 |
| Γράφει η Ευστρατία Ι. Σταυράκη Μπρίμπου |
θάλασσα αγριεμένη
πού θα με βγάλεις το πρωί
σε ποια στεριά μου ξένη…
Θάλασσα, πικροθάλασσα
γιατί να σ’ αγαπήσω….
Θάλασσα πλατειά,
σ’ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις
θάλασσα βαθειά
μια στιγμή δεν ησυχάζεις…
Υπάρχουν αμέτρητα τραγούδια αφιερωμένα στη θάλασσα, η οποία έχει χίλια πρόσωπα. Πότε είναι γαλήνια, πότε φουρτουνιασμένη, πότε έχει λίγο κύμα, πότε έχει γαλάζιο χρώμα, πότε γκριζοπράσινο, πότε χρυσαφί, κ.λπ.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν τη «γοητεία» της θάλασσας. Μοιάζει με γυναίκα που κάθε φορά, βάζει διαφορετικού χρώματος μακιγιάζ ή ντύνεται με διαφορετικά ρούχα κάθε μέρα. Επίσης αλλάζει διάθεση όταν είναι ήρεμη, όταν θυμώνει, γι’ αυτό και έχει πάρει γυναικείο όνομα και ονομάζεται «η θάλασσα», παίρνοντας το θηλυκό άρθρο της γραμματικής της πλούσιας ελληνικής γλώσσας. Ίσως να παίρνει το θηλυκό άρθρο γιατί μοιάζει με τη ζωή μας που έχει κι αυτή φουρτούνες, πότε βάσανα, πότε γαλήνιες μέρες κι εμείς οι άνθρωποι είμαστε καπεταναίοι που οδηγούμε καθημερινά το πλοίο της ζωής.
Αυτή η γοητεία έχει μαγέψει τους ναυτικούς από τα πανάρχαια χρόνια, μια που οι Έλληνες ήταν κατά το πλείστον λαός ναυτικός. Οι ναυτικοί (καπετάνιοι, ναύτες, ψαράδες, προσωπικό πλοίων εσωτερικού-εξωτερικού, κ.λπ.) έχουν μεγάλη λατρεία με τη θάλασσα.
Στα αρχαία χρόνια θεός της θάλασσας ήταν ο Ποσειδώνας, ο αδερφός του αρχηγού των θεών, Δία. Κρατούσε την τρίαινά του και όταν θύμωνε, τη χτύπαγε δυνατά στη θάλασσα, με αποτέλεσμα να γίνεται τρικυμία.
Στα χρόνια του χριστιανισμού ο ίδιος ο ιδρυτής της Πίστεώς μας, ο Ιησούς Χριστός, όταν έσωσε τους μαθητές Του από την κακοκαιρία, οι οποίοι βρίσκονταν μέσα σε πλοιάριο. Εκείνος περπατούσε πάνω στα θαλάσσια κύματα και βοήθησε τον Απόστολο Πέτρο να περπατήσει κι αυτός. Δεν είναι τυχαίο πως οι πρωτόκλητοί Του μαθητές ήταν αλιείς.
Επίσης προστάτης των ναυτικών είναι και ο Άγιος Νικόλαος, ο Επίσκοπος Μύρων της Λυκίας, που έζησε τον 4ο αιώνα μ.Χ. του οποίου η εικόνα βρίσκεται μονίμως μέσα σε καράβια, γιατί έχει σώσει πολλούς ναυτικούς.
Ακόμη η Παναγία και άλλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας έχουν σώσει κόσμο που κινδύνεψε να πάθει κακό, στη θάλασσα.
Ο Ταξιάρχης του Καγιανίου, στα χρόνια του Ελληνοιταλικού πολέμου του 1940, έκανε θαύμα. Στον προαναφερόμενο πόλεμο, ήρθαν Ιταλικά αεροπλάνα να βομβαρδίσουν στόχους από το νησί της Λέσβου και προπαντός στο λιμάνι της Μυτιλήνης.
Βρίσκονταν στο λιμάνι ένα πολεμικό πλοίο και ένα επιβατικό, που ονομαζόταν «Αρντένα». Τα Ιταλικά αεροπλάνα άρχισαν να βομβαρδίζουν συνέχεια τα δύο πλοία. Οι βόμβες που έπεφταν γύρω από τα πλοία σήκωναν μεγάλους κυματισμούς.
Οι καπετάνιοι των δύο πλοίων, για να αποφύγουν τις βόμβες έκαναν ελιγμούς συνέχεια μέσα στο λιμάνι. Τότε ο πλοίαρχος από το πλοίο «Αρντένα», σήκωσε τα μάτια του και αντίκρισε απέναντι το Ναό του Ταξιάρχη. Τον παρακαλούσε να μην πετύχουν τα καράβια οι βόμβες των Ιταλών. Και πραγματικά, ως εκ θαύματος, οι βόμβες δεν έπεσαν πάνω στα πλοία, αλλά μέσα στη θάλασσα.
Από τότε ο καπετάνιος ως ευγνωμοσύνη προς τον Ταξιάρχη, κάθε φορά που ερχόταν ή έφευγε το πλοίο, προς και από τη Μυτιλήνη, καθιέρωσε να χαιρετά τον Αρχάγγελο με σφυρίγματα, όταν περνούσε από το Καγιάνι. Αυτό το έκαναν κι άλλοι καπετάνιοι που περνούσαν μετέπειτα από κει. Βέβαια τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο αυτό πάει να εκλείψει.
Ένα ακόμη θαύμα του Ταξιάρχη Καγιανίου: Κατά το έτος 1959 μια μέρα εκτελούσε δρομολόγιο Πειραιά -Μυτιλήνη το πλοίο «Έλλη Τόγια». Ο ναύτης που ήταν στο τιμόνι την ώρα που το καράβι κόντευε να φθάσει στο λιμάνι της Μυτιλήνης, είχε αποκοιμηθεί, με κίνδυνο το καράβι να χτυπήσει στα βράχια. Τότε ο καπετάνιος αισθάνθηκε ένα βαρύ χέρι να τον τραντάζει και να τον καλεί να σηκωθεί, γιατί το πλοίο πήγαινε ολοταχώς προς το λιμενοβραχίονα. Αμέσως ο καπετάνιος, καθώς είδε το ναύτη που κοιμόταν, άρπαξε το τιμόνι, έκοψε ταχύτητα κι έσωσε το καράβι και τους επιβάτες από ναυάγιο.
Αμέσως πήγε στην εκκλησία του Ταξιάρχη και Τον ευχαρίστησε που τον βοήθησε και όχι μόνο εκείνον αλλά όλο τον κόσμο που ήταν στο καράβι. Αφιέρωσε στην εκκλησία ένα μικρό πολυέλεο. Κάθε φορά που ερχόταν στο νησί, πήγαινε στον Ταξιάρχη και άναβε κερί, για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του.
Βέβαια τα φουρτουνιασμένα κύματα έχουν καταπιεί κατά καιρούς καράβια και ανθρώπινες ψυχές, πάρα πολλές δυστυχώς. Προσοχή θέλει όταν κάνουμε μπάνιο το καλοκαίρι, καθώς και θα πρέπει να επιβλέπουμε τα μικρά παιδιά, να μην τα αφήνουμε μόνα τους στην παραλία και στη θάλασσα….
Όταν είμαστε σε μεγάλο καράβι ή σε μικρότερο πλοιάριο, όταν έχει μεγάλα κύματα φοβόμαστε και είναι λογικό, ειδικά όταν δεν ξέρουμε κολύμπι. Αν έχει μικρά κύματα, το ταξίδι θεωρώ ότι είναι πιο ευχάριστο, διότι αν δεν κουνάει το σκάφος, πώς αλλιώς θα καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε στη θάλασσα;
Φωτογραφία εξωφύλλου:
0 Σχόλια