«Αλιγάτορες» ένα έργο
με διάθεση για βαθύτερη σκέψη όσον αφορά στη σύγχρονη κοινωνία και στην
ανθρώπινη φύση
Γράφει η Πολυξένη Ζαρκαδούλα
Παρακολουθήσαμε τη
θεατρική παράσταση «Αλιγάτορες» στο Auditorium με τους Γεράσιμο Γεννατά, Φαίη Ξυλά, Αναστασία
Τσιλιμπίου, Παναγιώτα Χαϊδεμένου και Αθηνά Χατζηαθανασίου σε κείμενο του Andrew Keatley και σκηνοθεσία και
μετάφραση του Γιάννη Λασπιά.
Πρόκειται για ένα πολύ
σύγχρονο δημιούργημα που σκοπό έχει να αναδείξει και να καταδείξει τις
ανθρώπινες αδυναμίες της κοινωνίας μας. Κύρια διακυβεύματα της παράστασης
είναι: η σεξουαλική κακοποίηση και το τεκμήριο αθωότητας, ο κοινωνικός
σπαραγμός και η ανθρωποφαγία, τα σεξουαλικά ταμπού και οι προκαταλήψεις. Η
παράσταση «Άλιγάτορες» είναι ένα αστυνομικό δράμα που περιγράφει, συν των
παραπάνω που αναφέρθηκαν, το κατακρεούργημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και τα
ρευστά όρια σε δημόσια και ιδιωτική ζωή. Την ιστορία της οικογένειας Τέρνερ μάς
αφηγείται η κόρη, Άλις, την οποία υποδύεται η Αναστασία Τσιλιμπίου, που ξυπνά
μνήμες από το παιδικό μυαλό της, 9 χρόνων ήταν τότε, που αφορούν σε ένα κομβικό
σημείο για την οικογένειά της και βλέπουμε τις αντιδράσεις, τις σκέψεις και τα
συναισθήματα όλων των ηρώων. Ο Ντάνιελ, (Γεράσιμος Γεννατάς), είναι σύζυγος και
πατέρας δύο παιδιών, στη σκηνή βλέπουμε την κόρη μόνο, και καθηγητής σε
σχολείο, μαζί με την υπέροχη σύζυγό του, την οποία υποδύεται η Φαίη Ξυλά, κι
έχουν φτιάξει μια όμορφη οικογένεια. Όλα ανατρέπονται τη στιγμή που δέχεται μια
καταγγελία από μια μαθήτριά του για σεξουαλική κακοποίηση. Από εκείνη τη στιγμή
έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή της οικογένειάς του, δίπλα του σε όλο αυτό είναι
η δικηγόρος του, Ρέιτσελ, την οποία υποδύεται η Αθηνά Χατζηαθανασίου, και
προσπαθεί να βρει την αλήθεια και να τον αθωώσει. Σιγά σιγά κι όσο προχωράει η
εκδίκαση της υπόθεσης έρχονται στο φως κρυμμένα μυστικά κι ανομολόγητα πάθη και
κάπου εκεί μπερδεύονται τα ρευστά όρια ανάμεσα στην προσωπική και δημόσια ζωή,
όταν δηλαδή όλα γίνονται τροφή στα αδηφάγα στόματα της κοινωνίας, μιας
κοινωνίας που διψάει για ενόχους και σηκώνει με τη μία το δάχτυλο για να
επιρρίψει ευθύνες και ποινές. Όμως πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι; Και μετά από
όσα έχει περάσει και τον έχουν αλλάξει, τι σημασία έχει;
Ο Γεράσιμος Γεννατάς και η
Φαίη Ξυλά έχουν χημεία μεταξύ τους και πείθουν το κοινό για το ερωτευμένο
ζευγάρι που υποδύονται. Ο Γεράσιμος Γεννατάς μπορεί να μας πείσει τόσο για την
ενοχή του όσο και για την αθωότητά του, καθώς καταφέρνει να είναι ο ευαίσθητος
και σωστός σύζυγος και υπεύθυνος καθηγητής που είναι κοντά στους μαθητές του
και την ίδια στιγμή να τον βλέπουμε ως τον κακό ήρωα που η ανθρώπινη φύση του
έχει και τα σκοτεινά σημεία μέσα της. Η Φαίη Ξυλά από την άλλη καταφέρνει να
μας συγκινήσει στον ρόλο της ευτυχισμένης και ερωτευμένης συζύγου και της καλής
μάνας που το μόνο που επιθυμεί είναι η ευτυχία και ηρεμία της οικογενειακής της
ζωής, που από τη μια στιγμή στην άλλη κινδυνεύει, και προπάντων των παιδιών
τους. Σαν ύαινα είναι έτοιμη να πέσει πάνω στον οποιονδήποτε για να σώσει τα
παιδιά της. Η Αθηνά Χατζηαθανασίου είναι εκείνη η δικηγόρος που αρχικά κρατά
αποστάσεις από τον πελάτη της. Από τη μία θέλει να βγει η αλήθεια στο φως αλλά
από την άλλη, ως δικηγόρος, καταλαβαίνει περισσότερα για την ανθρώπινη φύση και
είναι δίπλα στον πελάτη της να τον στηρίξει στον αγώνα του με όποιο κόστος. Η
στάση σώματος που έχει πάνω στη σκηνή και ο σοβαρός και στιβαρός της λόγος
δίνουν αμέσως την εντύπωση ενός ανθρώπου που θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά κι
είναι επαγγελματίας.
Η σκηνοθεσία (Γιάννης
Λασπιάς), η μουσική (Incirrina) και ο φωτισμός (Βαγγέλης Μούντριχας) βοηθούν
ώστε να υποβάλλουν τις αντιθέσεις ανάμεσα στην ηρεμία πριν και στην αναστάτωση
μετά την καταγγελία, στο φως και στο σκοτάδι, την αλήθεια και το ψέμα. Ένα έργο
γεμάτο από αντιθέσεις που σκοπό έχουν να αναδείξουν τα σκοτεινά σημεία της
ανθρώπινης ψυχής και να ρίξει φως και στα άδυτα μιας κοινωνίας που όσο πάει
χωλαίνει και υποβαθμίζει την ανθρώπινη ύπαρξη. Πρόκειται για ένα έργο άκρως
σύγχρονο με κρυφά νοήματα που σκοπό του έχει να κάνει τον θεατή να αφουγκραστεί
πέρα από τα όρια του φαίνεσθαι.
0 Σχόλια