Μπορεί ένας άνθρωπος να διεκδικήσει τη χαμένη του ζωή όταν όλα γύρω του τον έχουν εγκαταλείψει; Μπορεί να διατηρήσει την ελπίδα του, όταν ξαφνικά συνειδητοποιήσει τη σαπίλα της κοινωνίας που τον περιβάλλει, μια κοινωνία που κλείνει επιδεικτικά τα μάτια της μπρος στην αλήθεια προτιμώντας για ευκολία της το ψέμα και την υποκρισία; Τι ρόλο παίζει η αγάπη στην καθημερινότητά της, η εμπιστοσύνη, η υποστήριξη, ο σεβασμός και η καρτερία; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα θα απασχολήσουν τους θεατές που θα παρακολουθήσουν την παράσταση «Άνθρωπος χωρίς όνομα» που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στη σκηνή, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, αυτή τη φορά στο θέατρο «Αποθήκη».
Η παράσταση αποτελεί μια θεατρική διασκευή της νουβέλας «Ο Συνταγματάρχης Σαμπέρ» του Γάλλου λογοτέχνη του 19ου αιώνα και θεμελιωτή του ρεαλισμού στην Ευρωπαϊκή λογοτεχνία Ονορέ ντε Μπαλζάκ.
Συνοπτικά η υπόθεση του έργου έχει ως εξής:
Ο συνταγματάρχης Σαμπέρ, μέγας ταξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής και ήρωας της μάχης του Εϊλό, τραυματίζεται βαριά, ώστε για δέκα ολόκληρα χρόνια να θεωρείται από όλους νεκρός. Εκείνος όμως καταφέρνει να επιβιώσει, παρότι με δυσκολία, δεν καταφέρνει όμως να αποδείξει σε κανέναν ότι είναι ζωντανός, γεγονός που θα επιβαρύνει την ψυχική του υγεία, την κοινωνική του θέση, την οικονομική και σωματική του κατάσταση. Επιθυμώντας τη ζωή που του ανήκει, την αγαπημένη του σύζυγο αλλά και την περιουσία του μετά από δέκα χρόνια ανέχειας, διεκδίκησης του ονόματός του, σωματικής και ψυχικής ανάρρωσης, αλλά και γενναίας προσπάθειας για επιβίωση, επιστρέφει στο αγαπημένο του Παρίσι το 1817, επιχειρώντας ως άλλος Οδυσσέας να συναντήσει ξανά τη δική του Πηνελόπη, την αγαπημένη του σύζυγο Ρόουζ. Μόνο που, προς μεγάλη του απογοήτευση, ούτε την Ιθάκη του βρίσκει ξανά ούτε και η Πηνελόπη του τον περιμένει. Κανείς δε δίνει σημασία σε έναν γερασμένο, αδυνατισμένο, φτωχό και σημαδεμένο από τα τραύματα του πολέμου άνδρα, που σε καμία περίπτωση δε θυμίζει τον γενναίο και αρχοντικό συνταγματάρχη Σαμπέρ. Κι ενώ κανένας δεν πιστεύει στα λόγια του και στους ισχυρισμούς του για το ποιος είναι, ο ίδιος καταφεύγει απεγνωσμένα στον γνωστό σε όλους και δίκαιο δικηγόρο Ντερβίλ, για να τον βοηθήσει ώστε να διεκδικήσει ξανά τη χαμένη του ζωή. Τα πράγματα, βέβαια, δεν εξελίσσονται όπως ακριβώς τα περιμένει. Ώσπου στο τέλος συνειδητοποιεί την αλήθεια της πραγματικότητας που για χρόνια τον περιβάλλει, αυτή που τον οδηγεί ακόμα πιο βαθιά στην ανωνυμία του, ακόμα πιο καθαρά στο ίδιο του το εγώ και στην ουσία της ύπαρξής του.
Ο Θανάσης Κουρλαμπάς, ως συνταγματάρχης Σαμπέρ, είναι εξαιρετικός, καθηλωτικός και απόλυτα συγκλονιστικός. Η φυσική, ρεαλιστική και καθόλου υπερβολική ερμηνεία του παρασύρει συναισθηματικά τον θεατή δημιουργώντας του εύλογα την εντύπωση ότι ζει κι ο ίδιος το δράμα του μεγάλου ήρωα, αυτού που πασχίζει με κόπο ψυχής να αποδείξει την ταυτότητά του σε έναν κόσμο που αρνείται να τον αποδεχτεί ζωντανό και να τον βοηθήσει. Οι κινήσεις του, οι εκφράσεις του και ο τρόπος που αυτές αλληλοεπιδρούν στο ξετύλιγμα του σπαρακτικού μονολόγου του, που αποτελεί και το κορύφωνα του συγκλονιστικού αυτού έργου, αναδεικνύουν δικαιολογημένα τον ρόλο του σπουδαίου αυτού ηθοποιού και απογειώνουν ακόμα περισσότερο την ερμηνεία του, που αν μην τι άλλο είναι υπέροχη.
Ο Ορέστης Τρίκας και ο Φώτης Κουτρουβίδης είναι επίσης το ίδιο εξαιρετικοί στον ρόλο τους, ο οποίος είναι κωμικός και σκοπό έχει να τους ωθήσει σχεδόν αυθόρμητα, αβίαστα και έξυπνα σε ένα είδος αλληλοεπίδρασης με το κοινό, ώστε το αποτέλεσμα αυτής να λειτουργεί σχεδόν θεραπευτικά και αντισταθμιστικά απέναντι στην τραγικότητα του κυρίως έργου που σκοτεινιάζει θέλοντας και μη τις ψυχές όλων.
Η Ντορέτα Παπαδημητρίου επίσης με την υπέροχη σκηνική της παρουσία ανταποκρίνεται επάξια στον ρόλο της ενσαρκώνοντας με επιτυχία τον ναρκισσιστικό και εγωκεντρικό χαρακτήρα της πλεονέκτριας Ρόουζ.
Εν ολίγοις, θα λέγαμε ότι η παράσταση «Άνθρωπος χωρίς όνομα» για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά κερδίζει επάξια το ενδιαφέρον των θεατών, γι’ αυτό και συστήνεται ανεπιφύλακτα προς θέαση. Στην επιτυχία της φυσικά συμβάλει σημαντικά, εκτός από τις υπέροχες ερμηνείες των ηθοποιών, και η εξαιρετική σκηνοθετική άποψη της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, η συγκλονιστική ατμόσφαιρα του έργου, τα σκηνικά του, τα κουστούμια εποχής, η μουσική και οι φωτισμοί του.
Μια παράσταση που μιλά κατευθείαν στην ψυχή του θεατή!
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση και κρατήσεις θέσεων: εδώ
0 Σχόλια