Βιβλιοκριτική: "Τί κι αν μετράει ο χρόνος" της Μαρίνας Σολδάτου

Εκδοσεις: Αρισταρέτη
Ημ. Εκδοσης: 12/2017
ISBN: 978-618-5273-13-2
Σελιδες: 120

Συγγραφέας: Μαρίνα Σολδάτου

Ποίηση του σύμπαντος με Τρόπαια τις λέξεις, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η ποιητική συλλογή της Μαρίνας Σολδάτου. Η ποίησή της δίνεται με δεξιότητα. Διευρυμένη ποιητική έμπνευση και συναισθηματική φόρτιση στις λέξεις, τις οποίες μας μεταγγίζει στο στοχασμό και τις διοχετεύει ως την ψυχή του αναγνώστη, μέσα απ’ τους προσωπικούς της κώδικες.

Η ποιήτρια χειρίζεται με τη δέουσα ευθύνη τη γλώσσα και κατορθώνει να εμβαθύνει στα εσώψυχα του αναγνώστη! Μια λεπταίσθητη ψυχή που με τη βαθυστόχαστη ματιά της, μας ανοίγει διάπλατα τις θύρες στον εσωτερικό της κόσμο… και μας καλεί μέσα από τις πολυδιάστατες διαδρομές της, να λάβουμε μια ζέουσα γεύση ζωής από τα ενδότερα της ψυχής της, πριν στοιχειώσουν στην τύρβη της καθημερινότητας. Σαν έτοιμη από καιρό, όπως θα έγραφε ο Κ.Π Καβάφης, να μας τις προσφέρει με ήχους… σιωπές… τρικυμίες… πόνους… οραματισμούς… άδολο γήινο έρωτα… ατέρμονη αγάπη και όλα αυτά διανθισμένα με λυρικές πινελιές που ασκούν σαγήνη, εξωτερικεύοντάς μας την υψηλή ηδονή που πλημμυρίζει την εκστασιασμένη από την περιπλάνηση στο σύμπαν ψυχή της.

Τα ύψιστα θεϊκά της δώρα που σχετίζονται άλλοτε με την ομορφιά της φύσης, άλλοτε με το κόκκινο του έρωτα που αιχμαλωτίζει αλλά η ίδια του τον μεταλαβαίνει….

Γράφει, για τη μετάληψη, στο ποίημα με τίτλο « Θάλασσα» ( σελ. 119): « Η μετάληψη, μια γουλιά στα χείλη θάλασσας,/ ήβρε τον δρόμο μετά την καταιγίδα/ που σου’ τρωγε τα σωθικά…».

Κι ο έρωτας απαντά:

«Τα σωθικά μου, αλάτι κι αίμα, μετάλαβα την ποίηση»… Άλλοτε με την προσέγγιση της ανθρώπινης μοίρας, όλ’ αυτά και άλλα τόσα μας τα καταθέτει γενναιόδωρα και ταπεινά.

Σ’ αυτό το κάλεσμα της ποιήτριας θα ήθελα να σταθώ με σεβασμό, ειλικρίνεια και υπευθυνότητα και να της καταθέσω τις εντυπώσεις μου —έτσι— ανταποδίδοντας την ευγενική προσφορά της συλλογής της σ’ εμένα.

Τα 83 εμπνευσμένα ποιήματά της, αληθινά κοσμήματα, μετά από ενδελεχή μελέτη τα κράτησα στις αισθήσεις μου, πέρασαν στα ενδότερα των συναισθηματικών μου κραδασμών και σάρωσαν τις κρυφές κυψελίδες που μέσα τους τοποθετώ μόνο τους άξιους… αφού έκαναν λυρικό διάλογο μέσα μου, κορυφώθηκαν κι ένιωσα στο στέρνο μου τον παφλασμό των λυγμών της ποιήτριας…

Γράφει, για τη θάλασσα των λυγμών…, στο ποίημα με τίτλο «Κόκκινος έρωτας» (σελ. 32): « Ήταν όλα βαμμένα γαλανά/ μιαν τέτοια βραδιά θυμάμαι,/ τότε που ο ιστός έπλεξε το παραμύθι/ και συ αρνήθηκες να διαβάσεις τον χρησμό./ Ταπεινοί οι ίσκιοι σε εγύρευαν,/ ξεθώριασε η όψη και σε καλούσα./ Ξέχασες το κλειδί κάτω απ’ την πέτρα του ονείρου./ Το προσκεφάλι μου εμάτωσε,/ πεινασμένο καρτερούσε το χάδι της ανάσας σου./ Ο έρωτας πάντα κόκκινος ήταν./ Στην θάλασσα των λυγμών η βάρκα τυλίχθηκε/ με την ομίχλη των ναυτιλλομένων μας προσδοκιών…».

Οι στίχοι της είναι μακροπερίοδοι και η ποιητική της έκφραση ψηλαφεί τα ακραίχμια του σουρεαλισμού. Είναι ποίηση βγαλμένη από μια βαθύτερη εσωτερική ανάγκη, ποίηση εξομολογητική, βιωματική με φιλοσοφικές απόπνοιες που αέναα και γενναιόδωρα μοιράζονται και θα μοιραστούν μέσα στο χρόνο… Καθαρά, θαρραλέα και ευγενικά, αποτυπώνει τις συνειδησιακές της καταγραφές και τις υπαρξιακές της αναζητήσεις.

Γράφει στο ποίημα της « Τι κι αν μετράει ο χρόνος» (σελ. 11). «Τι κι αν μετράει ο χρόνος,/ οι σταγόνες, δάκρυα που κυλούν στη βροχή/και τα μαλλιά μου σκοινί,/που άλλοι θα κρεμαστούν και άλλοι θα αγαπήσουν…».

Η Μαρίνα Σολδάτου γεννήθηκε ποιήτρια. Τα ποιήματά της τα τεχνούργησε μόνη … μέσα απ’ τους λυγμούς της λέξη προς λέξη… «Του φεγγαριού» (σελ. 45).: «Του φεγγαριού το σμίξιμο γης κι ουρανού αγκάλη/ και έτρεμε η φτερούγα μου θλιμμένη στα βαθιά,/ πυρρίχιος ο έρωτας, σαν ίσκιος και προβάλλει/ κι ο ορίζοντας στο άπειρο να με καλεί μακριά…».

Πριν κλείσω τη συνοπτική αυτή προσέγγιση στην ποίησή της, θα σταθώ στο εξώφυλλο της Αγγελικής Ραυτοπούλου — που επιμελήθηκε τα κείμενα — όπου μας ξενάγησαν οι συνθέσεις της επάλληλες με τις νότες στα έγκατα και στα γήινα της δημιουργού.

Ευγνωμονώ την ποιήτρια, που μου χάρισε το εξαιρετικό της πόνημα και με παρέσυρε με το μαγικό φτερούγισμα της πέννας της σ’ ένα θαυμάσιο ταξίδι…. μαζί με το αναγνωστικό κοινό, στη θύμηση του χρόνου!