Βιβλιοκριτική: "Η φυλή" της Ελίνας Βαρβαρήγου | Γράφει ο Κώστας Τραχανάς

ISBN: 9786182152881
Σελίδες: 260
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 10/04/2025

Εκδόσεις: Κάκτος

Γράφει ο Κώστας Τραχανάς

Η Εύα - Γουάντα Λαμπροπούλου κατάγεται από τη Ρουάντα, όμως αισθάνεται εκατό τοις εκατό Ελληνίδα (έχει υιοθετηθεί από μια ελληνική οικογένεια) είναι γιατρός και μένει μόνιμα στη Νέα Υόρκη. Είναι ερωτευμένη με τον Μάριο Οικονόμου, ιατρό χειρούργο.

Όταν ο Μάριος ακολουθεί τον φίλο του Κυριάκο στην Τανζανία της Αφρικής, η Εύα δεν θέλει τίποτα να της θυμίζει την Αφρική, διότι στον εμφύλιο στη Ρουάντα έχασε όλους τους δικούς της.

Μετά από ένα χρόνο που λείπει ο Μάριος, η Εύα αποφασίζει να πάει στην Αφρική, λίγες μέρες κοντά στον αγαπημένο της. Ενώ πήγαινε  από Τανζανία στη Ζανζιβάρη με ένα μικρό αεροπλάνο, το αεροπλάνο έπεσε στη θάλασσα. Μόνο η Εύα επέζησε και μπόρεσε να φτάσει κολυμπώντας σε ένα άγνωστο νησί. Εκεί η Εύα θα συναντήσει τον Χασάν ένα Αφρικανό, που θα την οδηγήσει στο χωριό, που ζει μια μικρή κοινότητα από τριακόσιους περίπου Αφρικανούς αλμπίνους, με επικεφαλής την ιέρεια Άρια. Έχουνε καταφύγει σε αυτό το μέρος προκειμένου να γλιτώσουνε από τις σφαγές και τους ακρωτηριασμούς που υφίστανται οι αλμπίνοι στην Τανζανία. Σχεδόν κανείς δεν γνωρίζει την κοινότητά τους. Αν οι λαθροκυνηγοί τους ανακαλύψουν, θα τους σκοτώσουν. Μια φορά τον μήνα έρχεται μια βάρκα με είδη πρώτης ανάγκης. Η απόλυτη μυστικότητα είναι θέμα ζωής και θανάτου για όλους αυτούς τους κατοίκους του έρημου νησιού. Η μικρή αυτή κοινότητα λειτουργεί με τους δικούς της κανόνες και παρέχει στα μέλη της ασφάλεια. Έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από τον δυτικό τρόπο ζωής και ακολουθούν μια φιλοσοφία εντελώς διαφορετική από αυτή που ξέρουμε. Δεν υπάρχουν χρήματα για την απόκτηση αγαθών. Όλοι προσφέρουν όπως μπορούν. Υπάρχει κατανομή εργασίας και ο καθένας ασχολείται με συγκεκριμένες δραστηριότητες, έτσι ώστε η καθημερινότητά τους να κυλάει ομαλά. Καλλιεργούν τη γη καλύπτοντας ένα μεγάλο μέρος των αναγκών τους, ψαρεύουν και φτιάχνουν μόνοι τους τα σπίτια τους. Έχουν σχολείο που πηγαίνουν τα παιδιά της κοινότητας, όπου μαθαίνουν κυρίως αγγλικά ,που είναι η βασική γλώσσα μεταξύ τους. Σέβονται τη φύση και τα ζώα που ζουν σε αυτή. Δεν τρώνε κρέας ούτε πίνουν αλκοόλ σε καμία μορφή. Φτιάχνουν τα δικά τους ροφήματα και διάφορα γιατροσόφια, χρησιμοποιώντας τα φυτά που καλλιεργούν και τις γνώσεις της Άριας, η οποία έχει ειδικότητα στην κατασκευή τους. Εξασκούνται στη μουσική, κυρίως στα κρουστά, και δημιουργούν συνέχεια τις δικές τους μελωδίες. Οι σχέσεις των ανθρώπων εκεί στηρίζονται στην ανιδιοτελή αγάπη, στην προσφορά και στην ειλικρίνεια. Δεν υπάρχει ιδιωτικότητα ούτε ιδιοκτησία. Ακολουθούν συγκεκριμένο καθημερινό πρόγραμμα στο οποίο συμμετέχουν όλοι. Η μέρα τους ξεκινάει με έναν πρωινό διαλογισμό και κλείνει με έναν βραδινό, όπου όλοι με έναν ιδιαίτερο τρόπο εκφράζουν ευχαριστίες και εκδηλώνουν την ευγνωμοσύνη τους για τη ζωή και την ευημερία τους. Ζευγαρώνουν χωρίς τους ηθικούς φραγμούς που γνωρίζουμε και απολαμβάνουν την ερωτική επαφή δίχως αναστολές. Πιστεύουν πως η ερωτική πράξη είναι το άνοιγμα της καρδιάς, η σύνδεση μεταξύ δύο ανθρώπων, και αυτό θεωρούν ότι πρέπει να εκδηλώνεται με οποιαδήποτε μορφή μπορεί. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα ζευγάρια με δέσμευση μεταξύ τους και η μοιχεία δεν υφίσταται ούτε ως όρος. Ο καθένας είναι ελεύθερος να εκδηλώσει την ερωτική του επιθυμία ανεξάρτητα από το φύλο του, ανάλογα με τη στιγμή που την αισθάνεται.  Λατρεύουν το σώμα τους, γιατί θεωρούν ότι μέσα από αυτό εκφράζεται η ζωή και η ερωτική επιθυμία. Τα παιδιά που γεννιούνται από την ένωσή τους μεγαλώνουν σαν παιδιά της κοινότητας από όλους. Δεν ζουν αποκλειστικά στο ίδιο σπίτι με τους βιολογικούς τους γονείς.  Αρνητικά συναισθήματα όπως η ζήλια, ο φθόνος, ο ανταγωνισμός δεν υπάρχουν σε αυτούς τους ανθρώπους. Ακόμη κι αν κάποιος αισθανθεί κάτι τέτοιο, συνηθίζουν να τον περιβάλλουν με αγάπη και ειλικρινή συζήτηση, όπου το τοξικό συναίσθημα δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Η Εύα ζήλεψε τον τρόπο ζωής της κοινότητας, αυτής της φυλής.  

Η Εύα αποφασίζει  να φύγει με τη βάρκα που έρχεται,  για να φέρει τις προμήθειες και να πάει στην Τανζανία. Αλλά η βάρκα θα κάνει δύο μήνες να έρθει, μέχρι τότε φιλοξενείτε στο χωριό και ακολουθεί το πρόγραμμα των κατοίκων του νησιού και βοηθάει σαν γιατρός τους αρρώστους.

Η αίσθηση του εγκλωβισμού της  σε ένα μέρος που δεν γνωρίζει τη γεωγραφική του θέση, μακριά από τον πολιτισμό, της σφίγγει δυνατά το στομάχι. Η Εύα κλαίει για όλη της τη ζωή,  δάκρυα τρέχουν για τους γονείς που έχασε στη Ρουάντα και για την πατρίδα που αποχωρίστηκε από τη μία στιγμή στην άλλη, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην ενηλικίωσή της και για το κάθε βλέμμα αποστροφής που ένιωθε καθημερινά εξαιτίας του χρώματος του δέρματός της στη νέα πατρίδα ,την Ελλάδα, για τον Μάριο που της λείπει  απίστευτα, για τους θετούς γονείς της και την φίλη της την Άννα που δεν ξέρει αν και πότε θα ξαναδεί, για την ποιότητα της ζωής της στη Νέα Υόρκη, που τόσο πάλεψε για να κατακτήσει.

Η βάρκα που περιμένανε στο νησί δεν ήρθε. Ο σύνδεσμος σκοτώθηκε. Τον σκότωσαν. Τα πράγματα γίνονται δύσκολα για όλους τους κατοίκους του νησιού. Ξέρουν την ύπαρξή τους και προσπαθούν να τους ανακαλύψουν. Θα χρειαστεί να περάσει αρκετός χρόνος δίχως επαφή με τον έξω κόσμο δίχως προμήθειες και θα παραμείνουνε καλά προστατευμένοι στον χώρο τους και μακριά από την παραλία που είναι εκτεθειμένη.

Με την πάροδο του χρόνου ο τρόπος ζωής των κατοίκων του νησιού αρχίζει και ταιριάζει απόλυτα στην Εύα. Είναι αδύνατον να επιστρέψει πίσω στη ζούγκλα, γιατί η ζούγκλα είναι εκεί. Στο νησί είναι ο χαμένος παράδεισος που πάντα έψαχνε. Για όλους είναι νεκρή. Δεν πρόκειται να τους λείψει περισσότερο. Εδώ είναι ο εαυτός της. Νιώθει ελεύθερη και ασκεί το επάγγελμά της με τον τρόπο που θέλει.

Θα γυρίσει στο δυτικό τρόπο ζωής; Θα επιστρέψει στην παλιά της ζωή; Θα επιστρέψει στον Κυριάκο και στον Μάριο; Θα επιστρέψει στους βιολογικούς γονείς της; Θα επιστρέψει στη Νέα Υόρκη, στη δουλειά της;

Το βιβλίο αυτό είναι ένας ύμνος για τις ανθρώπινες σχέσεις που στηρίζονται στην ανιδιοτελή αγάπη και τον σεβασμό τόσο προς τον συνάνθρωπο όσο και προς τη φύση, μακριά από προκαταλήψεις και προβολές, εγωισμούς και υποκρισίες που η κοινωνία μας συνήθως μας επιβάλλει. Μέσα από ένα ειδυλλιακό περιβάλλον, ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με τις αληθινές αξίες της ζωής, που ο ρυθμός της καθημερινότητας δεν τον αφήνει εύκολα να διακρίνει.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα προσφέροντας στον αναγνώστη ερεθίσματα για εσωτερικές περιδιαβάσεις και αναστοχασμό.

Διαβάστε το.

Η Ελίνα Βαρβαρήγου γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι εκπαιδευτικός. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Bourgogne στη Γαλλία, είναι ιδιοκτήτρια του Νηπιαγωγείου «Μαίρη Πόππινς» στη Φιλοθέη και ασχολείται καθημερινά με την εκπαίδευση και τη συγγραφή. Έχει μία κόρη.

Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί στον ηλεκτρονικό Τύπο, ενώ η ίδια συμμετέχει ενεργά σε παρουσιάσεις και εκδηλώσεις με θέμα τη συγγραφή βιβλίων.

Έχει εκδώσει τα παιδικά βιβλία «Τα Παραμύθια της Ελίνας» και «Τα Παραμύθια της Ελίνας 2» με τις εκδόσεις Σοκόλη-Κουλεδάκη, τη συλλογή διηγημάτων «Υπό Γωνία» με τις εκδόσεις Ιωλκός και το μυθιστόρημα «Υποτείνουσα» με τις εκδόσεις Πνοή.