Κωνσταντίνος Μανίκας: "Είμαι αμετανόητος λάτρης της κλασικής λογοτεχνίας"

 

Έχει εξαίρετες σπουδές, μια αξιόλογη δουλειά, μα και μεγάλο πάθος για τη λογοτεχνία. Μόλις πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του από τις εκδόσεις "Ιωλκός", ένα μυθιστόρημα, που φέρει τον τίτλο "Το τρίτο λάθος", ενώ δε σταματά να σχεδιάζει τα επόμενα συγγραφικά του βήματα. Μιλάμε για το συγγραφέα Κωνσταντίνο Μανίκα που σήμερα έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στις Τέχνες.

Ας δούμε τι έχει να μας πει...

Συνέντευξη στον Γιώργο Δόλγυρα

Αρχικά να σας γνωρίσουμε. Ποιος είναι ο Κωνσταντίνος Μανίκας, ο άνθρωπος και ο συγγραφέας; Τι τον εμπνέει και ποιες είναι οι επιρροές του;

Ο άνθρωπος Κωνσταντίνος είναι κάποιος που σπούδασε πολύ, δούλεψε και δουλεύει πολύ και πριν μερικά χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί πιο διεξοδικά με τη συγγραφή, γιατί προσπάθειες γίνονταν και παλιότερα αλλά δεν τις προχωρούσα ποτέ.

Νομίζω ότι η έμπνευση μας είναι καταρχάς οι εμπειρίες μας και η παρατήρηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αν ως επιρροές εννοούμε σε λογοτεχνικό επίπεδο, είμαι αμετανόητος λάτρης της κλασικής λογοτεχνίας. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν ο κόσμος δίχως τον Ντοστογιέφσκι και τον Κάφκα ή τον Καζαντζάκη και τον Σαμαράκη.

Έχετε γράψει δύο βιβλία έως σήμερα. Πείτε μας δυο λόγια για το πρώτο σας βιβλίο κι αν υπάρχει συσχετισμός με το δεύτερο. Έχετε επιλέξει κάποιο σταθερό μοτίβο επάνω στο οποίο κινούνται αυτά τα δυο;

Το πρώτο μου βιβλίο «Στην Ψυχή του Ηγεμόνα» είναι ένα μυθιστόρημα με θέμα τη διπολική διαταραχή ως σύμπτωμα της επαγγελματοποίησης της πολιτικής. Ένας βουλευτής ο οποίος τη στιγμή που αγγίζει το όνειρο του εγκαταλείπει τα πάντα και βρίσκεται στη Νέα Υόρκη και στην αγκαλιά της ψυχανάλυσης.

Όπως είχα πει στην πρώτη παρουσίαση του, τα τρία πρώτα βιβλία μου αποτελούν μια άτυπη τριλογία. Από το πρώτο βιβλίο με επίκεντρο την πολιτική περνάμε στο δεύτερο και το κοινωνικό πεδίο για να καταλήξουμε στο τρίτο και τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Μοτίβο δεν υπάρχει. Ίσως τα μόνα κοινά στοιχεία και των τριών είναι οι παράλληλες αφηγήσεις κι ένα είδος μονολόγου που κλείνει το κάθε έργο.

«Το Τρίτο Λάθος» ποιο είναι τελικά; Πώς προέκυψε αυτός ο ιδιαίτερος τίτλος και γιατί;

Το Τρίτο Λάθος αφορά την αυτοαναίρεση της οντότητας μας, της μοναδικότητας μας, το βήμα που οδηγεί στον αυτοκτονικό ιδεασμό. Από εκεί και πέρα, το «τρία» ως αριθμός χρησιμοποιείται με πολλούς τρόπους στην εξέλιξη της ιστορίας, συμβολικούς και μη. Όπως π.χ. το διαμέρισμα του 3ου ορόφου όπου κατοικούν σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα οι τρεις βασικοί ήρωες.

Η ιδέα προέκυψε το 2016 μέσα από μια τυχαία συζήτηση με μια φίλη, και την αναφορά σε μια μοναχική γυναίκα που πέθανε στην πολυκατοικία της (όχι στον 3ο όροφο). Με αφορμή αυτό και τις οικονομικές και κυρίως ψυχολογικές συνέπειες της κρίσης δομήθηκε η πλοκή.

Ο Κίρκεγκωρ, ο πρώτος υπαρξιστής φιλόσοφος εμπνέει το πόνημά σας. Καθιστώντας το, εν μέρει, ανάγνωσμα που στοχεύει σε ένα συγκεκριμένο κοινό, αυτό επιθυμείτε; Να είστε συγγραφέας και φιλόσοφος; Ή θέλετε να καταφέρετε να ωθήσετε και να ανατρέψετε ένα κατεστημένο που θέλει τη λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια «ελαφριά» και «εύπεπτη»;

Τίποτε από όλα αυτά. Οι τρεις τύποι ανθρώπων κατά τον Κίρκεγκωρ αποτελεί μια μικρή αναφορά σε ένα πολυσέλιδο βιβλίο. Σε κάποια άλλα σημεία υπάρχουν αναφορές και στον Νίτσε. Δεν νομίζω όμως ότι αυτό περιορίζει το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Ίσα ίσα που το διευρύνει απευθυνόμενο και σε όσους έχουν πιο φιλοσοφικές ανησυχίες. Άλλωστε, το θέμα του είναι εξαιρετικά επίκαιρο και οι ήρωες κομμάτι της καθημερινότητας μας.

Συγγραφείς θεωρούμαστε όλοι όσοι γράφουμε. Αν είμαστε ή θα γίνουμε ποτέ λογοτέχνες, μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Όπως και εν δυνάμει φιλόσοφοι είμαστε όλοι στο βαθμό που αναζητούμε τη βαθιά γνώση. Στοχαστές, δεν ξέρω πόσοι μπορούμε να γίνουμε και η κατάκτηση αυτής της ταυτότητας είναι μια διαρκή και αδιάλειπτη διαδικασία ακόμη και για αυτούς που δεν το παραδέχονται.

Δεν ξέρω ποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους κατεστημένο, πώς απέκτησαν αυτό τον τίτλο κι αν πιστεύουν ότι μπορούν να καθορίσουν τα λογοτεχνικά δρώμενα. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι καθένας συγγραφέας δικαιούται να γράφει αυτό που τον εκφράζει, αρκεί να γράφει πραγματικά με την καρδιά του. Όπως και κάθε αναγνώστης να διαβάζει ότι τον ικανοποιεί. Το τι, στην πορεία, θα καταχωρηθεί ως λογοτεχνία ή θα ξεχασθεί, είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα και κάτι το οποίο εξαρτάται από πιο ουσιώδεις μεταβλητές. Κι’ αυτή η αξιολόγηση δεν έχει ανάγκη την υπεράσπιση ή τη σταυροφορία κανενός. Πολύ περισσότερο τη δικιά μου.

Ποιότητα, εμπορικότητα ή πιστεύετε ότι μπορούν να συνδυαστούν αμφότερα;

Δεν πρόκειται για υπαρκτό δίλημμα. Πολλά από τα πιο κλασικά βιβλία όλων των εποχών, ατύχησαν στην εποχή τους. Αν με τον όρο εμπορικότητα εννοούμε να προδίδουμε τη συγγραφική μας διάθεση και να την προσαρμόζουμε σε πρόσκαιρες διαθέσεις της διεθνούς ή εγχώριας εκδοτικής διαδικασίας, αυτό όντως δεν με αφορά. Κατανοώ όσους το κάνουν, αλλά το βιβλίο δεν είναι προϊόν με την τυπική έννοια του όρου κι όσοι το αντιμετώπισαν διαχρονικά έτσι, κατέληξαν υποσημείωση στη λογοτεχνική ιστορία.

κ. Μανίκα, σας ευχαριστούμε για τη σύντομη αυτή συνέντευξη και σας ευχόμαστε να είστε πάντα δημιουργικός και πολυπράγμων.

Βιογραφικό:

Ο Κωνσταντίνος Μανίκας γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τα Τρίκαλα. Σπούδασε φυσικοθεραπεία. Απέκτησε Bachelor στην Ψυχολογία, Master στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και τα Οικονομικά καθώς και Advanced Certificate στο Digital Marketing. Είναι σύμβουλος επιχειρήσεων. Συνδιαχειρίζεται τον ιστότοπο άποψης, lastpoint.gr, ενώ δημιούργησε και τον πολιτιστικό ιστότοπο culturepoint.gr. Αρθρογραφεί τακτικά στον ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο. Διατηρεί εκπομπή σε διαδικτυακό ραδιόφωνο.

Τον Απρίλιο του 2021 κυκλοφόρησε το 2ο μυθιστόρημα του με τίτλο "Το Τρίτο Λάθος". Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο "Στην Ψυχή του Ηγεμόνα", κυκλοφόρησε το 2016, κι αυτό από τις Εκδόσεις Ιωλκός.