Το Σάββατο που μας πέρασε πήγα κι επισκέφτηκα το σπίτι του φίλου του πατέρα μου. Πήρα τηλέφωνο τον κυρ-Παναγιώτη αποβραδίς ότι θα πήγαινα να το επισκεφθώ. Εκείνος χάρηκε που με άκουσε και δέχτηκε μετά χαράς.
Τηλεφωνιόμαστε τακτικά με τον άνθρωπο, από τότε σχεδόν που πέθαναν οι γονείς μου. Ήταν πολύ αγαπημένοι μεταξύ τους και με τη συγχωρεμένη τη σύζυγο του κυρ-Παναγιώτη, την κυρία Ειρήνη.
Εκείνος επισκεπτόταν τους γονείς μου που ήταν άρρωστοι και κακώς που δεν πήγα κι εγώ τόσον καιρό να τον δω.
Πήγα το Σάββατο το πρωϊ, κατά τις 09.00π.μ. στο διαμέρισμα του κυρ-Παναγιώτη. Χτύπησα το κουδούνι. Περίμενα λιγάκι έξω από την πόρτα και μετά φώναξα το όνομά του. Εκείνος άνοιξε την πόρτα του με χαρά. Χάρηκε πολύ που με είδε.
«Πόσα χρόνια έχουμε να τα πούμε από κοντά εμείς οι δύο;» τον ρώτησα συγκινημένη, το ίδιο κι αυτός. Έξι χρόνια είχα να τον δω από κοντά, από τότε που πέθανε η μητέρα μου. Η μητέρα μου πέθανε το ίδιο έτος με τη σύζυγο του κυρ- Παναγιώτη.
Είχε γεράσει αρκετά ο καημένος. 97 ετών έχει φθάσει, γερός να είναι και μακάρι να ζήσει για πολλά έτη ακόμη. Σαν γεράκος όμως, καλός ήταν. Αφού μπορεί και κουμαντάρει ακόμα τον εαυτό του, καλό είναι αυτό, κι από μυαλό, τα έχει 400. Με ρώτησε για έναν - έναν από την οικογένειά μου, για το σύζυγο και το γιο μου, για τ’ αδέρφια μου. Κι εγώ επίσης τον ρώτησα για τα μέλη της δικής του οικογένειας.
Θυμάμαι το πόσο άξιος ήταν και πόσο δουλευταράς σαν τους γονείς μου! Ξεφόρτωνε και φόρτωνε το φορτηγό του κι έκανε μεταφορές για πολλά χρόνια! Τον αξίωσε ο Θεός σπούδασε τα παιδιά και τα εγγόνια του, και τώρα, καμαρώνει τα δισέγγονά του! Γερός να είναι ο άνθρωπος! Τον αξίωσε ο Θεός να πάρει τη συνταξούλα του, ώστε να έχει μία αξιοπρεπή διαβίωση.
Θυμηθήκαμε την καλή παρέα που έκαναν με τους γονείς μου και προπαντός με τον πατέρα μου, που πήγαιναν βόλτα οι δυο τους και γύριζαν ένα μεγάλο μέρος του νησιού με τ΄ αμάξι του κυρ-Παναγιώτη. Πήγαιναν σε καφενεία, αγόραζαν οπωροκηπευτικά, ψάρια, κ.λπ.
Ύστερα, όταν πέθανε ο πατέρας μου, το έτος 2013, κάθε φορά που πήγαινε μοναχός του ο κυρ-Παναγιώτης στα μέρη που πήγαιναν με τον πατέρα μου, ο κόσμος που τους γνώριζε, τον ρωτούσε γιατί δεν ήταν ο άλλος ο παππούς μαζί του. Πρόωρα έφυγαν οι γονείς μου, Γιάννης και Ειρήνη, καθώς και η σύζυγος του κυρ-Παναγιώτη….
Ο κυρ-Παναγιώτης είναι απ’ τους λίγους φίλους που έμεναν στο πλευρό του πατέρα μου, στα εύκολα και στα δύσκολα και μέχρι το τέλος της ζωής του…
Τί να κάνουμε; συγκινηθήκαμε και οι δύο, καθώς θυμηθήκαμε παλιές ιστορίες, και όταν ο κυρ-Παναγιώτης μου τόνιζε για το πόσο μας αγαπούσαν οι γονείς μου.
«Σε ποιόν απ’ τους δύο μοιάζω, τώρα που μεγαλώνω, κυρ-Παναγιώτη;» τον ρώτησα.
«Στη μαμά σου μοιάζεις περισσότερο!» μου απάντησε. Εγώ λέω πως μοιάζω και στους δύο, και στο χαρακτήρα, αλλά και στην όψη, αλλά περισσότερο στη μαμά μου. Έχω κληρονομήσει επίσης την ντομπροσύνη της και είμαι υπερήφανη γι’ αυτό. Όσο γερνώ, θαρρώ πως της μοιάζω περισσότερο! Κι άλλοι μου το λένε, μάλιστα, αρκετά άτομα με φωνάζουν με τ’ όνομά της!
Όταν βλέπεις έναν μεγάλο άνθρωπο και στοχάζεσαι για το πόσο έχει μεγαλώσει, συνειδητοποιείς για το πόσο έχεις μεγαλώσει κι εσύ, επίσης!
Ο κύκλος της ζωής, ο λεγόμενος. Ας έχουμε υγεία να ανταμώνουμε, κι ας μεγαλώνουμε ομαλά τουλάχιστον!
0 Σχόλια