Βιβλιοκριτική για το βιβλίο "Το Δώρο της Συγχώρεσης" του Olivier Clerc | Γράφει η Στέλλα Πετρίδου

 

Συγγραφέας: Olivier Clerc
Έτος έκδοσης: 2020
Σελ.: 166
Εκδόσεις: Αρμός

                                                                            Γράφει η Στέλλα Πετρίδου

Πόσο δύσκολο είναι να πει κανείς συγνώμη στον συνάνθρωπό του ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό; Θεωρητικά μοιάζει να είναι εύκολη διαδικασία: Μια συνηθισμένη λέξη που λέγεται καθημερινά, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη και χωρίς να προϋποθέτει απαραιτήτως την ουσιώδη μετάνοια. Είναι όμως έτσι; Η ευκολία με την οποία λέγεται έχει οδηγήσει τους αποδέκτες της στη δυσπιστία, στην καχυποψία και στην άρνηση της αποδοχής της. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν σ’ όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και τα συναισθήματα του εγωισμού, της απογοήτευσης, του θυμού, της θλίψης, ακόμα και της δυστυχίας εκείνου που νιώθει αδικημένος, τότε η πραγματική συγχώρεση αδυνατεί να πραγματοποιήσει την αποστολή της και να επαναφέρει τη γαλήνη στις ψυχές των εμπλεκομένων, εκείνου που συγχωρεί κι εκείνου που δέχεται τη συγχώρεση.

Είναι φανερό, λοιπόν, πως η συγχώρεση έχει χάσει την αξία της. Κακοποιείται καθημερινά από ανθρώπους που δεν την νιώθουν ουσιαστικά ως μια καθαυτή πράξη αγάπης, αλλά επιμένουν να την χρησιμοποιούν θεωρώντας την ως μια ψυχαναγκαστική διανοητική δήλωση άνευ σημασίας.

Ο Olivier Clerc στο βιβλίο του με τίτλο «Το δώρο της συγχώρεσης», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αρμός», προσεγγίζει με έναν ξεχωριστό τρόπο αυτήν την πράξη συγχώρεσης. Θεωρεί πως ως διαδικασία είναι απλή, αλλά ταυτόχρονα δύσκολη και πολυσύνθετη, και επιχειρεί να την αναλύσει διεξοδικά στο βιβλίο του. Αναφέρει, λοιπόν, πως πρόκειται για μια εσωτερική πάλη του ανθρώπου που στηρίζεται στην αυτογνωσία. Κι αυτό, γιατί για να προκύψει συγχώρεση, κατά τη γνώμη του, πρέπει να προηγηθεί η γνώση, η αποδοχή και η αγάπη του εαυτού εκείνου που συγχωρεί. Ο αναγνώστης συνειδητοποιεί διαβάζοντας ότι ο εαυτός του καθενός, πέρα από τις φωτεινές του πλευρές, έχει και τις πολύ σκοτεινές του, τις οποίες οφείλει με προσωπικό αγώνα και προσπάθεια να φωτίσει.

Ο συγγραφέας θεωρεί ότι η πρακτική της συγχώρεσης θα μπορούσε να είναι η βασιλική οδός για τη «θεραπεία της καρδιάς». Κι αυτό, γιατί η καρδιά του ανθρώπου είναι φυσικό στο πέρασμα του χρόνου να γεμίζει από πληγές, πληγές που καθρεπτίζουν παιδικά του τραύματα, θλιβερές αναμνήσεις, ταπεινώσεις, επιθέσεις κτλ. Η επιτυχία της θεραπείας, τονίζει, οδηγεί στην ελευθερία της συνείδησης και στην εξασφάλιση της γαλήνης και της ψυχικής ισορροπίας.

Η συγχώρεση, συνεχίζει, δεν είναι αποκλειστικότητα των θρησκειών. Αφορά πάνω απ’ όλα τον εαυτό μας, καθώς βοηθά στη θεραπεία του από τις όποιες του πληγές, στην απελευθέρωσή του, δεν αποκλείει την καταφυγή στη δικαιοσύνη όταν κρίνεται απαραίτητο και τέλος δεν περιορίζει τις μεθόδους προσέγγισης και επίτευξης της συγχώρεσης.

Φυσικά, υποστηρίζει πως δεν αποτελεί σημάδι αδυναμίας για τον άνθρωπο, ούτε σημαίνει έγκριση της άδικης πράξης που συντελέστηκε, ούτε συμφιλίωση με εκείνον που αδίκησε ούτε φυσικά και λήθη. Η αξία της έγκειται στην αντιστροφή της στάσης του παθόντος κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είναι προτιμότερο, αντί να απαιτεί κανείς τη συγχώρεση, να βρει τη δύναμη και να τη ζητήσει ο ίδιος από τους άλλους. Μόνο όταν αποβάλει από πάνω του το αίσθημα της ενοχής, μόνο όταν απελευθερώσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του, μόνο τότε θα νιώσει εσωτερικά ελεύθερος και απαλλαγμένος από την ψευδαίσθηση ότι κάποιος άλλος ασκεί εξουσία επάνω του και τον ελέγχει, ελέγχει την αγάπη του, το μίσος του, τη χαρά του ή τη δυστυχία του.

Ο έλεγχος των αντιδράσεων βοηθά τον άνθρωπο στο να μπορεί να επιλέξει ποια στάση θα κρατήσει απέναντι στους συνανθρώπους του. Η ελευθερία του αυτή πηγάζει από το δώρο της συγχώρεσης που έλαβε για τον εαυτό του και για το οποίο κάνει λόγο ο συγγραφέας στο βιβλίο του. Πρόκειται για μια πράξη ταπεινότητας που επιτρέπει στην αγάπη να ρέει ξανά μέσα στον άνθρωπο, μια απελευθερωτική πράξη που αποβάλει από πάνω του τα συναισθήματα της ενοχής, του εξευτελισμού και της ταπείνωσης που επιδιώκουν να κυριαρχούν για πάντα το μυαλό και την καρδιά του.

Στο δώρο της συγχώρεσης βασίζεται ο συγγραφέας για να βρει τον εαυτό του, κατόπιν της συγκλονιστικής εμπειρίας που βίωσε ο ίδιος ενώπιον όλης της ομάδας του κατά τη διάρκεια της συνάντησης του με τον σαμάνο τολτέκο εμψυχωτή Don Miguel Ruiz στο Teotihuacan, μιας εμπειρίας που βασίστηκε στις θεωρίες του δεύτερου περί απελευθέρωσης του εαυτού, τις οποίες καταγράφει στο βιβλίο του «Οι Τέσσερις Συμφωνίες των Τολτέκων».

Έπειτα από την διεξοδική ανάλυση της διαδικασίας αυτής ο συγγραφέας συνεχίζει και εξηγεί με λεπτομέρειες με ποιον τρόπο ο κάθε αναγνώστης μπορεί να χρησιμοποιήσει τη βάση του δώρου της Συγχώρεσης ώστε να εξασφαλίσει τα ίδια αποτελέσματα για τον εαυτό του, να απελευθερωθεί δηλαδή ψυχικά, να απομακρύνει από πάνω του όλη την πίκρα που νιώθει, το μίσος, την απογοήτευσή του και τα μαύρα σύννεφα που σκιάζουν την καρδιά του και εμποδίζουν την αγάπη να εγκατασταθεί μέσα της και να ανθίσει. Τέλος, καταθέτει και τις εμπειρίες άλλων ανθρώπων που βίωσαν τη διαδικασία αυτή και έλαβαν το δώρο της συγχώρεσης για τον εαυτό τους, αλλά και κάποιες απαντήσεις σε πιθανά ερωτήματα που προκύπτουν από την εφαρμογή της διαδικασίας αυτής.

Κλείνοντας το βιβλίο του ο συγγραφέας τολμά και αντιστρέφει τις δύο από τις τέσσερις συμφωνίες των Τολτέκων, τις οποίες έπειτα προσαρμόζει στον δικό του τρόπο εφαρμογής του δώρου της συγχώρεσης. Σκοπός του είναι να βοηθήσει τον αναγνώστη να αφομοιώσει καλύτερα τη διαδικασία αυτή, να την αποδεχθεί ευκολότερα, να την οικειοποιηθεί και να ωθήσει και άλλους ανθρώπους προς αυτή την κατεύθυνση απελευθέρωσης του εαυτού.

Ένα ενδιαφέρον από κάθε άποψη βιβλίο βαθιάς ψυχολογικής ανάλυσης σε απλή και κατανοητή γλώσσα που στοχεύει στο ξεκαθάρισμα του εαυτού, στην απελευθέρωση του από κάθε αρνητική ενέργεια που τον βασανίζει και στην εξασφάλιση της ψυχικής του ισορροπίας. Ένας χρήσιμος οδηγός για όλους που οπωσδήποτε αξίζει να διαβαστεί.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Το 1999 ο Olivier CLERC ταξιδεύει στο Μεξικό για να παρακολουθήσει ένα σεμινάριο μιας εβδομάδας με οργανωτή και εμψυχωτή τον Don Miguel Ruiz. Αρκετά πριν από αυτό το ταξίδι Οι Τέσσερες συμφωνίες των Τολτέκων, έργο που έκανε τον Don Miguel διάσημο και στον γαλλόφωνο κόσμο, έχει ήδη μεταφραστεί στα Γαλλικά από τον Olivier CLERC και έχει γίνει best seller. Κατά την διάρκεια αυτής της γνωριμίας τους στο Μεξικό, ο Olivier CLERC βιώνει μια εμπειρία ριζοσπαστικά μεταμορφωτική από ένα δώρο που τού προσφέρει ο Don Miquel. Είναι το Δώρο τής Συγχώρεσης.Μέσα στο ανά χείρας πρακτικό αυτό βιβλίο ο συγγραφέας παρουσιάζει αυτό το μοναδικό εργαλείο των τολτέκων, που δεν είχε ποτέ αποκαλυφθεί στο παρελθόν και το οποίο μπορεί να βοηθήσει τον καθένα να βρει την ανακούφιση, την συγχώρεση, την γαλήνη και την αγάπη, τα οποία έχουμε όλοι μας τόσο μεγάλη ανάγκη. Η μεταμορφωτική εμπειρία στο Μεξικό που άλλαξε τη ζωή του, αλλά και των υπολοίπων εκεί παρόντων, μπορεί να γίνει και δική μας μεταμορφωτική εμπειρία.

Έχετε δυσκολία να συγχωρέσετε τους ανθρώπους που σας έκαναν κακό;

Μήπως αισθάνεσθε ένοχοι και τα βάζετε με τον εαυτό σας, που δεν καταφέρνετε να συγχωρέσετε, παρά τις προσπάθειες που κάνετε;

Επιθυμείτε να ελευθερώσετε την καρδιά σας από την μέγγενη της μνησικακίας, της δυσφορίας, της πικρίας και του μίσους;

Θα σας ενθουσίαζε να έρρεε η αγάπη μέσα από σας πιο ελεύθερα και πιο άφθονα;

Το Δώρο τής Συγχώρεσης βοηθάει ακριβώς σε όλα αυτά. Δεν απαιτεί καμιά προηγούμενη γνώση ή ειδική ικανότητα. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί από κάθε άνθρωπο και σε κάθε τόπο. Γιατί να μην το δοκιμάσετε;

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα Olivier CLERC:

Ο Olivier Clerc γεννήθηκε στη Γενεύη το 1961 και από πολύ νέος ανέπτυξε ένα πάθος για τη φιλοσοφία, τις ικανότητες του εγκεφάλου και την συνείδηση. Στα 21 του χρόνια έγραψε το πρώτο του βιβλίο για την απόκτηση συνείδησης στο όνειρο [Vivre ses rêves (Ζώντας τα όνειρά σου) Helios, 1984]. Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, δημοσίευσε ένα άλλο έργο πάνω στους θαλάμους αισθητηριακής απομόνωσης και τις καταστάσεις διευρυμένης συνείδησης. [L’ océan intérieur (Ο εσωτερικός ωκεανός), Soleil, 1985]. Από 28 χρονών, η δουλειά του Olivier Clerc ως συγγραφέα, εισηγητή διαλέξεων και μεταφραστή έφερε στο δρόμο του πολλους ανθρώπους που συνέβαλαν στην εκπαίδευσή του και των οποίων το έργο έχει μεταφράσει. Μεταξύ αυτών είναι ο Don Miguel Ruiz (Η σοφία των Τολτέκων), ο Marshall Rosenberg (Μη βίαιη επικοινωνία), η Patricia Garfield (Νηφάλιο όνειρο), ο Charles Rojzman (Κοινωνική θεραπεία) και ο Dr Stanislav Grof (Διαπροσωπική ψυχολογία). Για να αντισταθμίσει την κυρίαρχη αναλυτική σκέψη του αριστερού ημισφαίριου του εγκεφάλου, ο Olivier Clerc αναπτύσσει μια αναλογική σκέψη που επιτρέπει την αναδημιουργία συνδέσμων και αισθήσεων. Δείχνει το δυναμικό και το εύρος αυτού του τρόπου σκέψης σε ποικίλους τομείς όπως η ιατρική (Médecine, religion et peur: l’influence cachée des croyances (Ιατρική, θρησκεία και φόβος: η κρυφή επιρροή των πεποιθήσεων), Jouvence, 1999, ή η βία (Le Tigre et l’Araignée: les deux visages de la violence (Η τίγρη και η αράχνη: τα δύο πρόσωπα της βίας), Jouvence, 2004. Σήμερα οι μεταφορές του χρησιμοποιούνται στον κόσμο των επιχειρήσεων. Τα τελευταία του βιβλία, La grenouille qui ne savait pas qu’elle était cuite… et autres leçons de vie (Ο βάτραχος που δεν ήξερε ότι τον έβραζαν… και άλλα μαθήματα ζωής), JC Lattes, 2005, μεταφρασμένο σε 9 γλώσσες, και Même lorsqu’elle recule, la rivière avance: neuf histoires à vivre debout (…) (Lattes, 2010), προτείνουν διάφορες μεταφορές και αλληγορίες που λειτουργούν ως σπόροι νοήματος που μπορεί κανείς να σπείρει στην ζωή του, στην επιχείρησή του ή στα σχέδιά του και μπορούν να χρησιμοποιηθούν εξίσου από πολιτικά κόμματα, οργανισμούς, γονείς μαθητών και εκπαιδευτικούς. Ο Olivier Clerc έχει πια τη δική του εκπομπή, Paraboles à l’antenne, σε ένα διαδικτυακό τηλεοπτικό κανάλι του Κεμπέκ: http://www.repere.tv.