Σε μια εποχή όπου η τέχνη φιμώνεται από τις συγκυρίες, εμείς μέσα από τα πινέλα μας και τα μολύβια μας θα της δίνουμε φωνή και θα την κάνουμε να μιλάει. Λένε, ότι η ζωγραφική είναι η ποίηση που σιωπά και ποίηση είναι η ζωγραφική που μιλάει. Η τέχνες μας θα είναι πάντα κ σπουδαιότερος τρόπος έκφρασης για μας να επικοινωνούμε μαζί σας, όσα ενδόμυχα » μας τρώνε».
Η Βάσω Κανιώτη & Ο Θανάσης Μακρής δημιουργούν
Ποίημα της Βάσως Κανιώτη
Για μένα θα’ σαι πάντα
μια έξοδος κινδύνου
Ένα καταφύγιο για όταν
θα έχει κακοκαιρία η
ψυχή μου
Μέσα από πινέλα και
καμβάδες θα μιλάω για
εκείνα που σιωπούν
στον ουρανίσκο μου
Για όσα ξεψυχάνε στα
χείλη μου.
Μέσα από τα χρώματα
της πολυκαιρισμένης
μου παλέτας θα φωτίζω
τις μαύρες γωνιές του
νου μου.
Και με τα χέρια μου
λερωμένα απ’ τις
μπογιές θα χρωματίζω
τις σκοτεινές ημέρες
του βίου μου
Εκφράσεις προσώπων,
βλέμματα, χαμόγελα,
αγγίγματα, θα
ξεκουράζονται πάνω σε
χαρτιά και θα γίνονται η
έλλειψη και η απουσία
υποφερτές συνθήκες.
Αγριεμένες θάλασσες,
ήρεμα τοπία, πράσινοι
τόποι, φάροι
μεσοπέλαγα, καράβια με
σάπια σκαριά. Θα
ποικίλουν οι εικόνες μου
ανά τις μέρες, έχοντας
πάντα σαν μήτρα την
διάθεση μου πριν να
γεννηθούν
Κι εκείνον τον
παράδεισο που έψαχνα
να κατοικήσω, τον
έχτισα με λίγο μωβ και
κόκκινο για να θυμίζει
κάτι από λιόγερμα
Κι εσένα που κι απόψε
δε μπορώ να σε φέρω
κοντά θα σε πλάσω και
πάλι μ’ ένα καλοξυσμένο
μολύβι.
Οι πίνακες μου δε
μιλάνε, μπορούν όμως να
σου πουν πολλά.
Τα πινέλα μου δεν έχουν
ψυχή, μπορούν όμως να
δώσουν ζωή σ’ ότι δημιουργήσουν.
Τα όνειρα μου δε
βγαίνουν πάντα αληθινά,
μα εγώ πάντα θα τα
ζωγραφίζω.
Έργο του Θανάση Μακρή
με τίτλο »Η χρονιά του κορονοιού»
με τίτλο »Η χρονιά του κορονοιού»
0 Σχόλια