Η πολυγραφότατη συγγραφέας, αρθρογράφος, ραδιοφωνική παραγωγός, αρχαιολόγος και επιμελήτρια κειμένων Χαριτίνη Ξύδη είναι η σημερινή καλεσμένη των Τεχνών. Το νέο της βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μετρονόμος», αποτελεί συλλογή διηγημάτων, με τίτλο «Θηρία ανήμερα». θα μας μιλήσει αναλυτικά γι' αυτό στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κυρία Ξύδη, τι είναι αυτό που σας συναρπάζει τόσο πολύ στη συγγραφή και την υπηρετείτε με πάθος από το 2005;
Με συνταράζουν πολλά, για παράδειγμα, η συγγραφή είναι μια δεύτερη, παράλληλη, αθέατη, ζωή, σου δωρίζει έναν καινούριο κόσμο. Σε πολλές περιπτώσεις, γίνεσαι ο δημιουργός και πλάστης του. Θα σταθώ, στο σημαντικότερο, για εμένα: Η συγγραφή, σου δίνει τη δυνατότητα να πιστεύεις πως σου ανήκει μια θέση στον τόπο του Παραδείσου.
Τι μπορεί να αποτελέσει συνήθως έμπνευση για εσάς; Επιλέγετε εσείς την κατεύθυνση στην οποία θα κινηθεί η πένα σας ή αντίστροφα η πένα σας είναι αυτή που καθοδηγεί το χέρι σας στην κατεύθυνση που αυτή θα επιλέξει να κινηθεί;
Κάποτε, τα γραπτά έρχονται και σε βρίσκουν ανυπεράσπιστα, άστεγα και ανέστια. Σε ψάχνουν γιατί επιθυμούν να αναλάβεις το ρόλο του προστάτη τους, από μια εποχή, από μια δίωξή τους, από αρνητικά συναισθήματα, από την μέγγενη που τα έχει καταδικάσει και καθηλώσει σε μια «φυλακή».
Αν συμβαίνει έτσι, το κείμενο σχεδόν προσκρούει επάνω σου αναζητώντας την λύτρωσή του. Λαχταρά να το αποδεσμεύσεις από όλα τα παραπάνω, να βγει στον αέρα, στο φως του ήλιου, να του δώσεις ανάσα, οξυγόνο, για να μη μείνει στριμωγμένο και εν ασφυξία αποπνιγμένο. Με άλλα λόγια, εσύ γίνεσαι το υποκείμενο που ελευθερώνει και λυτρώνει το αντικείμενο.
Στην δεύτερη περίπτωση, κατά την οποία εμείς είμαστε εκείνοι που το επιλέγουμε, ισχύει το ίδιο, αλλά αντιστρόφως. Δηλαδή, το αντικείμενο είμαστε εμείς και το γραπτό-υποκείμενο γίνεται ο ελευθερωτής και ο σωτήρας μας.
Θεωρείτε τη φαντασία καθοριστικό παράγοντα για τη δημιουργία; Ποια η γνώμη σας ως δημιουργός που έχετε διαγράψει μια αξιόλογη πορεία στον χώρο των γραμμάτων μέχρι σήμερα;
Σε έναν βαθμό, με το ανάλογο μέτρο, και με πολύ σημαντικές συνθήκες και προσλαμβάνουσες να συνισχύουν (για παράδειγμα, και σε βάθος, γνώσεις, διάβασμα, ενασχόληση με άλλες τέχνες, κτλ) ναι, λέω πως είναι μια σημαντική παράμετρος, για να κάνει κάποιος λογοτεχνία. Επειδή σου προσφέρει, κιόλας, ένα άνοιγμα στο βαθυπέλαγος της ύπαρξης, άλλως, μια προοπτική, σε έναν «τοπίο», ωστόσο, αχαλίνωτο, το οποίο, εάν είσαι ικανός, το διαχειρίζεσαι επιδέξια. Εντούτοις, μόνο με τη φαντασία, όχι, δεν προκύπτει λογοτεχνία, κατά τη γνώμη μου.
Είστε της άποψης ότι το διαδίκτυο επιδρά αρνητικά στην ανάγνωση λογοτεχνικών κειμένων από τους αναγνώστες του σήμερα και ειδικά στη χώρα που ζούμε;
Είναι διττή, καλή και κακή, η επίδραση του διαδικτύου. Θα πω, πάλι, πως χρειάζεται ιδιαίτατη μαεστρία, και στην ανάγνωση, και στη συγγραφή, η οποία παρουσιάζεται στο ίντερνετ. Σήμερα, ούτως ή άλλως, διανύουμε μια εποχή, που θα την ονομάσω «οκαζιόν». Υπό μία τέτοια συνθήκη, αντιλαμβάνεστε πως, τα πράγματα, εν γένει, είτε είναι στερεωμένα, είτε κολλημένα με ούχου, είτε στραπατσαρισμένα και ξεπουπουλιασμένα, υπενθυμίζουν το αιώνιο σαράκι, για τους αληθινούς λογοτέχνες και την κόντρα τους με το λίγο, το πρόχειρο, το βιαστικό, το δήθεν, τη λογοκλοπή, την ιδεοκλοπή κτλ. Πλήρες, το αδιέξοδο.
Τι παίζει σημαντικότερο ρόλο στην εμπορικότητα ενός βιβλίου κατά τη γνώμη σας, η θεματολογία του, το είδος του ή το όνομα του συγγραφέα που το συνοδεύει;
Η εμπορικότητα, αποτελεί μια συνθήκη, η οποία, σύμφωνα με τη γνώμη μου, δεν δικαιούται περισσότερο χώρο, έχει ήδη λάβει δυσανάλογα πολύ, στο σύγχρονο εκδοτικό καθεστώς. Εξ ου και πλείστοι, των εκδοτών, καθίστανται, συν τω χρόνω, περισσότερο έμποροι, λιγότερο εκδότες, με τις δυστυχείς και δυσμενείς συνέπειες, σε βάρος των συγγραφέων. Ας αναλογιστεί ο καθένας της ευθύνες του, και, πρώτιστα, ας τις αναλάβει. Για το μόνο που μπορώ να σας μιλήσω εγώ είναι, τι παίζει σημαντικότερο ρόλο στην αναγνωσιμότητα και στο πλησίασμα ενός βιβλίου, από τους αναγνώστες, και αυτό είναι και τα τρία που αναφέρατε. Η ανάγνωση, από ένα κοινό ενημερωμένο, ευαίσθητο, με σοβαρό κριτήριο, αλλά και αισθήματα, το οποίο, διαρκώς τελεί σε εξελικτική διαδικασία, όπως και ο γράφων, διευρύνεται, γίνεται πιο απαιτητικό, αυτό είναι το μεγάλο γεγονός· όχι η εμπορικότητα, την οποία δεν απαξιώνω, περισσότερο, επειδή επιλέγω να πιστεύω πως κρατεί ως αποτέλεσμα ενός ωραίου βιβλίου, αλλά, οπωσδήποτε, έπεται.
Έχετε γράψει αρκετά βιβλία μέχρι σήμερα. Θεωρείτε ότι το συγγραφικό σας έργο λαμβάνει την αποδοχή που επιθυμείτε από το αναγνωστικό κοινό ή πάντα προσδοκάτε το κάτι παραπάνω;
Δεν έχω πάψει στιγμή να τιμώ και να ευγνωμονώ τους αναγνώστες μου, οι οποίοι με ακολουθούν στενά, πιστά και με ιδιαίτερη αγάπη, σε κάθε καινούριο εγχείρημά μου. Ετούτο συμβαίνει, διότι, πιστεύω πως, και εγώ, από την πλευρά μου, τους παραδίδω ένα σοβαρό, γνήσιο και πρωτότυπο έργο, και το αναγνωρίζουν. Άλλωστε, η σχέση μου, με τους αναγνώστες μου, υπήρξε, ανέκαθεν, αμφοτεροβαρής, αμφίδρομη και αμοιβαία, κάτι που για εμένα αποτελεί ένα εξαίσιο δώρο. Με τον ίδιο τρόπο, τον δικό μου, θα συνεχίσω, ως το φινάλε. Θα έλεγα ψέματα, εάν ισχυριζόμουν πως δεν επιθυμώ τη διαρκή διεύρυνση του αναγνωστικού μου κοινού.
Όλα σας τα βιβλία αποτελούν πνευματικά σας παιδιά και αναμφισβήτητα τα αγαπάτε πολύ. Ωστόσο, τρέφετε ιδιαίτερη αδυναμία σε κάποιο από αυτά κι αν ναι, σε ποιο συγκεκριμένα και γιατί;
Ναι, είναι αλήθεια αυτό. Και θα μιλήσω για το βιβλίο μου «Τα τραίνα της οδού Ντολορόσα», το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε από τις εκλεκτές Εκδόσεις Οδός Πανός, του σπουδαίου ποιητή και εκδότη Γιώργου Χρονά, τον Σεπτέμβριο του 2022, εν μέσω του κόβιντ, γεγονός το οποίο προκάλεσε τρομερούς κραδασμούς σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Το αγαπώ ιδιαίτερα, λοιπόν, επειδή η μοίρα των ποιημάτων αυτών ήταν να γεννηθούν πρόωρα μέσα σε έναν άσχημο καιρό, που οι άνθρωποι δείχνουν πιο μόνοι και πιο ξένοι από ποτέ, έγκλειστοι στη δική τους αμηχανία, στα δικά τους δεινά, που ο διχασμός έγινε μεγάλος, σχεδόν όσο και ο πόνος μας, με έναν βίο συμπαγώς και βαρέως νεφώδη, αλλά κυρίως τόσο αμοίραστο στη λύπη και τη χαρά. Έγραψα τα ποιήματα για να πάψω να αναρωτιέμαι, για πάντα, γιατί τόσο εγωιστικά περιφρονούμε τις δωρεές της αγάπης, τον απεγνωσμένο μόχθο της, γιατί αρνούμαστε την ευτυχία, και θελγόμαστε από τις σφαγές του υπό αίρεση και του ανεκπλήρωτου. Καταφανώς κάτι ελαττωματικό υπάρχει εδώ, αν όχι καταραμένο. Έτσι, σε αυτό το βιβλίο, που είναι λιγότερο βιβλίο και περισσότερο τραίνο, του πιο αγωνιστή αλλά και του πιο αισθηματία εαυτού, αποφάσισα να συγκρουστώ μετωπικά με το «λίγο» και το απάνθρωπο της ύπαρξης για να δω αν θα απογράψω στο φινάλε την πιο συντριπτική μου ήττα ή μια καίρια νίκη. Το λατρεύω, λοιπόν, για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, αλλά, κυρίως, επειδή κουβαλάει το ειδικό βάρος μιας ραγισμένης καρδιάς.
Ποιο βιβλίο σας θα συστήνατε να διαβάσουν οπωσδήποτε οι αναγνώστες σας και για ποιο λόγο;
Την Πορνογραφία, των εκδόσεων Μετρονόμος (Δεκέμβριος 2021). Επειδή είναι ένα τολμηρό βιβλίο, απογυμνωμένο, από κάθε στερεότυπο. Και επειδή αναλύεται, με συνέπεια και «αισθηματική αγωγή», η ανατομία του. Επειδή, ακόμα, είναι ένα πραγματικό και συγχρόνως ονειρικό βιβλίο, που τολμά και μαχαιρώνει τα σκοτάδια της ύπαρξης. Αρκεί να της αφήσουμε μια χαραμάδα ανοιχτή. Έτσι ώστε να ρεύσει μέσα στην αβάσταχτη, συχνά, πεζότητά μας, η ποίησή της. Επειδή οι ήρωες αγαπούν δυνατά, δεν φοβούνται να δείξουν τις αδυναμίες, τις ευαισθησίες τους, να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να μιλήσουν για τα λάθη, για τα μικρά τους εγκλήματα, να πάρουν το ρίσκο, να διεκδικήσουν, να πολεμήσουν, να επιδιώξουν, να γεμίσουν τραύματα και πληγές.
Η Πορνογραφία είναι τελικά αυτό που δηλώνει το σχέδιο του εξωφύλλου της: η αγκαλιά, του Ογκίστ Ροντέν. Μια φλογερή, κόκκινη αγκαλιά. Μια αγκαλιά, άλλοτε από βαμβάκι, άλλοτε από μετάξι, βελουδένια, άλλοτε απεγνωσμένη, αλλά ποτέ εγκαυματική, ποτέ σπαρακτική, μπορεί σφοδρή, όμως πάντοτε εκεί, για όποιον την έχει ανάγκη. Γιατί αυτό είναι το μείζον πάντοτε θέμα. Να χωρέσουμε ο ένας τον άλλον. Να δώσουμε μάχες γι’ αυτό. Να μοχθήσουμε, να παλέψουμε για τον άλλον. Να διεκδικήσουμε πολύ, να διεκδικήσουμε βαθιά, δυνατά, χωρίς φόβο. Με αυτή, ίσως, την υποφώσκουσα, υποδόρια, τρυφερή αγωνία, αν θα τα καταφέρουμε, τελικά. Η Πορνογραφία, είναι ακριβώς αυτή η ακλόνητη αγκαλιά, που περιμένει τους αναξιοπαθούντες του έρωτα, για να τους ζεστάνει, να τους περιθάλψει, να τους εξαγνίσει, να τους θεραπεύσει. Εξ ου και από τούτη την αγκαλιά βγαίνεις πιο ανθισμένος. Ναι, πιο ανθισμένος.
Το νέο σας βιβλίο είναι συλλογή διηγημάτων. Κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2024 από τις εκδόσεις «Μετρονόμος» και φέρει τον τίτλο «Θηρία ανήμερα». Μιλήστε μας για το περιεχόμενό του. Τι θα διαβάσει ο αναγνώστης πιάνοντας το βιβλίο σας στα χέρια του;
Πίνακες του Τσαρούχη, τη σύγκορμη ρίγη της Στέλλας του Κακογιάννη, αλκοόλ χωρίς παγάκια, τον μόχθο του εργάτη, την απόγνωση του ερωτευμένου, του καψούρη, που τον απέρριψαν, τα ανήμερα θηρία του αντάρτικου αγώνα, το άγριο μεθύσι του μοναχικού θαμώνα σκυλάδικου, το πάθος του τζογαδόρου, την περηφάνια και τον καημό ενός ξεριζωμένου πρόσφυγα, τα ανελέητα δάκρυα των χωρισμών, το ένθεο κομμάτι της ύπαρξης, δηλαδή.
«Υπάρχουν τραγούδια
που
μόλις γυρίσεις την τελευταία σελίδα
και
κλείσεις τα μάτια
γίνονται πρόσωπα
θηρία ανήμερα».
Τι εννοείτε με αυτά σας τα λόγια και γιατί τα ανήμερα θηρία επιλέχτηκαν να αποτελέσουν τον τίτλο για το νέο σας βιβλίο; Σε ποια συγκεκριμένα θηρία αναφέρεστε προσωπικά;
Πιστεύω πως απαντήθηκε το παρόν ερώτημα, στις μόλις προηγούμενες φράσεις μου. Αυτονόητα, δεν αναφέρομαι, απευθύνομαι, μάλλον, εννοείται, προσωπικά, σε συγκεκριμένα θηρία, παρά μόνο στην αφιέρωση, στην αρχή του βιβλίου μου.
Επιλέγετε να γράφετε σε πρώτο πρόσωπο αρκετές φορές υποδυόμενη κάθε φορά κι από έναν διαφορετικό ρόλο. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό;
Αφενός, επειδή μπορώ. Και μου δίνει αυτό το δικαίωμα η ίδια η συγγραφή, όπως και η 20χρονη διαδρομή μου στην έντυπη λογοτεχνία. Αφετέρου, επειδή μου αρέσει να αναδέχομαι διάφορους ρόλους, είναι κάτι εντυπωσιακά συναρπαστικό, όταν λαξεύεται με σοβαρότητα, συνέπεια, ευσυνειδησία. Τρίτον, θα σας παραπέμψω στην πρώτη-πρώτη μου απάντηση.
Σε κάποια άλλα σημεία σημειώνετε διάφορες σκέψεις σας, φιλοσοφικού περιεχομένου κυρίως, που δεν σχετίζονται με την πλοκή των ιστοριών σας, ωστόσο νιώθετε την ανάγκη να τοποθετηθείτε. Ποια ανάγκη συγκεκριμένα σας παρακινεί;
Φιλοσοφικού, όχι, σε καμία περίπτωση, ψυχολογικού, ναι, κάποτε ισχύει. Ωστόσο, δεν αντιλαμβάνομαι, επαρκώς, ποιες σκέψεις μου χαρακτηρίζετε ως φιλοσοφικές, και πώς αυτές δεν συσχετίζονται με την πλοκή των ιστοριών μου. Συνεπώς, δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτησή σας, καθώς ο στόχος μου, σε κάθε βιβλίο, και όχι μόνο στα Θηρία, είναι τα πάντα να συσχετίζονται, είτε με εμφανή, είτε με έναν, πιο ενδιαφέροντα, υποδόριο τρόπο και δρόμο, όλες οι ιστορίες μου. Αυτό, βεβαίως, δεν είναι απαραίτητο να προσλαμβάνεται, από όλους τους αναγνώστες, είτε έτσι, όπως το αναφέρω, παρά είναι θεμιτό, και καμιά φορά θεσπέσιο, οι αναγνώστες, να οδηγούνται, ή να «υποδεικνύουν», έναν άλλον τρόπο, μια άλλη «μετάφραση» της ιστορίας, στον συγγραφέα. Διότι, και οι ισοϋψείς, με τον συγγραφέα, αναγνώστες, διατηρούν, επίσης, το αναφαίρετο δικαίωμά τους στην αναδημιουργία ενός κειμένου, και αυτό ακριβώς το γεγονός είναι η μαγεία, θα μπορούσα να πω και το ζητούμενο, της λογοτεχνίας, δηλαδή, η διαρκής και εν προόδω διαλεκτική, του συγγραφέα με τον αναγνώστη, μέσω του γραπτού.
Μιλήστε μας για τα πρόσωπα του καλλιτεχνικού χώρου τα οποία αναφέρετε στις ιστορίες σας. Σαφώς στις περιγραφές σας αυτές καταγράφετε ημερολογιακά τις εμπειρίες σας; Πώς όμως αυτές οι καταγραφές συνυπάρχουν με τις υπόλοιπες μυθοπλαστικές ιστορίες;
Αγαπώ, με πάθος, ανεξαιρέτως, όλους τους ήρωές μου, όπως η Αργυρόη Λούζου, ο Σάκης Καΐρης, ο Τσάρλι, και όλα τα πρόσωπα, πραγματικά και μη, τα οποία παρουσιάζονται στις ιστορίες μου, όπως η Ρίτα Σακελλαρίου, ο Μανώλης Αγγελόπουλος, ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Νίκος Χουλιαράς. Ούτε σαφώς, ούτε διανοία, συμβαίνει η ημερολογιακή καταγραφή, στην οποία αναφέρεστε. Δεν με ενδιαφέρει, καν. Δεν γράφω ιστορικό κείμενο, καίτοι ιστορικός, η ίδια. Δεν με αφορά καθόλου η αυστηρώς χρονική-γραμμική σειρά των γεγονότων. Αντιθέτως, την αποφεύγω. Κατά τα λοιπά, πάλι, δεν αντιλαμβάνομαι, καθόλου, το δεύτερο σκέλος του ερωτήματός σας, και ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό. Θα απαντήσω, λοιπόν, όπως αισθάνομαι. Οι «καταγραφές», όπως τις ονομάσατε, είναι μέρος μιας μεγαλύτερης εικόνας-εξομολόγησης-μυθοπλασίας. Δεν καταλαβαίνω, επομένως, γιατί να μη γίνεται να συνυπάρχουν με τις υπόλοιπες.
Ποιο σημαντικό μήνυμα περνάτε μέσα από τις ιστορίες του βιβλίου σας;
Να προχωρούμε, πανάξιοι και ασύγκριτοι και ανυποχώρητοι και ανέκπτωτοι, προς το μεγάλο μας μέλλον.
Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται το βιβλίο σας κυρίως; Αποκλειστικά στο ενήλικο κοινό ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό;
Αποκλειστικά, στο ενήλικο κοινό. Αποκλειστικά, σε ένα όχι αμήχανο αναγνωστικό κοινό. Αποκλειστικά, σε ένα κοινό, το οποίο γνωρίζει, τι διαβάζει και για ποιον λόγο.
Μιλήστε μας για το εκδοτικό σας σπίτι, τις εκδόσεις «Μετρονόμος». Είστε ευχαριστημένη από τη μέχρι τώρα συνεργασία σας;
Φυσικά και είμαι. Η συνεργασία μου, με τον εκδότη Θανάση Συλιβό, και τις Εκδόσεις Μετρονόμος, είναι δοξασμένη και αγαστή, εξ ου και διαρκεί χρόνια, από το 2018, και τούτο αποδεικνύεται, εν τοις πράγμασι, από τους τέσσερις, πολύ σημαντικούς, τίτλους, που έχει απογράψει, μέχρι σήμερα, εκκινώντας από τον Λαϊκά & Μπλουζ (2018), και συνεχίζοντας με τους: Λιτλ Μπόι (2019), Πορνογραφία (2021), Θηρία ανήμερα (2024).
Ετοιμάζετε κάποιο νέο σας βιβλίο αυτή την περίοδο; Αν ναι, να περιμένουμε σύντομα τα ευχάριστα ή είναι νωρίς ακόμα για επίσημες ανακοινώσεις;
Γράφω, ναι. Αλλά, θα μου επιτρέψετε να μη μιλήσω, ακόμη, γι’ αυτό, είναι πολύ νωρίς. Το μόνο, που μπορώ να σας εμπιστευθώ είναι πως πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό, από ό,τι έχω κάνει, μέχρι σήμερα.
Μια ευχή σας για το μέλλον που θα θέλατε να πραγματοποιηθεί ποια θα μπορούσε να είναι αυτή;
Παραπέμπω, ξανά, στο Νο 14, της παρούσας συνέντευξης, ήτοι: Να προχωρούμε, πανάξιοι και ασύγκριτοι και ανυποχώρητοι και ανέκπτωτοι, προς το μεγάλο μας μέλλον.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας.
Δεν ξέρω, πόσους, από εμάς, έχει κάψει η νύχτα, πόσους έχει πλανέψει, περιθάλψει, συγχωρήσει, ή σώσει· πάντως, δεν πρόδωσε ποτέ τα παιδιά της. Γιατί είναι μητέρα, με ψυχή ζώσα και καρδιά συμπονετική. Έτσι και την αφήσεις να περάσει μέσα σου, αυτό ήταν και τελείωσε. Σε αγγίζει, με χάδια πολύ βαθιά και ανελέητα, για να κοινωνήσεις τα νάματα του απλού και του περίπλοκου, του καλού, του κακού και του δύσκολου, του ασυμβίβαστου και του ανυπότακτου, του ιδιόρρυθμου εαυτού σου. Νύχτα είναι η περιφέρεια της αγιότητας των σεσημασμένων τρελών, των ασυμβίβαστων και των παθιασμένων του κόσμου. Και αν ποτέ πάψει θα μας παραδώσει ανέστιους και απαρηγόρητους και πλάνητες σε ανεμοδαρμένους δρόμους.
Κυρία Ξύδη, σας ευχαριστώ πολύ για τη συζήτησή μας και σας εύχομαι μια καλή, δημιουργική και συναρπαστική συνέχεια. Καλοτάξιδο το βιβλίο σας και καλοδιάβαστο!
Σας ευχαριστώ, και εγώ, ιδιαιτέρως πολύ, για τη συνομιλία μας, κυρία Πετρίδου, τη χάρηκα. Πάντοτε επιτυχίες και προσωπική ευτυχία, σας εύχομαι, εκ βαθέων.
Βιογραφικό:
Η Χαριτίνη Ξύδη γεννήθηκε στο Βόλο και κατοικεί στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει ιστορία και αρχαιολογία. Κατά το παρελθόν, έλαβε μέρος σε αποστολές ανασκαφών, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει εκδώσει, μέχρι σήμερα, 15 βιβλία (ποιητικά, πρόζα και πεζά).
Αρθρογραφεί, κατά καιρούς, σε έγκριτα λογοτεχνικά και μουσικά περιοδικά. Ποιήματα και κείμενά της, έχουν φιλοξενηθεί σε ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές, έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, επίσης. Από τον Οκτώβριο του 2012 έως και τον Απρίλιο του 2021 (εννέα χρόνια) ήταν μουσική παραγωγός, παρουσιάζοντας τη ζωντανή εκπομπή Fish & Mr Hiroshima, κάθε Τετάρτη 6-8μ.μ., στο ραδιόφωνο του Αμάγκι, με αφιερώματα στο λαϊκό τραγούδι και τους δημιουργούς του. Σήμερα εργάζεται στο Πρωτοδικείο Αθηνών και λοξώς ως επιμελήτρια κειμένων.
0 Σχόλια