Βιβλιοκριτική για το βιβλίο "Ψυχές και χρώματα" της Γεωργίας Α. Ανδριώτου | Γράφει η Χρύσα Τσαμπίρα

Συγγραφέας: Γεωργία Α. Ανδριώτου
Έτος έκδοσης: 2021
Σελ.: 174
Εκδόσεις: Νίκας

Γράφει η Χρύσα Τσαμπίρα

Το βιβλίο «Ψυχές και Χρώματα» της Γεωργίας Ανδριώτου πραγματεύεται εννέα ιστορίες άρρηκτα συνδεδεμένες με εννέα χρώματα - εννέα ψυχές: κίτρινο, κόκκινο, καφέ, μπλε, ροζ, λευκό, πράσινο, μαύρο και μωβ. Εννέα ανθρώπινες ιστορίες που εισχωρούν βαθιά στα εσώψυχα των ηρώων τους, αλλά και των αναγνωστών τους, δίνοντας στους τελευταίους τροφή για εμβάθυνση και σκέψη.

Διαδραματίζονται και ζωντανεύουν σε ένα βιβλίο που διαβάζει κανείς αυθημερόν καταπίνοντας τις σελίδες τη μία μετά την άλλη.

Ανθρώπινα συναισθήματα, χαρακτήρες-ψυχές και εμπειρίες αναδεικνύονται με τον πιο παραστατικό και άμεσο τρόπο, θέτοντας σε θέση πρωταγωνιστή την αγάπη για την ίδια τη ζωή, τη δίψα για αγάπη, την αποδοχή και την ασφάλεια που όλοι αναζητούμε ενστικτωδώς. Αναδεικνύουν, ακόμη, το πώς, αν στερηθεί κανείς τα παραπάνω, αλλοτριώνεται από την ίδια την ανθρωπιά. Στα μάτια του αναγνώστη αποκαλύπτεται το πόσο δυνατό μπορούν να τον κάνουν έναν άνθρωπο οι πίκρες και οι καημοί του ή αντιθέτως πόσο σκληρό και ανάλγητο. Γιατί ο ήλιος έχει τη δύναμη να λιώσει το κερί, αλλά και να σκληρύνει τον πηλό.

Τα όνειρα και οι προσδοκίες, η άδολη άνευ όρων αγάπη, ο έρωτας, το πάθος για ζωή, η συντροφικότητα και η ζεστασιά, η στοργή, η γονεϊκότητα, ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια και το καταφύγιο των παιδικών αναμνήσεων έρχονται σε άκρα αντίθεση και σύγκρουση μέσα από μοιραίες καταστάσεις με τον πόνο της απώλειας, τη ματαίωση, την απόρριψη, τη χειριστικότητα, τη μικροπρέπεια, την κτητικότητα, τον φθόνο-ζήλεια, τις ανασφάλειες, την τοξικότητα και τα «πρέπει» των κοινωνικών επιταγών. Μια αέναη πάλη του καλού με το κακό, που όμως αφήνει στον αναγνώστη την επίγευση της ελπίδας, την προσμονή του Θείου, μια χαραμάδα-μια μικρή ακτίνα κρυμμένη και καταχωνιασμένη στο τσεπάκι της ψυχής του καθενός… Κι εκεί φαίνεται η πραγματική δύναμη της αγάπης! Γιατί μόνο η αγνή-άνευ όρων αγάπη έχει τη δύναμη να ξεπλύνει και να ξεμπροστιάσει τα χνώτα του μίσους, να μερέψει τις ψυχές, όπως γράφει η Γεωργία, να φέρει στη ζωή τον ήλιο, να γιατρέψει τις πληγές (σωματικές και ψυχικές).

Κι εκεί κάπου τα χρώματα - που πριν έμοιαζαν τόσο διακριτά -, ξάφνου μπαίνουν θαρρείς στον δίσκο του Νεύτωνα και γυρίζουν αδιάκοπα, μετατρέπονται σε λευκό φως. Οι ψυχές λυτρώνονται. Το ταξίδι της ζωής είναι ένα ταξίδι πολύχρωμο. Κι ο καθένας αφήνει το δικό του αποτύπωμα – χρώμα στον κόσμο όταν πια τον χαιρετήσει. Την περιγραφή τη δίνει η συγγραφέας μέσα από τα λόγια του παππού Κωνσταντή στο εγγονάκι του κι αξίζει να σταθούμε, γιατί δίνουν μια ξέχωρη διάσταση στην έννοια-σημασία των χρωμάτων: «Το ηλιοβασίλεμα, Κωστάκη, έχει πολύ όμορφα χρώματα, τα είδες, ε; Είναι η ώρα που μας αποχαιρετά ο ήλιος, πάει να ξεκουραστεί. Σβήνει μέσα στη θάλασσα χαρούμενος για όσα μας φανέρωσε και για όσα είδε στο ταξίδι του στον κόσμο, γι’ αυτό και έχει τέτοια χρώματα. Όλη μας η ζωή είναι μέσα στα χρώματα. Κόκκινα, άσπρα, μπλε, πράσινα, μαύρα… Κι όταν φύγουμε, αφήνουμε πίσω μας το δικό μας ηλιοβασίλεμα».

Άβυσσος, γράφει η συγγραφέας, οι ψυχές των ανθρώπων κι αυτήν την άβυσσο την κουβαλούν στις σχέσεις τους. Πόσο μα πόσο αληθινό! Το βιβλίο αυτό, το οποίο και σας το συστήνω γιατί αγαπώ τα βιβλία που μπορούν να συγκινήσουν τον αναγνώστη, είναι ύμνος στις ανθρώπινες σχέσεις, γιατί με αμεσότητα μέσα από κάθε ιστορία χρώματος, επιχειρείται στην πραγματικότητα μια αναζήτηση ενός προσωπικού Παραδείσου. Και γίνεται ξεκάθαρο, όπως γράφει και η Γεωργία, πως μοναχικός Παράδεισος δεν υπάρχει και η υπέρβαση του «εγώ» είναι «πράξη γενναιότητας».

Η μοναξιά, ωστόσο, δεν ασχημονεί στο μέτρο που δεν επαναπαύεται ή δε συμβιβάζεται σε βολεμένες αγάπες, φτηνούς λογαριασμούς ή/και εκπτώσεις σε συναισθήματα. Δεν ασχημονεί, αρκεί να διεκδικεί. Είναι αξιοπρεπής. Έχει ανάγκη να πιστεύει η ίδια στην αγάπη κι ας πλήττεται από τη ματαίωση. Μόνον τότε μπορούμε, χωρίς ντροπή, να μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις. Μόνον τότε μπορεί, κάνοντας κανείς την υπέρβαση, να βρει το κλειδάκι για τον δικό του Παράδεισο.

Από το οπισθόφυλλο:

Κάθε ψυχή έχει το δικό της χρώμα που τη γαληνεύει ή τη στοιχειώνει, αυτό που έχει χαραχτεί ανεξίτηλο πάνω της. Ανάμεσα στην αγνότητα του λευκού και τη σκοτεινιά του μαύρου, διεκδικούν τη θέση τους αποχρώσεις στον καμβά της ζωής.

Το μπλε της ηρεμίας, όταν πια έχεις ανακτήσει τις δυνάμεις σου.

Το ροζ της άνευ όρων αγάπης.

Το κίτρινο τους μίσους και της δειλίας να αντιμετωπίσεις τη ζωή με καλοσύνη κι ανθρωπιά.

Το πράσινο που λαχταρά και αναζητά την αληθινή αγάπη. 

Εννιά ιστορίες, εννιά χρώματα, έρχονται να πλάσουν τους χαρακτήρες των ηρώων και να επηρεάσουν τις συμπεριφορές  και τις επιλογές που καθορίζουν τη ζωή τους. Εννιά ζωές που διεκδικούν το μερτικό που τους χρωστάνε οι άνθρωποι και οι μοιραίες καταστάσεις.

«Ψυχές και χρώματα στο χρόνο γυρνάνε.

Αλλάζουν ονόματα και πάλι απ’ την αρχή».

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:

Η Γεωργία Α. Ανδριώτου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λέσβο. Έχει τελειώσει το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ και εργάζεται ως δασκάλα σε δημοτικό σχολείο τα τελευταία είκοσι χρόνια. Έχει ζήσει στο Βέλγιο , όπου δούλεψε ως δασκάλα της ελληνικής γλώσσας σε τμήματα ενηλίκων. Το 2008 ολοκλήρωσε τη  μετεκπαίδευσή της στο Διδασκαλείο Θεσσαλονίκης και το 2011 το μεταπτυχιακό της στην Ειδική Αγωγή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Είναι επιμορφώτρια στη μέθοδο Μοντεσσόρι και στη μέθοδο Creative Learning (CLEAR) και έχει μεταφράσει στα ελληνικά το βιβλίο της Clare Healy Walls, «Montessori in a Nutshell», στο πλαίσιο προγράμματος Erasmus. Μιλάει αγγλικά και φλαμανδικά. Από το 2016 αρθρογραφεί στο διαδίκτυο.