Η Μαρία Μπρανίδου γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Νέα Ορεστιάδα. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών και του Πανεπιστημίου Paris V-René Descartes (Δίπλωμα Ψυχολογίας). Έχει επίσης εκπαιδευτεί πάνω στο Ψυχόδραμα στο Ψυχοδραματικό Κέντρο Ανάπτυξης της Προσωπικότητας. Ως ηθοποιός έχει λάβει μέρος σε πολλές θεατρικές παραστάσεις: Εθνικό Θέατρο, Θέατρο Στοά, Θέατρο Αργώ, Θέατρο Αθηνών, Θέατρο 104, Θέατρο Studio Μαυρομιχάλη, Θέατρο Μπιπ, Θέατρο Vault, Θέατρο Χυτήριο κ.ά., με σκηνοθέτες τους: Δημήτρη Μαυρίκιο, Θανάση Παπαγεωργίου, Άρτεμις Ιγνατίου, Δημήτρη Αδάμη, Χριστίνα Χριστοφή, Δημήτρη Πλειώνη, Ζωρζίνα Τζουμάκα, Χρήστο Λύγκα, κ.ά. Στον κινηματογράφο συμμετείχε σε πολλές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Έχει εργαστεί ως εµψυχώτρια θεατρικών ομάδων και ως ψυχοδραματίστρια.
Μπορεί η τέχνη του θεάματος να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο;
Για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος χρειάζονται πολλά. Δικαιότερη διανομή του πλούτου, να πάρουμε σοβαρά το θέμα της οικολογικής καταστροφής που συντελείται μπροστά στα μάτια μας, να γίνουμε ενεργοί πολίτες. Εννοώ να καταλάβουμε ότι είμαστε εμείς μέρος του προβλήματος και της λύσης του. Είναι μεγάλη κουβέντα…
Όσον αναφορά το θέαμα, σαφώς διαφέρει από το θέατρο, είχε πάντα να κάνει με τον εντυπωσιασμό και την ψυχαγωγία, είναι πιο μαζικό και εξυπηρετεί άλλες ανάγκες. Το θέατρο, ναι, κάνει τον κόσμο μας καλύτερο. Η επινόηση του θεάτρου από τον άνθρωπο για μένα είναι συγκλονιστική σύλληψη. Να μπορείς να αναπαριστάς τον κόσμο για να μπορέσεις να τον καταλάβεις, να τον ερμηνεύσεις, να τον συλλάβεις, να τον χωρέσεις! Μέσω των θεατρικών παραστάσεων, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ερχόμαστε σε επαφή με κοινωνικό – πολιτικά αλλά και ψυχολογικά θέματα, αφυπνιζόμαστε, ευαισθητοποιούμαστε, ταυτιζόμαστε, συγκινούμαστε!! Έχει τεράστια επίδραση στον ψυχικό και πνευματικό μας κόσμο.
Γιατί θαυμάζετε την υποκριτική ως τέχνη;
Γιατί είναι θεραπευτική και για αυτόν που την υπηρετεί και γι αυτόν που την παρακολουθεί. Ο ηθοποιός, με το να αντλεί -από τα προσωπικά του βιώματα και από το φαντασιακό του- υλικό έτσι ώστε να μπορέσει να ερμηνεύσει με αλήθεια και πιστότητα έναν ρόλο, έρχεται σε επαφή με τον βαθύτερο εαυτό του. Ταυτόχρονα παρατηρώντας και μπαίνοντας στη θέση άλλων χαρακτήρων γίνεται πιο ευαίσθητος και συμπονετικός ως προς τα ανθρώπινα. Στον άλλο πόλο, ο θεατής εισπράττει κάτι που συμβαίνει ζωντανά και απαιτεί την ενεργή του -ψυχική και πνευματική- εμπλοκή. Όταν λειτουργεί η παράσταση, η επικοινωνία που συντελείται ανάμεσα στον ηθοποιό και στον θεατή είναι βαθιά και καθαρτική και για τους δυο.
Γιατί υπηρετείτε την υποκριτική;
Γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Πιστεύω ότι ο καθένας κρύβει μέσα του μια πίστη, έναν άξονα που γύρω από αυτόν πλάθει όλη του τη ζωή. Αυτή η πίστη για μένα ήταν και είναι το θέατρο και ειδικότερα η τέχνη της υποκριτικής. Από πολύ μικρή κάτι με έλκυε σ’ αυτό τον χώρο χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω λογικά.
Θυμάστε ποιο ήταν το πρώτο θεατρικό έργο που παρακολουθήσατε στη ζωή σας;
Μεγάλωσα στην επαρχία την δεκαετία το ΄80, συγκεκριμένα στην Νέα Ορεστιάδα. Θέατρο δεν υπήρχε τότε στην πόλη. Μόνο κάποιοι θίασοι πρωταγωνιστών που έκαναν περιοδεία ερχόντουσαν και παίζανε στον Κινηματογράφο «Αλέξανδρο», αλλά τα εισιτήρια ήταν τσουχτερά… Η πρώτη παράσταση που είδα –πρέπει να ήμουν στο δημοτικό- ήταν στην αυλή του σχολείου, στο χωριό του πατέρα μου, την Λάδη, ένα μικρό χωριό κοντά στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Ήταν ένας περιοδεύων θίασος που ανέβαζε κάτι σαν επιθεώρηση και μάλιστα οι ηθοποιοί χρησιμοποιούσαν και κάποιες μεγάλες φιγούρες. Το θυμάμαι σαν σε όνειρο… Δεν μπορώ να πω πολλά για το έργο, θυμάμαι όμως την αίσθηση που μου άφησε. Το να ζωντανεύει μπροστά σου μια ιστορία από μια ομάδα ανθρώπων κι εσύ να γίνεσαι ένα με τους άλλους θεατές, να μοιράζεσαι συναισθήματα… Ήταν πρωτόγνωρο! Πιστεύω ότι εκεί έγινε το πρώτο κλικ!
Ο λόγος που αγάπησα το θέατρο ήταν τα έργα αυτών των πολύ σπουδαίων συγγραφέων. Παίρνω πολύ μεγάλη ικανοποίηση όταν διαβάζω ένα καλό θεατρικό έργο. Η πρώτη ύλη στο θέατρο είναι το κείμενο! Δύσκολο να ξεχωρίσω ένα. Αγαπώ πολλούς συγγραφείς: τους αρχαίους τραγικούς, τον Σαίξπηρ, τον Ίψεν, τον Τσέχωφ, τον Λόρκα, κ.ά.
Σε ποιο θεατρικό έργο θα θέλατε οπωσδήποτε να συμμετέχετε στο μέλλον;
Το σημαντικό σε μια συνεργασία είναι οι άνθρωποι, οι σχέσεις. Θα ήθελα να είμαι με ανθρώπους που επικοινωνούμε, καταλαβαινόμαστε, υπάρχει αγάπη, σεβασμός, αλληλοτροφοδότηση, κοινό όραμα. Πιστεύω στις ομάδες. Όταν μπορέσουν να συνυπάρξουν πολλοί άνθρωποι –πράγμα πολύ δύσκολο- η δυναμική είναι τεράστια κι εκεί μπορούν να γεννηθούν σπουδαία πράγματα! Αν σε ένα τέτοιο πλαίσιο δουλεύεις και πάνω σε ένα καλό έργο, τότε είναι ιδανικά!
Ποιον θεατρικό συγγραφέα θαυμάζετε περισσότερο;
Θαυμάζω πολλούς. Ένας από αυτούς είναι ο Τσέχωφ. Με συγκινεί η ματιά του. Πώς στέκεται απέναντι στον άνθρωπο, χωρίς να τον κρίνει. Με αγάπη, κατανόηση, συμπόνια.
Ποιον σεναριογράφο και ποιον σκηνοθέτη θαυμάζετε περισσότερο;
Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου (στις περισσότερες συνεργάζεται με τον σεναριογράφο Γκιγιέρμο Αριάγα). Οι ιστορίες που πλέκει, η ευαίσθητη και τολμηρή του ματιά και φυσικά οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών με τους οποίους συνεργάζεται. Ο καλός σκηνοθέτης σε ωθεί πέρα από εκεί που νομίζεις ότι είναι το όριο σου.
Ποιον ηθοποιό θαυμάζετε περισσότερο;
Είναι πολλοί, δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποιον. Ας πούμε ότι θαυμάζω αυτούς που δεν φοβούνται να «τσαλακωθούν», που εξελίσσονται, που είναι καλοί συμπαίκτες. Αυτοί που βάζουν την αγάπη για την τέχνη που υπηρετούν πιο πάνω από την αγάπη για το εγώ τους.
Θέατρο, κινηματογράφος ή τηλεόραση; Τι σας ελκύει περισσότερο και γιατί;
Έχω κάνει κυρίως θέατρο και νιώθω πιο οικεία μέσα σ’ αυτόν τον χώρο. Η εμπειρία μου από την τηλεόραση είναι μηδαμινή. Κινηματογράφο θα ήθελα να κάνω, γιατί έχει να μου συμβεί καιρό και μου έχει λείψει!
Ποιο ρόλο θα θέλατε να είχατε παίξει για πρώτη φορά εσείς;
Η αλήθεια είναι ότι δεν με έχει απασχολήσει μια τέτοια σκέψη.
Ποιο ρόλο θα θέλατε να παίξετε με την πρώτη ευκαιρία;
Έναν ρόλο που να με κάνει να προχωρήσω παραπέρα υποκριτικά. Κάθε ρόλος είναι μια πρόκληση. Αναμετριέσαι με τις δυνάμεις σου, κυρίως τις ψυχικές, βουτάς βαθιά.
Κωμωδία ή δράμα; Ποια η προτίμησή σας;
Μέχρι τώρα έχω παίξει κυρίως σε δραματικά έργα. Οπότε θα ήθελα πολύ να μου δοθεί η ευκαιρία να παίξω σε κωμωδία.
Πού σας βρίσκουμε αυτή την περίοδο;
Στο Θέατρο Vault, στην παράσταση «Ο Μποτιτσέλι στην πυρά» του Τζόρνταν Τάναχιλ που σκηνοθετεί ο Χρήστος Λύγκας. Αγαπώ αυτό το έργο, γιατί θίγει καίρια ζητήματα: την σχέση τέχνης και εξουσίας, την άνοδο του λαϊκισμού σε εποχές κρίσης, την αποδοχή της διαφορετικότητας αλλά και το πώς παίρνουμε θέση σε κρίσιμα προσωπικά διλήμματα. Είναι ένα πολύ ωραίο έργο ενός ταλαντούχου συγγραφέα.
Νιώθετε ικανοποίηση από τη μέχρι τώρα καλλιτεχνική σας πορεία;
Στην μέχρι τώρα πορεία μου στο θέατρο έχω γνωρίσει πολλούς συναδέλφους εξαιρετικά αξιόλογους, με κάποιους από αυτούς είμαστε πλέον και καλοί φίλοι. Νιώθω ευγνωμοσύνη γι αυτό. Από εκεί και πέρα ό,τι έχω καταφέρει, το έχω καταφέρει με πολύ προσωπική δουλειά, αφοσίωση, πίστη και πολλές στερήσεις. Δεν μου χαρίστηκε κάτι. Το γεγονός ότι, παρόλες τις οικονομικές αντιξοότητες, είμαι ακόμα εδώ, δουλεύοντας και προσπαθώντας να εξελίσσομαι, ναι, μου δίνει μια ικανοποίηση. Θα προτιμούσα βέβαια τα πράγματα σ’ αυτόν τον χώρο να είναι πιο ανοιχτά και αξιοκρατικά!
Ποιες είναι οι καλλιτεχνικές σας βλέψεις για το μέλλον;
Προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι σίγουρο για το μέλλον. Συμμετέχω σε κάποιες προτάσεις που έχουν γίνει και περιμένουμε να δούμε αν θα επιχορηγηθούν. Ένα θέμα στο θέατρο είναι η παραγωγή. Δυστυχώς δεν υπάρχουν επιχειρηματίες που να θέλουν να επενδύσουν στο θέατρο κι έτσι περιμένουμε όλοι τις επιχορηγήσεις. Βέβαια τα χρήματα που δίνονται είναι πολύ λίγα και σπάνια καλύπτουν τα έξοδα μιας παράστασης.
Μια ευχή σας που θα θέλατε να πραγματοποιηθεί;
Να πάψει να θεωρείται ο ηθοποιός στην Ελλάδα ερασιτέχνης. Να του αναγνωρίζονται οι σπουδές του, να πληρώνεται για την δουλειά του (και τις πρόβες!), να γίνονται ανοιχτές ακροάσεις, να τηρούνται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Βέβαια αυτό προϋποθέτει βαθιές και ριζικές αλλαγές. Ελπίζω ότι η συσπείρωση που έδειξαν οι ηθοποιοί τον τελευταίο καιρό να συνεχιστεί, όπως ελπίζω κι εύχομαι να έχουμε τους πολιτικούς εκείνους που θα σκύψουν με ευαισθησία πάνω σ’ αυτόν τον πολύπαθο κλάδο και θα βρουν λύσεις σε χρόνια προβλήματα. Θέλει βέβαια αρετή και τόλμη…
0 Σχόλια