Σήμερα οι Τέχνες φιλοξενούν την εικαστικό, μουσικό και συγγραφέα Γεωργία Συριοπούλου. Το νέο της βιβλίο κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2025 από τις εκδόσεις «Μετρονόμος», είναι συλλογή μικρών ιστοριών και φέρει τον τίτλο «Μπρέτσια (περί της συγκολλητικής διάθεσης)». Θα μας μιλήσει γι' αυτό αναλυτικά στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Δυστυχώς αυτή η ισορροπία που αναφέρετε δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει χώρος
για τις τρεις ας τις πούμε ταυτότητες. Επίσης αυτές είναι ταυτότητες που
αφορούν τη σχέση μου με τους άλλους και όχι τη σχέση μου με τον εαυτό μου. Θα
χαρακτήριζα τον εαυτό μου δυσλειτουργικό. Αυτές οι σπουδές, ενασχολήσεις και
εντέλει ιδιότητες είναι εμφανίσεις της δυσλειτουργικότητάς μου. Αν συνιστά μια
απάντηση, η πρώτη μου γλώσσα που έχω αισθανθεί οικεία και ασφαλής είναι τα
μαθηματικά που δεν υπάρχουν στις ταυτότητες του βιογραφικού μου. Τώρα
επικοινωνώ με όποιο τρόπο μου επιτρέπει η οικονομία της ζωής μου και η
φυσιολογία του σώματός μου, γιατί οι δραστηριότητες όλες έχουν μια σωματικότητα
και υλικότητα με πολλούς περιορισμούς, ακόμα και το γράψιμο που φαίνεται να
είναι πιο αποψιλωμένο από τις υλικές δεσμεύσεις που είναι πολύ εμφανείς ας
πούμε στη ζωγραφική και επίσης τη μουσική.
Η αγάπη σας για τις τέχνες φανερώνει και μία έντονη ευαισθησία από μέρους σας. Είστε, να υποθέσουμε, μία καλλιτεχνική φύση με εσωτερικές ανησυχίες που επιδιώκετε με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους να τις εξωτερικεύσετε; Πώς το επιτυγχάνετε αυτό κάθε φορά; Ποιο είναι το μυστικό αυτής της επιτυχίας; Υπάρχει μυστικό ή μήπως η διαρκής αναζήτηση και ο πειραματισμός συμβάλλουν στο μέγιστο για την εξασφάλιση ενός ποθητού αποτελέσματος που είναι και το ζητούμενο εξαρχής;
Μου αρέσει πολύ η κατασκευή. Επίσης θαυμάζω πολύ, παραπάνω από όσο επιτρέπει η ζωή και η ηλικία μου. Δε θεωρώ φυσικά ότι είμαι “επιτυχημένη” σε κάτι. Έχω ζήσει κοντά με πολλούς ανθρώπους που θα ονομάζαμε λούζερ. Μπορώ να σκεφτώ έτσι. Μου είναι πιο οικείο. Επιτυγχάνω βέβαια να εκφράζω κάτι και αυτό είναι μια ταυτολογία: εκφράζω την ανάγκη μου για σχήματα.
Ποια τέχνη αγαπάτε περισσότερο και ποια σας επηρεάζει πιο πολύ; Πώς γίνεται αντιληπτό από μέρους σας και πώς αντιδράτε όταν το συνειδητοποιείτε;
Θα πω αστειευόμενη ότι δεν τρέφω αισθήματα για τις τέχνες. Η πρώτη μου κίνηση για να καταλάβω ή να σχηματίσω παράγει εικόνες. Ενστικτωδώς θέλω να κινήσω το δεξί μου χέρι. Όταν το χέρι καταφέρει και συντονιστεί με τα υλικά μού δημιουργεί μία σωματική ευχαρίστηση. Αυτό φαίνεται και όλο αυτό μου παράγει μία χαρά. Το ίδιο αλλά πολύ πιο διαμεσολαβημένο συμβαίνει με τη μουσική. Έχω αρκετό καιρό που δεν γράφω μουσική παρόλο που εξακολουθώ να ακούω πάντα και η μουσική να είναι πάντα το έδαφος στο οποίο συμβαίνουν τα πράγματα.
Ποια συναισθήματα σας κατακλύζουν όταν ολοκληρώνετε ένα έργο σας, είτε μουσικό είναι αυτό είτε εικαστικό είτε συγγραφικό; Περιγράφονται με λέξεις απόλυτα ή οι λέξεις είναι φτωχές σε αυτή την περίπτωση για να αποτυπώσουν την όλη ψυχική πραγματικότητα;
Έξαψη που ακολουθείται από ένα αίσθημα κενού.
Τι είναι αυτό που σας συναρπάζει συγκεκριμένα στη συγγραφή; Γιατί γράφετε και πού αποσκοπείτε;
Γράφω γιατί απαιτούνται λίγα υλικά μέσα και το γράψιμο είναι αρκετά
προσαρμοστικό στον χώρο και στον χρόνο.
Με συναρπάζει στο γράψιμο το πώς οι άλλοι άνθρωποι χρησιμοποιούν τα δικά μου λόγια.
Έχοντας ήδη εκδώσει δύο βιβλία διαπιστώνουμε την προτίμηση που δείχνετε στη συγγραφή μικρών ιστοριών. Είναι το διήγημα ή το μικροδιήγημα το λογοτεχνικό είδος που σας ταιριάζει περισσότερο ως δημιουργό ή καταπιάνεστε και με άλλα είδη που απλά δεν έχετε κοινωνήσει ακόμα στο αναγνωστικό σας κοινό;
Δεν αισθάνομαι ότι έχω καταπιαστεί ούτε με το διήγημα. Οι φόρμες που γράφω είναι μέσα πάντα δανεισμένες από άλλες τέχνες. Πρωτίστως τη μουσική. Γενικά ζω, όπως πιθανά πολλοί από μας, αν όχι όλοι, μία ζωή ασύμμετρη με πολλές ταχύτητες, αποσπασματική γεμάτη ημιτελή ή αρχινισμένα πράγματα ή μόνο σχεδιασμένα στο μυαλό μου. Μετακινούμαι με μέσα μαζικής μεταφοράς πολύ. Η εμπειρία σε αυτά δεν είναι συνεχής. Φαντάζομαι ότι για να μην είναι εμφανή όλα αυτά πρέπει να πω κάπου ψέματα. Είναι όμως πιθανό να υπάρξουν αλλαγές στη ζωή μου πού θα επιτρέψουν σε μεγαλύτερα σχήματα ή πιο συνεχή να εμφανιστούν. Δεν θα πόνταρα λεφτά σε αυτό το ενδεχόμενο.
Ποιοι συγγραφείς είναι οι πιο αγαπημένοι σας και ποιοι έχουν επηρεάσει είτε άμεσα είτε έμμεσα τον τρόπο γραφή σας;
Αγαπημένος συγγραφέας είναι ο Μάριος Χάκκας. Πολλοί ποιητές Έλληνες και ξένοι που είναι κοινότοπο να τους αναφέρω, ο Σαίξπηρ και ο Θερβάντες. Ρωμαϊκή ποίηση και φιλοσοφία. Πολλοί τραγουδοποιοί ο Κοέν, οι μπαλάντες, και όπως σας είπα με έχουν επηρεάσει πάρα πολλοί μουσικοί. Ένας από αυτούς που με έχει επηρεάσει και στη μουσική μου και στον τρόπο που γράφω λόγια είναι ο Moondog. Η λαϊκή μουσική και προφανώς η στιχουργική. Τα διαβάσματα μου είναι συχνότερα δοκιμιακά ή θεωρητικά. Ανθρωπολογία, ιστορία των ιδεών. Με έχει επηρεάσει πολύ στον τρόπο που καταλαβαίνω τον άνθρωπο, τη μνήμη, την ιστορία και προφανώς το λόγο, ο Jean-Pierre Vernant. Του έχω αφιερώσει και μία μικρή ιστορία στις Bagatelles της οδού Αλκαμένους.
Από τα δύο εκδοθέντα βιβλία σας ποιο είναι αυτό που θα συστήνατε να διαβάσει πρώτο το αναγνωστικό σας κοινό;
Μου είναι αδύνατον να απαντήσω αυτή την ερώτηση.
Η Μπρέτσια είναι ένα πέτρωμα. Η μορφή του είναι σαν ένα μεγάλης κλίμακας φυσικό μωσαϊκό. Οι ψηφίδες του όμως δεν είναι χαλίκια είναι κομμάτια βράχου συγκολλημένα με ασβεστολιθικά συνήθως λεπτόκοκα πετρώματα. Αυτό που σας περιέγραψα είναι ήδη μία μορφή και αυτή είναι η μορφή που φαντάστηκα να έχει αυτό το βιβλίο.
Η διαδικασία συγκόλλησης μεταφέρεται στις μικρές αφορμές παρατήρησης που μπορεί να είναι και στιγμιαίες, ίσως όμως να διαρκούν και λίγο περισσότερο. Μιλήστε μας για το περιεχόμενό των ιστοριών σας περιληπτικά. Πώς συνδέονται μεταξύ τους οι ιστορίες και πώς επιτυγχάνουν τη συγκόλληση που είναι και το ζητούμενο για τη διαρκή και ομαλή ροή της καθημερινότητας στην οποία και εστιάζετε εξαρχής;
Αυτό που τις συγκολλά είναι εξ ορισμού το βλέμμα μου όπως εκ τούτου
η συνύπαρξή τους μέσα στο βιβλίο, στις
τυπωμένες σελίδες του. Παρόλα αυτά αυτό που υπονοώ είναι ότι η ίδια η συνάφεια
στο χώρο ή στο χρόνο φτιάχνει τις συγκολλητικό υλικό όπως το κόκκαλο παράγει
υλικό του εαυτού του όταν σπάσει ώστε να ξαναϋπάρξει ακέραιο. Η ακεραιότητα
θεωρώ ότι είναι ένα ενστικτώδες ζητούμενο του ανθρώπου που πηγάζει από τον
ατομικό μεταβολισμό με τον οποίο είμαστε φτιαγμένοι.
Οι ιστορίες μου που πολλές φορές δεν είναι ακριβώς ιστορίες είναι συλλογισμοί που θέλω απλά να τους αφηγηθώ με τον πιο πρωτόγονο τρόπο: “θα σας πω μία ιστορία”. Είναι αυτά που βλέπω, αυτά που σκέφτομαι και πολλές φορές αυτά που θέλω να πω σε κάποιον και δεν τολμώ.
Ποια υπήρξε η αφορμή για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου; Τι σας ενέπνευσε δηλαδή και τι σας παρακίνησε στη δημιουργία;
Με παρακίνησε το γεγονός ότι είναι πολλές ώρες μόνη μου. Είχα αρχίσει να έχω μια σειρά σκέψεων και καθώς σας είπα συλλογισμών μαζί με ιστορίες, από την παιδική μου ηλικία μέχρι και σήμερα που δεν είχα άλλο τρόπο να μοιραστώ, καθώς σας είπα ήμουν πολλές ώρες μόνη μου στο αυτοκίνητο, στο τρένο, περπατώντας ή στο μετρό. Το βιβλίο δηλαδή μιλάει σε κάποιον και τώρα που το σκέφτομαι είναι μάλλον αυτός στον οποίο μιλάω, η ίδια η Μπρέτσια με τη συγκολλητική της διάθεση.
Πόσος χρόνος χρειάστηκε για τη συγγραφή του βιβλίου σας αυτού;
Το βιβλίο καθώς λέει και στο οπισθόφυλλο γράφτηκε σε διάστημα 6 μηνών. Υπάρχουν μερικά μικρά αποσπάσματα που έχουν γραφεί λίγο παλαιότερα και έχουν ενσωματωθεί με τη διαδικασία ακριβώς του brecciation.
Περνάει μηνύματα το βιβλίο σας ή προορίζεται καθαρά και μόνο για ψυχαγωγία; Εκ πρώτης όψεως ο αναγνώστης θα διακρίνει μια επιτηδευμένη χαλαρότητα από μέρους σας. Είναι όμως έτσι ή μήπως ο τρόπος γραφής σας του δημιουργεί αυτή την ψευδαίσθηση ώστε να καταφέρει στο τέλος τον σκοπό του, την ώθησή του δηλαδή σε περαιτέρω εμβάθυνση της σκέψης του και σε προβληματισμό;
Δεν ξέρω τι εννοείτε χαλαρότητα, όσοι με γνωρίζουν μπορούν να σας διαβεβαιώσουν ότι δεν υπάρχω ποτέ σε χαλαρή μορφή. χαχα. Αυτό που σίγουρα θέλω να περάσω και υπάρχει στο κείμενο είναι μία σχέση με την ταχύτητα. Όταν μετακινείσαι με μέσα μαζικής μεταφοράς δεν μπορείς να επιταχύνεις ούτε να επιβραδύνεις το ρυθμό. Ο χρόνος είναι εξωτερικός και υποτάσσεσαι σε αυτόν. Αυτό που λέτε επιτήδευση νομίζω είναι η προσπάθεια μου να κινηθεί η σκέψη μου με βάση έναν εξωτερικό ρυθμό που σίγουρα τον θεωρώ αργότερο από τον φυσικό μου. Ίσως αυτά που σας λέω να είναι και η ανάγκη μου.
Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας με τις εκδόσεις «Μετρονόμος». Είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζεστε μαζί τους. Σωστά;
Είναι προφανές από αυτά που λέτε ότι η συνεργασία μου είναι τουλάχιστον λειτουργική και παραγωγική. Έρχεται και μία τρίτη συνεργασία όχι όμως σαν συγγραφέας….
Τι να περιμένουμε από εσάς στη συνέχεια; Ετοιμάζετε κάτι;
Αυτή τη στιγμή έχει αλλάξει αρκετά η ζωή μου. Ζω μεταξύ επαρχίας και Αθήνας. Η ζωή μου στη φύση και επαφή μου με χωριά πραγματικά αγροτικά είναι κάτι πρωτόγνωρο που ακόμα δεν έχω μεταβολήσει, και είναι αυτή τη στιγμή το κέντρο μου. Δεν γράφω τώρα αλλά ετοιμάζουμε κάτι πολύ ενδιαφέρον ιστορικά και λογοτεχνικά το οποίο επιμελούμαι.
Πείτε μας μια ευχή σας για το μέλλον που θα θέλατε να πραγματοποιηθεί.
Θα πω τις μεγαλύτερες κοινοτοπίες. Να είμαι γερή εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ. Να μη γίνει πόλεμος. Να υπάρξει κάτι που θα επαναφέρει το νόημα στο σώμα των ανθρώπων.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα απόσπασμα από το βιβλίο σας.
Κάποιες φορές με ενδιαφέρει ο έξω κόσμος. Η αρχιτεκτονική, τα φυτά, τα
εδάφη και οι εκφράσεις των ανθρώπων όταν χαζεύουν…
Κάποιες φορές με ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός μου· για να είμαι σαφής με ενδιαφέρει μόνο η αγάπη.
Κυρία Συριοπούλου, σας ευχαριστώ για τη συζήτησή μας. Καλόπλοο το νέο σας βιβλίο και να βρίσκει πάντα μια ζεστή θέση στις ψυχές των αναγνωστών σας.
0 Σχόλια