Γράφει η Πολυξένη Ζαρκαδούλα
Παρακολουθήσαμε ένα από τα μεγαλύτερα έργα του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, τον Ματωμένο γάμο, στο Θέατρο Μοντέρνοι Καιροί σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία του Κώστα Νταλιάνη. Πρόκειται για μια παράσταση που μέσα από την τραγικότητά της βρίθει από αντιφάσεις και κάνει το κοινό να αναλογιστεί περαιτέρω πάνω στις νόρμες της κοινωνίας και της μοίρας. Με ευρηματικό τρόπο ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα μεταφέρει το κοινωνικό πλαίσιο της εποχής εκείνης και δίνει στο αναγνωστικό κοινό να καταλάβει μέσα από το συναίσθημα της γραφής του τη θέση που κατείχε η γυναίκα στην κοινωνία του 1933, μιας και τότε γράφτηκε το έργο.
Η παράσταση ήταν εξαιρετική με σεβασμό στο έργο του μεγάλου συγγραφέα και διατηρώντας την πιστότητα του κειμένου εξάλλου δεν είναι τυχαίο πως το συγκεκριμένο έργο παίζεται για δεύτερη χρονιά κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, που το τίμησε και φέτος. Το Θέατρο Μοντέρνοι Καιροί έχει μια αγάπη στα κλασικά έργα καθώς πέρυσι εκτός από τον Ματωμένο Γάμο έπαιζε και Ο Κύκλος με την Κιμωλία του ίδιου συγγραφέα πάλι. Η αγάπη των ανθρώπων του θεάτρου για ποιοτική δουλειά διαφαίνεται μέσα από την επιλογή των έργων που ανεβάζουν αλλά και μέσα από τις καλοδουλεμένες παραστάσεις τους.
Το έργο ισορροπεί ανάμεσα στον πεζό και ποιητικό λόγο κάνοντας τους λάτρεις των πιο ρομαντικών ιστοριών να μαγεύονται από τα λόγια του θιάσου. Οι ηθοποιοί, ως δραματικοί χαρακτήρες, χρειάστηκε να ισορροπήσουν ανάμεσα στο δράμα και τη χαρά, ανάμεσα στα πρέπει και τα θέλω, ανάμεσα στη λογική και τον έρωτα. Άλλοτε βοηθός άλλοτε τιμωρός είναι έντονο το στοιχείο της φύσης στην παράσταση. Οι ποιητικές αναφορές είναι έντονες και με τους ρόλους, όπως είναι: το φεγγάρι (Σιλβάνα Σοντίνι) που επιθυμεί την τιμωρία και την κάθαρση, οι ξυλοκόποι (Αγγελική Λυμπεροπούλου, Μαρία Κολοκυθά, Ευγνωσία Σοφιανίδου) που συμβολίζουν τις μοίρες και η ζητιάνα (Φάνια Νταλιάνη) που συμβολίζει τον θάνατο, ρόλοι που εξηγούν ή, για οικονομία του έργου, προτρέχουν και δείχνουν στον θεατή τα κρυφά σημεία. Η Εβίτα Παπασπύρου στον ρόλο της χαροκαμένης μάνας είναι άκρως ρεαλιστική και καταφέρνει να εξισορροπήσει τα αντικρουόμενα αισθήματά της, δηλαδή τη χαρά για τον γάμο του γιου της και τη λύπη κι αγανάκτηση για τις δολοφονίες του άλλου της γιου και του συζύγου της. Η Φάνια Νταλιάνη στον ρόλο της νύφης, ως το μήλο της έριδος ανάμεσα σε δύο άνδρες, ήταν σαγηνευτική ως ερωμένη διατηρώντας παράλληλα την τραγικότητα που συνοδεύει την ηρωίδα στο έργο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Ο Χρήστος Ζαχάρωφ στον ρόλο του γαμπρού μπόρεσε να μας μεταδώσει τη χαρά του ερωτευμένου άνδρα που παντρεύεται τη γυναίκα που αγαπά αλλά και το μίσος όταν μαθαίνει πως η γυναίκα που μόλις έχει παντρευτεί το έσκασε με τον δολοφόνο του πατέρα και του αδερφού του. Ο Μίλτος Δημουλής στον ρόλο του πατέρα της νύφης ήταν ο καλός πατέρας που νοιάζεται για το καλό της κόρης του και την προστατεύει. Η Σιλβάνα Σοντίνι στον ρόλο της γυναίκας του Λεονάρντο ήταν η ταπεινή σύζυγος που παραμένει πάντα πιστή και δίπλα στον άντρα και το παιδί της, για να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη. Η έκπληξη ήταν στον ρόλο του Λεονάρντο ο Δημήτρης Καπαμάς, που έπαιξε πρώτη φορά φέτος στον συγκεκριμένο ρόλο, ως ο άνδρας που με το μυαλό του μάχεται την καρδιά του αλλά στο τέλος νικά η καρδιά.
Όσον αφορά στους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης αξίζει να αναφερθούμε στα εξής: το σκηνικό (Αντώνης Χαλκιάς) με την άμμο για να μας δείξει την τραγικότητα της ανθρωπότητας και το πού καταλήγει ο άνθρωπος καταδεικνύοντας το φθαρτό της ανθρώπινης φύσης. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να κάνουμε και στα κοστούμια (Βάνια Αλεξάντροβα), που μετέφεραν την εποχή και την αίγλη των ρόλων δίνοντας την αίσθηση πως όντως ζούσαμε σε μια άλλη εποχή. Η μουσική και ο φωτισμός (Κώστας Νταλιάνης) έφεραν το κοινό κοντά στο όλο σκηνικό και το έκαναν να μπει ακόμα πιο βαθιά μέσα στο έργο καθώς οι μουσικές επιλογές ήταν ανάλογες του ερωτισμού, παράλληλα με την τραγικότητά του, που εξέπεμπε το έργο και ο φωτισμός υποβοηθούσε στο να σκιαγραφήσει καλύτερα τα πρόσωπα τονίζοντας τον σκοτεινό τους ρόλο και την υπαινικτική ατμόσφαιρα. Οι χορογραφίες (Μαρία Μάργαρη) έκαναν ακόμα πιο λαμπερή την παράσταση προσφέροντας λίγη παραπάνω τέρψη στα μάτια των θεατών αλλά και φωτίζοντας τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών.
Ήταν μεγάλη χαρά η συγκεκριμένη παράσταση καθώς χρειάζεται να βλέπουμε τόσο μεγάλα έργα να έρχονται στο φως και ειδικά και οι πιο νέες ηλικίες να έρχονται σε επαφή μαζί τους είτε για νουθεσία είτε ακόμα κι ως ψυχαγωγικό μέσον, γιατί πάντα κάτι μένει από τα καλογραμμένα έργα.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση και κρατήσεις θέσεων: εδώ
0 Σχόλια