Βιβλιοκριτική για το παραμύθι "Τα κοχλίδια" της Σοφίας Ησυχίδου

Συγγραφέας: Σοφία Ησυχίδου
Έτος έκδοσης: 2020
Σελ.: 34
Εκδόσεις: Φίλντισι

Γράφει η Στέλλα Πετρίδου

Τα ομορφότερα παραμύθια γράφονται από την ίδια τη ζωή. Γιατί η ζωή ως γνωστόν είναι τόσο πολυπρόσωπη και πολυδιάστατη, τόσο πολύπλοκη και απρόβλεπτη, αλλά ταυτόχρονα τόσο γλυκιά και επιθυμητή, που έχει την χάρη και το προνόμιο σε κάθε της αντανάκλαση να καθρεφτίζει και κάτι διαφορετικό, να διηγείται με την εικόνα της κάτι νέο, να διδάσκει με τον τρόπο της κάτι σημαντικό και για το λόγο αυτό άξιο να αποτυπωθεί με λέξεις στο χαρτί από τους θαμώνες της, προκειμένου να μείνει αναλλοίωτο για πάντα.

Η συγγραφέας Σοφία Ησυχίδου πρόσφατα κυκλοφόρησε το παραμύθι της με τίτλο «Τα κοχλίδια» από τις εκδόσεις «Φίλντισι», ένα παραμύθι που, όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλό του βιβλίου, στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Η ιστορία του ξεδιπλώνεται ως εξής:

Η γέννηση των κοχλιδιών κάθε άνοιξη και ο παρασυρμός τους από τα κύματα στις ακτές δημιουργεί μια νέα ζωή σ’ αυτές, ιδιαίτερα στα βαθουλώματά τους, που παρατηρούνται ανάμεσα σε μεγάλα βότσαλα και βράχους. Η ανακάλυψή τους από τους ανθρώπους δεν είναι καλός οιωνός. Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι, αποσκοπώντας στη δική τους ευχαρίστηση, παρεμβαίνουν συχνά στο περιβάλλον, εντοπίζουν την ύπαρξή των κοχλιδιών και τα μαζεύουν με σκοπό είτε να απολαμβάνουν τη θέα τους καθημερινά στο δικό τους ξηρό περιβάλλον είτε να τα συμπεριλάβουν στο φαγητό τους ως ξεχωριστή και ιδιαίτερη συμπληρωματική νοστιμιά.

Ο Δημητράκης, ένα παιδί με ευαισθησία και εσωτερική ομορφιά, νιώθει ξαφνικά την ανάγκη να διορθώσει την αδικία που παρατηρεί να συμβαίνει μπροστά στα μάτια του, σκεπτόμενος πως όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί της γης έχουν θέση στη ζωή και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους την αφαιρέσει ταράζοντας τα ήρεμα νερά της φυσικής τους ισορροπίας, ακόμα κι αν λέγεται άνθρωπος. Στη θέα αυτής της σκληρής κατ’ εκείνον μεταχείρισης μερικών κοχλιδιών που προορίζονται για φαγητό αντιδρά.

Θα καταφέρει, άραγε, να σώσει τη ζωή των μικρών αυτών ζωντανών οργανισμών προτού να είναι πολύ αργά;

Το δίδαγμα του παραμυθιού δίδεται από την ίδια τη συγγραφέα μετά το τέλος της αφήγησης:

«Η τρυφερή ψυχή του παιδιού δίνει ένα μήνυμα αγάπης, στοργής και προστασίας για κάθε αδύναμο πλάσμα.

Ίσως, αν όλοι μας ακολουθούσαμε το παράδειγμα του μικρού Δημητράκη, ο κόσμος μας θα γινόταν πολύ καλύτερος.» (Σελ. 33)

Πόσο καθαρά μπορεί να δει η ψυχή ενός μικρού παιδιού, που δεν έχει μάθει ακόμα να επιβουλεύεται, να υποτιμά, να φθείρει και να καταστρέφει κάθε τι από απλή ματαιοδοξία και μόνο; Η φθαρμένη από την άλλη ψυχή των ενηλίκων, που επιδεικτικά καταπατά τους κανόνες της φύσης, στόχο έχει να καταστρέψει κάθε τι που τον περιβάλλει με αγάπη είτε από εγωισμό, είτε από επιπολαιότητα, είτε από αδικαιολόγητη αναισθησία και άγνοια. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, ο άνθρωπος, θέλοντας και μη, έρχεται αντιμέτωπος με τα λάθη του. Ανήμπορος, ωστόσο, να τα διαχειριστεί και να αντιδράσει ως οφείλει, βλέπει τη συνέχεια αυτών να ολοκληρώνουν ό,τι ο ίδιος ξεκίνησε, οδηγώντας τον ονειρικό κόσμο που ως παιδί έχτισε σε ολική καταστροφή.

Το παραμύθι αυτό έρχεται να σταματήσει το κακό, δημιουργώντας ένα προστατευτικό μανδύα στο παιδί, ώστε να μην εξελιχθεί στο μεγάλωμά του στον επόμενο αναίσθητο, υπεύθυνο της καταστροφής αυτού του κόσμου.

Μια ευκολοανάγνωστη και σύντομη ιστορία που συγκινεί, διδάσκει και ενδυναμώνει τον ψυχισμό του μικρού της αναγνώστη. Προτρέποντας σε όμορφες και αγαθές πράξεις του αφήνει μια νότα αισιοδοξίας στο τέλος πως όλα μπορούν να διορθωθούν και όλα να αλλάξουν προς το καλύτερο, αρκεί να το θελήσει και να τολμήσει γι’ αυτό. Ντυμένη με όμορφες και πολύχρωμες εικόνες γίνεται περισσότερο ελκυστική στο μάτι του και τον βοηθά να διεισδύσει καλύτερα και αποτελεσματικότερα στη ροή της ιστορίας.

Η συγγραφέας για την ευκολότερη κατανόηση των όσων περιγράφει φροντίζει να παραθέσει και ένα σημαντικό αντιπροσωπευτικό λεξιλόγιο στην αρχή του βιβλίου, στο οποίο αποδίδει με σαφήνεια τις λέξεις που θεωρεί ότι χρήζουν βαθύτερης ανάλυσης και ερμηνείας. Επίσης, παραθέτει και μερικές ακόμη χρήσιμες πληροφορίες, που, αναμφισβήτητα, βοηθούν στην κατανόηση των όσων στη συνέχεια περιγράφει στο παραμύθι της.

«Τα κοχλίδια», οπωσδήποτε, είναι ένα παραμύθι που διαβάζεται ευχάριστα και από μικρούς, αλλά και από μεγάλους.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Το παραμύθι στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Η παραλία που ζουν τα κοχλίδια υπάρχει στο βόρειο τμήμα του νησιού Εύβοια.

Κάποτε αυτή η παραλία ήταν πραγματικά παραμυθένια. Πεύκα, σχοίνα, θυμάρι, ρίγανη και ένα σωρό άλλα φυτά και βότανα, φύτρωναν σύριζα στα μεγάλα βότσαλα ενώ την Άνοιξη ακόμη και η περιοχή των βοτσάλων, γέμιζε από κατακόκκινες παπαρούνες.

Βράχια και βαθουλώματα σαν αυτά του παραμυθιού υπήρχαν παντού και γύρω τους ένας ολοζώντανος άλαλος μικρόκοσμος από καβούρια, πεταλίδες, κοχλίδια και μικρά ψάρια.

Αργότερα, όταν η περιοχή πουλήθηκε για παραθερισμό και χτίστηκαν τα σπίτια, κάποιος πολύ πλούσιος θέλησε να διορθώσει την παραλία. Έφερε λοιπόν τόνους από ψιλό βοτσαλάκι που απλώθηκε παντού.

Η παραλία πράγματι έγινε πιο όμορφη και πιο απολαυστική στους κατοίκους της περιοχής, αλλά χάθηκαν τα κοχλίδια, γιατί τα βαθουλώματα και τα βράχια τους γέμισαν από το μικρό χαλίκι που έκανε τη ζωή μας πιο άνετη.

Λίγα λόγια για την συγγραφέα, Σοφία Ησυχίδου:

Η Σοφία Ησυχίδου γεννήθηκε στον Πειραιά. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.

Εργάστηκε επί 18 χρόνια σε ναυτιλιακή εταιρεία και εταιρεία ελεγκτών λογιστών. Ακολούθως υπήρξε εκπαιδευτικός και διευθύντρια επί 17 χρόνια του Εργαστηρίου Ελευθέρων Σπουδών «Επιχειρησιακές Σπουδές Ησυχίδη», το οποίο ίδρυσε με τον σύζυγό της Αλέξανδρο Ησυχίδη σε συνεργασία με το Αγγλικό Ινστιτούτο «The Institute of Commercial Management (ICM)».

Επινόησε και οργάνωσε δική της μεθοδολογία για τη διδασκαλία γραμματέων στελεχών συντονισμού γραφειακής εργασίας (executive coordinators) και εξέδωσε με αποκλειστικότητα τα εκπαιδευτικά βιβλία «Οδηγός γραμματέως (ελληνική-αγγλική αλληλογραφία, οργάνωση γραφείου, η γραμματεύς στο ζωτικό της χώρο, εισαγωγές-εξαγωγές με case studies)», «Ελληνική στενογραφία», «Ελληνική-αγγλική δακτυλογραφία», «Shiping Notes» και «Ναυτιλιακή αλληλογραφία».

Aγαπά τη λογοτεχνία και την ιστορία και από 20 χρονών γράφει διηγήματα, παραμύθια και μυθιστορήματα. Στόχος της, με τρυφερότητα και γλυκύτητα, η αφήγηση γεγονότων από την καθημερινή ζωή και την ιστορική πραγματικότητα με ρεαλισμό και αμεσότητα. Ο αναγνώστης αντλεί τις ηθικές αξίες μέσα από τις παραδόσεις και παίρνει τις συμβουλές που έχει ανάγκη και τα μηνύματα που χρειάζεται για τη ζωή και τις δυσκολίες της.

Το 2018 εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Ψάχνοντας την Ιθάκη».

«Τα κοχλίδια» είναι το πρώτο παραμύθι, που επέλεξε για να δει το φως της δημοσιότητας, ανάμεσα σε πολλά που εμπνεύστηκε από το ρόλο της ως μητέρα και γιαγιά.