Η πολυγραφότατη συγγραφέας, ποιήτρια, μυθιστοριογράφος, παραμυθογράφος και στιχουργός Ζωή Δικταίου (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Χαρούλας Βερίγου) είναι η σημερινή καλεσμένη των Τεχνών και η αφορμή φυσικά για τη συνέντευξη που ακολουθεί είναι ένα ακόμα βιβλίο της. Πρόκειται για τη νέα της ποιητική συλλογή, την τέταρτη κατά σειρά έκδοσης, που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2025 από τις εκδόσεις «Μετρονόμος» και φέρει τον τίτλο «Αύριο, μια Ελένη».
Κυρία Δικταίου, είστε
πολυγραφότατη και αυτό φαίνεται από το μεγάλο συγγραφικό σας έργο.
Διαπιστώνουμε, βέβαια, ότι χρησιμοποιείτε λογοτεχνικό ψευδώνυμο στα βιβλία σας.
Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό;
Στον πεζό λόγο κρατώ το Χαρούλα Βερίγου τιμώντας την οικογένεια από την οποία προέρχομαι και τη ρίζα μου. Πιστεύω όμως πως κάποιες φορές χρειάζεται να συμπληρώσεις το όνομά σου για να μπορέσεις να σταθείς, να συντηρήσεις αναμνήσεις, να διαχωρίσεις την πραγματική ζωή από το έργο σου, ή επειδή γνωρίζεις τι είναι αυτό που καθορίζει την εικόνα σου προς τα έξω. Το ψευδώνυμο, αντλημένο στη δική μου περίπτωση από το όρος «Δίκτη», γίνεται ο άξονας που με ορίζει, ίσως και το σημείο όπου η «Ζωή» και ο ποιητικός λόγος συναντιούνται. Όσο για το «Ζωή», την ημέρα της Πρωτοχρονιάς του 1963, κατά την τέλεση του «βαπτίσματος της ανάγκης» στο πατρικό μου, η φερόμενη ως νονά, η Γιαννούλα, είπε με κρητική προφορά: «Μα για ίντα λόγο, να μην έχει ζωή επαδέ, σε τούτονε τον κόσμο με τσι μυρωδιές, για ίντα χατίρι δα το πέψομε ονοματισμένο, πεσκέσι τ’ αφορεσμένου του Χάρου, όι, όι κιαολιάς, εγώ δε συβάζομαι, εγώ αμοναχή μου πογράφω ζωή, ζωή. Ζωή, επαδέ, κι ας είναι ψεύτης κόσμος, εγώ μπάρεμ ετσά λοής το συλλογούμαι, ετουτονέ το κορασοπούλι, να μού το θυμάστε, δα σκώσει αύριο δική ντου παντιγέρα και δα πει φτου ξελεφτερία.» (από το βιβλίο: Λασίθι, τόπος Μέγας)
Δεν είναι η πρώτη φορά που φιλοξενείστε στις Τέχνες. Ωστόσο, πείτε μας ξανά λίγα λόγια για εσάς. Ποια είναι η Ζωή
Δικταίου και ποια η συγγραφική της πορεία;
Η Ζωή Δικταίου αγαπά
τις λέξεις. Παλιομοδίτισσα και μοναχική. Μου αρέσει η βροχή, τα ψιχαλισμένα
μάτια όταν χτενίζει η αλισάχνη τα βλέφαρα, τα κιτρινισμένα χαρτάκια της
θύμησης, η παλιά σκουριά στην κλειδωνιά της καρδιάς. Ξοδεύονται οι μέρες, οι
νύχτες, η ζωή. Μόνο το φως μένει αξόδευτο και συνεχίζει το ταξίδι στην
αιωνιότητα. Κι εγώ, με το τριμμένο παιδικό φουστανάκι, ψάχνω καμιά φορά, ακόμη
καταφύγιο σ’ ένα αθώο παρελθόν, σ’ ένα άπιαστο όνειρο, εκεί πιστεύοντας πως θα
γυρίσει μαγικά το κλειδί και η επικράτεια της ψυχής θα μυρίσει λευκό γιασεμί.
Συγγραφικά άρχισα με
ένα παιδικό βιβλίο, το 1996 «Ιστορίες
για φεγγάρια» από τις εκδόσεις «
Έψιλον», τότε που ακόμη πίστευα πως τα παραμύθια μπορούν να σώσουν τον κόσμο.
Έκτοτε, κάθε βιβλίο υπήρξε ένα διαφορετικό κομμάτι αυτής της περιπλάνησης
ανάμεσα στη ζωή και τη γραφή. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα: «Αύριο, νυχτώνει
φθινόπωρο», «Μια κούρσα για τη Χαριγένεια», οι συλλογές διηγημάτων: «Οι άλλες
ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα» και «Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση
κανέλλα», οι ποιητικές συλλογές: «Αύριο στάχυα οι λέξεις» , «Αύριο, αφή αλμύρας
οι λέξεις» και «Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα», το αφήγημα «Λασίθι, τόπος
Μέγας» , όλα από τις εκδόσεις «Φίλντισι». Έχω αρκετές συμμετοχές σε συλλογικά
έργα και τώρα η νέα ποιητική συλλογή «Αύριο, μια Ελένη» από τις εκδόσεις
«Μετρονόμος».
Εν τέλει η Ζωή Δικταίου, ευτυχώς, είτε διαβάζοντας, είτε γράφοντας βρίσκει καταφύγιο στα βιβλία. Θα συνεχίσει να ανησυχεί για την ειρήνη∙ κουβαλά μέσα της εκείνη τη λεπτή, σχεδόν ιερή αγωνία για τον άνθρωπο. Πρεσβεύει την αγάπη ως τρόπο ύπαρξης, με την αγάπη οδοιπορεί κανείς για να συναντήσει αλήθεια και φως κοπιάζοντας πολύ. Με τις λέξεις, με τον σεβασμό, με την ποίηση, την ευγένεια, τον εθελοντισμό, θα ήθελα να αφήσω ένα μικρό ίχνος τρυφερότητας στο πέρασμά μου. Ανησυχώ βαθιά για το περιβάλλον και το μέλλον του, ανησυχώ και για τα παιδιά, τον πιο εύθραυστο και πολύτιμο θησαυρό της ανθρωπότητας.
Γράφετε ποίηση,
αφηγήματα και μυθιστορήματα, ενώ παράλληλα καταπιάνεστε και με τον στίχο. Σε
ποιο λογοτεχνικό είδος τρέφετε μεγαλύτερη αδυναμία;
Η ποίηση είναι ο
όμορφος, μα και δύσκολος «ανήφορος» για τη λύτρωση. Σ’ αυτήν επιστρέφω κάθε
φορά που ο κόσμος βαραίνει. Επιστρέφω συνειδητά, από μια βαθύτερη ανάγκη που
μοιάζει περισσότερο με κάλεσμα. Είναι η πιο άμεση μορφή εξομολόγησης, ένας
δημιουργικός διάλογος με τη σιωπή. Εκεί δεν υπάρχουν περιττά. Είναι η ρομαντική
εκείνη πράξη που εξαγνίζει τον ανήσυχο νου μέσα στο αδυσώπητο ταξίδι του
χρόνου, μια ιδιοτροπία πολυτελείας που όμως λειτουργεί ως ευεργεσία συνείδησης,
επιτρέποντάς μου να υπάρχω χωρίς ενοχές. Στην ποίηση αισθάνομαι τον κόσμο με
οξύτητα· σχεδόν τίποτα δεν περνά απαρατήρητο. Η ομορφιά, ακόμη και στην πιο
ταπεινή της μορφή, λειτουργεί ως εσωτερική απαίτηση, αλλά και η θλίψη, η
αγωνία, ο πόνος, ο φόβος, ο θάνατος, η δικαιοσύνη, γίνονται εργαλεία κατανόησης
και όχι βάρος. Επιστρέφω στην ποίηση γιατί με βγάζει από τη σύγχρονη λήθη,
γιατί με αυτό τον τρόπο, η μνήμη παραμένει ένα ενεργό παρόν που με καθορίζει. Στην
ποίηση η αγάπη μετατρέπεται σε ευθύνη. Ο χρόνος σε πιέζει, σε ελέγχει, σου θυμίζει
πως οφείλεις να κάνεις την αλήθεια πράξη και λόγο· να δίδεις μορφή σε ό,τι δεν
λέγεται εύκολα, αυτό είναι κάτι εκπληκτικό. Η ποίηση απαλλαγμένη από γήινους
δεσμούς είναι ένα ανοικτό παράθυρο, ένα μακρινό φως που ταξιδεύει και
μοιράζεται για να μένει αιώνιο. Μου
υπενθυμίζει την ανάγκη της εγρήγορσης, την αξία της αρμονίας, την τεράστια
δύναμη του νου. Είναι θητεία ζωής, καταφύγιο, περιπλάνηση, προσήλωση,
δοκιμασία, αγώνας, όλα αυτά και πολλά άλλα. Οι λέξεις στον ποιητικό λόγο
γίνονται αναβαθμίδες ελευθερίας.
Μιας και μιλήσαμε για
ανάγκες, πείτε μας γιατί γράφετε κυρίως; Για εσάς πάνω απ΄ όλα, για το μοίρασμα
και την αίσθηση επικοινωνίας σας με τους άλλους ανθρώπους, για τους αναγνώστες
ή για κάποιον άλλον λόγο;
Σε μια εποχή που κυριαρχεί η κουλτούρα της αδιαφορίας και της αγένειας, γράφω για να αντέχω. Για να δίνω μορφή σε ό,τι αλλιώς θα μπορούσε να με καταστρέψει, για να βρίσκουν φωνή τα ξεχασμένα, για να μοιραστώ σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες, αναμνήσεις, ή και εσωτερικές αναζητήσεις. Η γραφή όχι μόνο γίνεται μέσο σύνδεσης με τον κόσμο, αλλά και ο τρόπος μου να εξαγνίσω το βίωμα, να συμφιλιώνομαι με τον πόνο, να προσπαθώ να βρίσκω στο χάος ρυθμό εκεί που όλα καμιά φορά μοιάζουν να διαλύονται. Αν, μέσα από αυτή τη διαδικασία, ο αναγνώστης σταθεί κάπου και νιώσει πως υπάρχει κάτι που αξίζει να διαβαστεί, τότε η γραφή έχει επιτελέσει το χρέος της, έχει γίνει γέφυρα.
Ποια είναι η πηγή της
έμπνευσής σας;
Η ίδια η ζωή και οι ρόλοι που μοιράζει καθημερινά αποτελούν πηγές έμπνευσης. Δεν θυμάμαι να έχω γράψει πολλές φορές από ευτυχία. Συνήθως όταν πιέζεται η ψυχή, όταν μετρώ πληγές, άδικο και κρίματα, τότε αντιδρώ. Πηγή της έμπνευσής μου είναι ο τρόπος που αισθάνομαι, που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, πιο πυκνά, πιο βαθιά, σαν κάθε τι να έχει ένα ιδιαίτερο βάρος. Εμπνέομαι από την ομορφιά που γίνεται ανάγκη, από τη θλίψη που μεταμορφώνεται στο βλέμμα, από τη σιωπή που γεννά λέξεις. Η μνήμη, πάντα ζωντανή, η αγάπη για τον άνθρωπο, τα παιδιά, τη φύση, η βροχή, ακόμη κι ο χρόνος που με πιέζει, όλα γίνονται πρόσφορο υλικό.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο και ποιοι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Δεν έχω μόνο ένα αγαπημένο βιβλίο. Έχω πολλά. Ο Νίκος Καζαντζάκης με καθόρισε. Εκείνος ναι, είναι ο αγαπημένος μου. Από εκείνον έμαθα πως η ψυχή του ανθρώπου δεν λυτρώνεται παρά μόνο μέσα από τον αγώνα. Αλλά, αγαπώ την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ για τη βαθιά αίσθηση ιερότητας μέσα στην Τέχνη, τον Σεφέρη και τον Ελύτη για την πειθαρχία του λόγου, την Πολυδούρη γιατί με ευαισθησία αποτυπώνει τη λύπη, τον έρωτα, τη μοναξιά, αγαπώ τον Ρίτσο που με τόσο δυνατές εικόνες μιλάει για πάθη, για δικαιοσύνη και ελπίδα, αγαπώ τον Κορνάρο με την τόσο αριστοτεχνική γλώσσα και ζωντανή αφήγηση, αγαπώ την ποίηση του Λόρκα γιατί αποτυπώνει πόνο, πάθος και κοινωνικές συγκρούσεις, αγαπώ τον Ουμπέρτο Έκο, τον Τζον Στάινμπεκ, την Αλκυόνη Παπαδάκη, τον Γιάννη Καλπούζο, την Ρέα Γαλανάκη, τον Λέοντα Τολστόι, τον Μιχάλη Γκανά, αγαπώ το έργο πολλών και είμαι ευγνώμων γιατί μου δίδαξαν πως ο συγγραφέας οφείλει να ζει μέσα στις αντιφάσεις του κόσμου και να τις μετατρέπει σε λέξεις.
Σε ποιο δικό σας βιβλίο
τρέφετε μεγαλύτερη αδυναμία και για ποιον λόγο; Ποιο θα συστήνετε να διαβάσουν
πρώτο οι αναγνώστες σας και γιατί;
Κάθε βιβλίο είναι δημιούργημα του καιρού του και το αγαπώ, αλλά αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα, θα έλεγα το «Λασίθι, τόπος Μέγας», γιατί αυτό που με οδήγησε να το γράψω, θαρρείς ήταν ένστικτο επιβίωσης σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου, μια επιταγή της ψυχής να κρατηθώ κοντά στους ανθρώπους με ήθος, με αξιοπρέπεια, με ακεραιότητα, και μετά, επαναπροσδιορίζοντας τη ζωή, να θαυμάσω με ενεργό αίσθημα αγάπης και ενθουσιασμού τον γενέθλιο τόπο από την αρχή.
Ως συγγραφέας με
μακρόχρονη συγγραφική πορεία θα έχετε λάβει κριτική για το έργο σας και από
κριτικούς λογοτεχνίας αλλά και από αναγνώστες. Ποια κριτική θεωρείτε
περισσότερο σημαντική για εσάς και γιατί; Σας επηρεάζει δημιουργικά ως άνθρωπο
είτε είναι θετική είτε αρνητική; Μπορεί, εν τέλει, μία άποψη, όποια κι αν είναι
αυτή, να θεωρηθεί αντικειμενική και αμερόληπτη όσο τεκμηριωμένη κι αν είναι ή
αποτελεί μια ακόμα υποκειμενική άποψη, καθώς δεν υπάρχει συγκεκριμένο κριτήριο
αξιολόγησης της τέχνης, επομένως και της λογοτεχνίας;
Μέχρι τώρα έχω δεχτεί όντως καλές κριτικές, αλλά πιστεύω πως η πιο σημαντική είναι εκείνη που διαβάζεται σιωπηλά στα μάτια του αναγνώστη. Η θετική σίγουρα με χαροποιεί, και η αρνητική όμως, αν υπάρξει κι αυτή καλοδεχούμενη, νομίζω πως θα με ωθήσει να βελτιωθώ και να συνεχίσω. Οι κριτικές δείχνουν ότι ένα έργο ζει και συζητείται, ότι η γραφή συναντά πραγματικούς ανθρώπους που ενδιαφέρονται και προκαλεί διάλογο.
Το νέο σας βιβλίο είναι ποιητική συλλογή, κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2025 από τις εκδόσεις «Μετρονόμος» και φέρει τον τίτλο «Αύριο, μια Ελένη». Πριν μας μιλήσετε για το περιεχόμενο των ποιημάτων σας και τη θεματική που επιλέγετε μέσω αυτών να αγγίξετε και να αναλύσετε με το δικό σας ξεχωριστό ποιητικό ύφος, θα ήθελα να μας κάνετε πρώτα μια περιγραφή του εξωφύλλου. Γιατί επιλέχθηκε η συγκεκριμένη εικόνα και τι απεικονίζει;
Το εξώφυλλο επιλέχτηκε από τον εκδοτικό οίκο. Θα μπορούσα να αναφερθώ στο πώς εισπράττω εγώ αυτή την εικόνα. Η θέση της γυναίκας στο κέντρο του εξωφύλλου υπογραμμίζει ότι είναι η «Ελένη» του τίτλου, όχι απλά ως όνομα, αλλά ως ιδέα, ως σύμβολο. Μέσα στο γκρίζο του κόσμου, μια γυναίκα σε στάση ικεσίας ανάμεσα σε δύο άντρες, κι ένας ανερμήνευτος ορίζοντας, ίσως για να υπαινίσσονται τις συγκρούσεις, τα διλήμματα, αλλά και τη διαρκή αναζήτηση ισορροπίας.
Τι υποδηλώνει ο τίτλος
της συλλογής σας; Ποια είναι η Ελένη στην οποία αναφέρεστε και γιατί χρονικά
μας μεταφέρετε στο αύριο;
Ο τίτλος «Αύριο, μια
Ελένη» υποδηλώνει μια διαδικασία μεταμόρφωσης· δεν αναφέρεται απλώς σε ένα
πρόσωπο, αλλά στην ιδέα της «Ελένης» ως σύμβολο που γίνεται πραγματικότητα
«αύριο». Η Ελένη αντιπροσωπεύει την υπομονή, την ανθεκτικότητα, την υπέρβαση,
την ομορφιά, την αγάπη, την αναζήτηση ισορροπίας, την ελπίδα που αναδύεται μετά
από δοκιμασίες, ματαιώσεις και ανθρώπινες σχέσεις. Το «αύριο» υπογραμμίζει ότι
η διαδικασία της ωρίμανσης, της αυτογνωσίας αλλά και της μεταμόρφωσης είναι
διαρκής·. Η Ελένη
δεν είναι μια γυναίκα στατική, αλλά εξελισσόμενη, ανοιχτή στο μέλλον και στις
δυνατότητες που φέρνει. Η Ελένη είναι κάθε γυναίκα που δοκιμάστηκε σκληρά κι
όμως βρήκε μέσα της το κουράγιο να σταθεί ξανά όρθια. Το «αύριο» είναι η
ελπίδα, η αναγέννηση, η πίστη πως μετά την ήττα μπορούμε να ξαναζωγραφίσουμε τη
ζωή με πιο φωτεινά χρώματα.
Ποια θέματα αγγίζουν τα
ποιήματα της συλλογής σας και ποιος κοινός παρανομαστής τα ενώνει;
Η συλλογή μιλά για τη γυναίκα, τη μνήμη, την απώλεια, τον φόβο, τη βία, την ελπίδα, τον έρωτα, την τέχνη, τον αγώνα της για αυτοπροσδιορισμό και ελευθερία. Κοινός παρανομαστής είναι η διαρκής αναζήτηση ισορροπιών ανάμεσα στη μοναξιά και τη συντροφικότητα, στην ήττα και την αντοχή. Κάθε ποίημα λειτουργεί ως μικρός ύμνος στην επιβίωση.
Τα ποιήματά σας
αποπνέουν μια αισιοδοξία. Μετά από καθετί κακό, υπάρχει πάντα η προοπτική μιας
καλύτερης μέρας. Πώς επιδρά η δική σας αισιοδοξία στον γραπτό σας λόγο και πώς
μεταφέρεται στα ποιήματα αυτής της συλλογής;
Η αισιοδοξία είναι πράξη αντίδρασης και αντίστασης. Δεν είναι ουτοπία, είναι επιλογή. Ακόμα και στο σκοτάδι, υπάρχει πάντα μια χαραμάδα για να περάσει μια σπίθα. Στην ποίησή μου, το φως δεν είναι ποτέ δεδομένο, είναι κάτι για το οποίο αγωνίζεσαι, κάτι που το κατακτάς, όπως η Ελένη που, παρά τη συντριβή, συνεχίζει να ψάχνει το «αύριο» ως ανάγκη για μια φωτεινή ανάγνωση της ζωής. Ακόμη και μέσα από τις δυσκολίες, η γραφή μου αναζητά τη δυνατότητα της αναγέννησης, της δικαίωσης, της κάθαρσης. Με την αισιοδοξία υπάρχει πάντα ένας σκοπός, ένας στόχος, ένας ορίζοντας. Αναγνωρίζοντας τις αστοχίες και τα λάθη ως ευκαιρίες για μάθηση και προσωπική ανάπτυξη, στη συλλογή «Αύριο, μια Ελένη», η προοπτική αλλαγής στάσης ζωής, εκδηλώνεται μέσα από την ψυχική δύναμη της Ελένης, την πίστη στη ζωή και τον αγώνα. Κάθε ποίημα γίνεται ένας δρόμος προς τη λύτρωση και μαρτυρία για την εσωτερική φωνή.
Ποια μηνύματα περνάτε
ξεκάθαρα στον αναγνώστη σας και ποια αφήνετε επιτηδευμένα να εννοηθούν στα
ποιήματά σας;
Θα ήθελα να θυμίσω πως ο άνθρωπος μπορεί να επιζήσει από κάθε πληγή αν δεν προδώσει την ψυχή του. Θέλω να αφυπνίσω την τρυφερότητα, την καλοσύνη, να υπενθυμίσω πως η αγάπη και η μνήμη είναι οι πιο ανθεκτικές μορφές ύπαρξης. Κι αν κάτι αφήνω να εννοηθεί, είναι πως κάθε τέλος κρύβει μέσα του ένα νέο ξεκίνημα. Η αγάπη, ακόμη κι όταν συντρίβεται, παραμένει η μόνη μας γέφυρα με τη ζωή. Κι αν είναι αλήθεια πως κάθε τέλος κρύβει μέσα του ένα σπόρο για κάτι καινούργιο, εκείνον που θα φυτρώσει όταν «ρίξουμε περισσότερο λευκό στο μαύρο», τότε ας το πράξουμε, για να είναι πραγματικά η ζωή μια συνεχής αναγέννηση. Μη φοβάστε, κάθε πληγή μεταγράφεται σε μάθημα, κάθε απώλεια σε δρόμο αυτογνωσίας, και η καρδιά, η καρδιά ασκείται, μαθαίνει να ξεχωρίζει το φως, κυρίως στο «μέσα μας σκοτάδι», αυτό το πιο επικίνδυνο, που αν το πολεμήσουμε θα δούμε τις πιο ώριμες, τις πιο φωτεινές εκδοχές του εαυτού μας.
Μιλήστε μας για τη
συνεργασία σας με το εκδοτικό σας σπίτι, τις εκδόσεις «Μετρονόμος».
Η συνεργασία μου με τις εκδόσεις «Μετρονόμος» χαρακτηρίζεται από σεβασμό, ευγένεια, κατανόηση και εμπιστοσύνη. Θέλω να πιστεύω πως εξελίσσεται σε εξαιρετικά γόνιμη και ουσιαστική. Ευχαριστώ από καρδιάς την κυρία Ιωάννα Καραμαλή, η οποία μού πρότεινε τη συνεργασία, δίνοντάς μου χώρο και χρόνο. Ο «Μετρονόμος» αγαπά την τέχνη, στηρίζει την λογοτεχνία και προάγει την πορεία των δημιουργών. Σε έναν βιαστικό κόσμο με τόση υποκρισία και ψέματα, αυτή η στάση του εκδοτικού οίκου είναι σπάνια για τους συγγραφείς και πολύτιμο κεφάλαιο για τον πολιτισμό.
Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά
σας σχέδια; Μία νέα ποιητική συλλογή ίσως ή κάποιο βιβλίο ενός άλλου
λογοτεχνικού είδους;
Έχω ήδη νέες ποιητικές συλλογές, καθώς και συλλογές διηγημάτων και νουβέλες, και παιδική λογοτεχνία, τα οποία βρίσκονται προς έκδοση υπό την επιμέλεια της κυρίας Ιωάννας Καραμαλή. Ευελπιστώ σύντομα να βρουν το δρόμο τους προς το αναγνωστικό κοινό. Οι λέξεις, άλλωστε, δεν γνωρίζουν ανάπαυση, συνεχίζουν να με προκαλούν, να με παιδεύουν, να υπόσχονται, να με καλούν να τις ακολουθήσω σε νέες διαδρομές..
Πείτε μας και μία ευχή
σας που θα θέλατε οπωσδήποτε να πραγματοποιηθεί στο μέλλον.
Ας είμαστε μαζί, για την ειρήνη, για τα παιδιά, για να γίνει η αγάπη πράξη.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα ποίημα από το βιβλίο σας.
ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ
Με τη χρήσιμη λάμψη της
άγνοιας
ένιωσε να την
αγκαλιάζει
καθώς άφηναν πίσω τους
την ακτή
και το πορτρέτο του
ατελές στο
ηλιοβασίλεμα,
ώρα που παραμιλούσαν
τα φύλλα στις λεύκες,
οι άλυτοι πόθοι στο
στήθος
τα γλαροπούλια στα
καΐκια.
Ώρα που ψηλαφώντας
το περίγραμμα της
ανάμνησης
πότε στο μενταγιόν
και πότε στο λακάκι του
λαιμού
ένιωθε
μαζί με τους κόμπους
στα δάχτυλα
τις βέβηλες οπλές της
τρέλας
να πλησιάζουν, μα χωρίς
να απειλούν
τώρα πια.
«Τώρα πια ούτε πίστη,
ούτε εμπιστοσύνη, τώρα
ελεύθερη»,
συλλάβισαν τα χείλη.
Μια πεταλούδα
έπαιξε στα ψέματα
με το γέρικο αδέσποτο
στον όρμο σωροί δίχτυα
φορτωμένη αλισάχνη
η θαλάσσια αύρα
προανάγγειλε φόβο και
βροχή
δυο πυγολαμπίδες σε
ερωτικό κρεσέντο
πανηγύριζαν
κυριολεκτικά,
μπροστά στα μυωπικά της
γυαλιά
οι πρώτες ψιχάλες
βαριές,
τα έβγαλε, τα σκούπισε
στην ανάποδη της
μπλούζας
τα ξαναφόρεσε,
κάπως αμήχανα ύψωσε τα
χέρια
λύγισε τα γόνατα,
λύγισε.
«Μαγδαληνή», είπε
τόσο φυσικά
ως να απαντούσε
στην ερώτηση «πώς σε
λένε;»
Σίγουρη πως το όνομά
της
ασκούσε κάποια μαγεία
επανέλαβε δεύτερη φορά
κοιτάζοντας τον ουρανό
«Μαγδαληνή», ύστερα
με τη συγκίνηση της
σιωπής
λύθηκαν τα δάκρυα.
Κι όμως, λίγες στιγμές
πιο πριν ο άνεμος
σκορπίζοντας
τις χιμαιρικές μορφές
είχε καταφέρει να την
κάνει
να παρελάσει στα
βότσαλα
με όλα τα φανταχτερά
μαντίλια της ζωής
χωρίς εκείνη
την πένθιμη αναμονή
και τις ματαιωμένες ελπίδες.
Σε λίγο θα νύχτωνε,
μέσα της, έξω; τι
σημασία είχε
μπέρδευε ακόμη καλές
προθέσεις
και εντιμότητα,
ήξερε πως εκείνος
έμοιαζε με χορδιστή
πιάνου
που όσο κι αν γνώριζε
καλά
τα σπλάχνα του,
τι κρίμα
δεν γνώριζε να παίξει…
Διέξοδο στις ασφυκτικές
σκέψεις
το σκάκι, μαζί του,
μόνο μαζί του,
εκείνος είχε ορίσει πως
αυτό το παιχνίδι είναι
η λύση,
η λύση της.
Ύστερα από μια παρτίδα
της έμεναν
τα άσπρα και τα μαύρα
τετράγωνα
της σκακιέρας,
ίδια με αυτά στο πάτωμα
που είχαν κυλιστεί
γυμνοί.
Έμοιαζε να βύθιζε τα
πινέλα της
μια στο σκοτάδι και μια
στο φως,
άλλοτε σκόρπιζε τα
πιόνια στον καμβά
επιχρυσωμένα με ψεύτικο
χρυσό,
ή ραγισμένα,
εκεί που το λογικό με
το άλογο
σμίγουν,
κι άλλοτε της άρεσε
να τα βάζει σε τάξη
να τους δίδει σώμα,
ανθρώπινο,
να τα οδηγεί στο σταυρό
χωρίς να ξέρει ποτέ
αν μπορούσε να τους
υποσχεθεί
ανάσταση.
Μαγδαληνή, η νέα,
υπερήφανη όσο και η
παλιά
για τις δικές της
πληγές,
«ο έρωτας είναι αφρός,
φυσαλίδες που σκάνε στα
βράχια»
έτσι ψιθυρίζοντας
μ’ ένα σκουριασμένο
καρφί στην καρδιά
τυλίχτηκε στην ομίχλη
της μνήμης.
Αντίφωνα οι παλιοί
λυγμοί
γύρευαν
ακοή ν’ αξίζει.
Από τη ζωή, μόνο τη
γύρη
είχε τρυγήσει,
κι από την κάθε πλάνη
όποτε επέστρεφε
με το βλέμμα σκυφτό
ένας αφανισμός θέριζε
το χρώμα
αυτό που παίρνει η
αγάπη,
μια φορά μόνο
στον κήπο της
Γεσθημανής
ή στο πεδίο της μάχης,
έπειτα κούρνιασε
στην ψυχή, ο αφανισμός.
Άνοιξε πρώτα το
παράθυρο,
μετά τα δυο της χέρια
διάπλατα,
μα δεν κατάφερε να
πετάξει,
η Μαγδαληνή, η νέα,
με την ψευδαίσθηση
πως είχε κι αυτή πολύ
αγαπηθεί
έφυγε.
Κυρία Δικταίου, σας ευχαριστώ θερμά για τη συζήτηση που είχαμε και εύχομαι πολύ σύντομα να επαναληφθεί! Καλή και δημιουργική συνέχεια στη ζωή σας και καλή πλεύση στο βιβλίο σας!
Ευχαριστώ από την ψίχα της ψυχής. Να θέλει η ζωή όταν φέγγει η αγάπη.
Βιογραφικό:
0 Σχόλια