Βιβλιοκριτική για τη νουβέλα "Η γη τρέχει πιο γρήγορα" του Παναγιώτη Τσίτου | Γράφει ο Αινείας Πετάνης

 

Συγγραφέας: Παναγιώτης Τσίτος
Έτος έκδοσης: 2021
Σελ.: 130
Εκδόσεις: Βακχικόν

                                                                             Γράφει ο Αινείας Πετάνης

Η ζωή είναι μια γραμμή. Ευθεία για την ακρίβεια. Ο διακόπτης του εγκεφάλου μας επίσης ευαίσθητος πολύ. Εκείνος ο διακόπτης είναι ο υπαίτιος για όλα. Οι υπαρξιακές ανησυχίες που αναβλύζουν μέσα από το έργο του Παναγιώτη Τσίτου “Η γη τρέχει πιο γρήγορα”, από τις εκδόσεις Βακχικόν,έρχονται να ανταμώσουν τις συνεχείς προσπάθειες του ήρωά μας για την αναζήτηση της αληθινής ευτυχίας.

Ο βασικός ήρωας της νουβέλας, ο Μ, έχει χάσει το νόημα της ζωής και ακόμα και οι πιο φαινομενικά αξιοσημείωτες στιγμές της ζωής του, περνάνε απαρατήρητες από μπροστά του. Ένας μόνιμος φαύλος κύκλος μονοτονίας και αδιαφορίας σκεπάζει τα πάντα από πάνω του. Ο λαβύρινθος του μυαλού του  τον εγκλωβίζει και τον στραγγαλίζει καθημερινά, με αποτέλεσμα να παραδοθεί μία άνευ προηγουμένου κατηφόρα. Ένα “όνειρο” όμως θα γίνει η αιτία – ή ίσως η αφορμή – για να πάρει εκείνα τα πολυπόθητα ρίσκα στη ζωή του.

Μέσα σε εκείνους τους νέους κόσμους θα βρει την ισορροπία που έψαχνε τόσο καιρό. Ισορροπία φιλίας, έρωτα, χαράς αλλά και απώλειας. Σε εκείνα τα νέα μονοπάτια θα καταφέρει να βρει τον εαυτό του και προπαντός να δεθεί συναισθηματικά με τους ανθρώπους. Πάντα όμως θα τον κυνηγά εκείνο το “βάρος”. Εκείνο το μαύρο πέπλο που ενώ το βλέπει κάθε φορά τόσο καθάριο μπροστά του, δεν μπορεί να το ξορκίσει, να το διώξει, να το καταστρέψει. Είναι εκείνο το έρεβος που τον αποτρέπει από το να “πιει” τη ζωή, όπως επιθυμεί.

Η γραφή του Παναγιώτη Τσίτου αποφθεγματική. Παραστατικές εικόνες, λεπτομερείς περιγραφή ανθρώπων και καταστάσεων είναι το μοτίβο καθ’ όλη τη διάρκεια του βιβλίου. Η ελάχιστη παρουσία διαλόγων στο έργο τονίζει ακόμα περισσότερο τον υπαρξιακό τόνο που θέλει να περάσει ο συγγραφέας. Εξαιρετικές χρονικές συντεταγμένες – δίχως άσκοπες χρονικές λούπες - , άρτιοι σκιαγραφημένοι πρωταγωνιστές, καθώς και “ζωντανοί” ήρωες,  καθιστούν το “ Η γη τρέχει πιο γρήγορα” σε μία αξιομνημόνευτη κοινωνική- υπαρξιακή νουβέλα.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Ο Μ. ξυπνά από ένα όνειρο που τον ταράζει χωρίς να μπορεί να εξηγήσει το πώς. Σιγά σιγά τα πάντα γύρω του χάνουν το νόημά τους και καταρρέουν ανεξήγητα μπροστά στα μάτια του. Ο θυμός, το κενό και η ακατανίκητη ανάγκη να ξεφύγει από όλους και από όλα γιγαντώνονται μέσα του· η φυγή είναι πια αναπόφευκτη. Το ταξίδι, με σκοπό να ανακαλύψει τι έχει συμβεί στη ζωή του, ξεκινά, ενώ η επαφή του με ανθρώπους, πόλεις και νέες εμπειρίες προσφέρουν το νόημα που τόσο του έλειπε. Ωστόσο, προσωρινά. Μια σειρά από γεγονότα τον κάνουν να τρέξει και πάλι μακριά από έναν κόσμο ο οποίος απορρυθμίζεται. Όταν η τελική αναμέτρηση του Μ. με το κενό που επιμένει να τον κυνηγά συντελείται, ανακαλύπτει ότι ο μόνος τον οποίον πρέπει να αντιμετωπίσει είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Με επιρροές από τα έργα των Καμύ, Κάφκα, Κέρουακ, καθώς και από τη φιλμογραφία του Ντέιβιντ Λιντς, το Η γη τρέχει πιο γρήγορα ξεδιπλώνεται ως μια νουβέλα που ακροβατεί ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το σουρεαλιστικό. Ταυτόχρονα, η τριμερής διαίρεση του βιβλίου ακολουθεί το βασικό θέμα που διατρέχει όλη την πλοκή: το υπαρξιακό κενό, όπως αυτό βιώνεται από τον κεντρικό ήρωα.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα, Παναγιώτη Τσίτο:

Ο Παναγιώτης Τσίτος είναι 27 ετών, γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Ίλιον Αττικής. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα του τμήματος, με κατεύθυνση την Κοινωνική και Πολιτική Θεωρία. Η επαφή του με τη λογοτεχνία ξεκίνησε από σχετικά νεαρή ηλικία, κυρίως με έργα κλασικών συγγραφέων, όπως ο Ντίκενς, ο Τολστόι και ο Ντοστογιέφσκι. Στα φοιτητικά του χρόνια, ήρθε σε επαφή με τους Μπουκόφσκι, Καμύ και Ουισμάνς, καθώς και με τους «καταραμένους ποιητές» και την μπιτ γενιά. Οι παραπάνω τον ενέπνευσαν να ασχοληθεί με την υπαρξιστική λογοτεχνία, τα ανθρώπινα πάθη και τη λογοτεχνία του περιθωρίου. Παράλληλα, σημαντική επιρροή αποτελεί η ενασχόλησή του με τη φιλοσοφία - η νιτσεϊκή και μετανιτσεϊκή σκέψη, τα έργα των Μαρξ, Χάιντεγκερ, Σαρτρ και Μαρκούζε. Ακόμη, παραστάσεις αντλεί τόσο από τη μουσική - κλασική τζαζ, μπίμποπ, ροκ, ραπ -, όσο και από τον κινηματογράφο. Συμμετείχε με το δοκίμιο «Προς μια φιλοσοφική επαναδιαπραγμάτευση της έννοιας του ανθρώπου. Η περίπτωση του Peter Sloterdijk» στο συλλογικό έργο Ο άνθρωπος και τα άλλα ζώα, Άννα Λυδάκη (επιμ.), Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 2019.