Βιβλιοκριτική: "Vampire Road Story" του Νίκου Θεοχαρίδη

Vampire Road Story
Συγγραφέας: Νίκος Θεοχαρίδης
Σελίδες: 450
Εκδόσεις: Πηγή
ISBN: 978-960-626-788-8

Γράφει η Αλεξάνδρα Τσότσου

Είναι Road Story και μας αρέσει!

Μια διαφορετική ιστορία από έναν ανερχόμενο συγγραφέα πολλά υποσχόμενο που σίγουρα θα μας απασχολήσει σοβαρά στο μέλλον. Δε θα μπορούσε να μη γράψει ένα μυθιστόρημα που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και κλισέ fantasy story telling. Γιατί; Γιατί μας αρέσει η Άγρια δύση και το σκηνικό που μας παρουσιάζει μέσα από τις ιστορίες του, μας τοποθετεί σαν ήρωες και περνάμε άμεσα στη δράση. Μας κάνει τόσο καλά την ‘πάσα’ στην εξιστόρηση που μας παρουσιάζει και μπαίνουμε με ευκολία στον πετσί του ρόλου μέσα από τις διαφορετικές καταστάσεις. Ναι, έχει να κάνει με διαφορετικές ιστορίες που χρειάζεται να δώσεις βάση από την πρώτη σελίδα. Θα το χαρακτήριζα ένα γαϊτανάκι διαφορετικών ιστοριών, που περιπλέκονται και δημιουργούν μια περιπέτεια με οδηγό την λύτρωση του καθενός.

Αλλά πες μου τώρα εσύ, τι σχέση έχει ένα βαμπίρ με συναίσθημα και συνείδηση. Με ένα σπασμένο κυνόδοντα που προσωπικά με άγγιξε γιατί δεν ήξερα πως θα πίνει αίμα. Τι σκέφτηκα η δόλια; Από την άλλη, μια νεράιδα έχει χάσει την ταυτότητά της και ζει μια άγνωστη ζωή. Μια ζωή που την βολεύει αλλά και παραδόξως δεν της πολύ αρέσει.

Μια ιερόδουλη εκκρίνει άρωμα λεβάντας και ελκύει τα θύματά της. Τι παράξενο και συνάμα εξωπραγματικό, να κινδυνεύεις από μία τόση ήρεμη ευωδιά. Συνδεδεμένη με την ξεκούραση και την ηρεμία, ο συγγραφέας πρωτοτυπεί και προκαλεί με την φαντασία του για να σκεφτείς αντίθετα από αυτά που θεωρείς δεδομένα.

Ένας ιερέας, αινιγματικός με ένα παρελθόν που προκαλεί και κυνηγοί βρικολάκων έρχονται να δώσουν το δικό τους στίγμα. Πόσο μάλλον, όταν η αναζήτησή τους έχει να κάνει με ανθρώπους, πλάσματα με περίεργες δυνάμεις και ιδιότητες.

Η αναζήτηση μιας άγνωστης αχαρτογράφητης πόλης και μια πύλη που κανείς δεν ξέρει που οδηγεί. Όλα αυτά μπερδεύονται μέσα από εξαιρετικά μικρά κεφάλαια , σχεδόν ‘σφηνάκια’ και ενοποιούνται όσο η σελίδα γυρίζει. Σε προκαλούν να συνεχίσεις να φτάσεις κλιμακωτά στο τέλος με ανοιχτό στόμα. Όλες οι απορίες λύνονται σταδιακά και καταλαβαίνεις την πολύπλευρη και ασύλληπτη ιστορία που δημιούργησε ο συγγραφέας.

Ένα γούεστερν στόρι που δεν λείπει και το κυνικό χιούμορ. Έξυπνο αρκετά και διάλογοι λακωνικοί που αναρωτιέσαι κάθε φορά, τι ‘απάντηση ήταν κι αυτή’! Ατάκες, που μπορείς να αντιγράψεις και να χρησιμοποιείς στην καθημερινότητά σου. Μα άλλωστε, μέσα από τα βιβλία, είναι ο θησαυρός της γνώσης που αποτυπώνεται αθόρυβα μέσα μας. Κάπως έτσι και ο συγγραφέας, έγραψε σε μένα.

Είναι ιδιαίτερη ιστορία, που όσο και αν θες να την αναλύσεις θα σε προβληματίσει με την θετική πάντα έννοια. Μεταφορικές καταστάσεις που συνδέονται με το σήμερα, δημιουργεί σκέψεις για στοχασμό και ανάλυση. Το ‘βόλεμα’ της ιερόδουλης είναι μια κατάσταση κοινωνικού περιεχομένου που αν το καλό σκεφτείς έχει απασχολήσει αρκετό κόσμο και εξακολουθεί να προκαλεί. Ένα βαμπίρ, με αδυναμία που αν και άτρωτο, διαπιστώνεις πώς έχει τη δική του «αχίλλειο φτέρνα». Το ευάλωτο σημείο που ίσως τελικά, δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο πιστεύομε μέσα από τους θρύλους και τις ιστορίες που γνωρίζουμε.

Οι κυνηγοί, έχουν πείσμα και εμμονή να βρουν αυτό που θέλουν. Όνειρα; Επιθυμίες, ποιος ξέρει τι είναι αυτό που κάλλιστα θα μπορούσε να μεταφερθεί στο σήμερα. Μήπως όλα αυτά είναι τεχνάσματα, και εξυμνήσεις που δίνει ο καθένας. Όλες οι ερμηνείες είναι πιθανές και όλα τα ενδεχόμενα μπορούν να έχουν μια επεξήγηση. Δεν είναι τόσο η πικοιλόμορφη ιστορία που μας διηγείται η ιστορία, αλλά είναι αυτό που δείχνει να υπάρχει πίσω από αυτό. Αυτό που στο σήμερα, διχάζει και προβληματίζει.

Κλείνοντας το βιβλίο, ταξίδεψα σε δικούς μου συνειρμούς. Η πιο λατρεμένη στιγμή, από την ανάγνωση ενός βιβλίου είναι το τέλος. Είναι το σημείο, που σκέφτομαι την ιστορία και προσπαθώ να κατανοήσω την σκέψη του συγγραφέα. Προσπαθώ να ανακαλύψω το ερέθισμα απ’όπου γεννήθηκε η πλοκή και τα μηνύματα που θέλει να περάσει. Όσο περισσότερο η σκέψη του βιβλίου παραμένει στο μυαλό μου, τόσο καταλαβαίνω πως με κέρδισε. Ο χρόνος, είναι η καλύτερη επιβεβαίωση σε αυτές τις περιπτώσεις και το γουέστερν άφησε το δικό του στίγμα!

Εσείς, τι άποψη έχετε;