι και τους πήραν όλους από την ζωή της. Μέχρι και σήμερα είναι μια μάνα βράχος που τα δάκρυα της στέρεψαν και περιμένει ακόμα να γυρίσουν τα άλλα της δύο παιδιά σε έναν κόσμο που και η ίδια πλέον δεν ξέρει ποιοί είναι οι ζωντανοί και ποιοί οι πεθαμένοι. Αυτόν ρόλο τον πονάω πολύ και ελπίζω μέσα από αυτό το έργο και την ερμηνεία μου να ακουστεί η φωνή της μάνας Φερντονίγιε για να σταματήσουν οι πόλεμοι.
Υπάρχει περίπτωση να παραταθεί η παράσταση αν το απαιτήσει το κοινό;
Εάν ο κόσμος το αγκαλιάσει ελπίζουμε να το πάμε του χρόνου και να το ταξιδέψουμε σε διεθνή φεστιβάλ.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Σας έχουν γίνει προτάσεις; Είναι κάτι ανακοινώσιμο;
Είναι αυτή η παράσταση να πάει και του χρόνου και ετοιμάζω κάτι δικό μου που θέλω πολύ να το τρέξω. Θα δούμε τι θα μας φέρει η ζωή.
Θεωρείτε πως τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα; Εσείς κάνετε όνειρα; Αισιοδοξείτε για το μέλλον;
Τα όνειρα που έκανα προσπάθησα να γίνουν πραγματικότητα και νομίζω πως καλά τα έχω πάει σύμφωνα με τις συνθήκες και τη ζωή που μεγάλωσα. Ακόμα κάνω όνειρα. Τώρα πιο συγκεκριμένα, πιο γήινα όπως να καταφέρω να έχω πιο ποιοτική ζωή κοντά στους ανθρώπους που αγαπώ, να φτιάξω ένα σπίτι δικό μου και να αποκτήσω μια δική μου οικογένεια. Νομίζω πως τώρα είμαι πιο έτοιμη από ποτέ. Θα ήθελα να φτιάξω το δικό μου οικογενειακό άλμπουμ από φωτογραφίες, και ακόμα να ονειρεύομαι, να περιμένω να σταματήσει το ταξίδι αυτό… έχοντας πάντα πάνω μου ένα εισιτήριο για το επόμενο μου ταξίδι για μια νέα ζωή… για μια νέα πατρίδα…
Κυρία Μαρσέλα, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση που κάναμε και σας εύχομαι από καρδιάς μια αξιόλογη και ανοδική πορεία.
Βιογραφικό:
Η Μαρσέλα Λένα γεννήθηκε το 1983 στα Τίρανα και μεγάλωσε στην Έλλαδα. Το 2007 αποφοίτησε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών Τιράνων εδώ και μια δεκαπενταετία έχει ερμηνεύσει πληθώρα δραματικών και κωμικών ρόλων στο Εθνικό Θέατρο Τιράνων καθώς και στο Κινηματογράφο κάποιοι από αυτούς της χάρισαν υψηλές διακρίσεις σε διεθνή και εθνικά θεατρικά φέστιβαλ.
Το 2013 έλαβε το βραβείο «Καλύτερης Ηθοποιού της Χρονιάς» από την Ακαδημία Kult στα Τίρανα.
Τα τελευταία 10 χρόνια βρίσκεται στην Ελλάδα και δραστηριοποιείται επαγγελματικά, συνεργαζόμενη με καταξιωμένους σκηνοθέτες σε επιτυχημένες παραγωγές όπως:
Παράνομα Φιλιά – Κόκκινα Φανάρια, Οι Ξένοι, σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστροράκη (Εθνικό Θέατρο και Δημοτικό Θέατρο Πειραιά). Κάποτε στη Σμύρνη σε σκηνοθεσία του Κώστα Τσιάνου (Θεσσαλικό Θέατρο). Η παράλειψη της οικογένειας Κόλεμαν σε σκηνοθεσία Μαριτίνα Πάσσαρη. Η Πεντηκοστή σε σκηνοθεσία Αγγελική Γκιργκινούδη (Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου). Φιλουμένα του Εντουάρντο ντε Φιλίππο σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή (Θέατρο Διάνα). «Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο» διασκευή και σκηνοθεσία Κυριακή Σπανού (Θεσσαλικό Θέατρο) τιμήθηκε με το βραβείο Αργυρό Μετάλλιο για την ερμηνεία της. «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια, Τα Αγάλματα περιμένουν, Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν, O Επιθεωρητής, Ο Αριστοφάνης Ονειρεύεται σκηνοθεσία Κυριακή Σπανού. Τα Παντρολογήματα σκηνοθεσία Νάνσυ Σπετσιώτη. «Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι», “Ήταν όλοι τους παιδιά μου” σκηνοθεσία Κώστας Τσιάνος. «Βοϋτσεκ» σκηνοθεσία Θανάσης Χαλκιάς. Η αυλή των θαυμάτων του Ιάκωβου Καμπανέλλη σκηνοθεσία Κυριακή Σπανού, Μήδειας Μπούρκα του Ανδρέα Φλουράκη σκηνοθεσία Κυριακή Σπανού μια πολυταξιδεμένη παράσταση όπου τιμήθηκε με βραβείο «Best physical theatre» στο διεθνές φεστιβάλ της Νέας Υόρκης United Solo στο Albamonofestival στην Κορυτσά Βραβείο “Καλύτερης Ηθοποιού” και Βραβείο Καλύτερης Παράστασης και OTHELLO Festival Βραβείο “Καλύτερης Ηθοποιού”
0 Σχόλια