Κατερίνα Μπιλάλη: "Είμαι αισιόδοξη ότι αυτό το καλοκαίρι ο κόσμος θα αποζητήσει τη θεατρική αγκαλιά και θα γεμίσει τα θέατρα"

 

Οι «Ανθισμένες Μανόλιες», το γνωστό και αγαπημένο σε όλους θεατρικό έργο του Ρόμπερτ Χάρλινγκ, ανεβαίνει από 27 Ιουνίου κάθε Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη, στο καλοκαιρινό Θέατρο Χυτήριο - Σημείο Πολιτισμού, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κυριακού με τις Άννα Αδριανού, Ηρώ Μουκίου, Βάσω Γουλιελμάκη, Κατερίνα Μπιλάλη, Κρίστη Παπαδοπούλου και Εύη Δαέλη.Οι «Ανθισμένες μανόλιες» είναι ένα βαθιά κοινωνικό έργο που αντιμετωπίζει δραστικά τη μοναξιά της σύγχρονης γυναίκας. Είναι ένα στέρεο έργο, καλογραμμένο και με εξαιρετικούς χαρακτήρες. Όλοι οι ρόλοι στο έργο είναι πρωταγωνιστικοί και κινούνται μέσα σε χρόνο οικειότητας και κλίμα καθημερινότητας.

Μία απο τις έξι «Ανθισμένες μανόλιες». η ηθοποιός Κατερίνα Μπιλάλη, φιλοξενείται σήμερα στις Τέχνες για να μας μιλήσει για το συγκεκριμένο έργο και για τον ρόλο της σε αυτό.

Ας δούμε τι έχει να μας πει..

 

 Συνέντευξη στη Βάσω Κανιώτη

Παίρνοντας  ανάσες απελευθέρωσης πλέον, από τους εγκλεισμούς και τους περιορισμούς, οι θεατρικές παραστάσεις είναι ξανά στις επάλξεις. Πόσο σου έλειψε η επαφή με αυτήν την τέχνη;

Αυτό που μου έλειψε περισσότερο είναι το θέατρο ως θεατρική πράξη, η οποία εκδηλώνεται εκεί όπου ένας «ηθοποιός» παριστάνει ένα «ρόλο» μπροστά σε κάποιο «θεατή». Γιατί παρ’ όλο που η επαφή μου με την τέχνη δεν σταμάτησε, είτε μέσω των θεατρικών μεταφράσεων που έκανα, είτε μέσω διαδικτυακών παραστάσεων που συμμετείχα, τίποτα δεν αντικαθιστά την ενσώματη εμπειρία. Η εκ του σύνεγγυς επικοινωνία και το θέατρο ως κοινωνική ζύμωση είναι αυτό που έλειψε θεωρώ σε όλον τον κόσμο. Γι’ αυτό είμαι αισιόδοξη ότι αυτό το καλοκαίρι ο κόσμος θα αποζητήσει τη θεατρική αγκαλιά και θα γεμίσει τα θέατρα.

Πόσο αλώβητη νιώθεις ότι βγήκες, τόσο εσύ σαν καλλιτέχνης, όσο και ως άνθρωπος, απ' όλη αυτή την δύσκολη κατάσταση που βιώσαμε;

Σε κάθε κατάσταση, κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις. Στη συγκεκριμένη κατάσταση του εγκλεισμού και του φόβου, η οποία θέλω να πιστεύω ότι πέρασε ανεπιστρεπτί, ένιωσα σαν κάποιο αόρατο χέρι πάτησε το pause στις ζωές μας. Αποδείχτηκε, ευτυχώς, ότι δεν είναι εύκολο να γίνουν οι άνθρωποι αγαλματάκια αμίλητα κι ακούνητα και έτσι αναδείχθηκε το κίνημα me too και έγινε γενικότερα ένα ξεκαθάρισμα και αποβολή νοσηρών σωμάτων από την κοινωνία. Προσωπικά αξιοποίησα το χρόνο στη μελέτη και τον σχεδιασμό των επόμενων θεατρικών βημάτων μου τόσο σε πρακτικό επίπεδο πάνω στη σκηνή, όσο και σε θεωρητικό επίπεδο με δημοσιεύσεις άρθρων μου σχετικά με τον κινηματογράφο αλλά και με σύγχρονες Ελληνίδες θεατρικούς συγγραφείς. Στα θετικά προσμετρώ και την κατάκτηση μιας εσωτερικής ηρεμίας και την αναθεώρηση κάποιων αντιλήψεων που μόνο άγχος μου έφερναν και πανικό.

Οι «Ανθισμένες μανόλιες» ξεκινάνε να μοσχομυρίζουν και πάλι στο θέατρο Χυτήριο και αυτό το καλοκαίρι. Θα ήθελες να μας συστήσεις το έργο στο οποίο συμμετέχεις;

Το έργο είναι μια «φέτα ζωής- α slice of life» γιατί απλούστατα είναι αληθινό και ανθρώπινο. Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία που έχουμε ζήσει ή που μας έχουν διηγηθεί, παρόλο που διαδραματίζεται στον Αμερικανικό νότο και αυτό είναι δείκτης του πανανθρώπινου χαρακτήρα των διαπροσωπικών σχέσεων. Το έργο εστιάζει και εμβαθύνει στο χτίσιμο, τη διαμόρφωση και την αναμέτρηση σχέσεων μητρικών, φιλικών, οικογενειακών, ερωτικών. Η κορύφωση γίνεται με μια άλλη αναμέτρηση ανάμεσα σ’ αυτά το δύο αντιθετικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη φύση, τη ζωή και τον θάνατο. Η μάχη θα βρει νικήτρια τη ζωή μέσα από τη «γέννηση», το θαύμα της ζωής θα θριαμβεύσει.

Πρόκειται για μια κωμική τραγωδία για την φιλία, την μητρότητα, την απώλεια, την οικογένεια και τον έρωτα. Πόσο σημαντικές είναι για σένα αυτές οι έννοιες;

Είναι αξίες που ανεβάζουν τον άνθρωπο σε μια ανώτερη σφαίρα, που του δίνουν μια ανώτερη υπόσταση. Όλες αυτές οι έννοιες έχουν σχέση μ’ αυτό που λέγαμε και παραπάνω, για το πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη επαφή και η δημιουργία σχέσεων. Για μένα πάνω από όλα είναι η κόρη μου και η οικογένειά μου και μέσα στην οικογένεια βάζω και τις φιλικές σχέσεις γιατί είναι η οικογένεια που επιλέγουμε.

Πες μας λίγα, παραπάνω, λόγια για τον ρόλο σου σε αυτό το έργο; Ποια είναι η  ηρωίδα που εκπροσωπείς;

Στις Ανθισμένες Μανόλιες υποδύομαι την Τρούβυ Τζόουνς, η οποία είναι ιδιοκτήτρια του κομμωτηρίου, που είναι ο δραματικός χώρος του έργου. Μέσα σ’ αυτό το αυτοσχέδιο κομμωτήριο- γκαράζ κάθε Σάββατο πρωί υποδέχεται αποκλειστικά τις πελάτισσες- φίλες, προκειμένου να τις περιποιηθεί και να επικοινωνήσουν τις αγωνίες τους, τα άγχη τους, τις αποτυχίες τους, τις στεναχώριες τους αλλά και τις χαρές τους. Η Τρούβυ είναι αισιόδοξη, συμπονετική, δοτική, φιλάρεσκη, συναισθηματικά ακάλυπτη αλλά γενικά ένας ευχάριστος άνθρωπος που όπως λέει και η ίδια : «είμαι γυναίκα που ξέρω να ξεπερνάω τις δυσκολίες και να βλέπω την αισιόδοξη πλευρά της ζωής». Το γέλιο είναι το φάρμακό της.

Έχεις εντοπίσει δικά σου κομμάτια σε εκείνη; Ταυτίστηκες κάποιες φορές μαζί της;

Μπορώ να πω ότι και για μένα το γέλιο είναι θεραπευτικό και επειδή είμαι πρακτικός άνθρωπος βρίσκω ή τουλάχιστον προσπαθώ να βρω λύσεις και να υπερπηδώ τους σκοπέλους. Αυτό που έχω διαφορετικό με την Τρούβυ είναι ότι επειδή σκέφτομαι με έναν ορθολογικό τρόπο μου είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσω ανθρώπους με αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, χωρίς δηλαδή να υποστηρίζεται η σχέση αίτιου- αιτιατού. Ωστόσο είναι κάτι που πρέπει να δουλέψω και με βοηθάει η συνεύρεσή μου με την Τρούβυ γιατί εκείνη έχει βρει τον τρόπο.

Οι «Ανθισμένες μανόλιες» είναι ένα βαθιά κοινωνικό έργο που αντιμετωπίζει δραστικά τη μοναξιά της σύγχρονης γυναίκας. Πόσο μοναχικές κατά την γνώμη σου είναι οι σύγχρονες γυναίκες;

Πιστεύω πολύ στη γυναικεία φιλία και αλληλεγγύη. Είναι μύθος ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους ή ότι δεν κάνουν φιλίες. Αντίθετα, η ανεξαρτησία των γυναικών σε όλα τα επίπεδα, τις συσπειρώνει ακόμα περισσότερο και υπάρχουν πια οι περιβόητες γυναικοπαρέες που θα βγουν μαζί για καφέ, για χορό, θα πάνε διακοπές μαζί και θα χαρούν τη ζωή χωρίς λογοκρισία. Η μοναξιά, φυσικά υπάρχει αλλά θεωρώ ως επιλογή, λόγω προσωπικής ανάγκης και ίσως είναι αναγκαία κάποιες φορές για μια βαθύτερη σύνδεση με τον εαυτό σου.

Το έργο θεωρείται από πολλούς ένα φεμινιστικό μανιφέστο, πόσο σύμφωνη σε βρίσκει αυτό;

Για μένα σε καμία περίπτωση δεν είναι φεμινιστικό μανιφέστο, δεν πληροί αυτές τις προϋποθέσεις που είναι η ρήξη και η ανατροπή των υπαρχόντων πατριαρχικών αξιακών συστημάτων. Είναι, όμως ένα έργο που καταγράφει τη ζωή έξι γυναικών μέσα σ’ αυτό ακριβώς το αξιακό σύστημα. Θα κάνουν την ανατροπή δημιουργώντας έναν κόσμο δικό τους, παίρνοντας τη ζωή στα χέρια τους με δυναμικές αποφάσεις και γενναίες επιλογές. Μέσα από τις πολλαπλές απογοητεύσεις και ακυρώσεις από το αντίθετο φύλο, υποφώσκει πάντα η ελπίδα για εξομάλυνση των έμφυλων σχέσεων.

Πέραν αυτού του έργου ετοιμάζεις κάτι άλλο αυτόν τον καιρό;

Με τον σκηνοθέτη του έργου «Ανθισμένες Μανόλιες» Κωνσταντίνο Κυριακού έχουμε δημιουργήσει τη θεατρική εταιρεία Theartes και αυτό το καλοκαίρι πρόκειται να παρουσιάσουμε το θεατρικό έργο «Νικήρατος…ο δρόμος προς την ελευθερία», βασισμένο στο θεατρικό της Ευανθίας Καΐρη, σε διασκευή του σκηνοθέτη, που αφορά στην έξοδο του Μεσολογγίου και θα παιχτεί σε δήμους της επικράτειας αλλά και στο θέατρο Χυτήριο (σύντομα θα ανακοινωθούν οι ακριβείς ημερομηνίες). Είμαι διπλά ευτυχής γι’ αυτό το θεατρικό καλοκαίρι γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να ερμηνεύσω δύο εκ διαμέτρου αντίθετους ρόλους, την Τρούβυ και την Κλεονίκη και αυτή η πρόκληση- πρόσκληση «μετάλλαξης» είναι ένας από τους λόγους που λατρεύω το θέατρο.

Σε ευχαριστούμε πολύ, καλή επιτυχία σε όλα σου τα βήματα!