Βιβλιοκριτική για το βιβλίο "Ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί" του Βαγγέλη Ραπτόπουλου | Γράφει ο Κώστας Τραχανάς


Συγγραφέας: Βαγγέλης Ραπτόπουλος
Έτος έκδοσης: 2021
Σελ.: 168
Εκδόσεις: Κέδρος

Τριάντα έξι  σύντομα πεζά, που λειτουργούν ανεξάρτητα αλλά και συλλογικά.

 Τριάντα έξι κείμενα μπονσάι για ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στον συγγραφέα Βαγγέλη Ραπτόπουλο από την οικογένειά του, τους γονείς του, την κόρη του, τους φίλους του ως το πάθος για το κολυμβητήριο, τον χορό ,το σάουντρακ των βιβλίων του, τις ταινίες, την πεζοπορία, το δικό του Αιγαίο,  το δικό του γράψιμο.

Αναφέρεται επίσης στους Έλληνες που είναι ατίθασος αλλά και εξωστρεφής λαός, για την μητρική γλώσσα, για τα ψέματα του σώματος, για τα σημερινά ναυάγια της ζωής λόγω της υπαρξιακής ματαίωσης και της οικονομικής κρίσης, για το μεγάλο πρόβλημα των νέων συγγραφέων, μας λέει ότι μεγάλωσε στο Περιστέρι, ότι κανένας δεν του χρωστάει τίποτα, ότι από πολύ νέος έκανε ραδιόφωνο, ασχολείται με μαθήματα δημιουργικής γραφής, έχει κόψει το τσιγάρο, αναρωτιέται ποιος βγάζει τα ανέκδοτα, είναι πολύ απασχολημένος με το γράψιμο για να κάνει δημόσιες σχέσεις, μας λέει ποιοι είναι οι τέσσερις Φύλακες Άγγελοί του, ότι λένε ότι είναι εν μέρει ανατρεπτικός και εν μέρει συστημικός, η επίδραση που είχε στο συγγραφικό του έργο η «Λολίτα» του Ναμπόκοφ, ότι είναι μανιακός αναγνώστης του Στίβεν Κινγκ , πιστεύει ότι  η γλωσσική του ωμότητα βοηθά τις τολμηρές και τις σεξουαλικές σκηνές να διατηρήσουν όλους τους ζωικούς χυμούς τους και προκαλεί τη μέγιστη δυνατή διέγερση στον αναγνώστη και ότι περίπου δέκα έργα του μυθοπλασίας περιέχουν μεγάλες δόσεις σεξ και τέλος ότι έχει γράψει τριάντα βιβλία τα τελευταία σαράντα χρόνια .

Τα πράγματα που θα θέλαμε να κάνουμε στη ζωή μας , και δεν τα κάναμε τελικά, να αποτελούν μια πολύ πιο αντιπροσωπευτική βιογραφία, όμως ο συγγραφέας σήμερα δεν μετανιώνει σχεδόν για τίποτα και πιστεύει ότι η αντιπροσωπευτικότερη βιογραφία του είναι η ζωή του και όχι τα όνειρά του.

Από τους τίτλους των κειμένων  και μόνον είναι φανερή η κοινωνική στόχευση αλλά και το μνημονικό ίχνος του παρελθόντος εξωραϊσμένο από τη νοσταλγία.

Οι αναγνώστες δεν έχουν παρά να αφεθούν στον αφηγηματικό κόσμο του κάθε κειμένου, να ταυτιστούν, να συμπάσχουν, να προβληματιστούν και στο τέλος να μείνουν με γεύσεις, χρώματα και σκέψεις που θα τους συνοδεύσουν για καιρό.

Ο λόγος των αφηγημάτων συνοπτικός, ακριβής, ελλειπτικός, αλληγορικός, είναι τόσο συμπυκνωμένος.

Το βιβλίο αυτό είναι η ιστορία της ζωής του Βαγγέλη Ραπτόπουλου.

Είναι μια επιλεκτική αυτοβιογραφία.

Είναι μια πνευματική διαθήκη.

Η αυξημένη ενσυναίσθηση της αφηγηματικής λειτουργεί σαν παράδειγμα προτρέποντάς μας να εξασκήσουμε κι εμείς την δική μας ενσυναίσθηση.

Έμμεσος διδακτισμός, μυθοπλαστικά αιτιολογημένος, άψογος καθ’ όλα.

Αξίζει να τον ακολουθήσουμε.

Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος (Αθήνα, 1959) έχει δημοσιεύσει περισσότερους από είκοσι τίτλους μυθοπλασίας, πέντε βιβλία μεταξύ χρονικού και αυτοβιογραφίας και μία συλλογή-σύνθεση με μεταφρασμένα αποσπάσματα από αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Έργα του εκδόθηκαν σε ξένες γλώσσες και διασκευάστηκαν για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Το προσωπικό αρχείο του βρίσκεται στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη.

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια