Συγγραφέας: Θεόδωρος Παναγόπουλος
Έτος έκδοσης: 2021
Σελ.: 576
Εκδόσεις: Ενάλιος
Η Ελληνική Επανάσταση του
1821 έχει τις πολεμικές στιγμές, τις ηρωοποιήσεις, τις αποσιωπήσεις και τις
παραναγνώσεις της. Πολλές γενιές Ελλήνων έχουν μεγαλώσει με τα επαναλαμβανόμενα
στερεότυπα για το΄21. Κάτι που ωθεί τους περισσότερους να προσπερνούν τα ετήσια
επετειακά κλισέ με αδιαφορία. Όμως τέτοια αδιαφορία, μας οδηγεί τελικά στην
ουσιαστική άγνοια της Ιστορίας. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια, για να
κατανοήσουμε το χάσμα που χωρίζει τα στερεότυπα από τα πραγματικά γεγονότα.
Σήμερα ευτυχώς κάποιοι
μορφωμένοι και λόγιοι αναφέρονται σε μια αφήγηση, που επιδιώκει να φωτίσει
αλλιώς την Ιστορία και αποκαλύπτουν μια λιγότερη γνωστή εκδοχή και οπτική της
Ιστορίας ,που δεν συμπίπτει με την
κρατούσα αντίληψη.
Ένα τέτοιο γεγονός που η
επίσημη Ελληνική Ιστορία και η κρατούσα τάξη αποκρύπτει και δεν δίνει την
πραγματική του διάσταση είναι η φυλάκιση εικοσιέξι μήνες του Κολοκοτρώνη, του
Γέρου του Μοριά και του Πλαπούτα στο
Ίτσς Καλέ και η καταδίκη τους σε θάνατο το 1834.
Ο Δικαστής Θεόδωρος
Παναγόπουλος ξεδιπλώνει την
πολυτάραχη ιστορία των Φαναριωτών, των λογιώτατων, των κοτζαμπάσηδων, των «νοικοκυραίων», των μοραγιάνηδων, των βεκίληδων
και των προκρίτων του Μοριά και της Ύδρας,
αποκαλύπτοντας βαθιά κρυμμένα μυστικά, με ένα βιβλίο για την αναζήτηση
της αλήθειας και της Ελευθερίας, αλλά
και μια ιστορία κατάστικτη από μικρά και μεγάλα εγκλήματα.
Ο συγγραφέας Θεόδωρος Παναγόπουλος
ξαναγυρίζει στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον αρχιστράτηγο της Επανάστασης, που δημιούργησε τις εποποιίες του Βαλτετσίου,
της Γράνας, της Τριπολιτσάς, της Ακροκορίνθου, των Τρικόρφων, του Παλαμηδίου, είναι
αυτός που «κλείδωσε» την επανάσταση στα Δερβενάκια και παρέλαβε τα κλειδιά του
Ναυπλίου από τον Τούρκο Φρούραρχο, επειδή είναι μια χαρακτηριστική
περίπτωση, αλλά όχι η μόνη, απόκρυψης από
την επίσημη ιστορία της δράσης και του ρόλου του και την απόκρυψη των ιντρίγκων
και δολοπλοκιών της Αγγλίας, της Γαλλίας και των ντόπιων υποτακτικών τους.
Ναύπλιο 7 Σεπτεμβρίου 1833. Δυο διμοιρίες
χωροφυλάκων, σαράντα χωροφύλακες, οπλισμένοι μέχρι τα δόντια, βγαίνουν από την
πόλη του Ναυπλίου και κατηφορίζουν για το Κιολού Τεπέ εκεί μέσα, σε ένα κήπο,
έστεκε ταπεινά ένα χαμόσπιτο. Αποστολή αυτής της δύναμης ήταν να κάνει έρευνα
και να συλλάβει τον απόμαχο, γέρο-καπετάνιο του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, τον
Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, που ζούσε ολομόναχος εκεί μέσα. Τούτος ο καπετάνιος ήταν
τώρα για την ξενόφερτη εξουσία (Βαυαρούς), συνωμότης και προδότης της πατρίδας…
Η θλιβερή πομπή πέρασε απαρατήρητη τα στενοσόκακα της πόλης και ανηφόρησε
κατά το Ιτσ-Καλέ, με τα αμέτρητα σκαλιά. Μόλις τώρα άρχιζε ο δρόμος προς τον
Γολγοθά, για τον Μυθικό Ήρωα της Ιστορίας. Το Παλαμήδι και το Ιτς-Καλέ
παραδόθηκε στους Έλληνες, δηλαδή στον Κολοκοτρώνη, το 1822, ύστερα από
τεράστιες υλικές και προσωπικές θυσίες. Δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου. Έδιωξε
ο Κολοκοτρώνης τους Τούρκους από τούτο το Φρούριο, το έδωσε στους Έλληνες και
αυτοί το κάνανε φυλακή του!! Δεν υπάρχει διάσελο οπού δεν είναι θαμμένος κι
ένας Κολοκοτρώνης!! Όλοι στον Μοριά γνωρίζουν την ιστορία της γενιάς του και
την δική του προσφορά στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας.
Γράφει ο Θεόδωρος Παναγόπουλος για να μάθουμε
πως: την Επανάσταση τη δήμευσαν οι κοτζαμπάσηδες ,οι προεστοί, οι μοραγιάνηδες, οι βεκίληδες, οι Φαναριώτες,
οι πρόκριτοι, οι νενέκοι, που πατρίδα τους ήταν και είναι το νιτερέσιο τους, τα
συμφέροντά τους, το πουγκί τους και το κράτος που γεννήθηκε από την Επανάσταση το
κληρονόμησαν στους απογόνους τους, που μας τυραννούν διαχρονικά. Χρειάζεται μια
άλλη επανάσταση για να τους αποτινάξουμε από πάνω μας, Θεόδωρε
Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα. Μια επανάσταση που αργεί. Αργεί πολύ!!
Η λαϊκή εξουσία και η ελευθερία πάντα θα φοβίζει, Θεόδωρε
Κολοκοτρώνη!! Είτε αυτή του Σίμωνα Μπολιβάρ είτε αυτή του Μαξιμιλιανού
Ροβεσπιέρου είτε η δική σου. Ακόμη και η
αστική δημοκρατία φοβίζει στις μέρες μας και την ψαλιδίζουν όσο μπορούν…
Οι πολιτικοί συμμάχησαν -δηλαδή Μαυροκορδάτος και ο Κωλέτης κατά κύριο
λόγο- με τους οπλαρχηγούς τύπου Γκούρα, Μακρυγιάννη, Καρατάσσου, Σισίνη τους κοτζαμπάσηδες του Μοριά (Κανέλλο Δεληγιάννη,
Ανδρέα Λόντο, Ανδρέα Ζαΐμη, Νοταραίοι, Μπενιζέλο Ρούφο, Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Γιωργάκη
Μαυρομιχάλη, Σωτήρη Χαραλάμπη, Γιαννάκη Νοταρά ,Κ.Ζωγράφο, Ανδρέα Καλαμογδάρτη),
αυτούς της Ύδρας (Λυκούργος Κουντουριώτης, Λάζαρος Κουντουριώτης, Γιώργος
Κουντουριώτης, Μιαούλης, Ορλάνδος, Τοπάζης ), τους Τουρκοκοτσαμπάσηδες
(Σκοπιώτη Διόγο, Σταυράκη Ιωβίκη, Μήτσο Ροδόπουλο, Θείρσιο) και τους
σπουδαρχίδηδες του Μαυροκορδάτου (Αναστάσιο Πολυζωΐδη, Αλέξανδρο, Παναγιώτη και
Δημήτρη Σούτσο, Κων/νο Σχινά κ.α.), τρώγανε τα λεφτά των δανείων που τους έδινε
η Αγγλία , με το αζημίωτο αφού εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά της, και βάλθηκαν να
εξοντώσουν τους οπλαρχηγούς (Κολοκοτρώνης, αφορεσμένο κλέφτη και ο «Δήμος» της
Τριπολιτσάς, Καραϊσκάκης, Ανδρούτσος, Νούτσος, Παλάσκας, Νικηταρά- τον πρώτο τον κλείσανε φυλακή, τους
άλλους τέσσερις τους δολοφόνησαν ), που ήταν εκπρόσωποι του λαϊκού πληβειακού
στοιχείου.
Προδοσίες, ατιμίες, συκοφαντίες, κατατρεγμοί, δολοφονίες οπλαρχηγών,
φυλακίσεις, αληπασίδικα τερτίπια...
Ο λαός έλεγε: Τι Μπραήμης ,τι Ζαΐμης!!
Πρώτος προστάτης της Ελλάδας ήταν οι Άγγλοι, που ήρθαν και ρίζωσαν. Τους
έφεραν εδώ ο Μαυροκορδάτος, μαζί με τη διαίρεση και τη διχόνοια. Η Αγγλία όπου πάει το έχει χούι, να χωρίζει
τους ανθρώπους, να αδυνατίζει τους λαούς και έτσι να βασιλεύει. Έτσι φτιάχτηκαν
όλες οι κυβερνήσεις. Μαυροκορδάτου, Μαυρομιχάλη, Ζαΐμη, Κουντουριώτη. Όλοι,
μα όλοι ετούτοι, σύμφωνοι με την Αγγλία. Πήρανε τα δάνεια, αυτοί πήρανε τις
λίρες και φτιάξανε περιουσίες, αλλά δέσανε τον λαό, που θα πληρώνουνε και τα
τρισέγγονά τους ακόμη!
Ο Ι.Κωλέτης ήταν με την Γαλλία, αυτή ήθελε προστάτη της φτωχής Ελλάδας.
Αυτός μόνο για τα γρόσια και την εξουσία νοιάζεται .Αυτός πατρίδα και θεό είχε
το κεμέρι του. Πεθαίνει για εξουσία και για γρόσια.
Όταν ήρθε ο Όθωνας και οι Βαυαροί επικράτησε το άκρον άωτον της
δουλικότητας, της υποταγής, του αυτοεξευτελισμού. Τέτοια πρόσωπα κυβερνούσανε,
κυβέρνησαν διαχρονικά, κυβερνάνε τον τόπο. Τα τσιμπούκ-ογλάν, των εκάστοτε
ισχυρών και σήμερα των Γερμανών (τρεις φορές είχαμε γερμανική κατοχή: με
τον Όθωνα και τους Βαυαρούς, το 1941 και σήμερα με την Ευρωπαϊκή Ένωση). Ο
Γερμανός Γεώργιος Μάουερ ήταν ο ισχυρός άνδρας της Αντιβασιλείας. Ο Μάουερ και
η παρέα του ήταν «αθώων ανθρώπων τύραννοι». Μια μισητή ξενόφερτη εξουσία…
Ο Κολοκοτρώνης, ο Άγιος Θεόδωρος, ο Στρατηλάτης, ο μεγάλος πολέμαρχος, ο
πορθητής της Τριπολιτσάς, ο νικητής του Βαλτετσίου και ο εξολοθρευτής του
Δράμαλη, έπρεπε να πεθάνει . Ο Κολοκοτρώνης είχε γίνει το φόβητρο και ο
εφιάλτης των Βαυαρέζων και του Όθωνα. Ήταν άνθρωπος με μπέσα και λόγο τιμής,
που το αναγνωρίζανε Τούρκοι και Έλληνες. Ήταν το δεξί χέρι του Κυβερνήτη
Καποδίστρια. Όλη η συστηματική φατρία των ολιγαρχικών
«πατριωτών» ήταν απόλυτα σύμφωνη. Αυτός που αντιμετώπισε τον Δράμαλη και τον
Ιμπραήμ έπρεπε να πεθάνει. Αυτός που
διέταξε: Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους και στους Νενέκους, έπρεπε να
του κοπεί το κεφάλι από τη λαιμητόμο- γκιλοτίνα..
Αχ! Καημένη Ελλάδα. Η Ιστορία σου μας πληγώνει!!
Αχ, τι κάνουν οι λίρες του Λ.Κουντουριώτη, τα ταξίματα, τα
ρουσφέτια, οι ίντριγκες, οι ραδιουργίες του Ι.Κωλέττη και τα καταχθόνια
τεχνάσματα του Μαυροκορδάτου!!
Το παρασκήνιο και το χρήμα πάλι θριάμβευσε.
Έργα και ημέρες προδοτών της πατρίδας, που περνάνε για
ήρωες!!
Οι δικαστές Τερσέτης και ο
Πολυζωΐδης, που δικάσανε τον Κολοκοτρώνη δεν ήταν αυτοί οι ήρωες, που μας
παρουσιάζουν τα σχολικά βιβλία ιστορίας, αλλά τυφλά όργανα του Μαυροκορδάτου, που
αρνήθηκαν την καταδίκη του Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, κατόπιν διαταγής της
Αγγλίας!!! Η τύχη των καταδικασμένων αποφασίστηκε οριστικά και αμετάκλητα στο
Χιουνκιάρ-Ισκελεσί και στην συμμαχία της Τουρκίας με την Ρωσία Οι Άγγλοι
αντιλαμβάνονται ότι η εξωτερική τους πολιτική πρέπει να προσαρμοστεί στις νέες
γαιοπολιτικές συνθήκες…
Η δολοφονία του Καποδίστρια, ήταν η συνέχεια αυτής του Αντώνη Οικονόμου, αυτής του Ανδρούτσου , αυτής του Καραϊσκάκη,
αυτής του Νούτσου και αυτής του Παλάσκα. Η δολοφονία του Καποδίστρια, πίσω
από την οποία βρίσκονταν οι ίδιες πολιτικο-κοινωνικές ομάδες που δολοφόνησαν
και τους προηγούμενους, η ιερά συμμαχία των Υδραίων κοτζαμπάσηδων με αυτούς της
Πελοποννήσου (Κανέλλος Δεληγιάννης) και τους πολιτικούς Μαυροκορδάτου και
Κωλέττη. Στην έλευση του Ιωάννη Καποδίστρια, μετά την απελευθέρωση της
Ελλάδας, εναντιώθηκαν με λύσσα οι κοτζαμπάσηδες, οι Υδραίοι κοτζαμπάσηδες, ο
Μαυροκορδάτος και ο Κωλέττης. Από πολύ συγκεκριμένες οικογένειες-Κωλέττηδες,
Μαυροκορδάτοι, Τρικούπηδες κ.α.-προέρχεται η πολιτική ηγεσία του τόπου κατά τη
διάρκεια του 19ου αιώνα. Τον 20ο αιώνα αλλάζουν απλά τα ονόματα
Βενιζέληδες, Καραμανλήδες, Παπανδρέηδες, Μητσοτάκηδες, αλλά η
οικογενειοκρατία συνεχίζεται κανονικά. Η παράδοση συνεχίζεται και τον 21ο
αιώνα. Ως πότε τελικά…
Αποκρύπτεται ακόμη ότι και οι σημερινές παθογένειες του
ελληνικού κράτους οφείλονται σε δύο λόγους: Ο πρώτος είναι γιατί το κράτος
δομήθηκε στους κοτζαμπάσηδες και τους απογόνους τους, σε μια ολιγαρχία που
συνεργαζόταν με μια ξενόφερτη βασιλεία. Αυτή η ολιγαρχία στις μέρες μας
εξελίχθηκε σε οικογενειακά τζάκια. Με ανύπαρκτη αστική τάξη, με
μεταπράτες αστούς στη συνέχεια που απομυζούσαν τον κρατικό κορβανά, με
μαυραγορίτες μεταπολεμικά που πλούτισαν στην Κατοχή, συνεργάτες των Γερμανών, πιο
κοντά σε μας. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το κράτος που προέκυψε από την
Επανάσταση του΄21 δομήθηκε στην ξένη προστασία και εξάρτηση.
Πρόκειται για ένα
ιδιαίτερα ποιοτικό ιστορικό, αιρετικό «δοκιμιακό» μυθιστόρημα, καρπό μόχθου και
συγγραφικής ωριμότητας. Ο συγγραφέας, σεβόμενος την ιστορική τεκμηρίωση,
προβαίνει σε αποτίμηση με ευαισθησία απέναντι σε ό,τι έχει εξαφανιστεί.
Ανασυγκροτεί μια προσωπικότητα της Επανάστασης του 1821,τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη
και δένεται με αυτή, χωρίς όμως να παρασύρεται σε ταύτιση και μονομέρεια.
Προβληματίζει τον αναγνώστη και αναβαθμίζει τη γνώση του για την περίοδο,
αναδεικνύοντας τους υλικούς και κοινωνικούς όρους και την ψυχολογική προέκταση
της δράσης του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Το βιβλίο του Θεόδωρου
Παναγόπουλου αποτελεί μια
σημαντική συμβολή στην υπόθεση της συλλογικής αυτογνωσίας.
Πρέπει να διαβαστεί αυτό το βιβλίο από όλους τους Έλληνες,
που θέλουν να ξεφύγουν από τα στερεότυπα, τους
μύθους και να μάθουν την πραγματική αλήθεια του 1821.
Διαβάστε τα έργα και τις ημέρες για την Ελλάδα των
γραικύλων!!
Αυτή η Πατρίδα δεν είναι η μητέρα που αγαπά τα παιδιά της
, είναι κακιά μητρυιά που θέλει το χαμό τους!!
Πρόκειται για Αριστούργημα.
Ο Θεόδωρος
Παναγόπουλος γεννήθηκε στο
Καλλιάνοι Κορινθίας και ζει στην Κρήτη. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
και μετά τις σπουδές του εισήλθε στο δικαστικό σώμα, στο οποίο υπηρέτησε για
πολλά χρόνια ως δικαστής της Τακτικής Δικαιοσύνης.
Υπήρξε επίσης
μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου. Τα πνευματικά του ενδιαφέροντα
κινούνται γύρω από τα θέματα της Ιστορίας, της Θρησκειολογίας και των Κοινωνικών
Επιστημών. Σχετικά άρθρα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά των
Αθηνών και σε εφημερίδες.
0 Σχόλια