Βιβλιοπαρουσίαση: «Γ. Δροσίνης και Οδ. Ελύτης σε ποιητική αντισφαίριση» του Φάνη Κωστόπουλου

 

~Ω, έλα μαζί να ιδρύσουμε τα Όνειρα, έλα μαζί να δούμε τη Γαλήνη~

 

Ο Φάνης Κωστόπουλος Μ. Α. West Georgia. Φιλόλογος Ελληνικής και Αγγλικής Φιλολογίας, Καθηγητής και Διευθυντής Γυμνασίου, Συγγραφέας, Ειδικός Γραμματέας στον Σύλλογο Οι Φίλοι του Μουσείου Γ. Δροσίνη στο βιβλίο του «Ο Γ. Δροσίνης & ο Οδ. Ελύτης σε ποιητική αντισφαίριση» αντιπαραβάλλει έναν παραδοσιακό ποιητή όπως ο Δροσίνης με έναν μοντέρνο όπως ο Ελύτης.

Ο Γ. Δροσίνης ήταν γέννημα θρέμμα της Αθήνας ήξερε καλά όχι μόνο τη ζωή της υπαίθρου, αλλά και τον φυτικό κόσμο. Ενώ ο Ελύτης, ο ποιητής του Αιγαίου ως υπερρεαλιστής ποιητής είναι και πρέπει να είναι ο κορυφαίος αυτού του ποιητικού κινήματος σε όλη την Ευρώπη. Θεωρείται σαν τον Μεσσία της ελληνικής ποίησης. Πρόκειται για έναν Έλληνα με τους ήλιους του, τους Ουρανούς του, τη θάλασσα και τα νησιά του. Ο Ελύτης το διατρανώνει αυτό ακόμα με την ανθρωπιστική του διάσταση.

Μάλιστα από το βιβλίο του Φάνη Κωστόπουλου μαθαίνουμε ότι το καλύτερο αριστούργημά του είναι το ποιητικό του αριστούργημα «Άξιον εστί». Για τον Ελύτη ποίηση & μουσική είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος ή για να πάμε στον κόσμο των φυτών του Γ. Δροσίνη είναι δυο διαφορετικοί κορμοί δέντρου που ξεπετάγονται από την ίδια ρίζα και ορθώνονται προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

~Ω μεγάλε θησαυρέ μου! Πένα μου εσύ πιστή!
Πίκρα και οργή & φρίκη της ζωής μου θέαινες!
Με σας μονάχα ακόμα μπορώ και ανασαίνω~ 

Όπως ισχυρίζεται ο πολυγραφότατος Φάνης Κωστόπουλος, ο Γ. Δροσίνης στήνει τ’ αφτί για να ακούσει τι λέει ο μενεξές, έτσι και ο Ελύτης στήνει τ’ αφτί να αφουγκραστεί το ίδιο ακριβώς φυτό. Για τον Δροσίνη το φυτό που ορθώνεται από το χώμα έχει ανθρώπινη φωνή και το βλέπει ο ποιητής σαν άνθρωπο. Ο Ελύτης βλέπει πάντα το φυτό αντάμα με τη μουσική.

Το καλάμι στην ποίηση του Δροσίνη εκφράζει τη γνώμη του σαν άνθρωπος φιλοσοφημένος το ίδιο και τα λουλούδια στην ποίηση του Ελύτη εκφράζουν τη Φιλοσοφία τους για τον άνθρωπο. Ο Δροσίνης στην ποίησή του βάζει τα φυτά να κουβεντιάζουν, ενώ στην ποίηση του Ελύτη κουβεντιάζει ο ίδιος ο ποιητής με τα φυτά.

Τέλος, ο Ελύτης δημιουργεί θα λέγαμε ένα ωραίο λογοπαίγνιο με τη ρίμα «άδυσος» - «Παράδεισος». Τι άραγε να του είπαν τα δέντρα στη γλώσσα τους και του άνοιξαν τα μάτια; Του είπαν ότι αν δεν υπάρχει Κόλαση, δεν υπάρχει Παράδεισος. Κοίταξε, λοιπόν να δεις αν μέσα στον Παράδεισο κρύβεται η Κόλαση. Ενώ ο Δροσίνης υπαινίσσεται ότι μέσα στην Κόλαση υπάρχει ένα μέρος του Παράδεισου.

~Ευφροσύνη Λούζη~