Γράφει
η Μεταξούλα Μανικάρου
Η περιπλάνηση στη μουσική της ζωής και η χορογραφία της ψυχής
Η ύπαρξή μας είναι ένα καλλιτεχνικό έργο σε εξέλιξη, ποικίλες νότες που συνθέτουν τη μελωδία μας. Και εμείς καλούμαστε να ανταποκριθούμε στον ρόλο μας, να ζούμε τη ζωή μας, να τη νιώθουμε ρυθμικά, να τη χορεύουμε στο αόρατο πεντάγραμμο του χρόνου, που δεν το βλέπουμε, αλλά το προσλαμβάνουμε με τις αισθήσεις μας. Μια παρτιτούρα που την ερμηνεύουμε με τις πράξεις μας, με τα βλέμματά μας, με το σώμα μας, με την ψυχή μας. Γιατί η καθημερινότητά μας, ο χρόνος μας είναι μουσική και η ύπαρξή μας χορευτής στον αθέατο ρυθμό της.
Γίνε ο μαέστρος της ζωής σου. Δώσε ρυθμό στον καμβά της ζωής σου
Η ζωή είναι ένα τραγούδι που γράφεται από τον καθένα μας που κουβαλά ρυθμό, σιωπές και μελωδίες. Ένα τραγούδι με τις εναλλαγές του, τις διαφορετικές του φάσεις και τα συναισθήματά του. Στη σκηνή της ζωής γράφουμε τον προσωπικό μας στίχο, άλλοτε χαρούμενο, γεμάτο φως, ευτυχία, επιτυχία και γέλια, άλλοτε λυπητερό, μελαγχολικό, θλιμμένο και αργό που ματώνει την ψυχή. Με τους στίχους που γράφουμε στον ρυθμό της καρδιάς μας, γινόμαστε οι ποιητές της δικής μας μπαλάντας. Εμείς οι μαέστροι και οι συνθέτες της δικής μας συμφωνίας. Δεν χρειάζεται να είμαστε καλλιτέχνες για να ζήσουμε ποιητικά. Αρκεί να πάρουμε την ευθύνη για τον δικό μας ρυθμό. Πότε παύσεις, πότε ένταση, πότε αλλαγή ρυθμού, πότε σιωπή. Μια μελωδία γαλήνια, ένα σιγανό νανούρισμα, ένα μουρμούρισμα, μια κραυγή.
Οι άνθρωποι που αγαπάμε (γονείς, αδέρφια, συγγενείς, σύντροφοι, μέντορες, δάσκαλοι, συνοδοιπόροι, φίλοι) γράφονται στην παρτιτούρα της ζωής μας και γίνονται τραγούδι. Δεν είναι απλώς παρουσίες, μόνο γνωριμίες. Ο καθένας με τη δική του μοναδική συμβολή εργάζεται στον εμπλουτισμό των εμπειριών μας και στη διάπλασή μας. Ριζωμένοι βαθιά στην ψυχή μας, γίνονται μέρος του εσωτερικού μας κόσμου, ενεργοί συμμετέχοντες στη σύνθεση του μουσικού υφαντού της ύπαρξής μας. Είναι αυτοί που μαζί τους γράφουμε ολόκληρα ρεφραίν. Υπάρχουν και οι φευγαλέοι άνθρωποι, οι τυχαίες συναντήσεις, που η παρουσία τους σημάδεψε τη ζωή μας με μια ιδιαίτερη ευαισθησία και ας μην γράψαμε μαζί τους ένα ολόκληρο τραγούδι. Άνθρωποι αγαπημένοι και άνθρωποι-στιγμές, διαφορετικές συμφωνίες και μουσικές εκφράσεις, όλοι μαζί δημιουργούν μια μοναδική αρμονία, τη δική μας.
Τα όνειρα, οι επιθυμίες, οι φιλοδοξίες, οι στόχοι, το μέλλον που ζωγραφίζουμε και επιλέγουμε να ακολουθήσουμε είναι η συμφωνία της ψυχής μας που διαμορφώνει το μοναδικό μονοπάτι του τραγουδιού μας. Άλλοτε νότες δυνατές, σαφείς και γλυκές. Είναι οι νίκες που αντηχούν με την αρμονία της ικανοποίησης. Άλλοτε νότες άπιαστες, ακατόρθωτες, αόριστες, απραγματοποίητες. Είναι οι παραστρατημένες νότες, οι παύσεις στη μουσική, η ομορφιά της ατέλειας. Γιατί το σημαντικό δεν είναι αν θα φτάσεις όλες τις νότες, αλλά αν θα έχεις το θάρρος να συνεχίσεις να συνθέτεις και να τραγουδάς το δικό σου τραγούδι.
Οι αξίες, οι προσωπικές μας πεποιθήσεις, τα πιστεύω μας, ο ηθικός μας κώδικας, οι αρχές μας για τον κόσμο, για τον εαυτό μας, για τον σκοπό της ζωής, δίνουν νόημα στις μελωδίες μας και διαμορφώνουν το λυρικό περιεχόμενο του τραγουδιού μας. Είναι εκείνες οι επαναλαμβανόμενες, οι εσωτερικές σταθερές και θεμελιώδεις νότες που δίνουν συνοχή, αξία και κατεύθυνση στην πορεία της ζωής μας και καθορίζουν τον τόνο και τον ρυθμό των πράξεών μας μέσα στη μεταβλητότητα της καθημερινότητας. Είναι μελωδίες όχι απλώς διακοσμητικές, αλλά το θέμα, το μουσικό μοτίβο και το ρεφραίν του ατομικού μας τραγουδιού.
Οι δυσκολίες, τα εμπόδια, τα λάθη, οι αποτυχίες, οι μετάνοιες δεν είναι το τέλος, αλλά η ανακάλυψη των κρυμμένων δυνάμεών μας. Είναι οι παύσεις που κάνουν το τραγούδι πιο δυνατό. Είναι τα μαθήματα που εμπλουτίζουν και ομορφαίνουν τη σύνθεση, ώστε να αναζητήσουμε νέες αρμονίες. Το τραγούδι μας αναπτύσσεται, μεταμορφώνεται, αποκτά βάθος, συναίσθημα και πολυπλοκότητα. Γιατί μέσα από τις «ρωγμές» θα μπει το φως. Και ίσως είναι μια εισαγωγή, μια προετοιμασία για ένα νέο σόλο τραγούδι.
Οι τόποι που ζήσαμε ή επισκεφτήκαμε δεν είναι σημεία στον χάρτη, αλλά αφήνουν την ακουστική τους υπογραφή στη μνήμη μας, χρωματίζοντας τη μουσική της ψυχής μας. Γίνονται μέρος του ηχοσυστήματός μας. Είναι ένας αφανής μαέστρος, μια μελωδική ιστορία των εμπειριών μας που διαμορφώνουν την εσωτερική μας συμφωνία. Οι εποχές της ζωής μας, η παιδική αθωότητα, η εφηβεία, η ωρίμανση, η γήρανση, έχουν το ξεχωριστό τέμπο και χαρακτήρα. Αυτές οι τέσσερις εποχές της ζωής δεν είναι απομονωμένες. Η καθεμία προετοιμάζει την επόμενη, η καθεμία κουβαλάει στοιχεία από τις προηγούμενες, ως μέρη μιας ενιαίας μουσικής σύνθεσης. Μιας μουσικής πορείας που εξελίσσεται συνεχώς, ανάλογα με την ηλικία, τα βιώματα, τις περιστάσεις, τις επιλογές μας. Και όλες αυτές οι εποχές συνθέτουν μια μοναδική μουσική ιστορία -τη δική μας. Συνεπώς, η ηχώ των τόπων και των εποχών, το μεταβαλλόμενο αυτό τέμπο της ζωής αντηχεί μέσα μας σαν ένας άγραφος νόμος και άρρητος κανόνας που οδηγεί τις αισθήσεις και τις αναμνήσεις σε έναν αέναο χορό ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν.
Οι εμπειρίες, άλλοτε απαλές και μελαγχολικές και άλλοτε έντονες και δυναμικές, το κάθε γεγονός που βιώνουμε και οι μικρές καθημερινές μας στιγμές απλώνονται σαν μια νότα στο πεντάγραμμο της ύπαρξής μας. Εμπειρίες που δεν είναι απλώς μεταβατικές, αλλά μεταμορφωτικές, που χτίζουν μέσα μας ένα τραγούδι όχι στατικό αλλά ζωντανό και σε διαρκή εξέλιξη.
Η αγάπη σε όλες τις εκφάνσεις της είναι ο ρυθμός και η μελωδία που νοηματοδοτούν τη ζωή μας σε έναν ονειρικό χορό. Η αγάπη για τους ανθρώπους είναι το θεμέλιο των σχέσεών μας και η δύναμη η ενωτική. Η αγάπη για τις ιδέες είναι ο σπινθήρας, το πάθος και η φλόγα που μας καίει και μας κινεί στο καλύτερο. Η αγάπη για την τέχνη, που είναι η γλώσσα της ψυχής, μας επιτρέπει να εκφράζουμε το ανείπωτο και μας συνδέει βαθύτερα με το ωραίο. Η αγάπη για τη φύση και για το μεγαλείο του κόσμου ορίζουν και θυμίζουν την αληθινή μας θέση στο σύμπαν. Η αγάπη σε όλη της την ποικιλία είναι ο μουσικός συνοδός της ζωής μας.
Οι σκέψεις και οι στοχασμοί, αυτές οι στιγμές της μοναχικότητας, ένας διάλογος με τον εαυτό μας, μακριά από την καθημερινή φασαρία, σε αυτή τη θαρραλέα μοναξιά της ενδοσκόπησης, ακούγεται η δική μας φωνή που τραγουδά την αλήθειά της. Στη σιωπή του μυαλού αφιερώνουμε στον εαυτό μας το τραγούδι μας.
Μια μυστική, παράξενη και δυναμική σύνθεση όπου οι άνθρωποι, τα όνειρα, οι δυσκολίες, οι τόποι, οι εποχές, οι εμπειρίες, η αγάπη, οι σκέψεις και οι στοχασμοί αλληλοεπιδρούν και προσθέτουν πάντα μια νέα πινελιά στο διαρκώς εξελισσόμενο τραγούδι της ζωής μας. Είμαστε τόσο ο συνθέτης όσο και ο εκτελεστής του.
Ναι, η ζωή είναι τραγούδι. Γιατί έχει τον ρυθμό και τον παλμό της καρδιάς που μας διδάσκει να χορεύουμε σε ένα μουσικό κομμάτι. Γιατί έχει μελωδία που ξυπνά συναισθήματα που χρωματίζουν τη διάθεσή μας. Γιατί έχει στίχους που αποτυπώνουν την ιστορία μας, που γράφουν το δικό μας αφήγημα, μέσα από τις επιλογές μας και τη δημιουργικότητά μας. Γιατί είναι η προσωπική μας φωνή, ένα μοναδικό κομμάτι στη χορωδία και την πολυφωνία της ανθρωπότητας του παγκόσμιου τραγουδιού. Γιατί είναι μια σύνθεση, που γεννά νέες αποχρώσεις, νέους ήχους που δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί, που δεν υπάρχει «τελικό» κομμάτι, αλλά μια αέναη μελωδία, που υφαίνει παρόν, παρελθόν και μέλλον. Γιατί ελευθερία είναι η ουσία του να ζεις ως «τραγούδι».
Μελωδίες Ψυχής. Οι άνθρωποι και το ηχόχρωμα της ζωής τους
Πίσω από τις λέξεις, τους στίχους, τους ήχους, τα χρώματα και τις μουσικές, οι άνθρωποι. Τραγούδια που τα λέμε ξανά και ξανά και, όταν τελειώσουν, επιστρέφουμε στην αρχή, για να τα ακούσουμε πάλι και πάλι. Και έτσι να διαβάσουμε άλλα μηνύματα, διαφορετικά ο καθένας μας, και μαζί με αυτά να καταλάβουμε και την ίδια τη ζωή.
Οι λέξεις οδηγούν σε σκέψεις, σε σύνθετες συλλήψεις, που ζούμε με όλες τις αισθήσεις μας, που ανακαλούμε βιώματα, αναγνωστικές μνήμες, συνειρμούς εντυπώσεις και ανοίγουμε διάλογο με το πολυφωνικό επίπεδο του κειμένου. Ως βιρτουόζοι ενός καλοσυγκερασμένου κλειδοκύμβαλου, ερμηνεύουμε τις εύγλωττες σιωπές, ανακαλούμε εμπειρίες, μνήμες, συνειρμούς, ανοίγουμε διάλογο με το πολυφωνικό επίπεδο του κειμένου.
Τραγούδια που ανοίγουν τον ορίζοντα της σκέψης και της καρδιάς μας. Ένας κόσμος κτισμένος με της μουσικής τις νότες και των τραγουδιών τα λόγια, ένας κόσμος κτισμένος στους αιώνες. Μια ευχάριστη οδοιπορία ανακάλυψης και εξερεύνησης. Μια λεωφόρος της ελπίδας και των ονείρων. Μια παραμυθιακή και λυτρωτική λειτουργία.
Τραγουδάμε, προτού καταφέρουμε να συλλαβίσουμε. Τραγουδάμε και κάνουμε όνειρα για το μέλλον, χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνουμε αν τα ψάχνουμε στο άπειρο ή μέσα στην καρδιά μας.
Το τραγούδι έγινε πάθος και μάλιστα πάθος της ζωής μας. Ένα πάθος –το μόνο ίσως- που μπορεί να αμβλύνει κάποια «πάθη» και να απαλύνει κάποια άλλα «πάθη»: ένα πάθος που μεταρσιώνει αγνές ψυχές! Με τις λέξεις του τραγουδιού πλάθουμε τον δικό μας κόσμο. Και οι λέξεις του μεγάλωσαν και του βάλαμε σχήμα, ούτε αυτό αρκετό, του βάλαμε χρώμα, ούτε αυτό αρκετό, έλειπε κάτι… Προσθέσαμε μια κουταλιά ελπίδας και όσες σταγόνες αγάπης μπορούσαμε…
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα τραγούδι που το ήξερε όλος ο κόσμος. Και ήταν η φωνή του ανθρώπου που κοιμάται στο βάθος κάθε ανθρώπου. Εις πείσμα της κατήφειας των καιρών που δεν κατορθώνει να διαταράξει τα χαμογελαστά όνειρά μας.
Η μουσική της ζωής παίζει και εσύ απλώς διάλεξε τον δικό σου χορό…
Το τραγούδι της ζωής σου δεν χρειάζεται πάντα εξηγήσεις, δεν είναι απαραίτητο να είναι τέλεια γραμμένο. Δεν είναι ανάγκη να είσαι ο τέλειος ερμηνευτής. Το ζητούμενο δεν είναι να καταλάβεις τη μελωδία του. Μόνο να τη νιώσεις. Μόνο να μάθεις να χορεύεις μαζί της. Γιατί, όταν η αυλαία πέσει, δεν θα μετρηθούν οι τεχνικές λεπτομέρειες ή πόσο δυνατά έπαιξες, αλλά αν η ψυχή σου τραγούδησε και αυτό που άφησες πίσω σου στις στιγμές, στα λόγια, στις πράξεις, στις καρδιές. Και ίσως είναι το συναίσθημά σου, το πάθος σου, η αλήθεια σου, η γνησιότητά σου, τραγουδώντας και χορεύοντας τον κόσμο…
0 Σχόλια