Στεφάνια Ρουλάκη: "Θέλω να νιώθω άνετα γνωρίζοντας κάθε λεπτομέρεια για την ιστορία που έχω στο μυαλό μου"

Σε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης, η συγγραφέας Στεφάνια Ρουλάκη, μιλά στις Τέχνες για το πρώτο της ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά και για διάφορες πτυχές της προσωπικότητάς της.

Συνέντευξη στην Ιωάννα Κανελλοπούλου

Πότε άρχισε να κυλά στις φλέβες σας το μικρόβιο της συγγραφής;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα την ανάγκη να γράφω. Όχι ιστορίες, μα συναισθήματα. Κάπου γύρω στα είκοσι τέσσερα, αποφάσισα να συμμετάσχω σε έναν διαγωνισμό μυθιστορήματος κι αργότερα διάβασα ένα βιβλίο για το πως γράφεις ένα βιβλίο. Ουσιαστικά όμως η ιδέα να γράψω, έγινε ανάγκη που δε μπορούσα πια να αγνοήσω πριν τέσσερα περίπου χρόνια.

Μιλήστε μου για τις σπουδές σας.

Τελειώνοντας το σχολείο, δεν ήθελα να δώσω πανελλήνιες κι έτσι γράφτηκα σε μία ιδιωτική σχολή για να σπουδάσω διαφήμιση. Στην επαγγελματική μου πορεία μου δόθηκε η ευκαιρία να πάρω μία επιχορήγηση για το Deree, όπου ξεκίνησα να σπουδάζω Διοίκηση Επιχειρήσεων, παράλληλα με εργασία. Λόγω ενός σοβαρού προβλήματος υγείας, η ζωή μου τότε άλλαξε πορεία, προσωπικά, εκπαιδευτικά κι επαγγελματικά. Αυτό, μου πήρε αρκετά χρόνια να το ισορροπήσω. Ουσιαστικά, στα σαραντατέσσερα βρήκα «τι θα γίνω όταν θα μεγαλώσω», όπως χαρακτηριστικά μου αρέσει να λέω και σπούδασα ατομική συμβουλευτική κι ομαδική θεραπεία. Για μένα η εκπαίδευση δεν τελειώνει ποτέ. Μου αρέσει να κάθομαι στα θρανία. Έμαθα ρωσικά γι’ αυτό το λόγο (τα οποία παρεμπιπτόντως με βοήθησαν στην έρευνα για το βιβλίο μου «Εγώ θα ζήσω», ψάχνοντας πληροφορίες στο ρωσικό διαδίκτυο). Σήμερα, κάνω μαθήματα δημιουργικής γραφής που απολαμβάνω πάρα πολύ!

Πώς ήταν τα φοιτητικά χρόνια της Στεφανίας;

Όπως και τα μαθητικά. Θολά και ανασφαλή. Κοίταζα τον κόσμο σαν κουτάβι… Έψαχνα τον δρόμο στα τυφλά!

Σε ποια ηλικία αποκτήσατε τη δική σας επιχείρηση;

Πρέπει να ήμουν γύρω στα τριάντα τέσσερα.

Πώς είναι να θεραπεύετε κόσμο;

Δε νιώθω ότι θεραπεύω εγώ τον κόσμο. Κανείς δε θεραπεύεται αν δεν θέλει. Νιώθω ότι είμαι εκεί να ακούσω και να αποδεχτώ τον κάθε άνθρωπο που μου κάνει την τιμή να μου ανοίξει την ψυχή του. Αυτό, από μόνο του, όπως κάθε τέτοια σχέση, είναι μία επανορθωτική εμπειρία, ικανή να θεραπεύσει. Είναι μαγικό. Ευλογία και για μένα την ίδια.

Έχετε μια αξιαγάπητη κόρη. Σε ποιον μοιάζει;

 Είναι πράγματι ένα πολύ ξεχωριστό πλάσμα. Η κόρη μου είναι από την Αιθιοπία. Έτσι, από εμάς, τους θετούς γονείς της, έχει πάρει κυρίως γκριμάτσες, κινήσεις και συμπεριφορές, όπως το χιούμορ μας, την κοινωνικότητά μας, το πείσμα μας, το «νεύρο» μας, τον τρόπο που μιλάμε και την τρυφερότητά μας.

Πριν περίπου τρεις μήνες κυκλοφόρησε το πρώτο σας βιβλίο με τίτλο «Εγώ θα ζήσω» από τις εκδόσεις «Πηγή». Πείτε μας δυο λόγια για αυτό το ιστορικό μυθιστόρημα;

Πρόκειται για την αληθινή ιστορία μιας γυναίκας από την Ουκρανία, της Ντίνας Πρανίτσεβα, η οποία, επειδή ήταν Εβραία, οδηγήθηκε σε έναν ομαδικό τόπο εκτέλεσης, το Μπάμπι Γιαρ, που στη γλώσσα μας σημαίνει «το φαράγγι της γιαγιάς», όπου εκτελέστηκαν χιλιάδες ομόθρησκοι της κι άλλες ομάδες ανθρώπων από τους Ναζί, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου. Η Ντίνα, ήταν μία από τους ελάχιστους ανθρώπους που κατάφεραν να επιβιώσουν από εκεί και να γίνει μάρτυρας των εγκλημάτων των Γερμανών.

Πόσο καιρό συγκεντρώνατε υλικό, για να το στήσετε και να το ολοκληρώσετε;

Εξαρτάται το θέμα. Θέλω να νιώθω άνετα γνωρίζοντας κάθε λεπτομέρεια για την ιστορία που έχω στο μυαλό μου. Για το «Εγώ θα ζήσω», έκανα έρευνα περίπου δύο χρόνια.

 Ήταν εύκολος ο δρόμος προς τη συγγραφή;

 Σα να το έκανα από πάντα.

Ο κύκλος σας πώς αντέδρασε όταν έμαθαν για το νέο σας εγχείρημα, αυτό της συγγραφής;

Χάρηκαν όλοι πάρα πολύ. Με έχουν μάθει πια με τις αλλαγές και τις εκπλήξεις που τους επιφυλάσσω!

Διηγήματα, παιδικά παραμύθια και ποιήματα, πλαισιώνουν την πένα σας. Σωστά;

 Μου αρέσει να δοκιμάζω. Οι κριτικές για όλα τα είδη συγγραφής που έχω μοιραστεί με τους αναγνώστες, είναι θετικές.

Η Στεφανία τι δηλώνει, ποιήτρια ή συγγραφέας;

 Προς το παρόν, τίποτε από τα δύο. Νιώθω ακόμη πολύ άπειρη για να αποκαλέσω τον εαυτό μου κάτι από τα δύο.

Γράφετε και σε ένα ιστολόγιο, σωστά;

Είχα τη χιουμοριστική στήλη «θα γίνει της καραντίνας» στο ιστολόγιο «Λόγω Γραφής», που πήγε πολύ καλά, όμως, αφού βγήκαμε από την καραντίνα, θα συνεχίσω να γράφω για άλλα θέματα. Επίσης, κείμενά μου, πιο επιστημονικά, έχουν δημοσιευτεί στο ewoman.gr

Τελικά τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να επιβιώνει σε τέτοιες συνθήκες;

Η θέληση για ζωή, η υπέρβαση των δυσκολιών γιατί υπάρχει κάποιος ανώτερος σκοπός και η τύχη.

Αυτές οι μνήμες, σβήνουν ποτέ;

 Καμία μνήμη δε σβήνει ποτέ. Να την απωθήσουμε μπορούμε, να την ξεχάσουμε μπορούμε. Να τη σβήσουμε όμως δε μπορούμε. Να την αποκαταστήσουμε μόνο, με μία επανορθωτική εμπειρία. Όλα καταγράφονται στο ασυνείδητο, ατομικό και συλλογικό.

Πώς βλέπετε την ανταπόκριση του κοινού;

Είμαι πολύ συγκινημένη! Λαμβάνω λόγια ζεστά, υποστηρικτικά κι ενθαρρυντικά.

Τι είναι αυτό που τραβάει τους αναγνώστες στα ιστορικά βιβλία κατά την γνώμη σας;

 Η ανάγκη της απόκτησης γνώσης μέσα από ένα μυθιστόρημα ή μία πραγματική ιστορία. Έτσι, πληροφορίες που μπορεί να διαβάζαμε σε μία πηγή, αν συνδεθούν με πρόσωπα και καταστάσεις, παίρνουν υπόσταση στο «εδώ και τώρα» και μπορεί ο αναγνώστης να πάρει επαφή με το «εκεί και τότε». Να «ζήσει» δηλαδή την ιστορία.

Αυτή τη περίοδο πώς σας συναντώ συγγραφικά;

 Έχω ένα έτοιμο βιβλίο για να το στείλω προς έκδοση κι ένα παραμύθι στην επιμέλεια. Παράλληλα, κάνω έρευνα για το τρίτο μου βιβλίο.

Η Στεφανία με τρεις λέξεις;

Ανήσυχη, συμπαγής, ενσυναισθητική.

Αγαπημένος προορισμός;

 Λαμπίρι Αχαϊας!

Τι εμπνέει την Στεφανία;

Κυρίως και προς το παρόν, οι πραγματικές ιστορίες των ανθρώπων και της ζωής.

Μια ευχή για το μέλλον;

Να μπορούμε οι άνθρωποι να επιλέγουμε να κάνουμε το καλό, για εμάς και για το σύνολο.

Πού μπορούν οι φίλοι να δουν τα έργα σας;

Το βιβλίο μου κυκλοφορεί στα φυσικά και ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία, καθώς και στο site των εκδόσεων Πηγή: https://www.pigi.gr/product/istoriko-ego-tha-ziso/ και https://iwrite.gr/bookstore/istoriko-ego-tha-ziso/.

Κείμενά μου μπορούν να δουν στο ιστολόγιο Λόγω Γραφής: https://www.logografis.gr/category/%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%ad%cf%82/%ce%ad%ce%b3%ce%b9%ce%bd%ce%b5-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%af%ce%bd%ce%b1%cf%82/

Και στο https://www.ewoman.gr/

Καλή συνέχεια και σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση!

Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη φιλοξενία και την ευκαιρία να μιλήσω για τον εαυτό μου και για το έργο μου.

Βιογραφικό:

Η Στεφανία Ρουλάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. Σπούδασε Διαφήμιση, Διοίκηση Επιχειρήσεων, Συμβουλευτική Ψυχικής Υγείας και Ομαδική Ψυχοθεραπεία. Εργάστηκε σε υπεύθυνες θέσεις σε μεγάλες, πολυεθνικές επιχειρήσεις και μικρότερες ελληνικές. Για κάποια χρόνια είχε τη δική της επιχείρηση, ένα μεσιτικό γραφείο. Από το 2015 και μετά, εργάζεται σαν θεραπεύτρια, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας.

Έχει ένα κοριτσάκι 4.5 χρονών και μένει με τον σύντροφό της στο Μοσχάτο. Αγαπάει πολύ την οικογένειά της, τους φίλους της, τη δουλειά της, το διάβασμα, τη συγγραφή, τα ταξίδια, τη μαγειρική, τη ζωή. Παρακολουθεί μαθήματα δημιουργικής γραφής και κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2021, το πρώτο της βιβλίο με τίτλο: «Εγώ θα ζήσω», από τις εκδόσεις «Πηγή». Έχει συμμετάσχει σε δύο διαγωνισμούς πεζογραφίας, έχει γράψει διηγήματα, παιδικά παραμύθια και ποιήματα. Γράφει για το ιστολόγιο ewoman.gr και διατηρεί τη στήλη «έγινε της καραντίνας», στο ιστολόγιο «Λόγω γραφής».