Ένα από τα πιο αγαπημένα κλασικά βιβλία παιδικής λογοτεχνίας παγκοσμίως αποτελεί το βιβλίο με τίτλο «Μόγλης, Το Βιβλίο της Ζούγκλας» του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ που απευθύνεται κυρίως σε παιδιά ηλικίας επτά έως δέκα ετών. Η περίληψή του έχει ως εξής: Ο Μόγλης, είναι ένα μικρό αγόρι από την Ινδία, το οποίο ξαφνικά χάνεται μέσα στα βάθη της ζούγκλας. Παρόλ' αυτά, καταφέρνει να σωθεί και να επιβιώσει, καθώς μια αγέλη λύκων τον εντοπίζει, τον περισυλλέγει και τελικά τον μεγαλώνει κοντά της. Από τότε και μετά, η τύχη του παίρνει νέα τροπή. Οι λύκοι γίνονται οι πιο δικοί του και αχώριστοι φίλοι του. Μαζί με εκείνους αχώριστοι φίλοι του γίνονται επίσης ο πάνθηρας Μπαγκίρα και ο αρκούδος Μπαλού.
Πέρα από τη συντροφιά που παρέχουν απλόχερα στον Μόγλοι όλοι τους, του προσφέρουν ταυτόχρονα και κάτι πολύ πιο σημαντικό, τη γνώση. Γίνονται με δυο λόγια οι δάσκαλοί του, καθώς τον φέρνουν σε επαφή με όλα τα μυστικά της άγριας φύσης, αλλά και τους μεγάλους κινδύνους της. Επίσης γίνονται και οι φύλακες άγγελοί του, αφού είναι εκείνοι στην ουσία που τον προστατεύουν κάθε φορά από τους θανάσιμους εχθρούς του, κυρίως από τον επικίνδυνο και θηριώδη τίγρη, Σιρ Χαν. Μέχρι που όλα κάποτε αλλάζουν, κυρίως όταν ο Μόγλης βρεθεί στην ανάγκη να εγκαταλείψει για πάντα το ένα και μοναδικό μέρος που θεωρεί σπίτι του. Τότε ακριβώς, τίθεται η αρχή για το μεγάλο και άκρως ενδιαφέρον ταξίδι του με προορισμό τον κόσμο των ανθρώπων και τη γνωριμία του μ’ αυτόν.
Η υπόθεση του βιβλίου μεταφέρθηκε φέτος στη θεατρική σκηνή από την θεατρική ομάδα του KidsTheater, σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καλογιάννη. Η καλοκαιρινή του περιοδεία που ξεκίνησε ήδη από τον Ιούνιο και θα διαρκέσει μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2025, με τακτικές στάσεις σε θέατρα και υπαίθριους χώρους σε όλη την Ελλάδα, δίνει την ευκαιρία σε μικρούς και μεγάλους με τη βοήθεια της φαντασίας και τη συνοδεία της μουσικής να ταξιδέψουν στη μαγευτική και γεμάτη περιπέτειες, δράση και συγκίνηση Ζούγκλα και να έρθουν σε επαφή με τις πολύ σημαντικές αξίες της παιδικής ηλικίας.
Σήμερα οι Τέχνες φιλοξενούν μία από τις ηθοποιούς της παράστασης που υποδύεται την Ράκσα (μητέρα λύκαινα), αλλά και τη Μεσσούα – Ινδή, την εξαιρετική και ταλαντούχα Μάτα Παπασιδέρη. Ας δούμε τι έχει να μας πει.
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
κα. Παπασιδέρη, υποδύεστε δύο εντελώς διαφορετικές μητρικές φιγούρες στον “Μόγλη” — τη μαμά λύκαινα και τη Μεσσούα. Πώς προσεγγίσατε τη συναισθηματική αλήθεια και των δύο ρόλων;
Δύο δυνατές μορφές αγάπης! Η μητρική αγάπη φέρνει κάτι αιωνόβιο στο μυαλό μου. Άχρονο και παντοτινό. Η αλήθεια είναι ότι το ότι είμαι μαμά με βοηθάει εξαιρετικά σε αυτούς τους ρόλους. Μιμούμαι τον εαυτό μου. Στη Ράκσα είμαι η μαμά της Άννας και στη Μεσσούα η μαμά της Κατερίνας. Ίδια γυναίκα με διαφορετική προσέγγιση στο συναίσθημα. Η Ράκσα είναι το ένστικτο της μάνας, η άγρια μορφή της αγάπης και της προστασίας. Κοιτάζει ευθεία, ζητάει και παλεύει! Η Μεσσουα είναι η προσφορά, είναι η ροή που βγαίνει μέσα από το νοιάξιμο. Είμαστε γεννημένες για να προσφέρουμε και αυτή είναι η πανάρχαια αρχετυπική κατεύθυνση.
Η μαμά λύκαινα είναι ένα αρχέτυπο της άγριας, ενστικτώδους φροντίδας. Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στο να ενσαρκώσεις ένα τέτοιο “μη ανθρώπινο” ρόλο με ανθρώπινη ψυχή;
Δεν ήταν ιδιαίτερη πρόκληση μιας και αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο μου. Να είμαι η έκφραση του ενστίκτου μου και να διώξω τα πολλά ανθρώπινα τσιτάτα που έτσι μας τα μάθανε… οι λύκοι στην πραγματικότητα μοιάζουν πολύ με εμάς. Το έχω ξαναπεί ότι το αγαπημένο μου βιβλίο είναι το «γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους» και τώρα βιώνω την τέλεια συγχρονικότητα που κάνω και στη σκηνή αυτά που καλούμαι να κάνω στη ζωή μου.
Η Μεσσούα, αντίθετα, εκπροσωπεί τον ανθρώπινο κόσμο και τη μητρική τρυφερότητα με βάση τη μνήμη. Πώς νιώσατε όταν έπρεπε να “πιστέψετε” πως ο Μόγλης είναι το χαμένο σας παιδί;
Η Μεσσούα μου θυμίζει το μύθο με Θέα Δήμητρα. Όταν έχασε την Περσεφόνη, σταμάτησε και να προσφέρει τα δώρα της. Σταμάτησε η γη να δίνει. Όταν την ξαναβρήκε, ξεκίνησε ορμητικά ξανά να βγάζει καρπούς. Έξυπνα η Μεσσούα «μπερδεύει» το παιδί της με τον Μόγλη για να ξαναδημιουργήσει μέσα της την αιτία να προσφέρει. Και έτσι χτίζεται η νέα ζωή μέσα της. Η μίμηση γεννάει! Γι' αυτό αγαπώ το θέατρο τόσο πολύ!
Υπάρχει κάποιο σημείο όπου οι δύο χαρακτήρες συναντιούνται εσωτερικά, παρά τις εξωτερικές τους διαφορές; Αν ναι, ποιο είναι αυτό;
Βέβαια υπάρχει! Αποφασίζουν και οι δύο να έχουν παιδί τους ένα μη δικό τους παιδί! Και το αγκαλιάζουν με όλη την αλήθεια τους!
Ως ηθοποιός, πώς διαχειρίζεστε τις γρήγορες εναλλαγές ανάμεσα σε δύο τόσο διαφορετικές ταυτότητες πάνω στη σκηνή;
Με πρόβες και ξανά πρόβες! Είναι σημαντικό οι δύο γυναίκες να μην μοιάζουν! Η καθοδήγηση της Αθανασίας ήταν αυτή που με έβαλε στη διαδικασία να τις ξεχωρίσω μέσα μου. Έχει τρόπο αυτή η γυναίκα να σε παρασέρνει στη σκέψη της.
Και οι δύο ρόλοι σας περιστρέφονται γύρω από τη μητρική αγάπη, αν και εκφράζεται διαφορετικά. Ποιο σας άγγιξε πιο πολύ προσωπικά;
Αχ τέλεια ερώτηση! Αυτή τη στιγμή με αγγίζει η Ράκσα! Συγκινούμαι κάθε φορά που αποχαιρετώ τον Μόγλη μου! Τα λόγια αποχαιρετισμού και το τραγούδι του Μανόλη Ανδρουλιδάκη μου βγάζουν δάκρυα… Πιστεύω όμως μέχρι να τελειώσει η περιοδεία θα συνδεθώ με τη Μεσσούα, γιατί η αγάπη της μου δείχνει αγάπη γερόντισσας. Αγάπη που είναι ρίζα βαθιά και που ανθίζει χωρίς αντάλλαγμα!
Η μαμά λύκαινα μεγαλώνει τον Μόγλη σαν δικό της, σε μια αγέλη, χωρίς βιολογικούς δεσμούς. Μπορεί η αγάπη να είναι εξίσου δυνατή χωρίς “αίμα”;
Φυσικά και μπορεί να είναι! Την έχουμε δει άπειρες φορές στις γυναίκες που υιοθετούν και προσφέρουν αέναη αγάπη σε αυτά τα παιδιά! Τα θηλαστικά είμαστε καμωμένα από αφθονία για να την δώσουμε ξανά.
Η Μεσσούα βλέπει στον Μόγλη μια “εικόνα” του γιου της. Πόσο λεπτή είναι η γραμμή ανάμεσα στην ελπίδα και στην αυταπάτη;
Το μυαλό μας μπορεί να γεννήσει ολόκληρους κόσμους από την αρχή. Για να ελπίζεις στην αλλαγή χρειάζεται να εξαπατήσεις για λίγο τον εαυτό σου ότι μπορεί και να συμβεί! Η Μεσσούα κεντάει το ψέμα της μαζί με τον πόνο της και με αυτό που θέλει να συμβεί και το πετυχαίνει. Θέλει λίγη τρέλα!
Διαβάστε το δελτίο τύπου της παράστασης εδώ
0 Σχόλια