Η Ειρήνη Κανακάκη είναι μια προσωπικότητα πραγματικά πολυσχιδής. Συγγραφέας, ηθοποιός, επιμελήτρια κειμένων, δασκάλα και εν δυνάμει πολλά ακόμη. Πτυχιούχος Νομικής, απόφοιτος της Δραματικής σχολής Αθηνών, Atelier Υποκριτικής και θεατρικών σπουδών, καταπιάνεται με δεκάδες πράγματα ταυτόχρονα και δίνει την εντύπωση πως μπορεί να επιτύχει τα πάντα. Αρνούμενη στην εξειδίκευση, που παρουσιάζεται σήμερα ως μονόδρομος, δίνεται ολοκληρωτικά στις Τέχνες και τα γράμματα, κατορθώνοντας να εναρμονίσει όλες τις δραστηριότητες, ώστε να φαντάζουν ένα ολοκληρωμένο σύνολο.
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Το άρωμα της έντασης» από τις εκδόσεις «Φίλντισι» τη φιλοξενούμε σήμερα στις Τέχνες για να την γνωρίσουμε καλύτερα.…
Ας δούμε τι είχε να μας πει...
Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Λίχνο
Αγαπητή κυρία Κανακάκη, αρχικά θα θέλαμε να μας πείτε λίγα λόγια, για το πώς προέκυψε η αγάπη σας για τις τέχνες.
Οι δικοί μου, μου έχουν μεταφέρει ότι από τότε, που εγώ δεν έχω καν μνήμη, τους κυνηγούσα με παραμύθια στα χέρια να μου τα διαβάσουν ξανά και ξανά. Γενικώς η γκρίνια «διάβασέ μου» ήταν συνεχής σε ό,τι θα μπορούσε να αφορά, τους υποτίτλους μιας σειράς ή μιας ταινίας. Όταν δε με πήγαν πρώτη φορά σε κάποια μπουάτ της εποχής, αναγκάστηκαν να φύγουν, γιατί κόλλησα σαν ενοχλητικό παλιόπαιδο δίπλα στον τραγουδιστή και δεν κατέβαινα απ’ την πίστα… Όταν πλέον δεν τους χρειαζόμουν, τα βιβλία, οι μουσικές, οι ταινίες και το πλάσιμο ιστοριών, χαρακτήρων με τα play mobile ήταν σε καθημερινή διάταξη. Άρα ίσως είναι κυτταρική η «βλάβη».
Σκηνοθέτης, ηθοποιός ή συγγραφέας; Τι έρχεται πρώτο;
Άνθρωπος; Καταρχάς θα το προτιμούσα, ή τουλάχιστον άνθρωπος που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κάποια συνάφεια με τις Τέχνες και τα Γράμματα. Θα μου ήταν τόσο αδύνατον να διαλέξω, όσο ανάμεσα στην απώλεια κάποιας των αισθήσεών μας… Μάλλον πρέπει να ρίξω το φταίξιμο στην Αναγέννηση και τους «ήρωες της σύνθεσης» που με γοήτευσαν και εν τέλει καθόρισαν.
Έχοντας ολοκληρώσει την συγγραφή του βιβλίου σας «Το άρωμα της έντασης», με τι ασχολείστε αυτό το διάστημα;
Η συλλογή των ποιημάτων και πεζο – παίχνιδων του «Αρώματος» γράφτηκαν από το 1992 μέχρι το 1996… Εκτός από ένα προστέθηκε όταν χάθηκε από τη ζωή η Αγγέλα Σαρέλη καθηγήτρια στο ΔΠΘ και στενή φίλη. Αποτελούν δηλαδή την πρώτη μου συγγραφική δοκιμή σε ενότητα, ανεξαρτήτως αν αποτελεί το δέκατο κατά σειρά εκδομένο… Όσο για σήμερα, προσπαθώ να συγκεντρωθώ για να δω αν και πώς θα επικοινωνήσω στην εν λόγω κατόπιν εγκλεισμού εποχή που στη δική μου νοοτροπία μοιάζει ανέφικτη για να μην πω τραγελαφική.
Ας μείνουμε όμως στο νέο σας βιβλίο. Νιώσατε ανακούφιση όταν ολοκληρώσατε και την τελευταία του σελίδα;
Όπως σας προανέφερα, έχουν γραφτεί προ 28 ή 29 ετών, στη διόρθωσή τους λοιπόν, πήρα δύναμη από την αθωότητα μιας νεότητας που ελπίζω να μην έχω χάσει εντελώς… Ή τουλάχιστον αυτήν τη δικαιολογία είπα στον εαυτό μου…
Στην περιγραφή του βιβλίου διαβάζουμε: «Συλλογή από κάτι σαν ποιήματα και πεζο - παίχνιδα». Μιλήστε μας λιγάκι για το είδος αυτό της γραφής σας.
Πρόκειται για ένα ύφος σαφώς επηρεασμένο από το ύφος της Γώγου, πρόκειται δηλαδή για πολιτική (ίσως και ερωτοαναρχικά καταγγελτική) γραφή με όλο τον μετ’ εφηβικό ενθουσιασμό της επινόησης της καλλιτεχνικής ταυτότητας που αναζητούμε σε εκείνη την ηλικία και την ψηλάφηση του υπαρκτού σουρεαλισμού που διαισθητικά ένιωθα ότι θα με κυνηγούσε σε όλους τους τομείς της πορείας της ζωής μου.
Σε ποιους αναγνώστες απευθύνεστε, μικρούς ή μεγάλους;
Ελπίζω να ανοίξει εκείνο το παραθυράκι της μνήμης της νιότης των μεγάλων πριν ενταχτούν στο όποιο σύστημα, το κατεστημένο τους επέβαλε να υποκύψουν χάριν της «επιβίωσης» ή της «επιτυχίας».
Τι πρόκειται να ανακαλύψει, λοιπόν, στις σελίδες αυτού του βιβλίου σας ο αναγνώστης;
Κομμάτια της αθωότητάς του…Θα θυμηθεί, ίσως, ποιος ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει.
Άλλη μια συνεργασία σας με τις εκδόσεις «Φίλντισι». Να υποθέσουμε ότι είστε ευχαριστημένη με το εκδοτικό σας σπίτι;
Η σχέση μου με τη Σύσση Καπλάνη με το «Φίλντισι» είναι πολυετής και πολυσύνθετη, καταρχάς βαθιά ανθρώπινη, κατά συνέπεια δεν το νιώθω απλώς ως το εκδοτικό μου σπίτι, αλλά και σκέτα σπίτι μου.
Θεωρείτε κατάλληλες τις συνθήκες, δεδομένου της κρίσης, για την έκδοση ενός βιβλίου; Διαβάζει ο κόσμος σήμερα;
Μία δύσκολη ερώτηση, που δεν μπορεί να απαντηθεί γενικά. Δυστυχώς δεν υπάρχει ένα είδος κόσμου… Εκείνοι που αγαπούσαν το διάβασμα, την επαφή με το βιβλίο και τη μυρωδιά του νομίζω συνεχίζουν και θα συνεχίζουν. Το ότι βεβαίως έχει πληγεί ο χώρος του βιβλίου από την κρίση, από τα social media και από την κατάθλιψη και όχι μόνο που μας έχει αφήσει ο εγκλεισμός είναι αδιαμφισβήτητο… Μακάρι, το βιβλίο να γίνει και πάλι ένα μέσο κάθαρσης και θεραπείας… Η κοινωνία νοσεί και το χρειάζεται.
Θα μπορούσατε να μας πείτε λίγα λόγια για τον τρόπο που αποτυπώνετε τις σκέψεις σας στο χαρτί; Είναι μια διαδικασία που συμβαίνει προγραμματισμένα και μεθοδικά ή αυθόρμητα;
Επειδή υπηρετώ, όπως και διδάσκω διαφορετικά είδη γραφής, το καθένα έχει τους δικούς του κανόνες… Δεν μπορείς δηλαδή να ακολουθήσεις το ένστικτο ή τη φαντασία σε ένα ακαδημαϊκό σύγγραμμα… Ακόμη όμως και κατά τη διάρκεια σύνθεσης ενός θεατρικού κειμένου για παράδειγμα οφείλεις να συνδυάσεις ένστικτο, φαντασία και την «τσαγκαρική» του. Τελικά, όμως, παίζει και το πόσα χιλιόμετρα έχεις «γράψει», η πείρα…
Υπήρξαν κάποιοι συγγραφείς που αποτέλεσαν πρότυπο για εσάς;
Σε μεγάλο ποσοστό πρέπει να έχω φλερτάρει με τους περισσότερους κλασικούς όλων ειδών, των εποχών και των χωρών. Ναι, κάποιοι μου μίλησαν βαθύτερα, αλλά αν μπω στην αναφορά ονομάτων νιώθω ότι θα αδικήσω άλλους.
Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε ως αναγνώστης στους συγκαιρινούς σας συγγραφείς ή κάτι που θα θέλατε να μοιραστείτε ως συγγραφέας με τους αναγνώστες;
Σεβασμό στην αξιοπρεπώς, σκληρά δουλεμένη, καλοπροαίρετη κατατεθειμένη διάνοια, θυμικό και λίμπιντο, που συνθέτουν ένα έργο. Γενναιότητα, θάρρος, κουράγιο, ανεπιφύλακτο δόσιμο και «αδίστακτη» ελευθερία, μήπως και ανάμεσα σε όλα ξαναβρούμε το φιλότιμο και το χιούμορ.
Τι θα συμβουλεύατε έναν νέο δημιουργό που πασχίζει να πραγματοποιήσει τα πρώτα του βήματα στο χώρο της λογοτεχνίας;
Να μάθει έστω την αλφαβήτα της τέχνης του, να είναι πάντα ένας ανθεκτικός βιβλιοφάγος, να γράφει και να ξαναγράφει και να μη λυπάται να σβήνει…
Τι να περιμένουμε από εσάς στο εγγύς μέλλον; Έχετε κάποια συγγραφικά σχέδια που μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας;
Ελπίζω να αντέξω κι εγώ με τη σειρά μου να ολοκληρώσω το διδακτορικό μου, μία μετάφραση ενός Άγγλου κλασικού ποιητή συζητείται και ίσως να ξετρυπώσω και μία συλλογή ακόμη από το συρτάρι… Αλλά όλα αυτά είναι ακόμη ρευστά.
Να αναμένουμε κάποια παρουσίαση του βιβλίου σας ίσως;
Ναι στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος, τη Δευτέρα 5 Ιουλίου, 5μμ
«Οι Εντιμότατοι φίλοι» του χτες και του σήμερα συνομιλούν για τη συλλογή και με αφορμή αυτήν θα γίνει ένας διάλογος με θέμα το πήδημα που ξε-περνάει ο καλλιτέχνης από την πρώτη στιγμή και σ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Το σημείο συνάντησης: είσοδος του αρχαιολογικού πάρκου της Ακαδημίας Πλάτωνος στο ύψος Μοναστηρίου 136 και Θηναίας . Με την υποστήριξη του καφέ «Πολιτεία» το οποίο και ευχαριστούμε πολύ. Να σημειώσω ότι θα έχω την τιμή να είναι και συνεργάτες που θα μοιραστούν κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης τραγούδια σε συνάφεια με τα ποιήματα που θα ακουστούν από τους ηθοποιούς που συμπορεύομαι τα τελευταία χρόνια. Ευελπιστώ πάντως ότι θα ανανεωθεί το ραντεβού και για μια δεύτερη παρουσίαση της εν λόγω μέσα στο Φθινόπωρο.
Από πού μπορεί κάποιος να προμηθευτεί το βιβλίο σας;
Από το site των εκδόσεων «Φίλντισι» και όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία.
Σας ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη συζήτηση και σας ευχόμαστε καλή επιτυχία στη συγγραφική και καλλιτεχνική σας πορεία.
Εγώ σας ευχαριστώ… Και σας – μας εύχομαι καλή δύναμη για τη συνέχεια…
Η Ειρήνη Κανακάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, της Δραματικής Σχολής Αθηνών, (Γ. Θεοδοσιάδη) και του Atelier Υποκριτικής και Θεατρικών Σπουδών, (Κέντρο Λαϊκού Θεάτρου) και Υποψήφια Διδάκτωρ στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών Ναυπλίου του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Έχει διδάξει υποκριτική, ιστορία θεάτρου, δημιουργική γραφή σε σεμινάρια που φιλοξενήθηκαν σε χώρους τέχνης και σχολές και Αγωγή του Προφορικού Λόγου στη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου.
Έχει εργαστεί ως ηθοποιός στο θέατρο και την τηλεόραση.
Ασχολείται με την πρωτότυπη γραφή, τη διόρθωση, την επιμέλεια και τη μετάφραση κειμένων. Επίσης με την επικοινωνία, οργάνωση, καλλιτεχνική επιμέλεια και σκηνοθεσία πολιτιστικών εκδηλώσεων και παραστάσεων.
Από τα έργα της έχουν εκδοθεί δύο επιστημονικά συγγράμματα: «Ανθολόγιο Θεατρικών Μονολόγων Ξένοι Συγγραφείς» (Δωδώνη, 2005. Θαλασσί, 2010. Εκδόσεις Φίλντισι, 2016) και «Ανθολόγιο Θεατρικών Μονολόγων Αρχαίοι Έλληνες Συγγραφείς» (εκδόσεις Φίλντισι, 2012) τα οποία αφορούν συνθέσεις ιστορίας, βιογραφιών δραματουργών, συνόψεις μύθων των έργων τους και ανθολογίας μονολόγων, τα οποία έχουν επιλεχθεί ως διδακτέα ύλη σε αντίστοιχες σχολές ΑΕΙ (Θεσσαλονίκης, Ναυπλίου) και στις περισσότερες δραματικές σχολές.
Επίσης έχουν εκδοθεί η δραματική κομεντί διασκευασμένη σε νουβέλα, «Άσε με να καπνίσω το δάκρυ σου» (Πλέθρον, 1996), η πολιτική παρωδία «7 Συγγραφείς κάνουν βαρελάκια στους τάφους τους» (Πορφύρα, 2008), η νουβέλα επικής φαντασίας «Οι γυναίκες που δεν υπήρξαν ποτέ» (ΕΝΤΥΠΟΙΣ, 2013, Μωραΐτης Εκδόσεις, 2016) και «μία συνενοχή κειμένων», το «Με λένε Σαλώμη και είμαι ένα κωλόπαιδο» της οποίας υπήρξε Ηθική αυτουργός και συνεργός (Μωραΐτης Εκδόσεις, 2018.) και μία συλλογή κειμένων με τίτλο Greca Mama Mafiosa (εκδόσεις Φίλντισι, 2019). Υπό έκδοση δε βρίσκονται η μετάφραση 16 ποιημάτων του John Wilmot (Earl of Rochester) και μιας συλλογής ποιημάτων και διηγημάτων της, με τίτλο το Άρωμα της Έντασης
Από τα προαναφερόμενα τα δύο πρώτα έχουν παρασταθεί αντιστοίχως στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κομοτηνής το 1996 και στο θέατρο Εντροπία το 2008-9. Επίσης συμμετείχε και στη δραματική σύνθεσή δύο μονόπρακτων, «Το τελευταίο Επουράνιον άρωμα» στο Χυτήριο το 2007 και στο φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών στο Τρένο στο Ρουφ το 2012 με τη φουτουριστική μηχανή «Yesmanity 2042», η οποία στην πλήρη μορφή της παρουσιάστηκε στον Πολυχώρο Αλεξάνδρεια τον Ιούνιο του 2013. Το 2017, παρουσίασε τη σκηνική σύνθεση «Του Έρωτα και της Απώλειας» με την ερασιτεχνική ομάδα της στον πολιτιστικό σύλλογο Εύπολις στον Ν. Κόσμο.
Εμπνευστής και δημιουργός του χώρου Γραμμάτων και Τεχνών DUENDE που στηρίχτηκε στην αρχή της ανταποδοτικότητας φιλοξενώντας και διοργανώνοντας πολλαπλής φύσεως καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, δραστηριότητες και σεμινάρια κατά τη σεζόν 2014-15.
Από το 2016, παρουσιάζει την interactive surreal dramedy της, Μπαμ Τρελελέ De Deux Femmes, Barb Tyrolese De Deux Femmes, Το Υπογένειο Δύο Γυναικών ή Να Με Πάτε Στον Μπαρμπέρη Να Μου Ξουρίσει Το Μούσι! (Μωραΐτης Εκδόσεις, 2016) σε σκηνοθεσία της στο θέατρο Παραμυθίας, στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια, στο LA Theatre, στη Σβούρα, στο Λουκούμι, στο Cabaret Voltaire στους πολιτιστικούς συλλόγους Καλλιτεχνόραμα και Εύπολις, στη μουσική σχολή Εστουδιαντίνα… η οποία κυκλοφορεί από τις Μωραΐτης Εκδόσεις και συνεχίζει… παρέα με το Πω-Πω! Νεύρα!, τη δεύτερη διαδραστική μουσικοθεατρική παράστασή της που έκανε πρεμιέρα το Φεβρουάριο του 2018 και πάει… Επίσης το Αριστερά καθ’ υπόθεσιν μία μουσικοποιητική σύνθεση που ξεκίνησε τον Απρίλη του 2019. To 2.500 χρόνια San ta Mutra Mas. (Μουσικο – θεατρικό Interactive Ancient Bar Theater) ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2020 και θα πάει… Αναμένονται το Εγένετο Ρεμπέτικο (μουσικοθεατρική αναβίωση) και οι παραστασιακές εκδοχές των «Σαλωμών» και των «Μαμάδων».
0 Σχόλια