Περί ποίησης ο λόγος σήμερα και το ερώτημα που προκύπτει
είναι μεγάλο. Γιατί είναι τόσοι πολλοί οι δημιουργοί που υπηρετούν την ποίηση,
αφού κανείς δεν τη διαβάζει; Γιατί είναι τόσες πολλές οι νεοεκδοθείσες
ποιητικές συλλογές στη χώρα μας αφού περνούν σχεδόν απαρατήρητες από το
αναγνωστικό κοινό; Μήπως επειδή τελικά ο ίδιος ο δημιουργός δεν μπορεί να ζήσει
χωρίς την ποίηση, την προσωπική έκφραση και τη δημιουργία;
Εντάξει, ας παραδεχτούμε τουλάχιστον το αυτονόητο. Κανείς
εκδοτικός οίκος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει οικονομικά στις υποχρεώσεις του
χωρίς μια ικανοποιητική ετήσια εκδοτική παραγωγή. Αυτή οφείλει να είναι η
πολιτική του ως ιδιωτική επιχείρηση που επιθυμεί και στοχεύει στην επιβίωσή
της, αλλά και στην περαιτέρω προβολή και διαφήμισή της. Γι’ αυτό άλλωστε
διεκδικεί την ποσότητα κάθε φορά και εξασφαλίζει δελεαστικά οικονομικά πακέτα
εκδόσεων στους υποψήφιους πελάτες – συγγραφείς του που απευθύνονται σ’ αυτόν
και εμπιστεύονται το έργο τους στα δικά του χέρια.
Τι συμβαίνει όμως με τον ίδιο τον δημιουργό και το έργο του;
Γιατί αποζητά την έκδοση αφού ο αρχικός του στόχος και σκοπός είναι
διαφορετικός, η εξωτερίκευση των βαθύτερων σκέψεων και προβληματισμών του, η
απελευθέρωση των όσων κατακλύζουν το μέσα του με δυο λόγια, η εξομολόγηση ως
πράξη λυτρωτική και εντελώς απαραίτητη, που εξασφαλίζει με τη σειρά της την
κάθαρση της ψυχής απ’ όλα όσα τη σκοτεινιάζουν στην καθημερινότητά της; Τι
περισσότερο του προσφέρει η έκθεσή του στο κοινό πέρα από αναγνωσιμότητα και
αφορμή για άσκηση κριτικής καλής ή κακής για τον ίδιο και το έργο του;
Η απάντηση στο ερώτημα της έκδοσης είναι απλή κυρίως γι’
αυτόν που δε στοχεύει ψηλά και αόριστα, αλλά πάντα ευθεία, σταθερά και
οπωσδήποτε σε συγκεκριμένο σημείο. Το μοίρασμα είναι ο σκοπός του, η ανάγκη
επικοινωνίας με τον συνάνθρωπο, η συμπόρευση στο όνειρο, ακόμα και στο θεατό ή
αθέατο πρόβλημα που ζητά επίμονα τη λύση του, όποιο κι αν είναι αυτό. Γιατί το
μοίρασμα είναι αυτό που τον χαρακτηρίζει ως άνθρωπο και ως δημιουργό, όπως χαρακτηρίζει
γενικότερα και μια κοινωνία ανθρώπινη και ιδεατή, μια κοινωνία που επιδιώκει να
εστιάσει στο καλό και στο ωφέλιμο και καθόλου στο άσχημο και στο καταστροφικό,
που προσδοκά να διατηρήσει ακέραιη την ταυτότητά της και να βελτιώσει με κάθε
τρόπο την ποιότητά της, που παράγει πολιτισμό και καμαρώνει γι’ αυτόν, κυρίως όταν
αυτός τη χαρακτηρίζει απόλυτα, την τιμά, την εξυψώνει και την ομορφαίνει σε όλα
της, που παλεύει με δυο λόγια για την εξέλιξη και την πρόοδό της.
Η ποίηση κατά γενική ομολογία διαφέρει από τα υπόλοιπα
λογοτεχνικά είδη. Ο λόγος προφανής. Υπηρετεί αποκλειστικά την αλήθεια της
ψυχής. Είναι μια πράξη εσωτερικής πάλης και διεργασίας του γράφοντος που εκδηλώνεται
με κόπο ψυχής για να προκύψει ακέραιο το αποτέλεσμά της. Άκρως χειροπιαστό
πλέον, απόλυτα αντιπροσωπευτικό του δημιουργού του, αποτελεί αναπόφευκτα το
καθρέφτισμά του.
Ακόμα κι αν απευθύνεται σε λίγους η ποίηση, δεν έχει και μεγάλη σημασία. Άλλωστε ποτέ της δεν αποτέλεσε δημοφιλές λογοτεχνικό είδος ούτε και επιδίωξε να γίνει για να αποκτήσει μεγαλύτερη αίγλη και κοινό. Η ποίηση δεν έθεσε ποτέ στις προτεραιότητές της την εμπορική της εκμετάλλευση. Ίσως γι’ αυτό ακόμα καταφέρνει να επιβιώνει σε έναν κόσμο που έχει χάσει προ πολλού τον προσανατολισμό του. Ίσως γι’ αυτό ακόμα επιμένει να μάχεται για τη σωτηρία του, για να μη χάσει εντελώς την ελπίδα του και τον αληθινό του σκοπό. Είναι λοιπόν βαθύτερη η ανάγκη του γράφοντος ποίηση και αυτό ισχύει ακόμα και τώρα. Έτσι δικαιολογείται και ο μεγάλος αριθμός των υπηρετών της ποίησης. Έτσι δικαιολογείται και η μεγάλη εκδοτική παραγωγή που εμφανίζεται αντιστρόφως ανάλογη στις μέρες μας με τα ενδιαφέροντα και τις προτιμήσεις του αναγνωστικού κοινού.
0 Σχόλια