Η συναναστροφή του με τη μελέτη Κοσμολογίας, Ερμητισμού, Αρχαίων Μυστηρίων και Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας υπήρξε καθοριστική ώστε να τολμήσει το νέο μεγάλο βήμα προς τον κόσμο της λογοτεχνίας. Πλέον, το πρώτο εκδοθέν συγγραφικό του έργο είναι γεγονός. Τίτλος του «Ο τελευταίος κύκλος του Μιχαήλ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πηγή». Μιλάμε για τον συγγραφέα Γιώργο Γιαννακόπουλο που σήμερα έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στις Τέχνες.
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κύριε Γιαννακόπουλε, πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας στο αναγνωστικό κοινό;
Είμαι κοινωνικός, εύκολα δημιουργώ σχέσεις με ανθρώπους που δεν γνωρίζω, δεν είμαι επιφυλακτικός μέχρι να αποδειχτεί ότι πρέπει να γίνω επιφυλακτικός. Πάντως, επιθυμώ να βρίσκομαι με άτομα που τα πάνε καλά με τον εαυτό τους.
Δεν με καταβάλουν οι αποτυχίες, είμαι μάλλον αισιόδοξος και δεν απογοητεύομαι από ανθρώπινες συμπεριφορές, από λάθη ή σκοπιμότητες. Πιστεύω πως ο άνθρωπος έχει την δύναμη να αρχίζει ξανά από την αρχή.
Μου αρέσει να ταξιδεύω για επικοινωνία και γνώση, ακόμη και ταξίδι για το ταξίδι. Ταξιδεύοντας, η σκέψη γίνεται πιο γρήγορη, πιο καθαρή, πιο ελεύθερη.
Αποστρέφομαι την πολυλογία, όπως αποστρέφομαι την ανούσια συζήτηση, τα άσκοπα σχόλια κι ακόμα περισσότερο αυτά που ευτελίζουν.
Πιστεύω σε ανθρωποκεντρικά συστήματα, αλλά η εφαρμογή του ανθρωποκεντρισμού είτε στον επαγγελματικό τομέα είτε στην πολιτική, δεν γίνεται αποδεκτή γιατί χαλάει το σύστημα, που θέλει εργαζόμενους και γενικότερα, ανθρώπους χωρίς άποψη και χωρίς κρίση.
Λατρεύω το θέατρο, περιλαμβάνεται φυσικά και η Αρχαία Ελληνική Τραγωδία και θαυμάζω τον ηθοποιό, αυτόν που δεν «παίζει» θέατρο αλλά ταυτίζεται με την ψυχή του ρόλου.
Γιατί γράφετε; Τι ήταν αυτό που σας παρακίνησε, ώστε να κάνετε αυτό το βήμα προς τη λογοτεχνία, δεδομένου ότι η επαγγελματική σας ενασχόληση ουδεμία σχέση έχει με τον κόσμο των γραμμάτων;
Πράγματι η επαγγελματική μου ενασχόληση (κυρίως με τηλεπικοινωνίες) δεν έχει καμιά σχέση με τον κόσμο των γραμμάτων, όσο κι αν ακούγεται σκληρό. Ιδιαίτερα ο τομέας των τηλεπικοινωνιών είναι ο τομέας που διεθνώς λειτουργεί με έλλειμμα ήθους, σκοπιμότητες κάθε μορφής και η εντυπωσιακή εξέλιξή του δεν έχει σχέση με τις πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου. Ήταν όμως ένας δρόμος που επιλέχτηκε από μένα για βιοποριστικούς λόγους και στο τέλος εγκλωβίστηκα.
Τι με παρακίνησε στο γράψιμο:
Η δυσκολία στην προφορική έκφραση, κυρίως στην εφηβική ηλικία, μου δημιούργησε την Ανάγκη (θεωρώ πολύ σημαντική αυτή τη λέξη) να ελευθερώσω πάνω στο χαρτί σκέψεις, συναισθήματα, οράματα, βιώματα, και αργότερα, εικόνες που κάποιες φορές εμφανίζονταν από έναν άλλο κόσμο, πέραν του φυσικού, που κακώς μεν αλλά λέγεται μεταφυσικός.
Το πιο σημαντικό ήταν ότι είχα την ευκαιρία να διαβάζω τις σκέψεις μου, να τις επεξεργάζομαι, να ταυτίζομαι μαζί τους ή να τις απορρίπτω.
Είναι συναρπαστικό μικρόβιο η συγγραφή τελικά; Τι έχετε αποκομίσει από τη μέχρι τώρα συγγραφική σας πορεία;
Δεν θα το έλεγα μικρόβιο, αλλά μεγάλη Ανάγκη. Έγινε, λοιπόν, Ανάγκη μου μέσα από τα γραπτά, να πλησιάζω και σε κάποιες περιπτώσεις να «αγγίζω» αυτό που πραγματικά είμαι, ώστε να απαλλάσσομαι έστω για λίγο από ό,τι επιβάλει τα δήθεν και τα πρέπει.
Είναι μεν μια χρήσιμη εκτόνωση η συγγραφή, αλλά και οι σκέψεις που αποτυπώνω, αυτές οι ίδιες με ωθούν να προχωρώ ακόμα πιο αναλυτικά και σε όλο και περισσότερα πνευματικά μονοπάτια.
Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που αποτελούν πρότυπο για εσάς κι αν ναι, ποιοι είναι αυτοί;
Στη βιβλιοθήκη μας (δική μου και της συζύγου) των περίπου 2,500 βιβλίων, κατέχει μεν η λογοτεχνία το μεγαλύτερο μέρος, αλλά η προτίμησή μου βρίσκεται στη φιλοσοφική αναζήτηση και την ψυχαναλυτική σκέψη.
Δεν έχω πρότυπο, αλλά ξεχωρίζω συγγραφείς που εκτίθενται γράφοντας και επηρεάζεται το έργο και η ζωή τους από την ψυχή, τις Ανάγκες, το ταξίδι, την τραγωδία και το όνειρο της ειρήνης. Κλασσικό παράδειγμα ο Χέμινγουεϊ, που «βρέθηκε» στη φρίκη της Μικρασιατικής καταστροφής, στον 1ο παγκόσμιο, και στη φωτιά του εμφυλίου της Ισπανίας.
Ξετυλίγοντας τη ζωή μου από την ηλικία των 19, μπορώ να ξεχωρίσω:
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Φραντς Κάφκα, Αλμπερ Καμύ, Παλαμάς, Καβάφης, Ιψεν Χένρικ («Ο εχθρός του λαού», «Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί»), Φρειδερίκος Νίτσε, Irvin Yalom, με τα μυθιστορήματα – μελέτες του διδάσκει ψυχανάλυση.
Mika Waltari, με τα ιστορικά μυθιστορήματά του (Ο Αιγύπτιος, Ο Ετρούσκος, Ο Μαύρος Άγγελος κ.α), που τα έγραψε ταυτιζόμενος με την κάθε εποχή και τους ανθρώπους της.
Giordano Bruno, τεράστιο το φιλοσοφικό έργο του, όμως… επέμενε να σκέφτεται και να εκφράζεται ελεύθερα, γνώριζε τον λόγο της ύπαρξής του, δεν ενέδωσε και οδηγήθηκε στην πυρρά το 1600.
Paul A. LaViolette, σύγχρονος. Κοσμολογία: «Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»!.
Rudolf Steiner (1861-1925), φιλόσοφος. Απίστευτο πνευματικό έργο, στην Φιλοσοφία, Αρχιτεκτονική, Παιδαγωγική, Ιατρική (ολιστική), Βιοδυναμική καλλιέργεια, Θέατρο, Τέχνες. Έργο του και το πανεπιστήμιο Goetheanum (Dornach Ελβετίας).
Το 2022 υπήρξε για εσάς ένα έτος καθοριστικό όσον αφορά τη συγγραφική σας πορεία, καθώς θεωρείστε και επίσημα πλέον συγγραφέας. Για ποιο λόγο αποφασίσατε να εκδώσετε το πρώτο σας βιβλίο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή;
Πολύ σωστά, θεωρούμαι πλέον και επίσημα συγγραφέας.
Μπορεί να φαίνεται τυχαία η χρονική στιγμή της έκδοσης, όμως δεν είναι, ούτε το επιδίωξα σαν πρώτο βιβλίο. Με αυτή την έννοια δεν με ενδιέφερε.
Ήθελα όμως πάρα πολύ, αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο να εκδοθεί αυτή την εποχή! Είναι η εποχή της πλήρους χαύνωσης, πνευματικής αδράνειας, παθητικότητας, και σιωπηρής διαμαρτυρίας για τον κόσμο που ζούμε. Ακριβώς αυτή η διαμαρτυρία με έκανε να σκεφτώ πως όλοι έχουμε ευθύνη για αυτό που ζούμε και αν ο καθένας δεν συνειδητοποιήσει ποιος είναι και γιατί υπάρχει, αν δεν αλλάξουμε εμείς σαν άτομα, πως μπορεί να αλλάξει ο κόσμος που δεν μας αρέσει, αλλά αποτελείται από μας;
Το ερώτημα αυτό δεν υπήρχε από την αρχή στο έργο μου, τελειώνοντας όμως την συγγραφή, μου βγήκε έντονα και το πέρασα πιο καθαρά και στο βιβλίο: Αν δεν αλλάξω εγώ, πως θα αλλάξει ο κόσμος;
Ελπίζω να λειτουργήσει, να κάνει κάποιους να σκεφτούν, έστω και λίγους, ελάχιστους….
Θεωρείτε πως στην Ελλάδα του σήμερα υπάρχει μεγάλο αναγνωστικό κοινό για να στηρίξει έμπρακτα τις συγγραφικές προσπάθειες νέων δημιουργών;
Πιστεύω πως η Ελλάδα του σήμερα, της πρωτοφανούς πνευματικής αδράνειας και παρακμής, εξακολουθεί να έχει αναγνωστικό κοινό έτοιμο να στηρίξει κάθε προσπάθεια, που έχει να δώσει κάτι διαφορετικό ή να καλύψει κάποια ανάγκη πνευματική, έστω κι αν προέρχεται από νέους δημιουργούς.
Αρκεί το βιβλίο να έρθει κοντά τους!
Οι παλιότεροι φαίνεται πως ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν, κάτι που συμβάλει ακόμη περισσότερο στην στασιμότητα των καιρών! Αλλά συμβάλει και στην αναζήτηση νέων δημιουργών.
Παρόλες τις δυσκολίες, εσείς πήρατε την απόφαση να προχωρήσετε στην έκδοση του πρώτου σας βιβλίου. Θεωρείτε πως είναι χρέος του κάθε συγγραφέα να μοιράζεται το έργο του όταν το ολοκληρώνει;
Πραγματικά πιστεύω ότι ο κάθε δημιουργός, ο κάθε συγγραφέας έχει υποχρέωση να επικοινωνεί το έργο του, να μοιράζεται το έργο του, όχι μόνον γιατί κάποιους, έστω και λίγους, μπορεί να τους ωφελήσει, αλλά και γιατί έχει βοηθηθεί(!) για να παράξει αυτό το έργο και δεν του ανήκει ολοκληρωτικά!
Το συγγραφικό σας ενδιαφέρον εκ πρώτης όψεως εστιάζει κυρίως στη φιλοσοφική ανάλυση καίριων ζητημάτων που απασχολούν τον άνθρωπο ως οντότητα, καθώς εύκολα γίνονται αντιληπτές οι υπαρξιακές σας αναζητήσεις. Γιατί επιλέξατε με αυτό τον τρόπο να κάνετε το ντεμπούτο σας στο χώρο του βιβλίου;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν επέλεξα αυτόν τον τρόπο για να κάνω το ντεμπούτο μου. Απλά συνέβη. Το έργο αυτό άρχισε να γράφεται αρκετά χρόνια πριν (ίσως και 15 χρόνια) κι όσο γράφονταν τόσο περισσότερο ωρίμαζε η σκέψη μου, τόσο περισσότερο εμπλουτιζόμουνα με γνώσεις και με ωθούσε σε εμπειρίες μοναδικές, οπότε σαν το πιο σημαντικό έργο μου μέχρι σήμερα, ήθελα να ολοκληρωθεί με την έκδοσή του στην συγκεκριμένη περίοδο.
Όσο για το αν η αναζήτηση και η φιλοσοφική ανάλυση καίριων ζητημάτων απασχολεί τον άνθρωπο… μάλλον τον απασχολεί όλο και λιγότερο.
Μοιάζει να έχει γίνει πολύ κουραστικό να σκέφτεται!
Η εσωτερική πάλη που πραγματοποιείται εντός σας και που αφορά τα ίδια υπαρξιακά ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο από τα βάθη των αιώνων μέχρι και σήμερα φαίνεται πως επηρεάζει την πένα σας στο μέγιστο βαθμό, μιας και, όπως ο ίδιος ομολογείτε στο βιογραφικό σας σημείωμα, συνεχίζει να καθοδηγεί τη σκέψη σας και στα επόμενα πονήματά σας, αυτά που ετοιμάζετε ήδη για να κυκλοφορήσουν στο μέλλον. Γιατί αυτή η επιμονή της αναφοράς σας στη συγκεκριμένη θεματική;
Καταρχήν, πιστεύω ότι τα υπαρξιακά ζητήματα μπορεί να έρχονται από τα βάθη των αιώνων, αλλά δυστυχώς έχουν απασχολήσει ελαχιστότατους ανθρώπους, και ίσως καθόλου τα τελευταία 100 χρόνια! Το να απασχολούν φιλολογικά, έτσι για να περνάει η ώρα, δεν σημαίνει πως γίνονται Ανάγκη και αφιερώνεται χρόνος στην αναζήτηση απαντήσεων με σκοπό κάποιοι, έστω λίγοι, να βελτιωθούν και να συμβάλουν στην βελτίωση της ζωής. Αν αυτό δεν γίνεται σκοπός, δεν έχουν νόημα τα υπόλοιπα. Παραμένουν δήθεν υπαρξιακά ζητήματα, δήθεν προβληματισμοί και δήθεν αναζητήσεις.
Θέλω να διευκρινίσω ότι το «άλεσμα» των στοιχείων που αναφέρω στο βιογραφικό, έχει δημιουργήσει μια τεράστια δεξαμενή από την οποία θα αντλούνται στοιχεία για κάθε νέα δημιουργία. Αν «θεματική» θεωρείται η δεξαμενή, τότε επισημαίνω πως δεν θα αλλάξει η θεματική μου. Πολύ περισσότερο που η αναζήτηση από τα βάθη των αιώνων, ιδιαίτερα σε μια εποχή πνευματικής οπισθοδρόμησης, παραμένει ίδια. Λες και επιστρέφουμε ολοταχώς στην εποχή πριν την εμφάνιση του θεϊκού Προμηθέα!
Επί πλέον, η πολυπλοκότητα της δεξαμενής δεν εξαντλείται με ένα βιβλίο, όσο βαθιά κι αν πάει.
Κατ’ αρχήν, ο Μιχαήλ μπορεί να είναι ένας άνθρωπος οποιασδήποτε εποχής, οποιουδήποτε τόπου, οποιασδήποτε οικονομικής κατάστασης και η συγκεκριμένη υπόθεση αποτελεί μια υποκειμενική εσωτερική περιπλάνηση, αλλά θα μπορούσε ένας ανάλογος δρόμος να δημιουργηθεί από τον καθένα, που θέλει να καταλάβει γιατί υπάρχει, ποιος είναι ο λόγος που υπάρχει, ποιός είναι ο προορισμός του σε σχέση με την ζωή, με τη Φύση και με τους άλλους ανθρώπους. Όσο δε για τις «οντότητες», που βοηθούν ή δοκιμάζουν, είναι πάντα ανάλογες του γνωστικού πεδίου και της διαμόρφωσης του καθενός από εμπειρίες, καταβολές, ψυχικό φορτίο. Δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχουν οδηγίες η σχολές, κι αν υπάρχουν είναι απάτη.
Αρκεί ο οποιοσδήποτε Μιχαήλ να Αφεθεί στην Ανάγκη χωρίς Φόβο για την αναζήτηση, απομακρύνοντας την λογική, γιατί πάντοτε η λογική προσπαθεί να εμποδίσει οτιδήποτε δεν είναι στα μέτρα της!
Όσο οι άνθρωποι θα βρίσκονται μακριά από την πραγματική τους φύση, αυτή που καθορίζεται από την ψυχή και την Φύση που τους περιβάλει, τόσο θα χειροτερεύει η ζωή πάνω στη Γη, τόσο ο άνθρωπος θα βαδίζει στο πουθενά.
Στο τέλος του έργου, αν είναι πετυχημένη αυτή η μοναχική (στην αρχή) πορεία, θα φέρει τον Μιχαήλ κοντά σε ανθρώπους που έχουν το ίδιο όραμα, τον ίδιο σκοπό και θα δημιουργήσουν μαζί.… αλλά κι αν κάποιος Μιχαήλ δεν καταφέρει να βρει τον σκοπό της ύπαρξής του:
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι
Και αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν!.
(Καβάφης)
Ποιο το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στον αναγνώστη μέσω της ιστορίας σας αυτής;
-Μην περπατάς σε τόπους που συχνάζουν αδαείς, άπληστοι, ζηλόφθονοι, οκνηροί και βολεμένοι
-Μην επιτρέπεις στο χτες να καθορίζει το σήμερα, ούτε καν να το επηρεάζει. (Κάνεις ακίνδυνο το χτες απονευρώνοντάς το)
-Μην επιτρέπεις στη λογική να πνίγει το όραμα και την επιθυμία για την αυτογνωσία και τον πραγματικό προορισμό. Η λογική είναι εχθρός των μεγάλων αλλαγών.
-Εγώ πρέπει να αλλάξω για να ελπίζω πως θα αλλάξει ο κόσμος.
Μήπως τελικά, ο αγώνας του ανθρώπου που περιγράφετε στο βιβλίο σας καθρεφτίζει τον διαρκή και κοπιώδη αγώνα όλων μας στη ζωή; Συμφωνείτε πως η ελευθερία της σκέψης και της βούλησης ακροβατεί σε ένα τεντωμένο σκοινί που ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να σπάσει, λόγω των συνεχών κινδύνων, πειρασμών και ανατροπών που περιορίζουν τον άνθρωπο και τον κρατούν στη φυλακή της αδυναμίας του;
Με τον αγώνα που περιγράφω δεν έχω πρόθεση να καθρεφτίσω τον διαρκή και κοπιώδη αγώνα στη ζωή, που συνίσταται στο να εργαζόμαστε, συνήθως αντίξοα ή σκληρά, να προσπαθούμε να αποκτήσουμε περισσότερα χρήματα ή αγαθά, που καμιά φορά γίνεται και αυτοσκοπός, να αγωνιούμε για τους λογαριασμούς… είναι όμως και η μόρφωση, ιδιαίτερα των παιδιών, που δεν ενδιαφέρει πλέον κανένα! Δεν γίνεται καμιά προσπάθεια, ενώ είναι ιερό καθήκον!!!
Ο αγώνας που περιγράφω δεν είναι η καθημερινότητα είναι η αναζήτηση δρόμου για την αυτογνωσία(!)
Όσο για την ελευθερία της σκέψης και της βούλησης …. Όταν ο άνθρωπος γνωρίσει τις δυνατότητές του, θα μπορέσει να περιορίσει τις δυσκολίες, τις ανατροπές και τις αδυναμίες του. Αλλά αυτό γίνεται ξυπνώντας την γνώση που υπάρχει μέσα στον ίδιο, ξυπνώντας την ενέργεια και την δύναμη που υπάρχει μέσα στον ίδιο. Η ελευθερία σκέψης και βούλησης δεν έρχεται από μόνη της, απαιτεί προσπάθεια, αυτογνωσία.
Βέβαια, η άγνοια και πάνω απ’ όλα η άρνηση να σκεφτούμε, κάνει όλα αυτά να μοιάζουν εντελώς θεωρητικά. Σε αυτό όμως, κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει!
Υ.Γ. Η λέξη αυτογνωσία, λυπάμαι, αλλά έχει χάσει πλέον το νόημά της από την χρήση που γίνεται με τελείως επιπόλαιο τρόπο, έτσι για να λέμε κάτι σπουδαίο κι ας μην καταλαβαίνουμε τι λέμε. Ίσως αν ανατρέξουμε κάποτε στα δελφικά παραγγέλματα, κάτι θυμηθούμε.
Κάποτε ένιωσα πολύ βαθιά κουρασμένος κι αναρωτήθηκα, ποιο το νόημα της ζωής; γιατί υπάρχω; Για να δουλεύω 12 ώρες την ημέρα; Για να προσποιούμαι ότι περνάω καλά; Για να προσποιούμαι πως μου αρέσει η δουλειά που κάνω; Για να δείχνω ευχαριστημένος με τις διάφορες συντροφιές και δήθεν φίλους; Για να χαμογελάω ακούγοντας ανόητες ιστορίες και ανούσια πράγματα;
Ασφυκτιώ, πνίγομαι… υπάρχουν 3-4 πραγματικοί φίλοι που μοιραζόμαστε σκέψεις, ερωτήματα, αγωνίες και φαινόμενα φυσικά και «μεταφυσικά». Σίγουρα είναι θησαυρός η ύπαρξή τους, αλλά δεν είναι λύση. Θα είναι όμως πάντοτε παρόντες!
Ανακουφίζομαι γράφοντας, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι σκοπός ζωής. Θέλω να νιώσω χρήσιμος σε κάτι γενικότερο, αλλά αφού δεν ξέρω καλά-καλά ποιος είμαι….
Η αναζήτηση των απαντήσεων έγινε έμμονη σκέψη, έγινε Ανάγκη και άρχισε να σχηματίζεται το ταξίδι. Έπρεπε να βρεθεί τρόπος να ελευθερωθεί η σκέψη κι αφέθηκα στην αναζήτηση των απαντήσεων χωρίς Φόβο, έφυγα για το ταξίδι παλεύοντας όμως συνέχεια και με την λογική.
Κατάγομαι από την περιοχή του Βόλου και με τον Ναό του Απόλλωνα στην Κόρινθο με συνδέουν κάποιες ιδιαίτερες στιγμές. Συνδυάστηκαν αυτά.
Η Βενετία μοιάζει καθαρή έμπνευση και το μόνο που θυμάμαι είναι πως αναζήτησα βιβλία για να κατατοπιστώ στις λεπτομέρειες της ζωής εκεί.
Θα εντοπίσει ο αναγνώστης στο βιβλίο σας στοιχεία της δικής σας προσωπικότητας;
Και βέβαια μπορεί να εντοπίσει. Το έργο μου είναι έμφορτο στοιχείων δικής μου προσωπικότητας, υπάρχουν βέβαια κάποιες ακραίες καταστάσεις που δεν είναι προσωπικά βιώματα, αλλά τις δανείστηκα από την ζωή ανθρώπων που έζησα πολύ κοντά, συμπάσχοντας. Όμως, έστω και να ήταν ολόκληρη αυτή η περιπέτεια κάποιου άλλου, πάλι θα την αποτύπωνα με τα προσωπικά μου χαρακτηριστικά, σα να ήταν δική μου ιστορία.
Το βιβλίο σας απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό;
Ίσως να είμαι λάθος, το ελπίζω και το εύχομαι, αλλά νομίζω πως το εφηβικό κοινό της εποχής μας ούτε ενδιαφέρεται, ούτε προβληματίζεται πέραν των απλών καθημερινών θεμάτων της ηλικίας. Υπήρξα έφηβος και γνωρίζω τις διαφορές.
Στην μετεφηβική όμως ηλικία (λόγω σπουδών, εργασίας, πιο ελεύθερης ζωής) και μέχρι τους ενήλικες, που δεν έχουν σκουριάσει! το βιβλίο μου πιστεύω πως μπορεί να κινηθεί.
Πώς σκοπεύετε να προωθήσετε το βιβλίο σας; Με κάποια παρουσίασή του ίσως το προσεχές διάστημα;
Στην αρχή αντιμετώπισα λίγο παρορμητικά το θέμα της παρουσίασης. Τελικά, πιστεύω ότι είναι πιο αποδοτική η παρουσίαση, αν έχουν προηγηθεί ανακοινώσεις σε τύπο (ηλεκτρονικό ή/και έντυπο), συνεντεύξεις και οτιδήποτε άλλο για προβολή. Νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να γίνει η πρώτη παρουσίαση στο Ναύπλιο κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, ίσως αρχές Ιουλίου. Είναι μετά τις εξετάσεις των μαθητών και αρχίζει στο Ναύπλιο η μεγάλη συγκέντρωση από αστικές περιοχές. Ήδη το συζητώ και μόλις καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα θα ενημερώσω το εκδοτικό μου σπίτι για να δούμε μαζί τις λεπτομέρειες.
Επίσης, το ενδεχόμενο αυτό κλείνει και έναν κύκλο, καθότι η συνεργασία μου με τις εκδόσεις Πηγή ξεκίνησε από την έκθεση βιβλίου στο Ναύπλιο το 2021.
Όσο για μια παρουσίαση στην Αθήνα, θα μπορούσαμε να το σκεφτούμε μέσα στο φθινόπωρο.
Πείτε μας δυο λόγια για το εκδοτικό σας σπίτι. Είστε ευχαριστημένος από τη μέχρι τώρα συνεργασία σας;
Όχι μόνον είμαι ευχαριστημένος από τους ανθρώπους των εκδόσεων Πηγή και του Πρότυπου Ομίλου Πολιτισμού, αλλά ενθουσιασμένος. Ο τρόπος που εργάζονται, το σύστημα που έχουν διαμορφώσει σχετικά με την εκτίμηση και την διόρθωση ενός έργου, καθώς και ο τρόπος επικοινωνίας τους κάνει μοναδικούς. Με διαδικασίες και λεπτότητα προσεγγίζουν το έργο και τον ίδιο το συγγραφέα. Αυτά με βοήθησαν επίσης, να δω διορθώσεις που βελτίωσαν το έργο και που δεν είχα καταφέρει να δω μέχρι τότε.
Θα αποφύγω λεπτομέρειες επισημαίνοντας ότι, αν και είχα έντονη επιθυμία να εκδοθεί το συγκεκριμένο βιβλίο στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο (έχω ήδη αναφερθεί), δεν θα προχωρούσα εφόσον δεν θα αισθανόμουνα άνετα με τους ανθρώπους ενός εκδοτικού οργανισμού. Είχα αποφασίσει να «κλείσω σε κάποιο συρτάρι» το έργο, αν για ακόμα μια φορά η συνεργασία δε θα με ευχαριστούσε. Αυτό που κάνουμε πρέπει να μας δίνει χαρά.
Οπότε, το συγκεκριμένο εκδοτικό σπίτι είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσα να συναντήσω.
Μια ευχή σας για το μέλλον;
Εύχομαι οι άνθρωποι που ανησυχούν για την τελματωμένη πνευματική ζωή μας να γίνονται όλο και περισσότεροι.
Εύχομαι οι άνθρωποι που θέλουν να συμβάλουν στο να ζήσουμε πιο ελεύθεροι πνευματικά, να γίνονται όλο και περισσότεροι.
Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας.
Κύριε Γιαννακόπουλε, σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας εύχομαι κάθε επιτυχία στο συγγραφικό σας έργο.
Κι εγώ σας ευχαριστώ για την ευχή σας και για την ευκαιρία που μου δώσατε.
Ο Γιώργος Γιαννακόπουλος γεννήθηκε στο Ν. Φάληρο το 1948, έζησε τα περισσότερα χρόνια στην Καλλιθέα και κατάγεται από τη Σούρπη Μαγνησίας. Από το 2015 κατοικεί στην πόλη του Άργους.
Ηλεκτρονικός Μηχανικός με εξειδίκευση στις τηλεπικοινωνίες, εκπαιδεύτηκε στη Γερμανία, δίδαξε τηλεπικοινωνίες, εργάστηκε ως διευθυντικό στέλεχος στην Ελλάδα και για 10 περίπου χρόνια σε εταιρείες της Βαλκανικής, κυρίως της Βουλγαρίας.
Όλα αυτά τα χρόνια, οι δραστηριότητές του δεν ήταν πάντοτε στο ίδιο αντικείμενο, αλλά ήταν αυτές που χρειάζονταν για να γίνει η εσωτερική του διαδρομή πλουσιότερη. Και πάλι όμως, δεν ήταν τόσο καθοριστική η συναναστροφή με διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικών καταβολών και νοοτροπίας, σε διαφορετικές χώρες, όσο ήταν η παράλληλη με τα πιο πάνω μελέτη Κοσμολογίας, Ερμητισμού, Αρχαίων Μυστηρίων και Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.
0 Σχόλια