Βιβλιοκριτική: "Το κόκκινο Moleskine" της Χριστίνας Καράμπελα | Γράφει ο Κώστας Τραχανάς

Το κόκκινο Moleskine
Συγγραφέας: Χριστίνα Καράμπελα

ISBN 978-960-05-1982-2
Σελίδες: 136

Ημερομηνία έκδοσης: 01/11/2025
Εκδόσεις Εστία

Γράφει ο Κώστας Τραχανάς

Έξι οι φιλοξενούμενοι της Μαργαρίτας, μιας κοινωνικής ανθρωπολόγου, που για εξήντα μέρες αναζητά το κατάλληλο κατάλυμα για να τους φιλοξενήσει: Ο Σεμνός, ο Ωραίος, ο Ακροβάτης, η Αυστηρή, η Αφηρημένη και ο Καμαρωτός. Τα κριτήρια που η Μαργαρίτα θέτει για την επιλογή καταλύματος είναι: νερό, χώρος, ζώα, έξοδοι, απόσταση-εγγύτητα, αιωνιότητα

Έξι αλλεπάλληλοι θάνατοι βρίσκονται διαρκώς παρόντες: Οι φίλοι της Μαργαρίτας: η Adwoa, η Ester και ο Ratrick πεθαίνουν από δάγκωμα του φιδιού Echis ocellatus στη Γκάνα, o πατέρας της, ο Αριστείδης και ο David Bowie. Ο νεκρός πατέρας παρακολουθεί τις κινήσεις της κόρης του από το επέκεινα, σχολιάζει τον χαρακτήρα της, τις συνήθειές της, τις οικογενειακές τους σχέσεις.

Στην Αφρική οι νεκροί θάβονται γυμνοί μέσα σε φέρετρα που έχουν χρώματα. Συχνά είναι ροζ, γαλάζια, άσπρα ή άλλα χρώματα…

Το έξι είναι ο αριθμός της αγάπης, της περίθαλψης, της φροντίδας, της οικογένειας.

Έξι ελληνικές λέξεις: απών, αδιάφορος, αμήχανος, απορροφημένος, υπόδουλος, δειλός.

Στην κοινότητα Pwalugu της Αφρικής οι χήρες μιλάνε εξίσου με τους ζωντανούς και με τους πεθαμένους, που δεν χωρίζουν τους δυο κόσμους-όλοι μαζί, ψυχές και σώματα.

H Αθήνα μύριζε ήλιο, η Αφρική χώμα και το Μάντσεστερ υγρασία. Το φως της Αττικής Μπλε του κοβαλτίου στον πυρήνα του, και γύρω του μπλε γαλανό, μπλε σκοτεινό, μπλε μωβ και άλλα μπλε πολλά και ακατανόμαστα, όλα μοναδικά και απολύτως  διάφορα από το λαμπρό κίτρινο της Αφρικής και το χλωμό πράσινο του Μάντσεστερ.

Ένα καΐκι με τα κόκκινα πανιά.

Ένα δεντρόσπιτο καταφύγιο.

Τα πελώρια δέντρα μπαομπάμπ.

Η μύγα τσε-τσε που το τσίμπιμά της δίνει στους ανθρώπους την ασθένεια του ύπνου και στα ζώα τη ναγκάνα.

Μια πτυσσόμενη κουνιστή πολυθρόνα γίνεται χώρος διαλογισμού.

Η Αφρική είναι μάγισσα, σου κλέβει την ψυχή. Χωρίς ψυχή οι παλιές εμμονές στεγνώνουν και η λύπη παίρνει δρόμο.

Η  Μαργαρίτα πηγαίνει από την Αθήνα στο Μάντσεστερ, από το Μάντσεστερ στην Αφρική και πάλι πίσω στην Αθήνα. Κρατά δύο τετράδια: ένα μαύρο κι ένα κόκκινο. Το μαύρο το γεμίζει με επαγγελματικές σημειώσεις· στο κόκκινο κρύβει τα αχώνευτα της μνήμης της. Ο David Bowie, απών, μα πανταχού παρών με τους στίχους των τραγουδιών του, δίνει μικρές σκηνοθετικές οδηγίες για τη συνύπαρξη του εδώ με το επέκεινα. 

Ένα διαρκές παιχνίδι ζωής-θανάτου, απώλειας-αναγέννησης.

Ένα βιβλίο για τη συνάντηση με τον εαυτό και την αλλαγή που έρχεται όταν κανείς αναμετράται μετωπικά με το θάνατο.

Συναρπαστικό ανάγνωσμα.

Η Χριστίνα Καράμπελα είναι κοινωνιολόγος, μητέρα δύο παιδιών και εθελόντρια με ανθρωπιστική δράση. Το 1998 ίδρυσε την εταιρία κοινωνικών κι εμπορικών ερευνών qed, την οποία διευθύνει μέχρι σήμερα. Από το 2017 υπηρετεί την ActionAid ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου της. Διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικούς τόμους και έχει εκδώσει το μυθιστορήματα «Καιροί Τέσσερεις» και «Ο ψίθυρος της Ευδοκίας», το σημειωματάριο της απάθειας « Αυτί» και τη συλλογή διηγημάτων «Σκοτεινό Ψυγείο».