ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ
Η ματιά σου, χώρα μου,
αναπαύεται πικραμένη
επάνω σ’ ένα μου δάκρυ
Τη γαλανόλευκη θωριά σου
την κουβαλάω αμέριμνα στις άκρες της γης
Την απουσία σου αντισταθμίζω
με το φωτοστέφανο του Εσταυρωμένου
Τα χώματά σου σπίτι των νεκρών
που ανταριάζονται σε υποχθόνιας μουσικής
πλανεύτρες νότες
καθώς το σκοτάδι του Άδη
καταβροχθίζει σιγά σιγά
όλη τη λάμψη τους
Κι όμως έχουν κρυμμένα διαμάντια
μέσα σε κάθε τους πληγή
Έτοιμοι είναι
να τ’ανταλλάξουν
με τη δική μας φλόγα και οιμωγή
Η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ
Δε θα συντριφτεί το θάρρος μας
Δε θα εγκαταλείψουμε τη μάχη
Κι ας βλέπουμε τον πόλεμο να χάνεται
μέσα στην ομίχλη και τη συννεφιά
Δε θα παραδοθούμε αμαχητί στη νύχτα
χωρίς να διεκδικήσουμε την εφήμερη έστω
δόξα ενός πολύχρωμου ηλιοβασιλέματος
Δε θα νοιώσουμε απόγνωση μέσα στο σκοτάδι
Δε θ’αφήσουμε τα δάκρυα να κυλήσουν
στα μάτια των φοβισμένων παιδιών,
στα γενναιόδωρα μάτια των στοργικών μανάδων,
στα κοκκινισμένα μάτια των πεινασμένων σκύλων
Δε θ’αφήσουμε την άνευρη μέρα
να κλειστεί μέσα σε σκονισμένα δωμάτια
Εκεί που η αναποφασιστικότητα περιμένει
καπνίζοντας με τον εραστή της χρόνο.
Όχι, δε θα συντριφτεί το όνειρο!
Φωτογραφία: Miltiadis Fragkidis
0 Σχόλια