Είναι μαγεμένη με την υποκριτική. Μιλάει γι’ αυτήν και τα μάτια της λάμπουν. Παρόλες τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνει στις μέρες μας ο καλλιτεχνικός κόσμος, εκείνη επιμένει να ελπίζει και να κάνει όνειρα για το επαγγελματικό της μέλλον. Νεαρή στην ηλικία, ωστόσο μετράει ήδη συμμετοχές στην τηλεόραση και στο θέατρο, ενώ αισιοδοξεί σύντομα να εισχωρήσει και στον κινηματογράφο. Ας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τη Μόσχα Χατζηευσταθίου στη συνέντευξη που μας παραχώρησε για τις Τέχνες.
Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου 1996 στο Μαρούσι και έχει καταγωγή από τις ακριτικές Οινούσσες. Αποφοίτησε το 2019 από τη δραματική σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου. Η πρώτη της επαγγελματική δουλειά ήταν στην τηλεοπτική σειρά «Ελα στη θέση μου». Στο θέατρο έχει συμμετάσχει στην παράσταση «Το ασχημόπαπο» σε σκηνοθεσία Γιώργου Πούλη απο το Μικρό Θέατρο Λάρισας όπου έκαναν περιοδεία σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και συμμετείχε επίσης στην θεατρική παράσταση «Τρεις αδερφές in somnium» στον ρόλο της Μάσα στο θέατρο Faust σε διασκευή και σκηνοθεσία του Γιάννη Μπουραζάνα. Τον ελεύθερο χρόνο της της αρέσει να τον αφιερώνει στην άθληση, ενώ παράλληλα αγαπά πολύ τον χορό, την μουσική και την φωτογραφία.
Πως προέκυψε η υποκριτική τέχνη στη ζωή σας; Ήταν κάτι που το επιθυμούσατε από μικρή;
Να μια ερώτηση που με μεταφέρει πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Σ’ εκείνα τα όμορφα και μαγικά Σαββατοκύριακα, που πήγαινα με τους γονείς μου στο θέατρο ή ακόμα και στις παραστάσεις που παρακολουθούσαμε με το σχολείο και με μάγευαν. Πάντα θαύμαζα τους ηθοποιούς. Και το καταλάβαινα, γιατί ήθελα να είμαι μέρος εκείνου του θεάματος. Πιστεύω ότι η υποκριτική δεν προκύπτει, απλά αποκαλύπτεται σε κάποια χρονική στιγμή της ζωής του ανθρώπου, όπως έγινε και σε μένα !
Πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε μ’ αυτή; Τι σας παρακίνησε;
Θυμάμαι στην εφηβεία μου να βλέπω πολύ κινηματογράφο. Ένα απόγευμα έβλεπα την «Πολίτικη κουζίνα» και ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματά μου, λες και ταξίδευα και γευόμουν κι εγώ η ίδια τις μυρωδιές μέσα στον χρόνο. Ήταν ένα μεγάλο έναυσμα που με βοήθησε να αποκαλύψω την πολλή αγάπη μου για την υποκριτική στους γονείς μου και πάντα με την στήριξή τους να την ακολουθήσω.
Ηθοποιός για μένα σημαίνει να υπάρχεις για τον άλλον. Είναι μια βουτιά στο κενό, η οποία δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει. Κάποιες φορές σε φοβίζει, αλλά έχει τόση μαγεία, που δεν θα άλλαζα αυτό το επάγγελμα με τίποτα! Θέλει γερό στομάχι, αγώνα, πολλή αγάπη και θέληση και ένα κατεβατό πόρτες κλειστές μέχρι να φανεί το φως πίσω από μια χαραμάδα.
Έχετε ως πρότυπο κάποιον ή κάποια ηθοποιό;
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, γιατί χρησιμοποιούμε την λέξη «καλός» όταν λέμε παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος; Γιατί πολύ απλά είναι αυτό που θαυμάζουν όλοι, μαζί τους κι εγώ, η διαχρονικότητα των ηθοποιών εκείνης της εποχής και η δύναμή τους να μένουν πάντα επίκαιροι .Αυτό βέβαια δεν παύει να με κάνει να θαυμάζω τους ηθοποιούς του σήμερα, έλληνες και ξένους, που μεταμορφώνουν και δίνουν χρώμα στον κόσμο που ζούμε.
Σε μια εποχή που η κοινωνία αντιμετωπίζει αμέτρητα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, πιστεύετε ότι το επάγγελμα του ηθοποιού έχει τη δύναμη να επιβιώσει;
Η έννοια του προβλήματος, όποια μορφή κι αν έχει αυτό, αποτελεί χαρακτηριστικό όλων των εποχών. Δε νομίζω ότι υπάρχει συγκεκριμένη κοινωνία ή εποχή χωρίς προβλήματα. Απλά στην χώρα μας τυχαίνει να γιγαντώνονται όλα, λόγω λανθασμένων χειρισμών. Ωστόσο, το επάγγελμα του ηθοποιού θεωρώ ότι δεν πλήττεται εύκολα. Η τέχνη, σε οποιαδήποτε έκφανσή της, ήταν πάντα συνυφασμένη και άρρηκτα συνδεδεμένη με την κοινωνία και τον άνθρωπο. Η χώρα μας έχει ζήσει πολέμους, κατοχές, δικτατορίες, πτωχεύσεις και τίποτα από αυτά δε στάθηκε ικανό να εξαλείψει την τέχνη από τον χάρτη. Επομένως, θεωρώ ότι οι ηθοποιοί και οι κάθε λογής καλλιτέχνες πάντα θα βρίσκουν τον τρόπο να επιβιώνουν, διότι η ίδια τους η τέχνη αποτελεί το σωσίβιο τους.
Ποια είναι η μεγάλη σας αγάπη, το θέατρο, η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος;
Ο κινηματογράφος ήταν και είναι μια τέχνη που πάντα θαύμαζα κι ονειρεύομαι κάποια στιγμή να μπορέσω να συμμετάσχω σε κάποια παραγωγή. Ωστόσο, όπως και η πλειοψηφία των ηθοποιών, νομίζω, αγαπώ πολύ το θέατρο. Το θέατρο σε «πλάθει» καλλιτεχνικά, αφού οποιοδήποτε λάθος ή αστοχία πρέπει να τα αντιμετωπίσεις εκείνη τη στιγμή και σου προσφέρει την ικανότητα να αλληλεπιδράς σε φυσικό χρόνο με το κοινό, το οποίο συμμετέχει άμεσα η έμμεσα με τις αντιδράσεις του. Στο θέατρο ο θεατής εστιάζει σε ό,τι τον ελκύει αισθητικά και σε ό,τι επιλέγει διανοητικά. Γι’ αυτό και κάθε παράσταση είναι μοναδική.
Τι σχέδια κάνετε για το μέλλον; Θα σας δούμε προσεχώς κάπου;
Δυστυχώς οι παρούσες συνθήκες και η κατάσταση που βιώνουμε αυτό το διάστημα όλοι μας δεν βοηθάνε πολύ γενικά τον καλλιτεχνικό κόσμο. Βρίσκομαι σε συζητήσεις, τίποτα όμως δεν είναι σίγουρο ακόμα.
Πείτε μας πέντε λέξεις που σας χαρακτηρίζουν.
Δύσκολη ερώτηση. Νομίζω όμως ότι αυτές που μου έρχονται με μια πρόχειρη σκέψη είναι ονειροπόλα, αυθόρμητη, αγαπησιάρα, τελειομανής, άντε και λίγο γκρινιάρα που και που, για να μην αναφέρω μόνο προτερήματα.
Ποιο είναι το μότο σας στη ζωή;
Τα μότο μου συνηθίζω να τα εναλλάσσω βάσει της περιόδου που διανύω στη ζωή μου. Μιλώντας για τη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου, θα αναφέρω μια φράση που την άκουσα σχετικά πρόσφατα από μια καθηγήτρια πανεπιστήμιου και την υιοθέτησα: «Εμπόδια είναι αυτά που βλέπεις, μόνο όταν παίρνεις τα μάτια σου από τον στόχο». Τώρα μένει να μάθω να την κάνω και πράξη εξ’ ολοκλήρου.
Μόσχα Χατζηευσταθίου, θέλω να σας ευχαριστήσω για την υπέροχη συζήτηση που είχαμε και να σας ευχηθώ από καρδιάς όλα τα όνειρα σας να γίνουν πραγματικότητα.
