Πρόσφατα επισκέφτηκα συγγενικά μου πρόσωπα στην πρωτεύουσα της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου. Και επειδή ήταν παραμονή της Σύναξης των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, εκκλησιάστηκα σε κάποιο Ιερό Ναό προς τιμής Αυτών, εκεί στην περιοχή. Στον αύλειο χώρο του ανωτέρω Ιερού Ναού υπάρχει ένα μεγάλο κοιμητήριο, για την κατασκευή του οποίου έχει μεριμνήσει ο αείμνηστος τέως Δήμαρχος της περιοχής, Μιχαήλ Πετρίδης, ο οποίος διατέλεσε δήμαρχος από το έτος 1955 έως το έτος 1966.
Έγινε πανηγυρικός εσπερινός χοροστατούντος του Μητροπολίτη κ.κ. Κυρίλλου και λιτανεία της εικόνας των Ταξιαρχών με τη συνοδεία της Φιλαρμονικής του οικείου Δήμου.
Μεγάλη εντύπωση μου έκαναν οι πελώριοι, μεγαλοπρεπείς και οικογενειακοί τάφοι -μαυσωλεία που δεσπόζουν στο χώρο. Ήταν πολύ μεγάλοι κι επιβλητικοί, σαν παρεκκλήσια. Πολύ πλούτος πρέπει να υπάρχει, γενικώς στο νησί αυτό, λόγω του τουρισμού. Επίσης, μεγάλη εντύπωση μου έκανε η καθαριότητα και η οργάνωση του χώρου αυτού. Δε γνωρίζω, βέβαια, εάν ορισμένους κεκοιμημένους που δεν θάβονται σε οικογενειακούς τάφους, αν τους κάνουν εκταφή. Πάντως, σίγουρα, κάποιο ανάλογο ποσό θα καταβάλλεται από τους συγγενείς των ενταφιασμένων στους εν λόγω οικογενειακούς τάφους. Ανατριχιάζω μόνο στην ιδέα της πληρωμής του ανταλλάγματος του οικογενειακού τάφου που τυχόν θα θαφτώ! Αλλά, αφού αυτός είναι ο κανονισμός των αρμοδίων Δήμων, έτσι θα πρέπει να γίνεται, να πληρώνουμε και γι’ αυτό ακόμη!
Αισθάνθηκα δέος με όλα αυτά τα επιβλητικά μνημεία που είδα. Εννοείται πως όσο και μεγαλοπρεπείς κι αν είναι οι τάφοι, δεν παύουν να είναι τάφοι και γενικώς δεν είναι ευχάριστο να φεύγουν οι συγγενείς μας από τη ζωή… Ο πόνος του αποχωρισμού αγαπημένων προσώπων είναι αβάσταχτος…
Θα μου πείτε, τι μ’ έπιασε και ασχολούμαι με το μακάβριο αυτό θέμα; Δυστυχώς, όλα μέσα στη ζωή είναι, και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα και ο καλός ο Χριστιανός θα πρέπει να βάζει με το νου του το θάνατο, καθότι όλα εφήμερα είναι και από τούτον εδώ τον κόσμο είμαστε όλοι περαστικοί, ώστε να μην κρατάει κακία ο ένας τον άλλο.
Αναρωτιέμαι, πόσοι άνθρωποι έζησαν σ’ αυτή τη Γη, γενικώς από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα, πόσοι φεύγουν και πόσοι ακόμη θα γεννηθούν! Ο κύκλος της ζωής, ένα πράγμα. Μας φοβίζει η έννοια του θανάτου, γιατί είναι κάτι άγνωστο, διότι όσοι έφυγαν, δε γύρισαν πίσω να μας πουν τι ακριβώς συνάντησαν! Εάν ξέραμε, ίσως και να μη φοβόμασταν!
Είναι γεγονός ότι στην άλλη ζωή υπάρχει ισότητα και δικαιοσύνη. Δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις εκεί. Σύμφωνα με την Εκκλησία μας: «Είδον τα οστά τα γεγυμνωμένα και είπον: άρα τις εστί, βασιλεύς ή στρατιώτης, δίκαιος ή αμαρτωλός;», όπως λέει ένας ψαλμός της Εκκλησίας μας. «Αντανελείς το πνεύμα αυτών, και εκλείψουσι, και εις τόν χούν αυτών επιστρέψουσιν».
Το σώμα μας, ως φθαρτό, επιστρέφει στο χώμα απ’ όπου προέρχεται, ενώ η αθάνατη ψυχή μας επιστρέφει στο Θεό Δημιουργό!
«Μη μαζεύετε θησαυρούς επί της γης, αλλά εν ουρανώ», σε συνδυασμό με το «τι ωφελεί στον άνθρωπο, εάν κατακτήσει τον κόσμο όλον και ζημιώσει την ψυχήν αυτού;» όπως μας λέει το Ιερό μας Ευαγγέλιο.
Στον ουρανό κατατασσόμαστε στον Παράδεισο ή στην Κόλαση, όχι ανάλογα με τον πλούτο και την περιουσία που έχουμε, αλλά ανάλογα με τις πράξεις μας, εάν είναι δηλαδή καλές ή όχι. «Κατά τα έργα μας αλληλούια», όπως ακριβώς έγινε με το φτωχό Λάζαρο και τον πλούσιο στην παραβολή του Χριστού.
Δεν ξέρουμε τι μέρα μας ξημερώνει. Ο Θεός να μας προστατεύει από κάθε κακό, μέσω του Φύλακα Αγγέλου των ψυχών και των σωμάτων ημών, που μας στέλνει κάθε στιγμή, και να μας φωτίζει, ώστε εμείς οι άνθρωποι να έχουμε μεταξύ μας καλές σχέσεις, καθώς και καλή σχέση με το Θεό. Ο σκοπός είναι να έχουμε αγνή και καθαρή ψυχή, γιατί είναι η μόνη που θα μας συνοδέψει στη Βασιλεία των Ουρανών!
Φωτογραφία εξωφύλλου: Annie Spratt
0 Σχόλια