Βιβλιοκριτική: "Η νύφη της απέναντι πολυκατοικίας" της Ιωσηφίνας Τσουμπή

Η νύφη της απέναντι πολυκατοικίας

Εκδόσεις: Διάνοια

Συγγραφέας: Ιωσηφίνα Τσουμπή

Σελίδες: 366

Ημερομηνία έκδοσης: 30/04/2023

ISBN: 978-618-5722-65-4

Γράφει η Αλεξάνδρα Τσότσου

Τι σημασία έχει αν η νύφη είναι της απέναντι πολυκατοικίας, γειτονιάς ή οποιουδήποτε άλλου σημείου. Για εμάς, καμία, για την ιστορία, όμως, έχει! Μια ιστορία που σε αγγίζει τόσο απλά και σε στοιχειώνει, όπως λειτούργησε και στον ήρωα. Ένα παιδί, νέο που μόλις πέρασε την ιατρική σχολή και βρέθηκε φοιτητής στο κέντρο της Αθήνας. Η επαρχεία, έχει άλλους ρυθμούς. Πιο γνώριμους, οικείους, έχουν άλλο άρωμα αναμνήσεων. Κάθε κίνηση και αναγνωσιμότητα, κάθε σκούξιμο και βήχας έχει όνομα και επώνυμο. Η πρώτευσα, όμως, έχει μια ανωνυμία που άλλοτε σε σαγηνεύει και άλλοτε σε καταπίνει. Όλα πολύ, και λίγο, έως καθόλου. Εδώ ο Διαμαντής, ο ήρωας, αφουγκράζεται τη ζωή στην μεγαλούπολη και πίσω από την κουρτίνα, από το στενό δρομάκι που κάθε βήμα αντηχεί και ακούγεται ξεκάθαρα μες την νύχτα, παρατηρεί. Η περατζάδα, συνηθισμένη για τους ανθρώπους της μεγαλούπολης, παράξενο και άγνωστο για τον ίδιο. Πίσω από το παράθυρο, ένα νέο ενδιαφέρον γεννιέται. Πότε την συναντούσε τυχαία στο στενό δρομάκι και τότε το στομάχι του γέμιζε με πεταλούδες. Άλλοτε καθόταν στο σπίτι αδημονώντας να την δει να περνάει και σώπαινε. Η σιωπή είχε μια γλυκάδα στην καρδιά του. Φλύαρη αλλά περιχαρής. Έτσι ένιωσε όταν αντίκρισε εκείνη την αιθέρια παρουσία που έμελλε να τον καθηλώσει. Ευτυχής, δήλωνε γιατί έμενε απέναντί του και δεν έχανε ευκαιρία για να την συναντήσει. Ένας μικρός κατάσκοπος που άθελά του είχε γίνει. Εσώκλειστος παρακολουθούσε τις κινήσεις της, ώσπου ένα απόγευμα οι φωνές, οι κόρνες και οι ευφημίες ήταν απόδειξη για έναν λαμπρό γάμο που γινόταν στη γειτονιά. Τα πόδια του κόπηκαν, όταν αντίκρισε εκείνο το πλάσμα που τον είχε καθηλώσει με λαχτάρα να προσμένει να αντικρίσει, να είναι ντυμένη στα λευκά και να διαβαίνει την πόρτα του απέναντι σπιτιού για να χαθεί με την γυαλισμένη κούρσα στα στενά σοκάκια της τσιμεντούπολης. Έτσι, ήθελε και ο ίδιος να χαθεί, να κρυφτεί από το συναίσθημά του. Πλατωνικό, μονόπλευρο αλλά ήταν πραγματικό. Αυτή την κοπέλα, την είχε ερωτευθεί πριν ακόμη μάθει το όνομά της. Δεν την ήξερε, την είχε βαφτίσει, ένα άλλο όνομα και μια μέρα, την έχασε και εκείνη. Μετακόμισε και κάθε ίχνος, από αυτήν χάθηκε μαζί με το συναίσθημά του, αυτό που βασάνιζε να πνίξει, να ξεχάσει και να αφήσει πίσω του. Γιατί, ήταν όλα αποκύημα της φαντασίας του. Η ιατρική, όμως, δεν σήκωνε παραμύθια και πλατωνικότητες. Ο χρόνος ήταν τώρα και έπρεπε να στρωθεί στο διάβασμα για να καταλήξει με το πτυχίο. Αυτός, ήταν ο στόχος του και ο λόγος που βρισκόταν στην Αθήνα. Έχασε το πλάσμα που λάτρεψε και αγάπησε αλλά δε θα έχανε το πτυχίο. Δε θα έχανε τον στόχο του και έτσι το διάβασμα θα τον δικαίωνε, θα τον έφερνε πιο κοντά στον στόχο του και ας τον έτρωγε το σαράκι για την νύφη της απέναντι πολυκατοικίας που αποχρωματιζόταν από τις σκέψεις του σαν όνειρο. Ίσως και να ήταν όνειρο γιατί ο εγκέφαλος μας, για να μας προστατεύσει πολλές φορές μας δίνει την αίσθηση πώς ήταν μια ψευδαίσθηση για να απαλύνει αυτό τον οξύ πόνο που δε μας αφήνει σε ησυχία. Έτσι η λογική, το μυαλό μας που πάντα βρίσκεται σε μια αιώνια διαμάχη με την καρδιά το αποδέχεται και καθώς εκείνο το κατανοεί, πείθει σιγά – σιγά και την καρδιά. Αχ, και να ‘ξερες πώς μια τυχαία συνάντηση αρκεί να πάρουν όλα μπροστά; Φωτιά στα μπατζάκια μας! Ξέρεις, πόσο φρενιασμένα μπορεί να χτυπάει η καρδιά στο στέρνο όταν αναγνωρίσει το αντικείμενο του πόθου της; Ακόμη και αν έχουν περάσει χρόνια; Μία ματιά, μια λέξη, ένα άγγιγμα κάτι αρκούν να επαναφέρουν αυτό που η λογική πάλεψε για χρόνια να καταχωνιάσει. Όταν, όμως αφυπνιστεί, να είσαι σίγουρος πως σκίζει σίδερα και πέτρες σαν να ήταν χαρτί. Τίποτα δεν πρόκειται να αντισταθεί στο συναίσθημα, όταν αυτό αναγνωρίσει το γνήσιο, το αυθεντικό, το χάδι, τον άνθρωπο! Γιατί ο έρωτας δεν ξεγελιέται και αν ξεγελαστεί θα είναι για λίγο. Θα επιστρέψει δυνατό και σίγουρο να παλέψει για να το κρατήσει. Η περίοδος του αποχωρισμού, ήταν αρκετό για να εκτιμήσει και να αναγνωρίσει αυτό που θέλει. Έρωτες καρμικοί, πονεμένοι και άλλοτε δίδυμες φλόγες θα έλεγε κάποιος, Έχουν κάτι που σαν θεριό θα έρθει και θα ξεσπάσει στη στιγμή. Ίσως, όμως η στιγμή να μην είναι πάντα η λύτρωση, ίσως να είναι μια διευθέτηση από κάποια εκκρεμότητα. Θα μου πεις, συναίσθημα και εκκρεμότητα αν υφίσταται; Θα σου πω, ναι και αρκετά μάλιστα. Ο έρωτας δεν έχει λογική, μέτρα και σταθμά, το ζεις, όπως σε πάει και φρόντισε να ταξιδέψεις γιατί αν δεν αφεθείς, θα μείνει καημός στο στέρνο.

Ο Διαμαντής, όμως, ξέρει και εσείς καλύτερα αν ταξιδέψετε μαζί του..

Καλή ανάγνωση.