Γράφει η Εύα Αρβανίτη-Μιχαλοπούλου
Ε Ν Α «Π Α Ν Τ Ο Υ Μ» Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Ρ Γ Η Μ Α
Ζωντανό βιβλίο με περισσή καρδιά κι έξοχη τέχνη, ανασαίνει ρυθμικά σαν αειθαλής οργανισμός, το έργο «Παντούμ» της Στέλλας Πετρίδου, των Εκδόσεων Μετρονόμος, με τριάντα πλούσια γλωσσικά, μεστά, καλοδουλεμένα και πειθαρχημένα ποιήματα στην εξωτική μαλαισιανή φόρμα, κομίζοντας κάτι πρωτόγνωρο και σπάνιο στα ελληνικά ποιητικά δρώμενα, ένα σχεδόν αιώνα μετά τη δημοσίευση το 1932 ενός Παντούμ από τον νομπελίστα Γιώργιο Σεφέρη.
Βιβλιοκριτικές έγιναν πολλές και περισπούδαστες για το παρόν πόνημα και δεν είναι στόχος της ανάρτησης μία επιπλέον. Επιθυμώ διακαώς να μεταδώσω και να μοιραστώ μια οριακή στιγμή της επιτυχούς παρουσίασης του έργου, συνδεδεμένη με ένα ποίημα, που αποτελεί για μένα την κορωνίδα όλων, ανάμεσα σε πολλά ισάξιά του.
Ένα ποίημα εμπνευσμένο από τη μητέρα για την κόρη στην ενηλικίωσή της. Κοσμεί τη σελίδα 31 της έκδοσης. Ποίημα χρυσή βίβλος για κάθε μάνα. Σπλαχνικός ποταμός μητρικής ζωογονίας. Μια μυσταγωγική στιγμή, όπου η εύθραυστη σαν οπαλίνα, λεπτεπίλεπτη, χαρρίεσσα δεκαοκτάχρονη θυγατέρα προσπαθούσε να κρύψει την πηγαία της συγκίνηση σφουγγίζοντας διακριτικά τα δάκρυα, όσο η ποιήτρια μητέρα απάγγελνε με λυγμό στη φωνή:
(....)
«Ανάσα μου σπλάχνο, πυξίδα μου κι αίμα
Τα χρόνια εκατό να χαρείς κι άλλα δέκα
Ποτέ μην σ΄αγγίξει του φθόνου το βλέμμα
Μικρό ήσουν κορίτσι και τώρα γυναίκα».
Η σκηνή αυτή-ομολογώ- με σημάδεψε.
Καλώ τους επίδοξους μουσικούς του μέλλοντος, να μην αφήσουν έξω από την λίστα μελοποίησης αυτό το αριστούργημα. Προτρέπω τουλάχιστον τις μανάδες να κοσμήσουν τη βιβλιοθήκη τους με τούτο το μοναδικό τεκμήριο, σύμβολο υγιούς αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε μάνα και κόρη.
Περιττεύουν τα συγχαρητήρια, προέχουν τα ευχαριστήρια στη Στέλλα Πετρίδου για το ουράνιο δώρο αυτής της πολύτιμης κατάθεσης ψυχής, που μεγαλόκαρδα μάς πρόσφερε, εξωτερικεύοντας τα μύχια του μητρικού της θησαυροφυλακίου.
Καλοδιάβαστο!
Θα το βρείτε κι εδώ και σε όλα τα βιβλιοπωλεία
Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο, θα βρείτε εδώ.

0 Σχόλια