Σήμερα οι Τέχνες φιλοξενούν τη συγγραφέα Φωτεινή Καϊοπούλου. Αφορμή το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Συνάντηση με την Κλερ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Το βιβλίο σας «Συνάντηση με την Κλερ» είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο. Είστε γενικά νέα και στο χώρο της γραφής;
Όχι, είμαι σχετικά νέα στο χώρο της έκδοσης. Η σχέση με τη γραφή ξεκίνησε από τα νεανικά μου χρόνια και δεν βρίσκομαι στην πρώτη μου νιότη. Συνειδητοποίησα νωρίς ότι γράφοντας, αντιλαμβανόμουν καλύτερα τον εαυτό μου και τη θέση μου στον κόσμο. Κατανοούσα πιο βαθιά τα γεγονότα μέσα και έξω. Ξεκίνησα με παραμύθια και αργότερα κάποια διηγήματα. Για χρόνια πολλά δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να δουν φως έξω από το συρτάρι του γραφείου μου. Ήταν η περίοδος την έντονης επαγγελματικής δραστηριότητας, η οικογένεια που δημιούργησα και καθώς μεγάλωνε απαιτούσε όλο και περισσότερο από τον χρόνο μου, πού καιρός για άλλες ενασχολήσεις; Πολύ αργότερα θεώρησα εξίσου σημαντικές αυτές τις «άλλες ενασχολήσεις», άρχισα να τις τροφοδοτώ πιο συστηματικά και να αναζητώ την έκδοση. Κάποια παραμύθια και διηγήματά μου έχουν εκδοθεί παλιότερα. Το μυθιστόρημα αυτό είναι το πρώτο που έγραψα και βρήκε στέγη στις εκδόσεις Ανεμολόγιο.
Λέτε σε κάποιο σημείο του βιβλίου: «Χρόνια κυλιέμαι ανάμεσα στις λέξεις. Πιστή στην πεποίθηση ότι είναι το μοναδικό κλειδί που ανοίγει τις πύλες του παραδείσου.» Αποτελεί όντως παραδεισένιο καταφύγιο για σας η συγγραφή;
Ναι, είναι αλήθεια. Γράφοντας ανακαλύπτω τον εαυτό μου και όσο τον μαθαίνω, τόσο πιο πιθανό είναι να απαλλαγώ από όσα με δυσκολεύουν ή να τον αποδεχτώ ως έχει. Αυτό έχει αντίκτυπο και στις σχέσεις μου με τους άλλους. Αν γνωρίζω τη δική μου θέση είναι πιο εύκολο να αποφασίσω «με ποιους θα πάω και ποιους θ΄αφήσω». Προσδιορίζω τις συντεταγμένες μου στον κόσμο και τον κατανοώ πιο βαθιά με τη γραφή. Η ανακάλυψη της εσωτερικής αλήθειας και η ισορροπία, είναι ένας παράδεισος για μένα.
Πόσο εύκολο θεωρείτε ότι είναι για έναν νέο συγγραφέα να βρει μια «στέγη» όπως χαρακτηρίσατε τον εκδοτικό σας οίκο, που θα προωθήσει το έργο του;
Στις μέρες μας το δύσκολο δεν είναι να εκδοθεί ένα βιβλίο, άλλωστε υπάρχει και η δυνατότητα της αυτοέκδοσης, αλλά να κυκλοφορήσει και κυρίως να διαβαστεί. Όσο το αναγνωστικό κοινό λιγοστεύει, κατά πως ισχυρίζονται οι αρμόδιοι και στρέφεται με άλλους τρόπους στο βιβλίο (e books, audio books) που μπορεί να προσφέρονται και δωρεάν, τα πράγματα δυσκολεύουν. Η στήριξη μετά την έκδοση στοιχίζει και με την οικονομική κρίση που περνά η χώρα μας, δεν είναι εύκολο να την επωμιστεί ένας εκδοτικός οίκος μικρής εμβέλειας, ίσως και μεγαλύτερης, για κάποιον που είναι ακόμη άγνωστος στο χώρο. Έτσι, ο συγγραφέας καλείται να αναλάβει και άλλους ρόλους και για μένα αυτό είναι το άχαρο κομμάτι, γιατί αυτό που έχει επιλέξει είναι να γράφει, όχι να προωθεί.
Ποιο στάδιο κατά τη συγγραφή του βιβλίου αλλά και μετά την έκδοσή του, απολαύσατε περισσότερο;
Είναι αλήθεια ότι ολόκληρη η διαδικασία είναι απολαυστική. Το πλάσιμο της ιστορίας με τρόπο που να την καθιστά ενδιαφέρουσα, το στήσιμο των χαρακτήρων και η προσπάθεια να «στέκονται» καθαρά μέσα από τις πράξεις τους, χωρίς αμφιβολίες ακόμη κι αν το διφορούμενο υπήρξε μέρος του χαρακτήρα. Οι ώρες που ασχολούμουν με κάτι χειρωνακτικό, ενώ ταυτόχρονα το μυαλό έψαχνε τρόπους και λύσεις για τη συνέχεια της ιστορίας ή την πλοκή της. Η έξαψη κι ο ενθουσιασμός όταν το έβρισκα, επίσης. Μάλλον είναι αρκετά τελικά, δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω ένα μόνο. Το κάθε στάδιο έχει τις δικές του χαρές. Κατά την έκδοση, η πρόταση για το εξώφυλλο ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ κι ευχαριστώ τον εκδότη μου γι’ αυτό. Μετά, η στιγμή που κράτησα το βιβλίο στα χέρια μου, ανεπανάληπτη∙ μου έφερε μνήμες από τη γέννηση των παιδιών μου. Και στις παρουσιάσεις, η ζεστασιά των δικών μου ανθρώπων αλλά και των πιο μακρινών, με συγκίνησε βαθιά. Συνοψίζοντας, μπορεί όλη η διαδικασία της συγγραφής ενός βιβλίου να έχει πολύ κόπο κι αν κάποιος δεν το αγαπά αυτό που κάνει, απλά το παρατάει, αλλά τη χαρά που μου δίνει η γραφή δεν θα ήθελα να την στερηθώ για κανέναν λόγο.
Και ποια ήταν η πιο μεγάλη πρόκληση, η μεγαλύτερη δυσκολία που συναντήσατε κατά τη συγγραφή του;
Δύο ήταν. Η μία αφορούσε στην προσέγγιση του μεταφυσικού κομματιού, που δεν ήθελα ν΄αποτελέσει τον κύριο χαρακτήρα του μυθιστορήματος, να το στιγματίσει, οπότε χρειαζόταν να είμαι πολύ προσεκτική μ’ αυτό. Η δεύτερη ήταν η πιστή αναπαράσταση της εποχής, του τόπου και των συνθηκών που έζησε η Κλερ κι αυτό απαίτησε πολλές ώρες έρευνας. Για να περιγράψω φερ’ ειπείν ένα φόρεμα σε δυο αράδες, μπορεί να χρειαζόταν να ψάξω σ΄ ένα σωρό ιστοσελίδες με τις ενδυματολογικές συνήθειες της εποχής κι αυτό γινόταν για το καθετί.
Πιστεύετε στις πολλαπλές ενσαρκώσεις, όπως τις προσεγγίζετε στο βιβλίο σας;
Ναι είναι κάτι που το θεωρώ πιθανό να συμβαίνει μιας και δεν έχω καμία απόδειξη για το αντίθετο. Είναι όπως η πίστη στην ύπαρξη του Θεού, Πνεύματος, Συμπαντικού Νόμου, όπως τέλος πάντων το ονομάζει κανείς. Απέδειξε ποτέ κανείς ότι δεν υπάρχει; Ούτε βέβαια και το αντίθετο, η πίστη απαιτεί εμπιστοσύνη. Η αντίληψή μας ως άνθρωποι, γύρω από αυτά που ονομάζουμε μεταφυσικά, έχει πολλούς περιορισμούς -μέχρι στιγμής. Η επιστήμη ολοένα και ανακοινώνει αποτελέσματα μελετών, που μέχρι χτες φάνταζαν αν όχι αδιανόητα, τουλάχιστον αιρετικά. Είμαι ανοιχτή σε θεωρίες, θέσεις ζωής, φιλοσοφικές τοποθετήσεις. Αν κάτι μου ταιριάζει, μου «μιλάει», ακόμα και με βολεύει -με την έννοια ότι διευκολύνει τη ζωή μου- δεν αρνούμαι να το ακούσω έως και να το υιοθετήσω.
Τα θέματά σας για τα οποία γράφετε είναι βιωματικά; Από πού τα αντλείτε;
Σίγουρα είναι βιωματικά με την ευρεία έννοια. Εννοώ, ότι δεν είναι απαραίτητο κάτι για το οποίο γράφω να έχει συμβεί στην προσωπική μου ζωή, αλλά αν συνέβη ή συμβαίνει γύρω μου και με κάποιο τρόπο με απασχολήσει ή με επηρεάζει συναισθηματικά, θεωρώ ότι αποτελεί βίωμα. Παρατηρώ πολύ τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους και μ΄ αρέσει να ακούω τις ιστορίες τους. Κάτι απ’ αυτά που έχω ακούσει, μπορεί να το συνδέσω με κάποιο άλλο ή με κάτι δικό μου, να δουλέψει και η φαντασία…να η ιστορία. Άλλωστε η φαντασία, θεωρώ ότι δεν είναι κάτι που γεννιέται εκ του μη όντος, αλλά καταγεγραμμένη, ασυνείδητη μνήμη, οπότε πάλι εμπεριέχει το βιωματικό στοιχείο. Τρέφω μεγάλο σεβασμό στον αναγνώστη και εμπιστεύομαι την αντίληψή του για το αληθινό, το γνήσιο. Αν γράψω κάτι για το οποίο δεν έχω γνώση, σίγουρα θα γίνει αντιληπτό και δεν θα ήθελα να θεωρήσει κανείς ότι τον υποτιμώ.
Βιογραφικό:
Η Φωτεινή Καϊοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Γεωπονία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.
Τα πρώτα της έργα ήταν παραμύθια και νουβέλες για παιδιά. Από τις εκδόσεις Λαμπρόπουλος κυκλοφόρησε το «Ησυχία... Θα ξυπνήσουν τα νεραϊδικά». Με το παραμύθι «Πλάτανου ψιθυρίσματα» συμμετείχε στην επετειακή παράσταση «Dance love Greece» που ανέβηκε στο Palais de Βeaux Αrts των Βρυξελλών και αφορούσε στην ελληνική παράδοση και τους χορούς. Παραμύθια και διηγήματά της διακρίθηκαν σε διαγωνισμούς και συμπεριλήφθηκαν σε συλλογικές εκδόσεις: «Ο χορός του μολυβιού», «Φτου! Ξελευθερία», «Ήρωες και Έρωτες», «Είχαμε εμείς στη Σμύρνη…», «Ένα δάκρυ με επιθυμίες», «Από-πυρα», «Καλοκαιρινές βουτιές», «Φύλακες ή φυλακές».
Η «Συνάντηση με την Κλερ» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.
0 Σχόλια