Γράφει η Ευφροσύνη Λούζη
Μες το Φθινόπωρο αναρωτιέμαι ακόμα σαν τον ποιητή Δροσίνη
"Τι Λοιπόν;" χωρίζει της ζωής μας το σύνορο και βλέπω νοερά
τους σπόρους καταγής ενός κισσού.
Μα αντιτάσσομαι κι εγώ με τη σειρά μου σε ένα πλάνο ψήλωμα.
Αφού κάθε που φτάνει η Αυγή Ονειρεύομαι με τα μάτια κλειστά
μια ρόδινη ανθισμένη μυγδαλιά κι έτσι απλά καθισμένη στο Σταθμό
Δεκέλειας σκέφτομαι πως κάπου εκεί έξω στα ζοφερά σκοτάδια των
καιρών υπάρχει ακόμα κάποια Αμαρυλλίς...
"Τι Λοιπόν;" χωρίζει της ζωής μας το σύνορο και βλέπω νοερά
τους σπόρους καταγής ενός κισσού.
Μα αντιτάσσομαι κι εγώ με τη σειρά μου σε ένα πλάνο ψήλωμα.
Αφού κάθε που φτάνει η Αυγή Ονειρεύομαι με τα μάτια κλειστά
μια ρόδινη ανθισμένη μυγδαλιά κι έτσι απλά καθισμένη στο Σταθμό
Δεκέλειας σκέφτομαι πως κάπου εκεί έξω στα ζοφερά σκοτάδια των
καιρών υπάρχει ακόμα κάποια Αμαρυλλίς...
0 Σχόλια