Σήμερα στις Τέχνες φιλοξενούμε την εκπαιδευτικό και αφηγήτρια μύθων και παραμυθιών Δέσποινα Αριστείδου. Η τέχνη της αφήγησης είναι μια ιδιαίτερη τέχνη που όπως και όλες οι υπόλοιπες έχει τη χάρη να ταξιδεύει το κοινό σε κόσμους ονειρικούς με τρόπο θεατρικό και ευχάριστο. Αυτό επιχειρεί κι η καλεσμένη μας όπως θα μας εξομολογηθεί κι η ίδια στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Κυρία Αριστείδου, καλώς βρεθήκαμε! Ασχολείστε εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες με τη διδασκαλία ξένων γλωσσών, ενώ τα τελευταία 5 χρόνια στρέψατε το ενδιαφέρον σας και στην αφήγηση μύθων και παραμυθιών. Εκπαιδευτικός επομένως και αφηγήτρια. Εσείς πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας και πώς θα τον παρουσιάζατε στο κοινό που μας διαβάζει;
Καλησπέρα και καλώς βρεθήκαμε, κυρία Πετρίδου! Αφότου παρακολούθησα τα online courses του εξαιρετικού συναδέλφου David Heathfield, ως εκπαιδευτικός στην όμορφη Σύρο συστήνομαι πλέον ως storytelling teacher. Έχω εντάξει την αφήγηση στη διδασκαλία μου σε όλα τα επίπεδα με καταπληκτικά αποτελέσματα! Όμως υπάρχουν και σαν ξεχωριστές οντότητες αυτές οι δύο αγαπημένες μου ασχολίες. Ενίοτε λοιπόν και αναλόγως των περιστάσεων, συστήνομαι και ως αφηγήτρια αποκλειστικά.
Η επαγγελματική σας ενασχόληση και το αντικείμενο των σπουδών σας πώς συνδυάζονται με την τέχνη της αφήγησης;
Ο εκπαιδευτικός, εξ απαλών ονύχων εξοικειώνεται με το να απευθύνεται σε κοινό. Αυτό κάνει την αίσθηση της έκθεσης κάπως ευκολότερη. Θέλει βέβαια πολύ εξάσκηση και πείσμα ώστε να καμφθεί η ενδόμυχη συστολή του κάθε ανθρώπου που ασχολείται με οποιαδήποτε παραστατική τέχνη. Με τον καιρό γίνεται ευκολότερο. Όσον αφορά στη διδασκαλία, η αφήγηση προσαρμόζεται ανάλογα με την ηλικία και το επίπεδο των μαθητών. Τα μικρότερα παιδιά θα αποστηθίσουν με χαρά τραγουδάκια και ρίμες που επαναλαμβάνονται στο παραμύθι ή θα παίξουν διαλόγους με θεατρικότητα πολύ ευχάριστα. Σε μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά, οι ιστορίες θα πρέπει να τους αφορούν ή το μήνυμα να έχει αντίκτυπο στη ζωή τους. Μέσα από μια τέτοιου είδους ιστορία προκύπτουν βαθιές και ειλικρινείς συζητήσεις και η συζήτηση στη δεύτερη γλώσσα γίνεται με φυσικό τρόπο.
Η αφήγηση παρότι σχετίζεται με τη συγγραφή, ωστόσο αποτελεί ξεχωριστή τέχνη. Είναι εύκολο όμως να διαχωριστούν οι δύο αυτές τέχνες και να κινηθούν ανεξάρτητα; Τι λέτε;
Πολλοί συν-αφηγητές επιλέγουν να γράψουν ιστορίες νέες, δικές του εξ ολοκλήρου ή και διασκευές παλαιότερων. Είναι μια όμορφη και δημιουργική πορεία, την οποία δεν αποκλείω για το μέλλον. Ας θυμόμαστε βέβαια ότι οι άνθρωποι είναι συνυφασμένοι με την προφορικότητα των ιστοριών των δικών τους και των θεών και των ηρώων τους. Έτσι ξεκινήσαμε και το συνεχίσαμε για μερικές χιλιάδες χρόνια. Η γραφή ήρθε αρκετά αργότερα στην ιστορία μας και ο προφορικός λόγος δεν έπαψε ποτέ να γοητεύει. Το ότι η τέχνη της αφήγησης καθεαυτή συνεχίζεται ακόμη, σε παγκόσμιο επίπεδο, ακόμα και στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης που διανύουμε, είναι ενδεικτικό για το πόσο σημαντική παραμένει για όλους μας.
Νιώσατε ποτέ την ανάγκη να μεταφέρετε μια δική σας ιστορία στο χαρτί;
Ναι, έχω δοκιμάσει να το κάνω κι αυτό. Όπως και να ζωγραφίσω μια ιστορία, ή έστω κομμάτια της, όπως και να ενσωματώσω σύντομα στιχάκια σε μορφή τραγουδιού. Όλα είναι μέρος της διαδικασίας της “χώνευσης” μιας ιστορίας. Αλλά το να μείνει η ιστορία στο χαρτί προσωπικά δεν με καλύπτει. Αλλιώς θα ήμουν συγγραφέας φαντάζομαι. Το να κοιτάς το κοινό στα μάτια την ώρα που αφηγείσαι, το να καταφέρεις να κοινωνήσεις το μήνυμα που έχεις στο μυαλό σου και η εμπειρία να γίνει συλλογική, τα συναισθήματα να μοιραστούν, είναι αξεπέραστο σαν βίωμα. Ίσως έχει να κάνει και με τον μαθησιακό τύπο του κάθε ανθρώπου. Για παράδειγμα, 9 στις 10 ιστορίες που διαλέγω να πω, τις έχω ακούσει προφορικά από κάποιον αφηγητή. Μου έχει τύχει να διαβάσω μια ιστορία και να την προσπεράσω. Και λίγο καιρό μετά, αυτή την ίδια ιστορία να την ακούσω σε αφήγηση κάποιου και κάτι μέσα μου να σκιρτήσει, να νιώσω ότι οπωσδήποτε θέλω να την πω κι εγώ! Έτσι γίνεται η “παράδοση” όπως πολύ σωστά και εύγλωττα εκφράζει ο όρος που χρησιμοποιούμε στη γλώσσα μας!
Απευθύνεστε σε ξενόγλωσσο κοινό, αλλά και σε ελληνόγλωσσο. Ποιο προτιμάτε περισσότερο και γιατί;
Νομίζω ότι έχω κάνει περισσότερες αφηγήσεις στα αγγλικά, χωρίς όμως να τίθεται θέμα προτίμησης αλλά συγκυριών. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια του lockdown, όταν όλοι μας ψάχναμε διεξόδους από τις δυσκολίες του εγκλεισμού, άρχισα να ασχολούμαι με το World Storytelling Cafe, έναν διαδικτυακό τόπο που διευθύνεται από έναν “παλαίμαχο” αφηγητή και ποιητή από Αγγλία, τον John Row και τους συνεργάτες του. Κάθε δεύτερη Κυριακή το βράδυ λοιπόν, υπάρχει μια online εκπομπή, το World Story Round, με host τον Mike Rust. ανοιχτή για το κοινό, είτε ως ακροατές, είτε ως συμμετέχοντες αφηγητές. Το δοκίμασα, μου άρεσε πολύ και έγινα regular. Έναν χρόνο μετά, προσκλήθηκα από τους ίδιους ως αφηγήτρια στο δεύτερο διεθνές φεστιβάλ αφήγησης στο Μαρακές, το Φεβρουάριο που μας πέρασε. Ήμασταν 87 αφηγητές 19 εθνικοτήτων σε έναν τόπο αποκαλούμενο “λίκνo του παραμυθιού”! Ήταν εμπειρία ζωής! Μα και γενικότερα, όσον αφορά στην ανταλλαγή κουλτούρας και πολιτισμικού background, το να μεταφέρω στοιχεία από παλιές ιστορίες του Ηνωμένου Βασιλείου στο ελληνικό κοινό και τανάπαλιν, δηλαδή ελληνικά παραμύθια ή και μυθολογία της χώρας μας σε αγγλόφωνο κοινό, μου είναι ιδιαίτερα αγαπητό ως διαδικασία και εξαιρετικά ενδιαφέρον για τους ακροατές.
Με ποια θέματα καταπιάνεστε κυρίως στις αφηγήσεις σας;
Θεωρώ ότι το μαγικό στις ιστορίες από όλον τον κόσμο, πέρα από τις διαφορές που παρατηρούμε ανάμεσα σε λαούς ή ακόμα και στον ίδιο τόπο, ανάλογα με τη χρονική περίοδο, είναι ότι εξίσου εύκολα μπορούμε να ανακαλύψουμε ομοιότητες. Κι αυτό, επειδή οι ιστορίες επί το πλείστον, πραγματεύονται πανανθρώπινες καταστάσεις. Αν μια ιστορία μιλάει για ένα ζευγάρι που στενοχωριέται επειδή δεν μπορεί να κάνει παδιά, ο πόνος είναι κοινός και τότε και σήμερα, και εδώ και αλλού. Αν μιλάει για έναν ήρωα που καταπιέζεται από τον βασιλιά ή τον άρχοντα ή αδικείται επειδή είναι φτωχός, θα γίνει κατανοητό από όλους τους λαούς. Αν μιλάει για κάποιο δύσκολο θέμα, για παράδειγμα για το βιασμό κάποιας θεάς ή κάποιας φτωχής, το συναίσθημα θα είναι το ίδιο. Οι ιστορίες είναι ένα υπέροχο εργαλείο για να μιλήσουμε πιο άνετα για τα δύσκολα θέματα όπως οι κοινωνικές διακρίσεις ή να επιδιώξουμε σαν στόχο να περάσουμε μηνύματα ενδυνάμωσης, μη αποκλεισμού, ενσωμάτωσης και αποδοχής της διαφορετικότητας. Οι ιστορίες στόχο έχουν να μας κάνουν λίγο πιο σοφούς.
Υπάρχει θετική ανταπόκριση από το κοινό που σας παρακολουθεί; Είστε ευχαριστημένη από τη μέχρι τώρα πορεία σας στον χώρο της αφήγησης;
Έτσι θέλω να πιστεύω. Το παιδικό ή και μικτό κοινό είναι πολύ διαφορετική εμπειρία από το ενήλικο. Συνήθως ζητάω από τα παιδιά να είναι πιο συμμετοχικά, η αφήγηση περισσότερο διαδραστική. Κάποιες φορές τους αφήνω χρόνο να ζωγραφίσουν τις εικόνες που έφτιαξαν στο μυαλό τους ακούγοντας το παραμύθι. Γι’αυτό είναι πολύ σημαντικό να περιορίζονται οι περιγραφές. Ο αφηγηματικός λόγος διαφέρει έτσι από τον λογοτεχνικό. Στο παραμύθι θα ακούσεις φράσεις όπως “ήταν ομορφος σαν τον ήλιο”, ή “αγάπησε την πεντάμορφη του κόσμου”. Ο καθένας έχει στο μυαλό του διαφορετική εικόνα γι’αυτή την ομορφιά και έτσι πρέπει. Η ως τώρα ενασχόλησή μου ναι, βεβαίως και μου δίνει χαρά, αλλά ήταν και παραμένει μια διαδικασία σε εξέλιξη.
Αφήγηση σημαίνει επικοινωνία. Για να έχει επιτυχία μια αφήγηση πρέπει να υπάρχει επιτυχής επικοινωνία. Επομένως ένας καλός αφηγητής πρέπει να επικοινωνεί την ιστορία που έχει να πει στο κοινό του με κάθε μέσο που διαθέτει, δηλαδή με τα χέρια του, τη στάση του σώματός του, τις φωνές που επιλέγει, τα ηχοχρώματά του κτλ. Συμφωνείτε μ’ αυτό;
Συμφωνώ απόλυτα με αυτό. Δοκιμάζουμε διάφορα πράγματα στην πορεία μας ως εξελισσόμενοι άνθρωποι. Κάποια από αυτά δουλεύουν, άλλα όχι. Μέσα στη διαδικασία ωρίμανσης του καλλιτέχνη είναι να γίνεται κι αυτό το ξεσκαρτάρισμα. Παραδείγματος χάριν, κάποιοι έχουν μεγάλο φάσμα διαφορετικών φωνών για τους διαφορετικούς χαρακτήρες ή τα ζώα του παραμυθιού. Άλλοι μπορεί να δείξουν τη διαφορά ανάμεσα στον “καλό” και στον “κακό” με πιο λεπτό τρόπο, τη στάση του σώματος ή το ύφος. Επιλέγεις τι δουλεύει για σένα και τι όχι. Δεν υπάρχει μία κοινή συνταγή που να δουλεύει για όλους, είμαστε πιο περίπλοκοι απ’αυτό. Τις στιγμές όμως που διαμορφώνεται το τρίγωνο ανάμεσα στην ιστορία, τον αφηγητή και το κοινό του, τηις στιγμές που ο αφηγητής γίνεται δίαυλος ώστε η ιστορία να περάσει σε ευήκωα ώτα και κάποιος να την πάρει και την πει κάπου αλλού, αυτές οι στιγμές είναι απλά μαγικές. Γι’αυτές γίνεται όλη η καλλιτεχνική προσπάθεια.
Είναι έμφυτο ταλέντο η τέχνη της αφήγησης ή προϋποθέτει και κάποιου είδους εκπαίδευση και μελέτη;
Λέμε ιστορίες από τη φύση μας, όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου. Το να πεις μια ιστορία και το να κάνεις αφήγηση είναι δύο ξεχωριστά πράγματα όμως. Υπάρχουν εν δυνάμει μέσα μας αλλά διαφέρουν. Η μελέτη είναι θεωρώ απαραίτητη για να φτάσει κάποιος σε σημείο να μπορεί να αντιπαραβάλλει μια κλασική ιστορία με παλιότερες εκδοχές της, να μάθει για τα μοτίβα, τα σύμβολα, τις παραλλαγές. Επίσης υπάρχουν και διδάσκονται διαφορετικές τεχνικές που μπορούν να δοκιμαστούν. Και από την αφήγηση στην παράσταση υπάρχει απόσταση. Ας τα πούμε διαφορετικά στάδια στην ίδια πορεία.
Έχετε πρότυπα ως αφηγήτρια; Ποια είναι αυτά;
Είναι πολλοί οι αφηγητές που θαυμάζω και θεωρώ πρότυπα. Είναι άνθρωποι που αφηγούνται εδώ και δεκαετίες, ο καθένας και η κάθε μία με το προσωπικό στυλ στο οποίο έχουν καταλήξει μετά από πολύ δουλειά. Επίσης θαυμάζω τους καλλιτέχνες που καταφέρνουν να συγκεράσουν επιτυχώς διαφορετικές μα συγγενικές τέχνες, όπως λόγου χάριν την αφήγηση και τη μουσική ή τη ζωγραφική. Είναι ποικίλοι, διαφορετικοί μεταξύ τους κι ο καθένας έχει κάτι διαφορετικό να δώσει.
Ποιο είναι πιο απαιτητικό κοινό, τα παιδιά ή οι ενήλικες;
Δεν μπορώ να κάνω αυτή τη σύγκριση, το κάθε κοινό έχει τις απαιτήσεις του. Προσωπικά, μου είναι εξίσου ευχάριστο να αφηγούμαι είτε στους μεν, είτε στους δε, είτε και στους δύο. Υπάρχουν ενήλικες που ακούγοντας ένα παραμύθι γίνονται πιο παιδιά από τα παιδιά! Ίσως όμως επειδή μου αρέσουν αρκετά οι “σκοτεινές” ιστορίες, κάποιες φορές να προτιμώ το ενήλικο κοινό γι’αυτόν τον λόγο και μόνο. Μην ξεχνάμε ότι τα παραμύθια, αρχικά, για τέτοιο κοινό φτιάχνονταν, ακόμα κι αυτά που σήμερα θεωρούμε κλασικά, ιδίως πριν την καταγραφή τους από τους αδελφούς Γκριμ. Και γι’αυτό οι περισσότερες παλιές ιστορίες, που μπορεί να τύχει να ακούσουμε και σήμερα σε πιο αρχική τους μορφή, μας σοκάρουν με τη βία και τις φριχτές συγκυρίες που πολύ συχνά πραγματεύονται.
Μπορεί η προσωπική επαφή με έναν εμψυχωτή - αφηγητή να αντικαταστήσει την επαφή με το βιβλίο;
Θα αντιστρέψω την ερώτησή σας και θα ρωτήσω με τη σειρά μου: “Μπορεί η προσωπική επαφή με έναν εμψυχωτή-αφηγητή να αντικατασταθεί από την επαφή με το βιβλίο;”. Και τα δύο είναι όμορφα και εξυπηρετούν διαφορετικές μας ανάγκες. Οπότε θεωρώ ότι μπορούν να είναι συμπληρωματικά, δεν χρειάζεται να αλληλοαντικαθίστανται.
Περνάτε μηνύματα στο κοινό σας; Κι αν ναι με ποιον τρόπο επιλέγετε να το κάνετε;
Αυτός είναι ο στόχος του κάθε αφηγητή φαντάζομαι. Ευελπιστώ ότι κάποιες φορές το καταφέρνω. Ο τρόπος για μένα είναι ένας: πρέπει να έχω διαλέξει τη σωστή ιστορία που να μιλάει μέσα μου και να είναι η κατάλληλη στιγμή για το σωστό κοινό. Γενικά, αν βγαίνεις με πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα, άκαμπτο και χωρίς εναλλακτικές στο μανίκι σου, χάνεις κάτι πολύ σημαντικό. Πρέπει λίγο να “οσφραινόμαστε” το κοινό μας, να βλέπουμε τι ζητάνε κι αυτοί. Αν είναι δύσκολο, αν μας είναι παντελώς άγνωστοι και πραγματικά δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν θέλουν να διασκεδάσουν ή να προβληματιστούν εκείνη τη στιγμή, μπορούμε πάντα να τους αφήσουμε την επιλογή!
Οι αφηγήσεις πέρα από ζωντανές γίνονται και διαδικτυακά; Ποιες θεωρείτε ότι έχουν μεγαλύτερη επιτυχία εκ του αποτελέσματος και γιατί;
Τώρα που η ζωή μας έχει ξαναβρεί έναν πιο φυσιολογικό ρυθμό, τίποτα δεν ξεπερνάει την ζωντανή συνάντηση. Βέβαια, το μαγικό χαλί που αποκαλούμε ίντερνετ, μας επιτρέπει να εκμηδενίζουμε τεράστιες φυσικές απόστάσεις και να επικοινωνούμ με φίλους παλιούς και νέους στην άλλη άκρη του πλανήτη! Κι αυτό έχει την ομορφιά του. Επίσης, εκ του αποτελέσματος, θα πω ότι το διαδικτυακό μπορεί ανά πάσα στιγμή να μετατραπεί σε φυσικό!
Δραστηριοποιείστε μόνη σας ως αφηγήτρια ή προτιμάτε τη συνεργασία με άλλους αφηγητές;
Ξεκίνησα την αφήγηση εδώ, στο νησάκι μου, τη Σύρο με την τοπική ερασιτεχνική ομάδα αφήγησς ΠαραμυθιαΖω. Λόγω επαγγελματικής πορείας, αβαγκάστηκα να βγω εκτός ομάδας.. Όμως η ενασχόλησή μου δεν σταμάτησε ποτέ. Η εξελικτική μου πορεία είναι πιο μοναχική, αλλά μου αρέσει πολύ η συνεργασία με άλλους αφηγητές και μουσικούς!
Από τη μέχρι τώρα εμπειρία σας στο χώρο της αφήγησης ποιες είναι οι προσωπικές σας εντυπώσεις;
Η αφήγηση είναι ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο στα χέρια ενός εκπαιδευτικού που αγαπάει τη σουλειά του και μακάρι να ενσωματονόταν συστημικά στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Η αφήγηση καθαρά ως τέχνη, είναι τρόπος έκφρασης και δημιουργίας που συντελεί στην ψυχική μου υγεία, αφού κάθε τόσο βρίσκω μια νέα χρήση ή ένα νέο πρότζεκτ που να με εμπνέει και να με ενθουσιάζει!
Προγραμματίζετε κάποιες αφηγήσεις για το προσεχές διάστημα;
Αυτό το διάστημα τρέχει ένα online workshop για αρχάριους στην ελληνική μυθολογία με την εξαίρετη φίλη, ιστορικό και συν-αφηγήτρια Μαρία Παπανικολάου. Το κοινό μας είναι αγγλόφωνο, από Ευρώπη και Η.Π.Α. 23-25 Ιουνίου θα βρεθώ στην Αθήνα για να πάρω μέρος στο Ελληνο-Ιρλανδικό φεστιβάλ που διοργανώνει ο σύλλογος Ίνις στο πάρκο Λαμπηδόνας στο Βύρωνα με bilingual narration. 13-14-15 Ιουλίου σχεδιάζουμε ένα summer retreat για language teachers εδώ στη Σύρο με τη φίλη, καθηγήτρια και ιδιοκτήτρια κέντρων ξένων γλωσσών Μαρία Ντάβου, μέσω του glossomatheia. Στο ενδιάμεσο, φτιάχνω θεματικές παραστάσεις για ενήλικο κοινό που λαμβάνουν χώρο σε μπαρ της Ερμούπολης. Και όποτε βρω ευκαιρία λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, κάνω κάποια Fridays for children στο worldstorytellingcafe.com στα αγγλικά, 8μ.μ.ώρα Ελλάδας. Είναι μια υπέροχη πρωτοβουλία του WSC κάθε Παρασκευή να φιλοξενεί και κάποιον άλλο αφηγητή για αυτή τη δωρεάν ωριαία αφήγηση για παιδικό κοινό.
Πού μπορεί να σας βρει κάποιος διαδικτυακά;
Μέχρι στιγμής στη σελίδα μου στο facebook:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100083244733124 (Despina Ariou - Depicurian) όπου ανεβάζω συχνά βιντεάκια από online αφηγήσεις και κάποιες φωτογραφίες από live αφηγήσεις.
Μια ευχή σας για το μέλλον;
Οι μούσες να είναι στο πλευρό μας!
Κυρία Αριστείδου, σας ευχαριστώ πολύ για την ενδιαφέρουσα συζήτησή μας και σας εύχομαι καλή επιτυχία σε ό,τι κι αν κάνετε.
Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ! Επίσης καλή επιτυχία στη συγγραφική σας πορεία!
Βιογραφικό σε πρώτο πρόσωπο:
Ονομάζομαι Δέσποινα Αριστείδου. Γεννήθηκα και ζω στην όμορφη Ερμούπολη της Σύρου, με την οικογένειά μου, τα σκυλιά μας, τη γάτα μας και το κουνέλι μας. Ασχολούμαι εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες με τη διδασκαλία ξένων γλωσσών και τα τελευταία 5 χρόνια με την αφήγηση μύθων και παραμυθιών.
Ξεκίνησα να αφηγούμαι με την τοπική ερασιτεχνική ομάδα αφηγητών «ΠαραμύθιαΖω» το 2018. Λόγω της φύσης της δουλειάς μου, το να απευθύνομαι σε κοινό ως ομιλήτρια μου ήρθε πολύ φυσικά και βρήκα πολύ ευχάριστη τη διαδικασία αναζήτησης ιστοριών και απόδοσής τους στα ελληνικά ή και τανάπαλιν.
Όταν χτύπησε απρόσμενα ο covid το 2019 και ψάχνοντας για πιο δημιουργικούς τρόπους να κρατήσω το ενδιαφέρον των μαθητών μου στα διαδικτυακά μας μαθήματα, ανακάλυψα τον David Heathfield, έναν χαρισματικό καθηγητή/ αφηγητή/ εκπαιδευτή εκπαιδευτικών. Παρακολούθησα δύο κύκλους μαθημάτων του ώστε να μάθω τεχνικές που συνδυάζουν τη διδασκαλία με την αφήγηση και άρχισα να το εφαρμόζω στη δουλειά μου.
Αποφασίζοντας ότι πλέον είχε φτάσει η ώρα να δουλέψω ως ελεύθερος επαγγελματίας, συνειδητοποίησα ότι το κομμάτι της αφήγησης είχε μπει τόσο βαθιά μέσα στη ζωή μου, που είχε αρχίσει να καταλαμβάνει το ολόδικό του ξεχωριστό κομμάτι.
Έτσι, από το μικρό μου νησάκι, μέσω του διαδικτύου, είχα την ευκαιρία να διευρύνω το δίκτυο γνωριμιών μου σε UK κυρίως. Ήρθα λοιπόν σε επαφή με το World storytelling café, όπου είχα και την ευκαιρία να κάνω για πρώτη φορά solo performance στο Friday for children, την εβδομαδιαία ωριαία εκπομπή τους για μικρά και «μεγάλα» παιδιά.
Με τον καιρό αποκτήσαμε αρκετά φιλική σχέση με τους διοργανωτές, τόσο ώστε να με καλέσουν ως δική τους αφηγήτρια στο 2ο διεθνές φεστιβάλ αφήγησης που διοργανώθηκε στο Μαρακές, το λίκνο της τέχνης του παραμυθιού, το Φεβρουάριο του 2023. Ήμασταν 87 αφηγητές 19 εθνικοτήτων σε μια φανταστική διοργάνωση που πήρε υπό την αιγίδα του και ο βασιλιάς του Μαρόκου! Με τη φίλη μου και συν-αφηγήτρια, Γεωργία Ματσούκα, θεωρώ ότι εκπροσωπήσαμε αξιοπρεπώς την πατρίδα μας σε αυτή την υπέροχη διεθνή διοργάνωση.
Αν και η διδασκαλία συνεχίζει να είναι η πρώτη και μεγάλη μου αγάπη, η αφήγηση καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο στη ζωή μου. Έτσι, σε συνεργασία με τη φίλη αφηγήτρια και ιστορικό, Μαρία Παπανικολάου, έχουμε ξεκινήσει να διοργανώνω διαδικτυακά εργαστήρια Ελληνικής μυθολογίας που απευθύνονται σε ξενόγλωσσο κοινό. Σε ατομικό επίπεδο, συνεχίζω να κάνω αφηγήσεις, τώρα τελευταία όλο και περισσότερο ενηλίκων, με θεματικές της επιλογής μου και σε συνεργασία με φίλους μουσικούς, δίνοντας παραστάσεις που ελπίζουμε ότι γεμίζουν τόσο το μυαλό, όσο και την καρδιά των ακροατών μας.
Projects:
· Τον Απρίλιο και το Μάιο, ξεκινώντας στις 23/04 και για τέσσερις συνεχόμενες Κυριακές, θα τρέξει η σειρά από online workshops στην Ελληνική μυθολογία για αρχάριους, μέσω της πλατφόρμας του zoom.
· Τον Ιούνιο της φετινής χρονιάς, θα συμμετάσχω ως αφηγήτρια στο εορταστικό τριήμερο του Ελληνο-Ιρλανδικού συλλόγου Inis 23-25 Ιουνίου στο πάρκο Λαμπηδόνας στο Βύρωνα. (Οι λεπτομέρειες αυτής της διοργάνωσης ακόμη εκκρεμούν.)
· Τον Ιούλιο δε, 14-15 του μήνα, σε συνεργασία με τη Μαρία Ντάβου και τον Άγγελο Ευαγγελίδη από τον όμιλο Glossomatheia, διοργανώνουμε στη Σύρο ένα τριήμερο summer retreat για καθηγητές ξένων γλωσσών, με θέμα την αφήγηση, τη δημιουργία ιστοριών και τη δημιουργική γραφή.
0 Σχόλια