Μαρία Καμπάνταη: "Είναι καλό να δοκιμάζεις τους φόβους σου και να μη σταματάς να κυνηγάς τα όνειρά σου"


Η Μαρία Καμπάνταη γεννήθηκε στη Δράμα και αποφοίτησε με άριστα από το Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και μετεκπαιδεύτηκε στη Συστημική Οικογενειακή Θεραπεία. Εργάζεται εδώ και εικοσιπέντε χρόνια ως ψυχολόγος και μέσα στο διάστημα αυτό έχει έρθει σε επαφή με αμέτρητους ανθρώπους και τις προσωπικές ιστορίες τους. Στο πρώτο της βιβλίο, με τίτλο «Ανελκυστήρας», αποφάσισε να αποτυπώσει στο γραπτό λόγο αυτά που έχει μάθει μέσα από τους ανθρώπους και να το μετατρέψει σε μια συλλογή από αληθινές ιστορίες, γεμάτες αληθινούς ανθρώπους ως πρωταγωνιστές. Ιστορίες, που χαράζουν την ψυχή του αναγνώστη και μιλούν ή σιωπούν για τις εσωτερικές σου δυνάμεις που δοκιμάζονται καθημερινά στους απλούς ανθρώπους.
Με αφορμή του «Ανελκυστήρα» λοιπόν, από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ, τη φιλοξενούμε σήμερα στις Τέχνες για να την γνωρίσουμε καλύτερα.

Ας δούμε τι είχε να μας πει...

Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Λίχνο


Αγαπητή κυρία Καμπάνταη, αρχικά θα θέλαμε να μας πείτε λίγα λόγια, για το πώς ξεκίνησε η σχέση σας με τη συγγραφή και πώς γεννήθηκε η ιδέα για το βιβλίο σας.

Από μικρή άκουγα από δασκάλους και καθηγητές ότι γράφω καλά και δεν το κρύβω ότι η συγγραφή ήταν ένα κρυφό παιδικό μου όνειρο. Νωρίς ανακάλυψα ότι τα… δύσκολα τα εξέφραζα με περισσότερη τόλμη όταν τα έγραφα και η αποτύπωσή τους στο χαρτί περισσότερο ανάγκη μου έγινε. Βέβαια, τις δυνάμεις μου επισήμως τις δοκίμασα σ΄ ένα λογοτεχνικό διαγωνισμό το 2018 οπότε και το διήγημά μου με τίτλο Τελευταίος Δρόμος, που μου προέκυψε μετά τον πρόσφατο τότε θάνατο του πατέρα μου, συμπεριλήφθηκε σ΄ ένα συλλογικό έργο των εκδόσεων iwrite. Και σαν κάτι να βρήκε τη θέση του, ξεκίνησε το συγγραφικό μου ταξίδι. Το ενδιαφέρον είναι ότι πάντα στη δουλειά μου ως ψυχολόγος πρότεινα στους ανθρώπους που παρακολουθούσα να γράφουν τις σκέψεις τους. Μια μέρα, ως παρόρμηση της στιγμής, εμπνεόμενη μάλιστα από ένα στιγμιότυπο που μου περιέγραφε μια κοπέλα που παρακολουθούσα, αναρωτήθηκα γιατί να μην δοκιμάσω να γράψω εγώ για εκείνους. Κι αυτό σταδιακά εξελίχθηκε στο πρώτο μου βιβλίο.

Το βιβλίο σας τιτλοφορείται: «Ανελκυστήρας» και είναι το πρώτο σας. Μιλήστε μας λίγο για αυτό.

Είναι ένα βιβλίο με περίεργο τίτλο αλλά με πολύ απλά υλικά φτιαγμένο, σαν αυτά που πάντα έχουμε στα ντουλάπια της κουζίνας μας. Μια συλλογή από μικρές, αυτοτελείς ιστορίες, γραμμένο σε απλό, εύληπτο λόγο και με κέντρο τον άνθρωπο. Συνιστά ένα μήνυμα αισιοδοξίας και σεβασμού στις ανθρώπινες δυνάμεις που δοκιμάζονται στους πολλαπλούς ρόλους μας και επειδή ακριβώς μια τις χάνουμε και μια τις βρίσκουμε εκεί που δεν το περιμένουμε, αυτό ακριβώς μας κάνει και αληθινούς. Ο τίτλος είναι δανεισμένος από τη μεγαλύτερη ιστορία στο βιβλίο μου που αναφέρεται στη ζωή μιας γυναίκας πριν και μετά τη διάγνωση του καρκίνου, με φόντο τον ανελκυστήρα του σπιτιού της στην πρότερη ήρεμη ζωή της αλλά και τους ανελκυστήρες που ανεβοκατέβαινε στη διάγνωση και τις θεραπείες της. Μεταφορικά όμως σημαίνει την ανέλκυση των ψυχικών δυνάμεων του ανθρώπου, εκείνες που γνωρίζουμε, εκείνες που χάσαμε ή ξεχάσαμε μέσα μας. Οι ιστορίες είναι εμπνεύσεις και επινοήσεις από αφορμές που μου έδωσαν άνθρωποι και καταστάσεις, εντός και εκτός του γραφείου μου και μιλούν για τα πιο απλά καθημερινά ζητήματα μέχρι και άλλα πιο δύσκολα, αλλά πάντα με τρόπο ρεαλιστικά αισιόδοξο και ενθαρρυντικό.


Πρόκειται για ένα βιβλίο έντεκα θεματικών ενοτήτων, που περιλαμβάνει σύντομα δοσμένες ιστορίες αληθινών ανθρώπων, με λόγο μεταξύ πεζού και ποιητικού. Πόσο «μελετήσατε» αυτούς τους αληθινούς ανθρώπους για να εμπνευστείτε.

Τα κείμενα χωρίσθηκαν σε θεματικές ενότητες για να είναι πιο οργανωμένα και εύληπτα καθώς το εύρος της θεματικής τους είναι μεγάλο αλλά τελικά, όπως μου λένε ως τώρα, αυτό το έκανε να μοιάζει ότι αφορά όλο τον κύκλο της ζωής, ξεκινώντας απ΄ το τώρα και πηγαίνοντας στο πριν και το μετά μας, διαβαίνοντας τους καθημερινούς ρόλους μας. Και η αλήθεια είναι ότι μου προσφέρεται μέσα από τη δουλειά μου απλόχερα το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, τόσο με τα σκοτάδια του όσο και με το φως του, οπότε είχα τη δυνατότητα να «μελετήσω» καλά τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών μου. Πρόβαλλα όμως και δικά μου στοιχεία, κάτι που ξέρετε, είναι επιτρεπτό στη συγγραφή αλλά καθόλου στην ψυχοθεραπευτική σχέση. Έτσι η συγγραφή των ιστοριών σαν να ελευθέρωσε και τα δικά μου συναισθήματα.

Γιατί επιλέξατε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για να ασχοληθείτε με τη λογοτεχνία; Θεωρείτε κατάλληλες τις συνθήκες, δεδομένου της κρίσης, για την έκδοση ενός βιβλίου;

Είναι αλήθεια ότι η κρίση επηρέασε και το βιβλίο. Διαβάζουμε λίγο αλλά γράφουμε πολύ. Ειδικά τώρα στην πανδημία, αν ρωτήσετε τους εκδοτικούς οίκους, θα σας πουν ότι η παραγωγή συγγραμμάτων ήταν μεγάλη. Αλλά διαβάζουμε λιγότερο και λόγω της οθόνης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που χωρίς να το καταλαβαίνουμε μας αποσπούν πολλές ώρες ενασχόλησης. Εκεί μπορεί να διαβάσω ένα ποίημα του Ελύτη π.χ. που ποστάρει περήφανα ο δήθεν φίλος μου αλλά δεν αγοράζω την αντίστοιχη συλλογή. Η ενασχόληση με τη συγγραφή αποδείχτηκε σε μένα κάτι αυτονόητο, σαν τρόπος ζωής πλέον. Οπότε μάλλον η στιγμή διάλεξε εμένα και όχι το αντίστροφο. Φτάνει κάτι να με εμπνεύσει και μεταμορφώνεται σε αράδες χάρτινες λέξεις, φυσικά και αβίαστα. Και αν ο συγγραφέας σκεφτόταν τις συνθήκες πριν γράψει, τότε θα ήταν διαφημιστής με καθήκον να φτιάχνει ελκυστικές ρίμες και ευπώλητα συνθήματα. Και κάπου κρυφά ελπίζω ότι αν ένα βιβλίο καταφέρει και μιλήσει στην καρδιά του αναγνώστη, ίσως να πετύχει ν΄ανοίξει και κάποιες… πόρτες κλειστές.

Τι να περιμένει κάποιος που θα επιλέξει το βιβλίο σας ως ανάγνωσμα;

Χώρεσα σε ένα «λογοτεχνικό» ασανσέρ πενήντα περίπου ανθρώπινες ιστορίες. Κι οι ιστορίες πάντα χωρούν, καθώς είτε από τη θέση του αφηγητή είτε από τη θέση του δέκτη να είσαι, έχουν ρόλο ιαματικό. Να σας πω τι μου έχουν πει ως τώρα, μετά δυο μήνες από την έκδοσή του. Όλοι το ξεκινούν διερευνητικά, με περιέργεια, καθώς είναι το πρωτόλειό μου και δεν γνωρίζουν ούτε εμένα ούτε τη γραφή μου. Έτσι όπως είναι διαρθρωμένο σε ιστορίες δίνει τη δυνατότητα να το σταματήσεις και να το ξεκινήσεις άνετα. Όμως όσοι το ξεκινούν δεν το αφήνουν εύκολα στη μέση. Λες και είναι κουτί με σοκολατάκια που λες « τώρα το κλείνω, δεν θα φάω άλλο» και σαν άτακτο παιδί όλο το ανοίγεις. Ο λόγος του, οι εικόνες, η απλότητά του, η ταύτιση του αναγνώστη που έρχεται σαν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, οι αναπάντεχες παρομοιώσεις, οι ευρηματικοί χειρισμοί και το λεπτό χιούμορ που έχει η γραφή μου, ακόμη κι αν μιλώ για τα πιο απλά καθημερινά πράγματα, η αισιοδοξία, η εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη δύναμη και η απενεχοποίηση που αποπνέει χωρίς φτιασίδια ή βερμπαλισμούς, είναι στοιχεία που το κάνουν ελκυστικό και… νόστιμο. Με μηδενικές όμως θερμίδες! Ελκυστικό ακόμη κι απ΄ το εξώφυλλό του, το καντράν ενός παλαιού τύπου ανελκυστήρα, που σε παρωθεί να φτιάξεις μια ιστορία κοιτώντας το από τη βιτρίνα. Για σένα ή για εκείνο.

Θα συναντήσουμε στο βιβλίο σας ακαδημαϊκούς όρους και ψυχολογικές αναλύσεις;

Ανήκει στην κατηγορία Ψυχολογία-Ψυχολογία για όλους αλλά προτιμώ να το ονομάζω ένα βιβλίο για όλους. Ούτε ο σκοπός ούτε ο τρόπος μου είναι ακαδημαϊκός ή δοκιμιακός και το βιβλίο δεν περιέχει αντίστοιχη ορολογία ή γλώσσα. Για παράδειγμα, στην ιστορία για την επαγγελματική εξουθένωση ή το άγχος του μαθητή πριν τις πανελλαδικές, περιγράφω τεχνικές χαλάρωσης όπως την κατευθυνόμενη ονειροπόληση ή μια τεχνική ενσυνειδητότητας, χωρίς καθόλου να τις ονομάζω, απλά βάζοντας τον πρωταγωνιστή και αυθόρμητα και τον αναγνώστη να τις εφαρμόσει αβίαστα και ασυναίσθητα. Η γνώση και η ψυχολογική τεχνική στο βιβλίο μου περνά μέσα από εικόνες και πρωτότυπους τρόπους και κυρίως μέσα από την καρδιά, οπότε αυτό τις κάνει πιο ζωντανές αλλά και εύληπτες από μεγαλύτερο εύρος αναγνωστικού κοινού. Αλλά και η ψυχολογική ανάλυση των χαρακτήρων δίνεται πάλι μέσα από λεπτομέρειες, κινήσεις, εικόνες, στιγμές που ο ψυχολόγος αλλά και ο συγγραφέας πάντα προσέχει και έχει ως όχημα για να φωτίσει την προσωπικότητα των πρωταγωνιστών.


Πόσο δύσκολο ήταν το εγχείρημά σας να αποτυπώσετε λογοτεχνικά τις ιστορίες, τα βιώματα των ανθρώπων που συναντήσατε ως ψυχολόγος;

Η δυσκολία δεν αφορούσε τη λογοτεχνική αποτύπωσή τους, καθώς στην καθημερινή μου πραγματικότητα αλλά και τη δουλειά μου, λειτουργώ πάλι με ιδιαιτερότητα, χρησιμοποιώντας λογοτεχνικό τρόπο, ευρηματικά λογοπαίγνια και… τερτίπια για να μιλήσω για τα μηνύματα που θέλω να επικοινωνήσω στον άνθρωπο που έχω απέναντί μου, είτε εντός του γραφείου μου είτε εκτός αυτού. Γι΄αυτό μ΄αρέσει και η πλούσια ελληνική γλώσσα. Μοιάζει με παιχνίδι που δεν το βαριέσαι ποτέ. Η δυσκολία, όμως, που έχει πάντα κάποιος που ασχολείται με ιστορίες ανθρώπων είναι η ευγένεια και ο σεβασμός που πρέπει να επιδείξει πλησιάζοντάς τες, ώστε να φροντίσει να μην προσβάλλει και εκθέσει κανέναν.

Θα χαρακτηρίζατε εμπορικό το βιβλίο σας; Ως συγγραφέας, αποσκοπείτε να γράφετε γι’ αυτά που πάνω κάτω θέλει ο πολύς κόσμος να διαβάζει ή προτιμάτε να αποτυπώνετε στο χαρτί αυτό που βγαίνει κατευθείαν απ’ την ψυχή σας, αδιαφορώντας για τις πωλήσεις;

Με το βιβλίο μου μιλώ για καθημερινά αλλά και πιο δύσκολα ζητήματα με απλά λόγια. Με κάποιες ιστορίες ο αναγνώστης θα ταυτιστεί, με άλλες θα ξαφνιαστεί αλλά με όλες θα ανοίξει τους ορίζοντές του με τρόπο φυσικό, απλό, ξεκούραστο, χωρίς κάτι να νιώσει ότι περισσεύει. Ως τώρα, καταγράφει σημαντικό αριθμό πωλήσεων, οι κριτικές για την πρωτοτυπία της γραφής μου είναι πολύ θετικές, στοιχεία που δεν έμειναν απαρατήρητα και από τα μέσα ενημέρωσης, όπως για παράδειγμα το CΝΝ Greece, την εφημερίδα Μακεδονία κ.α. Οι ιστορίες μου έχουν στο τέλος ένα επιμύθιο, εκφρασμένο με ιδιαίτερο, απλό τρόπο, να λειτουργεί σαν το πορτάκι διαφυγής στον κίνδυνο, για να το ανακαλείς εύκολα όταν το χρειαστείς. Όμως πιστεύω ότι δεν υπάρχει μικρή ή μεγάλη επιτυχία. Και στη ζωή και στη συγγραφή. Υπάρχει μόνο η τόλμη να εκθέτεις τον προσωπικό τρόπο με τον οποίο αντικρίζεις τον κόσμο. Γράφω αβίαστα, φυσικά, εκκινούμενη από μικρές λεπτομέρειες που άλλος μπορεί να μην τις έδινε καθόλου σημασία. Και σίγουρα στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω την επιθυμία ο αναγνώστης να μη νιώσει ότι έχασε το χρόνο του.

Γιατί επιλέξατε τις εκδόσεις «Αρμός» για το πρώτο σας λογοτεχνικό βήμα; Σχετίζεται με το γεγονός ότι οι εν λόγω εκδόσεις έχουν μακρά παράδοση στην έκδοση βιβλίων που σχετίζονται με θέματα ψυχολογίας;

Δεν ήταν σίγουρα τυχαία η επιλογή. Οι εκδόσεις «Αρμός» είναι ένας οίκος εμβληματικός στο χώρο της ψυχολογίας με αγαπημένους μου, μάλιστα, συγγραφείς. Ο πρώτος εκδοτικός οίκος που ενόχλησα άργησε περί τους επτά μήνες να μου απαντήσει και αν και ήταν θετική η γνώμη του ήταν ωφέλιμα αργοπορημένη. Την καθυστέρηση την εξέλαβα ως απόρριψη και ήταν σαν όταν σε βγάζουν απ΄το σπίτι που νοικιάζεις επί χρόνια και σκέφτεσαι μήπως πρέπει να πάρεις την απόφαση να κάνεις κάτι πιο τολμηρό, όπως να αγοράσεις ένα δικό σου. Κι έκανα καλά που κοίταξα πιο ψηλά, ζητώντας τη γνώμη της έμπειρης εκδοτικής ομάδας του Αρμού. Είναι καλό να δοκιμάζεις τους φόβους σου και να μη σταματάς να κυνηγάς τα όνειρά σου, κι αυτό θα ΄θελα να μείνει ως μήνυμα προς τους νέους συγγραφείς.

Θα μπορούσατε να μας πείτε λίγα λόγια για τον τρόπο που αποτυπώνετε γενικότερα τις σκέψεις σας στο χαρτί; Είναι μια διαδικασία που συμβαίνει προγραμματισμένα και μεθοδικά ή αυθόρμητα;

Σίγουρα η συγγραφή θέλει ηρεμία, συγκέντρωση, ησυχία και χρόνο. Οι εμπνεύσεις όμως το αντίθετο. Είναι άτακτα, εγωκεντρικά παιδιά. Μπορούν να ξεπροβάλλουν είτε στα πιο ασυνήθιστα κατά τη διάρκεια της μέρας ή της νύχτας σου είτε στα πιο συνηθισμένα σου, όπως όταν σιδερώνεις ή πλένεις πιάτα ή περπατάς ή οδηγείς για τη δουλειά σου ή κάνεις ντους ή ξεκουράζεσαι το μεσημεράκι. Συνήθως λοιπόν ό,τι με εμπνεύσει ή μου έρθει στο μυαλό μετά τον ενθουσιασμό που το ακολουθεί, προσπαθώ κάπου να το καταγράψω ώστε να το ανακαλέσω και άλλοτε γίνεται η αρχή μιας ιστορίας άλλοτε εμπλουτίζει την πλοκή της. Και γράφω σε χαρτί. Δυο τρεις μόνο ιστορίες μου βγήκαν απευθείας στον υπολογιστή. Το χαρτί το αισθάνομαι σαν χώμα, σαν γη και ενώ γράφω, δύσκολα μου περισπά κάτι την προσοχή. Και πολλές φορές απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου όπως κυλά το στυλό πάνω στο χαρτί και μονολογώ μέσα μου: “πώς μου βγήκε τώρα αυτό!” Αν παράλληλα μου ταιριάσει στο μυαλό μου μια εικόνα, ένας στίχος, ένα μουσικό κομμάτι, το ενσωματώνω στη ροή του γραπτού μου, χωρίς να το... φιλτράρω. Για μένα η συγγραφή είναι αφύπνιση αισθήσεων και ανακάλυψη του εαυτού. Και όσο με γεμίζει άλλο τόσο με απελευθερώνει και με ξεκουράζει.

Υπήρξαν κάποιοι συγγραφείς που αποτέλεσαν πρότυπο για εσάς; Ξεχωρίζετε ως αγαπημένο κάποιο συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος;

Δύσκολο να διαλέξει κανείς όμως ξεχωρίζω τον τρόπο γραφής της καθηγήτριας ψυχολογίας Φωτεινής Τσαλίκογλου, που συνδυάζει την λογοτεχνία με την ανάλυση χαρακτήρων και ταιριάζει και στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, τη γραφή και τη δουλειά μου. Από τους σύγχρονους, ίσως τον Πάολο Κοέλιο που ο τρόπος του περνά νοήματα στον αναγνώστη χωρίς πολύ θόρυβο αλλά και την Lara Williams, την γραφή της οποίας μου έμαθε η κόρη μου ως φοιτήτρια της Αγγλικής Φιλολογίας και το πρωτόλειό της ήταν μια συλλογή από μικρές ιστορίες με τoν πολύ ευρηματικό τίτλο Treats. Aπό τους κλασικούς, τον Ντοστογιέφσκι για την ζωντάνια του στην περιγραφή της συναισθηματικής κατάστασης των ηρώων του αλλά αγαπώ και παραμυθάδες όπως τον Χανς Κρίστιαν ΄Αντερσεν με την ενσυναισθητικότητά του και τον Ευγένιο Τριβιζά με το πανέξυπνο, αέναο παιχνίδι του με τις λέξεις και την ανεπανάληπτη ηθογραφική του ικανότητα. Ενώ από την πλευρά της ποίησης ξεχωρίζω τον Τάσο Λειβαδίτη, τον Εμπειρίκο και τον Οδυσσέα Ελύτη, καθώς πάντα το διαφορετικό κάνει το όλον. Σαν λογοτεχνικό είδος κλίνω προς τη νουβέλα, καθώς την έχω στο μυαλό μου σαν μια ολοκληρωμένη έμπνευση, μικρή αλλά μεστή.


Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε ως αναγνώστης στους συγκαιρινούς σας συγγραφείς ή κάτι που θα θέλατε να μοιραστείτε ως συγγραφέας με τους αναγνώστες;

Τόσο με το βιβλίο μου όσο και μέσα από τη δουλειά μου θα ΄θελα να επικοινωνήσω στους αναγνώστες αυτό που απλόχερα μου μαθαίνουν οι άνθρωποι καθημερινά: όσο πιο απλά ζούμε τόσο περισσότερα θαύματα κάνουμε. Κι αυτό μπορούμε να το πετύχουμε αν δοκιμάσουμε να απαλλαγούμε από τους φόβους, τις ενοχές και τα κάθε είδους βαρίδια που μας κρατούν πίσω και να γευτούμε ολοκληρωτικά τη ζωή. Στην ιστορία με τον Ανελκυστήρα παρομοιάζω τη ζωή με τιραμισού, λέξη που στα ιταλικά σημαίνει τράβα με πάνω, γιατί θέλω να τονίσω ότι μαζί με το πικρό συνυπάρχει το γλυκό σ΄ ένα σύνολο. Όμως εκείνο που κάνει τη διαφορά είναι το κακάο που καλά κάνει και περηφανεύεται στην οροφή γιατί μας καλεί να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Αλλά ξεπερνώ τον εαυτό μου σημαίνουν και πολύ πιο απλά πράγματα απ΄ το να εκδώσω το πρώτο μου βιβλίο όπως έκανα εγώ. Σημαίνει ν΄ αφήσω τη δουλειά μου για λίγο και να παίξω με το γιο μου ή να αφήσω το πρωί ένα γλυκό σημείωμα στον άντρα μου χωρίς αιτία ή να σταματήσω στο δρόμο όταν οδηγώ να περάσει η μαμά με το καρότσι ή να παρατήσω το facebook και το Instagram και να διαβάσω ένα βιβλίο. Βέβαια, ο χρόνος πάντα θα φεύγει και θα κρατά κάτι από μας, αλλά αφήνει και μια ελπίδα για ό,τι καλό μπορεί να έρθει.

Τι θα συμβουλεύατε έναν νέο δημιουργό που πασχίζει να πραγματοποιήσει τα πρώτα του βήματα στο χώρο της λογοτεχνίας;

Η συγγραφή είναι μια διαδικασία ωφέλιμη και δυναμική. Σου μαθαίνει καταρχήν τον εαυτό σου, τα θέλω σου, τα πρέπει σου, τις αντοχές σου, τις δυνάμεις και τις αδυναμίες σου αλλά και σίγουρα σε κάνει να ταξιδεύεις και να ονειρεύεσαι. Σου μαθαίνει όμως και τους άλλους, τη στενότητα και την ευρύτητα της καρδιάς τους. Κι όσο γράφουμε τόσο σαν θαύμα απλό, καθημερινό, βελτιωνόμαστε και στον τρόπο γραφής αλλά και σαν άνθρωποι. Κι η αρχή, η μέση, το τέλος, μόνο μια απλή τάξη δηλώνουν. Η δική μου μέση χρονολογικά ηλικία δεν έγινε εμπόδιο για την αρχή μου ως συγγραφέα. Και το όνειρο έτσι πρέπει να ΄ναι. Άτακτο παιδί. Τολμηρό και με εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Αλλά κι οι εποχές που περνούν έξω απ΄ το παράθυρο μας, πάντα ξέρουν γιατί το κάνουν.

Τι να περιμένουμε από εσάς στο εγγύς μέλλον; Έχετε κάποια συγγραφικά σχέδια που μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας;

Προς το παρόν είμαι ακόμη μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, στη συνειδητοποίηση του τίτλου συγγραφέας και ως γνωστόν οτιδήποτε έντονα θετικό σαν αυτό ή αρνητικό το βιώνεις σε όλη τη διάστασή του σε δεύτερο χρόνο. Όμως η αλήθεια είναι ότι μου χτυπά τον ώμο επίμονα μια ιδέα. Έχει να κάνει με αφήγηση και ανθρώπινες ιστορίες άλλη μια φορά, καθώς σε μας τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας η επαφή με τον άνθρωπο είναι η μισή μέρα μας και δεν μπορούμε να μην μιλάμε γι΄ αυτό. Αυτή τη φορά όμως οι ιστορίες πιθανώς να είναι ενταγμένες σε ένα σύνολο με μια κοινή θεματική να τους ενώνει και με τρόπο ακόμη πιο ευρηματικό. Ίδωμεν…

Θα υπάρξει παρουσίαση του πρώτου σας βιβλίου στο άμεσο μέλλον;

Δυστυχώς η πανδημία στερεί τους συγγραφείς από το να βρεθούν δια ζώσης με το αναγνωστικό κοινό. Η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου έγινε στις 28 Μαΐου 2021 διαδικτυακά στο πλαίσιο των εκδηλώσεων των εκδόσεων του Αρμού, στην οποία μίλησαν αγαπημένοι μου άνθρωποι -συνάδερφοι και φίλοι - και ήταν ιδιαίτερη τιμή για μένα. Ήταν μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση, την οποία μπορείτε να παρακολουθήσετε στο link https://www.youtube.com/watch?v=2Wj6EOwZEkQ Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, πιθανώς να συμπεριλαμβανόταν η παρουσίαση του βιβλίου μου στις ανοιχτές βιβλιοπαρουσιάσεις που γίνονται στο Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης, φέτος από 25-6-2021 έως και 11-7-2021, σ΄ ένα ειδυλλιακό τοπίο στην παραλία του Λευκού Πύργου αλλά δυστυχώς απαγορεύτηκαν λόγω πανδημίας. Θα βρίσκομαι όμως στα περίπτερα των εκδόσεων Αρμός, το Σάββατο και την Κυριακή 3 και 4 Ιουλίου 2021 το βράδυ για να υπογράψω με μεγάλη χαρά βιβλία, να συνομιλήσω και να γνωρισθώ με το αναγνωστικό κοινό. Προγραμματίζω όμως μια δια ζώσης παρουσίαση του βιβλίου τον ερχόμενο Σεπτέμβρη του 2021 στα πλαίσια του 44ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, και συγκεκριμένα στην ενότητα Αίθρια Λογοτεχνικά Απογεύματα, καθώς ο τρόπος γραφής μου είναι κινηματογραφικός και δεν κρύβω ότι κάποιες ιστορίες, όπως για παράδειγμα τον Ανελκυστήρα, πρώτα τις φαντάστηκα στο μυαλό μου σκηνοθετικά σαν ταινία μικρού μήκους και μετά τις έγραψα στο χαρτί.

Μια ευχή σας που θα θέλατε να πραγματοποιηθεί;

Μια κρυφή μου ευχή που θα' θελα να πραγματοποιηθεί θα ήταν να έβλεπα το βιβλίο μου ή μέρος του να γινόταν ταινία ή σειρά τηλεοπτικών επεισοδίων με κέντρο, φυσικά, τη θεματική του, τον άνθρωπο με Α κεφαλαίο και τις δυνάμεις του. Η εικόνα και η συγγραφή είναι συγκοινωνούντα δοχεία.

Πώς μπορεί κάποιος να προμηθευτεί το βιβλίο σας;

Το βιβλίο μπορεί να το βρει κανείς στο site των εκδόσεων Αρμός https://armosbooks.gr/shop/psychologia/psyxologia-gia-olous/anelkystiras/

αλλά και σε όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας.

Κυρία Καμπάνταη, σας ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας ευχόμαστε καλή επιτυχία στη συγγραφική σας πορεία.

Ευχαριστώ κι εγώ για την όμορφη φιλοξενία σας.


Βιογραφικό:

Η Μαρία Καμπάνταη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Δράμα. Αποφοίτησε με άριστα από το Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και μετεκπαιδεύτηκε στη Συστημική Οικογενειακή Θεραπεία. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη Διοίκηση Μονάδων Υγείας. Εργάζεται εδώ και εικοσιπέντε χρόνια ως ψυχολόγος, έχοντας αφετηρία το Κέντρο Ψυχικής Υγείας Καβάλας και συνεχίζοντας ως τώρα στο Νοσοκομείο της πόλης της. Διήγημά της δημοσιεύτηκε σε συλλογικό έργο των εκδόσεων iwrite με τίτλο «Δράμα, ιστορίες του τόπου μας». anelkystiras. Ένα μεσημέρι γυρνώντας από την εργασία της, κατάλαβε ότι η δουλειά της είναι πολλά επαγγέλματα μαζί. Ταμίας σε τράπεζα, όταν οι άνθρωποι, που ακούει καθημερινά, της παραδίδουν το ψυχικό περίσσευμα ή υστέρημά τους να το κλειδώσει στα συρτάρια και τη μνήμη της. Σκηνοθέτης, αφού για να μπορέσει να μπει στη θέση τους, φτιάχνει θεατρικές σκηνές στο μυαλό της με όσα της περιγράφουν. Μαγείρισσα, όταν της ζητούν συνταγές επιτυχίας ή μεταμόρφωσης. Απαντά ότι έτοιμες συνταγές δεν υπάρχουν. anelkystiras. Μεταφράστρια, όταν μετατρέπει τη γλώσσα του συμπτώματος σε καθομιλούμενη. Φωτογράφος, γιατί θυμάται και σκέφτεται με εικόνες κι αυτό κάνει και τη ζωή και τη δουλειά πιο όμορφη. Θα μπορούσε όμως, ίσως, να ήταν και συγγραφέας και ν’ αποτύπωνε σε γραπτό λόγο αυτό που έχει μάθει μέσα από τους ανθρώπους «όσο πιο απλά ζούμε τόσο περισσότερα θαύματα κάνουμε…»

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια